Μεσογειακή φώκια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το θαλάσσιο περιβάλλον της Μεσογείου, όπου ζει μεγάλη ποικιλία ειδών αλλά σε μικρούς σχετικά αριθμούς, φαίνεται να ευνοεί την διατροφική προσαρμογή της φώκιας, η οποία δε δείχνει κάποια προτίμηση σε συγκεκριμένα είδη. Αντιθέτως τρέφεται με μια ποικιλία από [[οστεϊχθύες|οστεϊχθύς]], όπως [[Σαργός|σαργούς]], [[συναγρίδα|συναγρίδες]], [[Γόπα|γόπες]], [[μπαρμπούνι]]α και [[Κεφαλόποδα|κεφαλόποδων]] όπως [[χταπόδι]]α, [[σουπιά|σουπιές]] και [[καλαμάρι]]α, αλλά και [[καρκινοειδή]] όπως [[κάβουρας|καβούρια]].<ref name=momkat/><ref name=Road/> Το κυριότερο θήραμα των μεσογειακών φωκών αποτελούν τα χταπόδια και συγκεριμένα το ''[[Octopus vulgaris]]''<ref>{{Cite journal|url = http://www.mom.gr/LH2Uploads/ItemsContent/458/press.pdf|title = Diet of the Monk Seal (Monachus monachus) in Greek Waters|last = Graham J. Pierce, Gema Hernandez-Milian, Begoña Santos, Panagiotis Dendrinos, Marianna Psaradellis, Eleni Tounta, Evgenia Androukaki, and Alexius Edridge|first = |date = 2011|journal = Aquatic Mammals 2011, 37(3), 284-297|accessdate = 22/08/2015|doi = 10.1578/AM.37.3.2011.284}}</ref>

Η δραματική μείωση του πληθυσμού οφείλεται κυρίως στον ανθρώπινο παράγοντα, από όλες του τις πλευρές. Από την αρχαιότητα κυνηγούνταν για εμπορικούς σκοπούς λόγω του δέρματος και του λίπους της. Οι [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαίοι]] τις χρησιμοποιούσαν και για ψυχαγωγικούς λόγους στις ρωμαϊκές αρένες.<ref>{{cite news | url=http://www.tovima.gr/society/article/?aid=409700 | title=Το Βήμα - Οι περιπέτειες της μεσογειακής φώκιας στην Ελλάδα | accessdate=2012-12-22 | author=Τράτσα, Μάχη | date=2011-07-06}}</ref> Στο Αιγαίο παλιότερα έφτιαχναν από το δέρμα τους σανδάλια και ζώνες και το λίπος το χρησιμοποιούσαν στην παρασκευή κάποιου ματζουνιού.<ref name=Road/> Επίσης καταδιώκεται ως βλαβερό ζώο από τους ψαράδες λόγω της ζημιάς που μπορεί να προκαλέσει στα δίχτυα τους όταν μπλεχτεί σ' αυτά. Η ηθελημένη θανάτωσή τους από τον άνθρωπο στις ελληνικές θάλασσες, παραμένει η πρωταρχική αιτία θανάτου για τα ενήλικα άτομα του είδους.

Σήμερα έχει κηρυχθεί [[Κατάσταση διατήρησης|είδος '''κρισίμως κινδυνεύον με αφανισμό''']]. Ο συνολικός πληθυσμός υπολογίζεται σε λιγότερα από 600 ζώα διεσπαρμένα σε τέσσερις απομονωμένους θύλακες στα νησιά [[Μαδέρα]] (25-35 άτομα), στο [[Λευκό Ακρωτήριο]] της [[Μαυριτανία]]ς (130 άτομα) στον [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικό]], στις [[Μεσόγειος|Μεσογειακές]] ακτές [[Μαρόκο]]υ και [[Αλγερία]]ς και στην Ανατολική Μεσόγειο ([[Αιγαίο]] και [[Ιόνιο Πέλαγος]]).

Σημαντικό βήμα για την προστασία της μεσογειακής φώκιας και των βιοτόπων της αποτέλεσε η ανακήρυξη της περιοχής των Βορείων Σποράδων σε προστατευόμενη και η ίδρυση του [[Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου Βορείων Σποράδων|ΕθνικουΕθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Αλοννήσου Βορείων Σποράδων]] (ΕΘΠΑΒΣ)<ref name="ΕΘΠΑ">{{cite web | url=http://www.alonissos-park.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=60:the-park-description&catid=3:thepark&Itemid=63 | title=Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου - Ίδρυση του πάρκου | accessdate=2012-12-17}}</ref>. Καθοριστική υπήρξε η συμβολή της μη κερδοσκοπικής, [[μη κυβερνητική οργάνωση|μη κυβερνητικής οργάνωσης]] ''[[ΜOm|ΜOm /Εταιρία για τη Μελέτη και Προστασία της Μεσογειακής Φώκιας]]'' στην οργάνωση και λειτουργία δραστηριοτήτων όπως η ενημέρωση του κοινού και η παρακολούθηση της κατάστασης του πληθυσμού της Μεσογειακής φώκιας, σε συνεργασία με τις αρμόδιες αρχές. Σύμφωνα με τα στοιχεία του οργανισμού, τουλάχιστον 55 διαφορετικά ενήλικα ζώα έχουν αναγνωριστεί να συχνάζουν στην περιοχή του θαλάσσιου πάρκου, ενώ υπολογίζεται γεννιούνται άλλα οχτώ τον χρόνο.<ref name="mofi">{{cite web | url=http://mofi.mom.gr/fokia_alieia1.htm | title=MOFI - Η μεσογειακή φώκια στην Ελλάδα | accessdate=2012-12-17}}</ref>

Αναφορές στη φώκια γίνονται στην «Οδύσσεια», στις Ραψωδίες Δ' και Ο' όπως αναφέρθηκε παραπάνω, αλλά και σε έργα του [[Αριστοφάνης|Αριστοφάνη]]. Σύγχρονα κείμενα όπου γίνονται αναφορές στη μεσογειακή φώκια είναι το ''Μοιρολόγι της Φώκιας'' του [[Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης|Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη]], το ''ΑξιονΆξιον Εστί'' του [[Οδυσσέας Ελύτης|Οδυσσέα Ελύτη]] και το ''Το Μόνον της Ζωής του Ταξείδιον'' του [[Γεώργιος Βιζυηνός|ΓεώργιουΓεωργίου Βιζυηνού]].