Οι [[Καρλισμός|καρλιστές]] είχαν προσπαθήσει να πετύχουν την δημοκρατική του επικράτηση στα πλαίσια πλέον της [[Α΄ Ισπανική Δημοκρατία|Α΄ Ισπανικής Δημοκρατίας]] και υπό από τον προσωρινό μονάρχη, [[Αμαδέος Α΄Αμεδαίος της Ισπανίας|Αμαδέου Α΄Αμεδαίου]] του [[Οίκος της Σαβοΐας|Οίκου της Σαβοΐας]]. Ωστόσο, παρά την εκλογική υποστήριξη που έλαβαν, δεν κατάφεραν να σχηματίσουν ένα ισχυρό κόμμα. Ιδιαίτερα για τις συντηρητικές ελίτ ο καρλισμός παρέμενε μια χαμένη υπόθεση, αντίθετα με την θετική προοπτική του γιου της τέως βασίλισσας Ισαβέλλας, [[Αλφόνσος ΙΒ΄ της Ισπανίας|Αλφόνσου]].<ref>Carr, Raymond (1982): 337.</ref> Με αφορμή τη βία που ασκήθηκε εναντίον καρλιστών<ref>Cantarino (1999): 272.</ref>, παραιτήθηκαν και οδηγήθηκαν στην ένοπλη δράση. Ο καρλιστής διεκδικητής του θρόνου, Κάρολος Μαρία, μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια και μια προσωρινή συμφωνία με την ισπανική κυβέρνηση το 1872, κατάφερε τον επόμενο χρόνο να επιβληθεί στις δυσκολίες και να φτάσει στην κατάκτηση σημαντικού ποσοστού των βασκικών εδαφών. Εκεί εγκαθίδρυσε ένα τύποις καρλιστικό κράτος, με δικές του υπηρεσίες και στρατό αλλά δεν κατάφερε να επεκταθεί πέραν των παραδοσιακών του πυρήνων, ούτε και να κατακτήσει κάποια σημαντική πόλη.<ref>Carr, Raymond (1982): 339.</ref> Αντίθετα, οι καρλιστές ηγέτες στην Καταλονία και την Αραγόνα ποτέ δεν προσπάθησαν να στήσουν κάποια συντονισμένη πολεμική προσπάθεια αλλά περιορίστηκαν σε λησταρχικές δραστηριότητες.<ref>Carr, Raymond (1982): 340.</ref>
Με την ανασύσταση της Βουρβονικής Δυναστείας στο θρόνο της Ισπανίας στο πρόσωπο του [[Αλφόνσος ΙΒ΄ της Ισπανίας|Αλφόνσου ΙΒ΄]], επετεύχθη και η ειρήνευση των υπό καρλιστικό έλεγχο περιοχών, με τον διεκδικητή Κάρολο να διαφεύγει στη Γαλλία.<ref>Cantarino (1999): 274.</ref>
