Αρχιεπισκοπή Αχρίδος (Βόρειας Μακεδονίας): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
για ποιον λόγο το "σφήνωμα" των παραγράφων ? |
|||
Γραμμή 12:
==Προϊστορία του σχίσματος==
[[Αρχείο:INICIJATIVEN ODBOR ZA mpc 1945.jpg|μικρογραφία|Επιστολή της Επιτροπής Πρωτοβουλίας που απευθύνεται στο Οικονομικό Συμβούλιο του προεδρείου της Αντιφασιστικής Συνέλευσης για την Λαϊκή Απελευθέρωση της "Μακεδονίας" (ASNOM), ζητώντας την οργάνωση της "Μακεδονικής" Ορθόδοξης Εκκλησίας, Σκόπια, 3 Φεβρουαρίου 1945.]]
Από το [[1922]] οι επαρχίες της σημερινής [[ΠΓΔΜ]] (Νότιας Σερβίας κατά τους Σέρβους) και Παλαιάς Σερβίας ανήκαν στο [[Πατριαρχείο Σερβίας]]. <ref> Δημήτριος Γόνης, Ιστορία των Ορθοδόξων Εκκλησιών Βουλγαρίας και Σερβίας, εκδ.Συμμετρία, Αθήνα, 1996, σελ.265</ref>
Όταν στην διάρκεια του === Η α΄ Κληρικολαϊκή συνέλευση ===
Στα [[Σκόπια]] συγκροτήθηκε Επιτροπή πρωτοβουλίας με σκοπό την οργάνωση αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας στη σημερινή Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Στις [[4 Μαρτίου]] [[1945]] συγκαλείται Κληρικολαϊκή Συνέλευση στα Σκόπια και επικαλούμενη α)
=== Η αντίδραση Σερβικής Εκκλησίας ===
Η κληρικολαϊκή συνέλευση χαρακτηρίστηκε ως αντικανονική. Μάλιστα σχεδιαζόταν να αποσταλεί στα Σκόπια ο Ιωσήφ Σκοπίων προκειμένου να εξετάσει από κοντά την κατάσταση, αλλά δεν του επετράπη από το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Εξωτερικών. Όταν συνεκλήθη η Σύνοδος του Σερβικού Πατριαρχείου στις [[22 Σεπτεμβρίου]] του [[1945]], ζήτησε την επιστροφή στο πριν το [[1941]] καθεστώς για την Εκκλησία των Σκοπίων, δηλαδή ως αναπόσπαστου κομματιού του Σερβικού Πατριαρχείου.
=== Η αντίδραση των Σκοπίων ===
[[Αρχείο:Coat of arms of the Macedonian Orthodox Church.svg|thumb|150px|Πρώιμο έμβλημα της Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας - Αρχιεπισκοπή Οχρίδας.]]
Τον Μάιο του [[1946]] συγκαλείται συνέλευση των ιερέων της δημοκρατίας. Η συνέλευση υποχώρησε από το αίτημα της αυτοκεφαλίας συμβιβαζόμενη σε ένα καθεστώς εσωτερικής αυτοδιοίκησης. Ταυτόχρονα ζητούσε την διάλυση του Πατριαρχείου Σερβίας μέσα από την αντικατάστασή του από
Δύο χρόνια αργότερα, τον Μάιο του [[1948]] επανήλθαν με νέες προτάσεις τους προς το Σερβικό Πατριαρχείο: εγκαταλείπουν την θέση της Πανγιουγκοσλαβικής Εκκλησίας, ικανοποιούνται με την αυτονομία και την εξάρτησή τους από Σερβικό Πατριαρχείο. Οι υποχωρήσεις τους θα συνεχιστούν ως προς την εξάρτηση από το Σερβικό Πατριαρχείο, προκειμένου να εξασφαλίσουν επισκόπους που δεν είχαν, αναγκαίους για να τελέσουν χειροτονίες κατώτερων κληρικών. Το [[1954]] η Επιτροπή πρωτοβουλίας επανήλθε με νέες υποχωρήσεις : η σλαβομακεδονική γλώσσα να χρησιμοποιείται μόνο στη διοίκηση της εκκλησίας ενώ η εκκλησιαστική σλαβονική στη λατρεία. Στάσιμη παρέμεινε η κατάσταση για όλα αυτά τα χρόνια . Όμως το [[1957]] και [[1958]] θα ανταλλαγούν επισκέψεις ανάμεσα στην Επιτροπή πρωτοβουλίας και τον Πατριάρχη Σερβίας Βικέντιο. Η Σερβική Εκκλησία προέβαλε όμως κανονικά κωλύματα για την εκλογή των νέων επισκόπων επειδή ήταν έγγαμοι. <ref> Δημήτριος Γόνης, Ιστορία των Ορθοδόξων Εκκλησιών Βουλγαρίας και Σερβίας, εκδ.Συμμετρία, Αθήνα, 1996, σελ.272</ref> Τελικά ο αιφνίδιος θάνατος του Βικεντίου ανέτρεψε τις εξελίξεις. === Η β΄ Κληρικολαϊκή συνέλευση ===
Τον [[Οκτώβριος |Οκτώβριο]] του [[1958]] συγκλήθηκε νέα κληρικολαϊκή συνέλευση στην [[Αχρίδα]] και αποφάσισε α) την ανασύσταση της
Ο τότε πατριάρχης Γερμανός μετέβη στα Σκόπια και τον [[Ιούλιος | Ιούλιο]] του [[1959]] χειροτόνησε τον Πρεσπών και Βιτωλίων Κλήμεντα. Στη συνέχεια οι Δοσίθεος και Κλήμης χειροτόνησαν τον Ζλετόβου και Στρωμνίτσας Ναούμ. === Η αποξένωση ανάμεσα σε Βελιγράδι και Σκόπια ===
Σημεία τριβής μεταξύ των δύο μερών αποτέλεσαν η έκταση, το περιεχόμενο και ο χαρακτήρας της αυτονομίας της Σλαβομακεδονικής Εκκλησίας. Έτσι για την σερβική πλευρά η αυτονομία της Σλαβομακεδονικής Εκκλησίας ήταν στο εσωτερικό διοικητικό επίπεδο. Εξακολουθούσε όμως να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ενιαίας Σερβικής Εκκλησίας. Για την Σλαβομακεδονική Εκκλησία από την άλλη μεριά ίσχυε πως θεωρούσε τον εαυτό της ανεξάρτητο. Συνδεόταν με τη σερβική Εκκλησία μόνο στο πρόσωπο του πατριάρχη. <ref> Γιάννα Κατσόβσκα –Μαλιγκούδη, Οι Σλάβοι των Βαλκανίων. Εισαγωγή στην ιστορία και τον πολιτισμό τους, εκδ.Gutenberg, Αθήνα, 2004, σελ.277</ref>
===Η πορεία προς το αυτοκέφαλο και το σχίσμα===
[[File:Macedonian cross.svg|thumb|130px|Μακεδονίτικος [[σταυρός]] από την [[Ελεούσα Στρώμνιτσας]] - ένα από τα σύμβολα της εκκλησίας.]]
Με επιστολή της στις [[5 Δεκεμβρίου]] του [[1966]] η Σύνοδος της Σλαβομακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας προς την Αρχιερατική Σύνοδο της Σερβικής Εκκλησίας ζητά να της χορηγήσει το αυτοκέφαλο. Σε ειδική συνεδρία που έγινε το επόμενο έτος η Σερβική Σύνοδος απέρριψε το αίτημα. <ref> Δημήτριος Γόνης, Ιστορία των Ορθοδόξων Εκκλησιών Βουλγαρίας και Σερβίας, εκδ.Συμμετρία, Αθήνα, 1996, σελ.274</ref>
Στις [[17 Ιουλίου]] του [[1967]] συγκλήθηκε η Γ΄ Κληρικολαϊκή Συνέλευση η οποία ανακήρυξε αυτοκέφαλη την Σλαβομακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία. Τροποποιήσεις έγιναν και στον Καταστατικό χάρτη της Εκκλησίας καθώς προστέθηκαν δύο νέες επισκοπές: Δεβρών-Κιτσέβου και Αμερικής-Καναδά-Αυστραλίας. Ο προκαθήμενός της φέρει τον τίτλο του Στις 14-15 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους συγκλήθηκε έκτακτη Σύνοδος της Ιεραρχίας της Σερβικής Εκκλησίας η οποία κήρυξε την ηγεσία της Σλαβομακεδονικής Εκκλησίας σχισματική, όχι όμως και τους πιστούς της. <ref> Γιάννα Κατσόβσκα –Μαλιγκούδη, όπ.π,σελ.278</ref> Όμως ο εκάστοτε τοποτηρητής της Μητροπόλεως των Σκοπίων εμποδιζόταν να επικοινωνήσει με το ποίμνιό του καθώς οι πολιτικοεκκλησιαστικές αρχές των Σκοπίων προέβαλαν προσκόμματα. <ref> Δημήτριος Γόνης, Ιστορία των Ορθοδόξων Εκκλησιών Βουλγαρίας και Σερβίας, εκδ.Συμμετρία, Αθήνα, 1996, σελ.275 </ref> Το αυτοκέφαλο της Σλαβομακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν έχει αναγνωριστεί ως σήμερα από καμιά άλλη ορθόδοξη Εκκλησία, αν και σε προσωπικό επίπεδο οι ιεράρχες της σχετίζονται με εκπροσώπους άλλων θρησκευτικών δογμάτων. ==Παραπομπές==
|