Ελεύθερος στίχος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 13:
|isbn = 978-960-16-1540-0
}}</ref> ονομάζεται το είδος της ποίησης που δεν ακολουθεί την κανονική μετρική μορφή<ref group="Σημ">Μέτρο, ισοσύλλαβοι στίχοι, ομοιοκαταληξία και στροφές.</ref>.
==Μορφή==
Εκείνο που διακρίνει τον ελεύθερο στίχο είναι η ελευθερία του μάκρους του στίχου του, ανάλογα με το γούστο του ποιητή και την αισθητική του, που ακολουθεί περισσότερες φορές το νόημα, σε τρόπου που η εξωτερική μορφή να έχει σχέση και να υπηρετεί το νόημα. Το μάκρος αυτό βέβαια δεν μπορεί να είναι απεριόριστο<ref group="Σημ">Δεν πρέπει να ξεπερνάει τα όρια της αντοχής της ανθρώπινης αναπνοής.</ref>.
Σ' ένα ποίημα μπορεί να έχουμε στίχους διάφορους μεταξύ τους, ως προς τον αριθμό των συλλαβών. Ο ελεύθερος στίχος μπορεί ακόμα να μην έχει ομοιοκαταληξία ή να έχει χωρίς τάξη, αλλά ακανόνιστη και σκόρπια.
Μπορεί να είναι φτιαγμένος από ακανόνιστες στροφές, αλλά στίχοι βαλμένοι ο ένας κάτω απ' τον άλλο χωίς ορισμένο αριθμό.
==Νεοελληνική λογοτεχνία==
Ο ελεύθερος στίχος μπήκε στην ποίηση μας από ξένες φιλολογίες και προ πάντων από τη Γαλλική<ref group="Σημ">Απ' όπου πήρε και τον όρο του, στη νεοελληνική λογοτεχνία.</ref>.
Οι απαρχές του ελεύθερου στίχου στην ποίηση μας θα μπορούσε ν' αναχθούν αφενός στο πεζοτράγουδο<ref group="Σημ">Poèm en prose.</ref> και αφετέρου στον ελευθερωμένο ή τελείως χαλαρό στίχο της παραδοσιακής ποίησης, που δεν απομακρύνεται βέβαια από τα καθιερωμένα μέτρα, απομακρύνεται όμως από την παραδοσιακή χρήση τους.
Αντίθετα, η μοντέρνα ποίηση, που εγκαινιάζεται βασικά με τους ποιητές της λεγόμενης γενιάς του 1930, προχώρησε στην κατάργηση του.
Ακολουθεί το ποίημα του [[Ιωάννης Γρυπάρης (λογοτέχνης)| Ιωάννη Γρυπάρη]], με ελεύθερο στίχο, το οποίο όμως φέρει χαρακτηριστικά της παραδοσιακής ποιητικής μορφής.
<blockquote style="font-size:95%; font-style:italic; margin-left:5%;">
Λυώνει το αστέρι των βοσκών<br />
μες στον υγρό ουρανό.<br />
Την πάσα ανάσα τους κρατούν<br />
τα δέντρα στο βουνό,<br />
μου πνίγει την καρδιά βαριά<br />
σα νάρφου μυρωδιά<br />
κι αντιλαλεί<br />
μέσα στης μνήμης μου τα βάθια<br />
παλιός σκοπός για κάποια μάτια<br />
που ψιλοψυχαλίζουν<br />
και μέσα στο ψυχάλισμα φρεγάδες αρμενίζουν.<br />
Μαζεύει ο πρώτος το χεροπάλαμα<br />
τ' ασήμι και το μάλαμα,<br />
σκορπάει στη στράτα ο άλλος χεροπάλαμα<br />
τ' ασήμι και το μάλαμα,<br />
κι ο Τρύφων ο στερνός σκορπάει τραγούδια<br />
και μαζεύει λουλούδια.<br />
Και κάτω απ' τα λουλούδα οχιές, δεντρογαλιές,<br />
μιαν αρμαθιά δένουν φιλιές<br />
και τα πουλιά από τις φωλιές<br />
το κελαϊδούνε:<br />
Το πως μερώνουν κ' οι όχεντρες<br />
σαν αγαπούνε.<br />
</blockquote>
==Σημειώσεις==
| |||