Λογική: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Αφαιρέθηκε ασάφεια. Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
→Λογική μορφή: ελληνική ορολογϊα Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
||
Γραμμή 25:
Η λογική είναι γενικά αποδεκτό να είναι '''τυπική''' όταν έχει σαν στόχο να αναλύσει και να παρουσιάσει τη μορφή οποιουδήποτε έγκυρου τύπου επιχειρήματος. Η μορφή ενός επιχειρήματος εμφανίζεται παρουσιάζοντας τις προτάσεις του στην τυπική γραμματική και τον συμβολισμό μιας λογικής γλώσσας για να κάνουν το περιεχόμενο του να μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε τυπικό συμπέρασμα. Εάν κάποιος θεωρεί ότι η έννοια της μορφής είναι πολύ φορτωμένη φιλοσοφικά, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτή η "μορφοποίηση" δεν είναι τίποτε άλλο από μετάφραση ελληνικών προτάσεων στη γλώσσα της λογικής.
Αυτό είναι γνωστό για το ότι δείχνει τη λογική μορφή του επιχειρήματος. Είναι απαραίτητη, διότι ενδεικτικές προτάσεις συνηθισμένων γλωσσών (ordinary languages) εμφανίζουν μια σημαντική ποικιλία στη μορφή και πολυπλοκότητα που καθιστά τη χρήση τους στην συμπερασματολογία μη πρακτικές. Απαιτεί, πρώτα, αγνοώντας τα γραμματικά χαρακτηριστικά, τα οποία είναι άσχετα με τη λογική (όπως το "gender" (γένος) ή το "declension" (πτώση), αν το επιχείρημα είναι στα λατινικά), αντικαθιστώντας συνδέσμους που δεν έχουν σχέση με τη λογική (όπως το "αλλά") με λογικούς συνδέσμους όπως <math>and</math> και αντικαθιστώντας διφορούμενες, ή εναλλακτικές λογικές εκφράσεις (<math>any</math>,<math>every</math>, κ.ο.κ.) με εκφράσεις ενός καθιερωμένου τύπου (όπως το <math>all</math>, ή ο
Δεύτερον, ορισμένα τμήματα της πρότασης θα πρέπει να αντικαθίστανται με σχηματικά γράμματα. Έτσι, για παράδειγμα, η έκφραση ''όλα τα Α είναι Β'' δείχνει τη λογική μορφή που είναι κοινή με τις προτάσεις ''όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί'', ''όλες οι γάτες είναι σαρκοφάγες'', ''όλοι οι Έλληνες είναι φιλόσοφοι'' και ούτω καθεξής.
Γραμμή 34:
* Κατά την παραδοσιακή αντίληψη, η μορφή της πρότασης αποτελείται από (1) ένα θέμα (π.χ. «άνθρωπος») με επιπλέον μια ένδειξη ποσότητας («όλα» ή «μερικά» ή «κανένα») (2) το συνδετικό ρήμα, το οποίο είναι της μορφής «είναι» ή «δεν είναι», και (3) ένα κατηγόρημα (π.χ. «θνητός»). Επομένως: Όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί. Οι λογικές σταθερές, όπως «όλα», «όχι» και ούτω καθεξής, καθώς και οι (προτασιακοί-συντακτικοί) σύνδεσμοι «και» και «ή» ονομάστηκαν συγκατηγορηματικοί όροι. Αυτό είναι ένα σταθερό σύστημα, όπου κάθε κρίση έχει μια προσδιορισμένη ποσότητα και συνδετικό ρήμα, καθορίζοντας τη λογική μορφή της πρότασης.
* Σύμφωνα με τη σύγχρονη αντίληψη, η βασική μορφή μιας απλής πρότασης δίνεται από ένα επαναληπτικό σχήμα, με τη συμμετοχή [[λογικός σύνδεσμος|λογικών συνδέσμων]], όπως ένα ποσοδείκτη με δεσμευμένη την μεταβλητή του, τα οποία ενώνονται με την παράθεση σε άλλες προτάσεις, οι οποίες με τη σειρά τους μπορεί να έχουν λογική δομή.
* Η σύγχρονη θεώρηση είναι ακόμα πιο περίπλοκη, δεδομένου ότι μια ενιαία κρίση του αριστοτελικού συστήματος θα περιλαμβάνει δύο ή περισσότερους λογικούς συνδέσμους. Για παράδειγμα, η πρόταση «Όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί» περιλαμβάνει δύο μη-λογικούς όρους «είναι άνθρωπος» (H) και «είναι θνητός» (M): η πρόταση δίνεται με την κρίση A(H,M). Στην κατηγορηματική λογική, η πρόταση περιλαμβάνει τις δυο ίδιες μη-λογικές έννοιες, εδώ αναλύονται ως <math>H(x)</math> και <math>M(x)</math>), και η πρόταση δίνεται από <math>\forall x. (H(x) \rightarrow M(x))</math>, που αφορούν τους λογικούς συνδέσμους για την καθολική
* Αλλά εξίσου, η σύγχρονη θεώρηση είναι πιο ισχυρή. Οι επιστήμονες της λογικής στον Μεσαίωνα αναγνώρισαν το πρόβλημα των πολλαπλών μεταβλητών, όπου η αριστοτελική λογική δεν είναι σε θέση να καταστήσει ικανοποιητικά τέτοιες προτάσεις όπως «Μερικοί άνθρωποι έχουν όλη την τύχη», επειδή και οι δύο ποσότητες «όλη» και «μερικοί» μπορεί να έχουν σημασία σε ένα συμπέρασμα, αλλά το σταθερό σύστημα που χρησιμοποιούσε ο Αριστοτέλης επιτρέπει μόνο μία να διέπει το συμπέρασμα. Ακριβώς όπως οι γλωσσολόγοι αναγνωρίζουν την αναδρομική δομή στις φυσικές γλώσσες, φαίνεται ότι η λογική έχει την ανάγκη της αναδρομικής δομής.
| |||