Εθνικό Θέατρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ {{Authority control}} |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 3:
Το '''Εθνικό Θέατρο ''' είναι [[Νομικό πρόσωπο|νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου]] (Ν. 2273/94) –οργανισμός μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα– με σκοπό την προαγωγή, μέσω της [[θέατρο|θεατρικής]] [[τέχνη]]ς, της πνευματικής καλλιέργειας του λαού και της διαφύλαξης της εθνικής πολιτιστικής ταυτότητας του.
==Σκοποί==
Γραμμή 33:
[[Image:National Theater Athens detail.jpg|thumb|left|200px|Λεπτομέρεια του διάκοσμου.]]
Σήμερα το κτίριο είναι διατηρητέο (σύμφωνα με την υπουργική απόφαση 21980/250/27-2-52, Φ.Ε.Κ. 54/τ.β'/5-3-52) και άρτι ανακαινισμένο. Οι εργασίες, που αρχικά προβλέπονταν να ολοκληρωθούν στα τέλη του [[2007]], τελικά ήρθαν σε πέρας τον Οκτώβριο του 2009 και περιλαμβάνουν ανάπλαση ολόκληρου του οικοδομικού τετραγώνου, του διάκοσμου, ένα νέο κτίριο,
==Ιστορικό==
Γραμμή 39:
Ως '''Εθνικό Θέατρο''' επανιδρύθηκε με νόμο του τότε Υπουργού Παιδείας, [[Γεώργιος Παπανδρέου (πρεσβύτερος)|Γεωργίου Παπανδρέου]] στις [[3 Μαΐου]] του [[1930]].
Οι πρώτες διαφωνίες σχετικά με το πρόσωπο που θα διοριζόταν σκηνοθέτης στο Εθνικό σημαδεύουν τις απαρχές του: ηθοποιοί και συγγραφείς, μεταξύ των οποίων και η Μαρίκα Κοτοπούλη, και η Κυβέλη, προτείνουν τον [[Μαξ Ράινχαρντ]], επειδή έκριναν πως δεν υπήρχε κατάλληλος Έλληνας. Στην ουσία ούτε η Κοτοπούλη και ούτε η Κυβέλη ήθελαν σκηνοθέτη που θα ήταν παντοδύναμος και γι' αυτό πρότειναν τον Ράινχαρτ, που δεν επρόκειτο να δεχθεί να αφήσει το Βερολίνο και τη Βιέννη για να έρθει στην Αθήνα. Οι Γρ. Ξενόπουλος και Θ. Συναδινός προκρίνουν έναν τεχνοκράτη, όμως οι Μ.Ροδάς, Πέλος Κατσέλης, θέλουν ένα σκηνοθέτη - δάσκαλο.
Αρχικά διορίζεται ο Μ. Λιδωρίκης ως σκηνοθέτης με βοηθό τον Δ.Μυράτ, αλλά μετά την παραίτησή του στις αρχές του 1931 αναβαθμίζεται ο ήδη διορισμένος σκηνοθέτης [[Φώτος Πολίτης]], που υποστηρίζεται από τον γενικό διευθυντή [[Ιωάννης Γρυπάρης (λογοτέχνης)|Ιωάννη Γρυπάρη]], τον γενικό γραμματέα [[Κωστής Μπαστιάς|Κωστή Μπαστιά]] και τον [[Παύλος Νιρβάνας|Παύλο Νιρβάνα]], έως τον πρόωρο
Τα εγκαίνια έγιναν με τον [[Αγαμέμνων|''Αγαμέμνονα'']] του [[Αισχύλος|Αισχύλου]] και τη μονόπρακτη κωμωδία ''Ο Θείος Όνειρος'' του [[Γρηγόριος Ξενόπουλος|Ξενόπουλου]] στις [[19 Μαρτίου]] 1932<ref name="ReferenceA">Θόδωρος Γραμματάς, Το Ελληνικό θέατρο στον 20ο αιώνα. Πολιτιστικά πρότυπα και πρωτότυπα, Α΄ τόμος, εκδ. Εξάντας, 2002, σελ.238</ref>. Ανάμεσα στους ηθοποιούς που συγκαταλέγονταν στον πρώτο πυρήνα του Εθνικού Θεάτρου συναντώνται οι [[Αιμίλιος Βεάκης]], [[Γιώργος Γληνός]], [[Ελένη Παπαδάκη]], [[Αλέξης Μινωτής]], [[Κατίνα Παξινού]], [[Θάνος Κωτσόπουλος]], [[Δημήτρης Μυράτ]]<ref name="ReferenceA"/>
Γραμμή 51:
Το ελληνικό θέατρο αντιμετωπίστηκε από την πολιτεία σοβαρά και συστηματικά για πρώτη φορά το [[1932]] με την επίσημη ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου και τη στελέχωσή του με τις σημαντικότερες πνευματικές μορφές του τόπου. Όπως αναφέρει ο [[Κώστας Γεωργουσόπουλος]] ο τότε σκηνοθέτης του, [[Φώτος Πολίτης]] «κατόρθωσε να πείσει τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της σκηνής να έρθουν να βοηθήσουν στην πνευματική προσπάθεια αναγέννησης, που αποτελούσε το καταστατικό αίτημα της ίδρυσης του θεσμού. Και τον ακολούθησε σχεδόν σύσσωμο το θέατρο των ταλαντούχων. [[Αιμίλιος Βεάκης|Βεάκης]], [[Σαπφώ Αλκαίου|Αλκαίου]], [[Χριστόφορος Νέζερ (ξάδερφος)|Νέζερ]], [[Ευάγγελος Μαμίας|Μαμίας]], [[Αλέξης Μινωτής|Μινωτής]], [[Κατίνα Παξινού|Παξινού]], [[Ελένη Παπαδάκη|Παπαδάκη]], [[κυρία Κατερίνα|Κατερίνα]], [[Νικόλαος Ροζάν|Ροζάν]], [[Μάνος Κατράκης|Κατράκης]], [[Βάσω Μανωλίδου|Μανωλίδου]] κ.ά. Ο [[Μάριος Βάρβογλης|Βάρβογλης]], ο [[Αντίοχος Ευαγγελάτος]], ο [[Νίκος Σκαλκώτας|Σκαλκώτας]], ο [[Μανώλης Σκουλούδης|Σκουλούδης]] στη μουσική, ο [[Κλεόβουλος Κλώνης|Κλώνης]], ο [[Φώτης Κόντογλου|Κόντογλου]], ο [[Αντώνης Φωκάς|Φωκάς]] στα εικαστικά, ο [[Ιωάννης Γρυπάρης (λογοτέχνης)|Γρυπάρης]], ο [[Βασίλης Ρώτας|Ρώτας]], ο [[Γιάννης Καρθαίος|Καρθαίος]] στη μετάφραση». ([http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?entypo=A&f=16572&m=N16&aa=1 Τα Νέα, 21/10/1999])
Η συνολική αυτή προσπάθεια καθώς και η λειτουργία της δραματικής σχολής αποτέλεσαν γερές βάσεις για την ανάπτυξη της θεατρικής τέχνης. Η δραματική σχολή του Εθνικού έχει τροφοδοτήσει αλλά και τροφοδοτεί ακόμα τα θέατρα με μερικούς από τους
[[Εικόνα:Ηλέκτρα, Εθνικό Θέατρο 1938-9.jpg|right|250px|frame|11/9/1938: '''Ηλέκτρα''', η πρώτη μετά την αρχαιότητα παράσταση αρχαίου δράματος στην Επίδαυρο]]
| |||