Ωδείο Ηρώδου του Αττικού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Χτίστηκε με ταχύτατο ρυθμό με δαπάνες του [[Ηρώδης ο Αττικός|Ηρώδη του Αττικού]] κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ., προς τιμήν της συζύγου του [[Ασπασία Άννια Ρήγιλλα|Ασπασίας Αννίας Ρηγίλλης]], η οποία πέθανε το [[160]] μ.Χ.. Ο προορισμός του οικοδομήματος ήταν κατά κύριο λόγο οι μουσικές εκδηλώσεις και για τον λόγο αυτό ονομάστηκε Ωδείο. Η ανάγκη της ανέγερσής του προέκυψε μετά την κατάρρευση του [[Ωδείο του ΑγρίπαΑγρίππα|Ωδείου]] που είχε κτιστεί στο κέντρο της [[Αρχαία Αγορά της Αθήνας|αρχαίας αγοράς της Αθήνας]] από τον στρατηγό του [[Οκταβιανός Αύγουστος|Αυγούστου]], τον [[Μάρκος Βιψάνιος Αγρίππας|Αγρίππα]], περί το [[15 π.Χ.]], και εκείνο σε αντικατάσταση του ακόμα παλαιότερου [[Ωδείο του Περικλή|Ωδείου του Περικλή]], που είχε πυρπολήσει ο [[Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας|Σύλλας]] το [[85 π.Χ.]].

Από διάφορες ενδείξεις προκύπτει ότι το εν λόγω Ωδείο λειτούργησε μόνο 105 χρόνια, δεδομένου ότι τον [[3ος αιώνας|3ο αιώνα]], δηλαδή το 267 μ.Χ., πολλά οικοδομήματα της Αθήνας, όπως και αυτό, καταστράφηκαν από τους [[Έρουλοι|Έρουλους]] επιδρομείς. Επίσης αυτό το διάστημα από τα διάφορα ευρήματα των ανασκαφών, όπως κρανία ανθρώπων και ταύρων, πιθανολογείται ότι ο χώρος χρησιμοποιήθηκε και για μονομαχίες και ταυρομαχίες. Φαίνεται όμως πως και οι τοίχοι του οικοδομήματος χρησιμοποιήθηκαν αργότερα ως οχυρωματικό έργο, εντασσόμενο στο τείχος που περιέβαλλε τη βάση του λόφου της [[Ακρόπολη]]ςΑκρόπολης. Εκτός από τα ερείπια οικίσκων που βρέθηκαν μέσα στο Ωδείο βρέθηκαν και ερείπια μικρής εκκλησίας. Στο μέσον της σκηνής και ακριβώς αντίκρυ της λεγόμενης "«Βασιλείου Πύλης"» ανακαλύφθηκε υπόγειο που εκτείνεται σε όλο το μήκος της έκτασης της σκηνής.

Οι επιχώσεις που επήλθαν στους επόμενους αιώνες σχεδόν το εξαφάνισαν, με μόνο ορατό σημείο τον ψηλό τοίχο της σκηνής, με την όλη κατασκευή να μοιάζει περισσότερο με [[γέφυρα]]. Το κτίριο καταστράφηκε κατά το 267 μ.Χ.

Κατά τους [[Μεσαίωνας|Μεσαιωνικούς]] χρόνους όσοι επισκέπτονταν τα ερείπια του Ωδείου δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν ποιο κτήριο ήταν αυτό. Άλλοι το περιέγραψαν ως ανάκτορα του [[Λεωνίδας|Λεωνίδα]] και του [[Μιλτιάδης|Μιλτιάδη]], άλλοι ως το "«Διδασκαλείο του Αριστοτέλη"», ενώ το 1575 ο [[Ναύπλιο|Ναυπλιώτης]] λόγιος [[Θεοδόσιος Ζυγομαλάς]] το θεωρούσε ως την "«Ακαδημία του Αριστοτέλη"». Ο πρώτος που υποστήριξε πως επρόκειτο για το Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού ήταν ο [[Άγγλος]] αρχαιολόγος [[Ριχάρδος Τσάντλερ]] το 1764, περίοδο κατά την οποία ο εσωτερικός χώρος του εν λόγω κτίσματος ήταν σπαρμένος με κριθάρι.

Επί [[Οθωμανική περίοδος στην Ελλάδα|οθωμανικής κυριαρχίας]] το εναπομείναν κτήριο ενσωματώθηκε μαζί με τη [[Στοά Ευμένους]] στο [[Τείχος του Χασεκή]] (1778) αποτελώντας οχυρωματικό έργο, τον λεγόμενο «Σερπετζέ». Σημειώνεται πως από τα τόξα του Ωδείου κατάφερε ο φιλέλληνας Γάλλος στρατηγός [[Κάρολος Φαβιέρος|Φαβιέρος]] να εισέλθει στην Ακρόπολη, τον Δεκέμβριο του [[1826]], όταν την πολιορκούσαν οι Τούρκοι, προκειμένου να βοηθήσει τους πολιορκημένους [[Έλληνες]].

Η πρώτη δοκιμαστική ανασκαφή έγινε το 1848 παρουσία του Βασιλέα [[Όθων Α΄ της Ελλάδας|Όθωνα]] από τους [[ΚυριάκοςΚυριακός Πιττάκης|Κ.Κυριακού Πιττάκη]] και [[Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής|Α.Αλέξανδρου Ραγκαβή]]. Η δε εκκένωση του Ωδείου από τις επιχώσεις που είχαν συσσωρευτεί στα ερείπια της στέγης και έφθαναν τα 15 μ. ύψος, ξεκίνησαν από τον Πιττάκη το [[1857]]. Τελικά η σοβαρή αναστήλωση άρχισε τμηματικά μετά τον [[Β΄ Π.ΠΠαγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.]] στη δεκαετία του 1950 επί Βασιλέως [[Παύλος Α΄Α΄των της ΕλλάδαςΕλλήνων|Παύλου]] με σχέδια της Διεύθυνσης του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, που κατά κύριο μέρος είχε συντάξει ο καθηγητής και ακαδημαϊκός [[Αναστάσιος Ορλάνδος]] αμέσως μετά την αποχώρησή του από την υπηρεσία, με βοηθό του τον τότε επιθεωρητή αναστηλώσεων [[Ευστάθιος Στίκκας|Ευστάθιο Στίκκα]].