Λάμπρος Βέικος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Αναίρεση έκδοσης 5515914 από τον 84.161.18.89 (Συζήτηση) |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 7:
Ήταν γιος του Βέικου Ζορμπά. Αγωνίστηκε το 1821 και σκοτώθηκε στη [[μάχη του Ανάλατου]] το 1827. Λέγεται ότι ήταν περιώνυμος για την ανδρεία του και το κάλλος του. Προς τιμήν του οι Έλληνες έδωσαν το όνομα του σε μια συνοικία των Αθηνών, που σήμερα βρίσκεται μέσα στα όρια του δήμου Καλλιθέας. Το κράτος για να τον τιμήσει έδωσε στους κληρονόμους του εκτάσεις γης στην περιοχή του σημερινού άλσους Βεΐκου στα όρια του Δήμου Γαλατσίου.
''Σουλιώτης οπλαρχηγός, γιος του Βέικου Ζάρμπα ή Ζορμπά. Κατά τη συνήθεια των Σουλιωτών πήρε το όνομα του πατέρα του για επώνυμο. Το 1803 έφυγε από το Σούλι μαζί με τους άλλους Σουλιώτες, αφού το παρέδωσαν στον Αλή Πασά,'' ''ο καλόγηρος, Σαμουήλ δεν δέχθηκε την συνθηκολόγηση. Έμεινε στο Kούγκι μαζί με άλλους πέντε Σουλιώτες. Tο δημοτικό τραγούδι λέει για την άρνησή του να δεχθεί την συνθήκη:''
''“Kαλόγηρε τι καρτερείς κλεισμένος μες το Kούγκι,''
''πέντε νομάτοι σου ‘μειναν κι κείνοι πληγωμένοι”.''
''Ο Βέικος κατέφυγε στα Επτάνησα όπου υπηρέτησε στα γαλλικά και αργότερα στα αγγλικά στρατεύματα. Όταν απεβίωσε ο πατέρας του έγινε αρχηγός της οικογένειας των Ζορμπαίων. Το 1821 ο Βέικος με τον Μάρκο Μπότσαρη-αντιπροσωπεύοντας τους Σουλιώτες-συμμάχησαν με τον Αλή Πασά ο οποίος είχε επαναστατήσει κατά του σουλτάνου και τους επιστράφηκε το Σούλι εκτός από το κάστρο της Κιάφα .Το Σεπτέμβριο του 1822 επέστρεψε στα Επτάνησα, αφού οι Σουλιώτες εγκατέλειψαν το Σούλι, μετά την πτώση του Αλή Πασά που είχε επαναστατήσει κατά του σουλτάνου. Ο Χουρσίτ Πασάς μετά το θάνατο του Αλή των Ιωαννίνων έστειλε το κεφάλι του στην Υψηλή Πύλη .''
''Ο Βείκος επιστρέφοντας πάλι στην επαναστατημένη Ελλάδα πήρε μέρος στον Αγώνα πολεμώντας το 1823 στο Αγρίνιο. Το Δεκέμβριο του 1824 πήγε στην Πελοπόννησο, μετά από πρόσκληση της κυβέρνησης Κουντουριώτη, ΖαΪμη, Νικηταρά κλπ.''
''Τον Ιούνιο του 1825 ο Βέικος πολέμησε τους Τούρκους από το πολιορκημένο Μεσολόγγι. Όταν τον Ιούλιο του 1825 ο Κιουταχής πρότεινε στη φρουρά του Μεσολογγίου να παραδώσει την πόλη, ο Βέικος αρνήθηκε δίνοντας την εντύπωση ότι η πεινασμένη πόλη κρατεί σθεναρά. Τον Ιανουάριο του1826 πήγε στην Ύδρα με άλλους τρεις για να ζητήσει οικονομική βοήθεια από την κυβέρνηση. Στο μεταξύ το Μεσολόγγι έπεσε αλλά ο Βέικος δεν πήρε μέρος στην έξοδο γιατί δεν είχε επιστρέψει ακόμα.''
''Πολέμησε στην Αράχοβα και στα Σάλωνα και το 1827 πήγε στην Αττική με τον Καραϊσκάκη.''
''Μετά το θάνατο του Γ.Καραισκάκη και την ταφή του στο Ι.Ν Αγίου Δημητρίου στη Σαλαμίνα , πήρε μέρος στην επιχείρηση επίθεσης κατά της Αθήνας. Στις 24 Απριλίου 1827 2.500 περίπου Έλληνες υπό την αρχηγία των Κόχραν και Τσώρτς ξεκίνησαν από τους Τρεις Πύργους του Παλαιού Φαλήρου για να καταλάβουν την Αθήνα με έφοδο. Ο Βέικος έπιασε μαζί με τους άλλους οπλαρχηγούς τα καλύτερα ταμπούρια. Η ήττα των Ελλήνων στη μάχη του Αναλάτου (Νέα Σμύρνη) το 1827 στοίχισε τη ζωή πολλών αγωνιστών,'' ''στη διάρκεια της μάχης σκοτώθηκαν'' ''όπως οι Ιωάννης Νοταράς, Κίτσος Τζαβέλας, Αθανάσιος Μπότσαρης, Φωτομάρας, Γεώργιος Δράκος και ο συνταγματάρχης Ιγγλέσης μεταξύ τους και ο Λάμπρος Βέικος. Οι 250 αιχμάλωτοι αποκεφαλίστηκαν.''
''Πηγές''
''1. Το Λεύκωμα του ’21 Μίρκα Παλιούρα''
{{DEFAULTSORT:Βέικος Λάμπρος}}
[[Κατηγορία:Οπλαρχηγοί του 1821]]
| |||