Διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 36:
|υπογραφή =
}}
'''Διάδοχοι''' ονομάστηκαν οι στρατηγοί του [[Αλέξανδρος ο Μέγας|Μεγάλου Αλεξάνδρου]] οι οποίοι μετά τον θάνατό του διαμοιράστηκαν το κράτος του.<ref>λήμμα Διάδοχοι στο Εγκυκλοπαιδικό λεξικό Ελευθερουδάκη, στο [[Λεξικό Δημητράκου]], στην Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα.</ref> Στην έννοια των Διαδόχων περιλαμβάνονται καταχρηστικά και οι Επίγονοι, δηλαδή οι γιοι και οι εγγονοί τους που τους διαδέχτηκαν<ref>λήμμα Επίγονοι στα προαναφερθέντα λεξικά.</ref> και των οποίων η δράση εξετάζεται από τους συγγραφείς μαζί με αυτήν των Διαδόχων. Οι όρoι «Διάδοχοι» και «Επίγονοι» απαντούν ήδη στον Διόδωρο τον Σικελιώτη.<ref>Διόδωρος ο Σικελιώτης, Ι, 3, 34 : «τινές δ’ εις τους διαδόχους ή τους επιγόνους κατέστρεψαν τας συντάξεις» (και μερικοί στους διαδόχους ή στους επιγόνους σταματούσαν την αφήγηση.</ref> Η αυθεντικότερη (αν και μη σωζόμενη) πηγή, η ιστορία του [[Ιερώνυμος ο Καρδιανός|Ιερώνυμου του Καρδιάνου]], έφτανε ως τον θάνατο του [[Πύρρος|Πύρρου]] τουλάχιστον. Η ''Geschichte des Hellenismus'' του [[Γιόχαν Γκούσταφ Ντρόυζεν|Ντρόυζεν]] (''Droysen'') (μεταφρασμένη από τον [[Ρένος Αποστολίδης|Ρένο Αποστολίδη]] ως ''Ιστορία των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου'') φτάνει ως την επιδρομή των Γαλατών το 280,<ref>Johann Gustav Droysen : ''Geschichte des Hellenismus'', 1836-1843 (μετάφραση Ρένου Αποστολίδη ως ''Ιστορία των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου'', Ελευθεροτυπία, 1993)</ref> ενώ το πρώτο κεφάλαιο του εβδόμου βιβλίου της ''Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους'' του [[Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος|Παπαρρηγόπουλου]] (Οι μεταξύ των διαδόχων πόλεμοι μέχρι της οριστικής του κράτους διαιρέσεως) φτάνει ως τον [[Αντίγονος Γονατάς|Αντίγονο Γονατά]], γιό του [[Δημήτριος ο Πολιορκητής|Δημήτριου Πολιορκητή]] και εγγονό του Διαδόχου [[Αντίγονος ο Μονόφθαλμος|Αντίγονου του Μονόφθαλμου.]]
Ο αγώνας για την επικράτηση άρχισε αμέσως μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου και στην αρχή εκδηλώθηκε με την αντίθεση της φάλαγγας των πεζών κατά του ιππικού των [[Εταίροι|Εταίρων]] και των στρατηγών, συνεχίστηκε δε με την προσπάθεια του [[Περδίκκας|Περδίκκα]] για επικράτηση. Μετά την αποτυχία και το βίαιο τέλος του, ο σπουδαιότερος σύμμαχός του [[Ευμένης ο Καρδιανός]], συνέχισε τον αγώνα υπέρ της βασιλικής οικογένειας με κυριότερο αντίπαλό του τον [[Αντίγονος ο Μονόφθαλμος|Αντίγονο τον Μονόφθαλμο]]. Ο Ευμένης τελικά εξοντώθηκε και ο Αντίγονος, έχοντας συμπαραστάτη τον γιο του [[Δημήτριος ο Πολιορκητής|Δημήτριο τον Πολιορκητή]], προσπάθησε να καταστεί ο μόνος κληρονόμος του κράτους του Αλέξανδρου. Η μάχη της Ιψού ήταν το τέλος για τα όνειρα και την ζωή του Αντίγονου, ενώ στα πλαίσια της διαμάχης των Διαδόχων εξοντώθηκε ολόκληρη η βασιλική οικογένεια. Αυτός που πλησίασε περισσότερο από κάθε άλλον το όραμα της μονοκρατορίας ήταν ο [[Σέλευκος Α' Νικάτωρ|Σέλευκος]] που, όντας ο κύριος συντελεστής της νίκης της [[Μάχη της Ιψού|Ιψού]], κατέλυσε το κράτος του [[Λυσίμαχος|Λυσίμαχου]] της Θράκης και αναμενόταν να επικρατήσει επί της πτολεμαϊκής Αιγύπτου, της Μακεδονίας και όλης της Ελλάδος. Δολοφονήθηκε όμως και από το σημείο εκείνο η κατάσταση σταθεροποιήθηκε. Τα τέσσερα ελληνιστικά βασίλεια που δημιουργήθηκαν κυριάρχησαν στην Μακεδονία, Μικρά Ασία, Συρία και Αίγυπτο, μέχρι την βαθμιαία υποταγή τους στους Ρωμαίους.
| |||