Εκκλησιαστική ιστορία της Ελλάδας (1821-1827): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 103:
==Ο ρόλος των μονών του Ελλαδικού χώρου στην Ελληνική επανάσταση==
Ηγούμενοι μονών τίθενται επικεφαλής ένοπλων σωμάτων: ο ηγούμενος της μονής Πρέβελη [[Μελχισεδέκ Τσουδερός]] ηγήθηκε επαναστατικής ομάδας και σκοτώθηκε στο Πολεμάρχι Κισσάμου.<ref name="ReferenceA"/>, ενώ άλλοι εξ ιδίων πόρων συντηρούν αυτά, όπως ο Ιωακείμ,ηγούμενος της μονής Γέροντος.<ref>Χαράλαμπος Φαράντος, «Άγνωστες σελίδες της Ευβοϊκής Ιστορίας. Ο Εθνομάρτυρας ιερέας Σταμάτιος Καλδεμίρης, εφημέριος του ναού ''Άγιος Δημήτριος'' Χαλκίδας», Αρχείον Ευβοϊκών Μελετών, τομ. ΛΘ' (2010-2012) σελ.82</ref> O ηγούμενος της μονής Ταξιαρχών Αιγίου Σάββας Βερσοβίτης συμμετείχε στη [[Συνέλευση της Βοστίτσας|σύσκεψη της Βοστίτσας]] και από την ίδια μονή προερχόταν ο αγωνιστής ιερομόναχος Παφνούτιος Ρούβαλης<ref>Γεώργιος Παπαγεωργίου, «Η Ιερά Μονή Ταξιαρχών Αιγίου εις τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας», Θεολογία, τομ. 42,(1971) σελ. 263</ref>Στο στρατιωτικό σώμα του Σωτήρη Χαραλάμπη υπηρετούσαν δέκα οπλοφόροι μοναχοί της μονής Φενεού, συντηρούμενοι με έξοδα της μονής.<ref>Νικόλαος Πιέρρος, «Κορινθιακών μονών προσφορά στο έθνος, στην κοινωνία, στην Εκκλησία», στο: Πρακτικά 1ου Συνεδρίου Κορινθιακών Σπουδών : ιστορικά κορινθιακά μοναστήρια : Κόρινθος 5-7 Μαΐου 2006,εκδ.Κόρινθος : Κέντρο Ιστορικών και Λαογραφικών Σπουδών Ν. Κορινθίας, 2009, σελ.432, υποσ. 28</ref>
Πολλές μονές συνδράμουν οικονομικά τον Αγώνα: η μονή Ταξιαρχών προσφέρει σε τακτά χρονικά διαστήματα χρήματα: το 1821: 4900 γρόσια, το 1822: 8000 γρόσια, το 1823: οκτώ οκάδες και εκατόν εβδομήκοντα δράμια ασήμι-σκεύη ιερά , το 1824: 2500 γρόσια.<ref>Γεώργιος Παπαγεωργίου, «Η Ιερά Μονή Ταξιαρχών Αιγίου εις τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας», Θεολογία, τομ. 42,(1971) σελ. 265-266</ref> ενώ από άλλες αποσπώνται βιαίως τα εφόδια από τους αγωνιστές, όπως ο από τον Κολοκοτρώνη το 1824 από τη μονή Αγίας Ελεούσας στην Ηλεία και ο ηγούμενός της απουσίαζε για να μην τα δώσει.<ref>Ντίνος Ψυχογιός, «Τα μοναστήρια της Ηλείας: Αγία Ελεούσα», Ηλειακά, τχ.ΛΘ' (Γεννάρης-Μάρτης 1981), σελ.1177</ref>
Οι πολεμικές συνθήκες περιστέλλουν άλλες δραστηριότητες που έχουν αναπτύξει προεπαναστατικώς τα μοναστήρια, όπως η εκπαίδευση. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Σχολή Μελέ της Μονής Τιμίου Προδρόμου Μεσσηνίας.<ref>Κωνσταντίνος Ξενογιάννης , «Συμβολή εις τον αγώνα του 1821 .Η σχολή του Τιμίου Προδρόμου (Μελέ) Μεσσηνίας», Θεολογία, τομ. 42,(1971) σελ. 259-260</ref> Μοναστηριακοί πόροι αξιοποιούνται για τη συντήρηση σχολείων:το αθωνικό μετόχι του Αγίου Γεωργίου στην Σκύρο δίνει 1000 γρόσια το χρόνο για τα σχολεία του νησιού.<ref>Αννίτα Πρασσά, «Η εκπαίδευση στις Βόρειες Σποράδες κατά την επαναστατική και καποδιστριακή περίοδο (1821-1832)», Αρχείο Θεσσαλικών Μελετών, τομ.12 (1999), σελ.181</ref> χωρίς να λείπουν και τα εμπόδια για την εκποίησή τους<ref>όπως στη Νάξο, από τοπικούς παράγοντες. Θεοδόσιος Σπεράντσας, «Ο Γρηγόριος Κωνσταντάς ως Έφορος της Παιδείας ανά τας Κυκλάδας», Επετηρίς Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών, τομ.1 (1961), σελ.86-87</ref>
| |||