Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Spiros790 (συζήτηση | συνεισφορές)
Spiros790 (συζήτηση | συνεισφορές)
→‎Θεοδικία και Αισιοδοξία: μεταφορά παραπομπών από το αντίστοιχο λήμμα στην αγγλική έκδοση.
Γραμμή 62:
=== Θεοδικία και Αισιοδοξία ===
{{further|Το καλύτερο από όλους τους πιθανούς κόσμους}}
Η λέξη «αισιοδοξία» χρησιμοποιείται με την κλασική έννοια του βέλτιστου, δεν είναι αισιόδοξος.
Η λέξη «αισιοδοξία» χρησιμοποιείται με την κλασική έννοια του βέλτιστου, δεν είναι αισιόδοξος. Η [[θεοδικία]] [55] προσπαθεί να δικαιολογήσει τις προφανείς ατέλειες του κόσμου με τον ισχυρισμό ότι είναι [[η βέλτιστη μεταξύ όλων των δυνατών κόσμων]]. Πρέπει να είναι το καλύτερο δυνατό και το πιο ισορροπημένο για τον κόσμο, γιατί δημιουργήθηκε από ένα παντοδύναμο Θεό, ο οποίος δεν θα επέλεγε να δημιουργήσει έναν ατελή κόσμο ,εάν γνώριζε έναν καλύτερο κόσμο ή ήταν δυνατόν να τον ανακαλύψει. Στην πραγματικότητα, εμφανή ελαττώματα που μπορούν να προσδιοριστούν σε αυτόν τον κόσμο και πρέπει να υπάρχουν σε κάθε δυνατό κόσμο, γιατί αλλιώς ο Θεός θα έχει επιλέξει να δημιουργήσει τον κόσμο που εξαιρούνται αυτές οι ατέλειες. Ο Λάιμπνιτς ισχυρίστηκε ότι οι αλήθειες της θεολογίας (θρησκείας) και της φιλοσοφίας δεν μπορούν να αντιφάσκουν μεταξύ τους, δεδομένου ότι η λογική και η πίστη είναι και οι δύο «δώρα του Θεού», έτσι ώστε συνεπάγεται ότι υπήρχαν συγκρούσεις που ο Θεός υποστήριζε εναντίον του εαυτού του. Η θεοδικία είναι η προσπάθεια του Λάιμπνιτς να συμβιβάσει προσωπική του γνώμη για το φιλοσοφικό του σύστημα με την ερμηνεία του από τα δόγματα του Χριστιανισμού. [56] Το έργο αυτό είχε ως κίνητρο την πίστη του Λάιμπνιτς , που συμμερίζονται πολλοί συντηρητικοί φιλόσοφοι και θεολόγοι κατά τη διάρκεια του [[Διαφωτισμός|Διαφωτισμού]], την ορθολογική και φωτισμένη φύση της χριστιανικής θρησκείας σε σύγκριση με δήθεν λιγότερο προχωρημένο με τους μη-Δυτικούς ομολόγους του., Επίσης, διαμορφώνεται από την πίστη του Λάιμπνιτς για την τελειοποίηση της ανθρώπινης φύσης (αν η ανθρωπότητα επικαλείται σωστή φιλοσοφία και τη θρησκεία ως οδηγό), και από την πεποίθησή του ότι η μεταφυσική αναγκαιότητα πρέπει να έχουν μια λογική ή λογική βάση, ακόμη και αν αυτή η μεταφυσική της αιτιότητας έμοιαζε ανεξήγητο στην άποψη της φυσικής αναγκαιότητας (οι φυσικοί νόμοι που προσδιορίζονται από την επιστήμη).
 
Επειδή ο λόγος και η πίστη πρέπει να συμβιβαστούν πλήρως, γιατί κάθε δόγμα της πίστης δεν θα μπορούσε να υπερασπίζεται για τον λόγο ότι πρέπει να απορριφθεί. Ο Λάιμπνιτς, στη συνέχεια, πλησίασε μία από τις κεντρικές επικρίσεις του χριστιανισμού και αναρωτήθηκε: [57], αν ο Θεός είναι [[καλός]], [[σοφός και πανίσχυρος]], πώς [[το κακό θα έρθει στον κόσμο]]; Η απάντηση (σύμφωνα με τον Λάιμπνιτς) είναι ότι, ενώ ο Θεός έχει πράγματι απεριόριστη σοφία και δύναμη, οι ανθρώπινες δημιουργίες του, όπως δημιουργίες που περιορίζονται τόσο με τη σοφία του και τη θέλησή του (δύναμη να δράσει). Αυτό προδιαθέτει τους ανθρώπους να έχουν ψευδείς πεποιθήσεις, λανθασμένες αποφάσεις και αναποτελεσματικές ενέργειες κατά την άσκηση της [[Ελεύθερη βούληση|ελεύθερης βούλησης]] τους. Ο Θεός προκαλεί αυθαίρετα [[πόνο και δυστυχία]] στους ανθρώπους? μάλλον αυτός επιτρέπει τόσο ηθικό κακό (αμαρτία) και τη φυσική του κακού (πόνος και τα βάσανα) και τις απαραίτητες συνέπειες της μεταφυσικής ατέλειας, ως ένα μέσο με το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να εντοπίσει και να διορθώσει λανθασμένες αποφάσεις τους, και ως αντίθεση προς την πραγματικότητα. Περαιτέρω, αν και οι ανθρώπινες ενέργειες ρέουν από προηγούμενες αιτίες που προκύπτουν τελικά στον Θεό, και ως εκ τούτου είναι γνωστή ως μια μεταφυσική βεβαιότητα στο Θεό, η [[ελεύθερη βούληση]] του ατόμου που ασκείται από τους φυσικούς νόμους, όπου οι επιλογές είναι απλώς ενδεχόμενα, είναι αναγκαίο να αποφασιστεί σε περίπτωση που από έναν «υπέροχο αυθορμητισμό» που παρέχει στα άτομα μια απόδραση από τον αυστηρό προορισμό.
Η [[θεοδικία]] (''Théodicée'')<ref>Rutherford (1998) is a detailed scholarly study of Leibniz's [[theodicy]].</ref> προσπαθεί να δικαιολογήσει τις προφανείς ατέλειες του κόσμου με τον ισχυρισμό ότι είναι [[η βέλτιστη μεταξύ όλων των δυνατών κόσμων]]. Πρέπει να είναι το καλύτερο δυνατό και το πιο ισορροπημένο για τον κόσμο, γιατί δημιουργήθηκε από ένα παντοδύναμο Θεό, ο οποίος δεν θα επέλεγε να δημιουργήσει έναν ατελή κόσμο ,εάν γνώριζε έναν καλύτερο κόσμο ή ήταν δυνατόν να τον ανακαλύψει. Στην πραγματικότητα, εμφανή ελαττώματα που μπορούν να προσδιοριστούν σε αυτόν τον κόσμο και πρέπει να υπάρχουν σε κάθε δυνατό κόσμο, γιατί αλλιώς ο Θεός θα έχει επιλέξει να δημιουργήσει τον κόσμο που εξαιρούνται αυτές οι ατέλειες.
 
Η λέξη «αισιοδοξία» χρησιμοποιείται με την κλασική έννοια του βέλτιστου, δεν είναι αισιόδοξος. Η [[θεοδικία]] [55] προσπαθεί να δικαιολογήσει τις προφανείς ατέλειες του κόσμου με τον ισχυρισμό ότι είναι [[η βέλτιστη μεταξύ όλων των δυνατών κόσμων]]. Πρέπει να είναι το καλύτερο δυνατό και το πιο ισορροπημένο για τον κόσμο, γιατί δημιουργήθηκε από ένα παντοδύναμο Θεό, ο οποίος δεν θα επέλεγε να δημιουργήσει έναν ατελή κόσμο ,εάν γνώριζε έναν καλύτερο κόσμο ή ήταν δυνατόν να τον ανακαλύψει. Στην πραγματικότητα, εμφανή ελαττώματα που μπορούν να προσδιοριστούν σε αυτόν τον κόσμο και πρέπει να υπάρχουν σε κάθε δυνατό κόσμο, γιατί αλλιώς ο Θεός θα έχει επιλέξει να δημιουργήσει τον κόσμο που εξαιρούνται αυτές οι ατέλειες. Ο Λάιμπνιτς ισχυρίστηκε ότι οι αλήθειες της θεολογίας (θρησκείας) και της φιλοσοφίας δεν μπορούν να αντιφάσκουν μεταξύ τους, δεδομένου ότι η λογική και η πίστη είναι και οι δύο «δώρα του Θεού», έτσι ώστε συνεπάγεται ότι υπήρχαν συγκρούσεις που ο Θεός υποστήριζε εναντίον του εαυτού του. Η θεοδικία είναι η προσπάθεια του Λάιμπνιτς να συμβιβάσει προσωπική του γνώμη για το φιλοσοφικό του σύστημα με την ερμηνεία του από τα δόγματα του Χριστιανισμού.<ref>Magill, [56]Frank (ed.). ''Masterpieces of World Philosophy''. New York: Harper Collins (1990).</ref> Το έργο αυτό είχε ως κίνητρο την πίστη του Λάιμπνιτς , που συμμερίζονται πολλοί συντηρητικοί φιλόσοφοι και θεολόγοι κατά τη διάρκεια του [[Διαφωτισμός|Διαφωτισμού]], την ορθολογική και φωτισμένη φύση της χριστιανικής θρησκείας σε σύγκριση με δήθεν λιγότερο προχωρημένο με τους μη-Δυτικούς ομολόγους του., Επίσης, διαμορφώνεται από την πίστη του Λάιμπνιτς για την τελειοποίηση της ανθρώπινης φύσης (αν η ανθρωπότητα επικαλείται σωστή φιλοσοφία και τη θρησκεία ως οδηγό), και από την πεποίθησή του ότι η μεταφυσική αναγκαιότητα πρέπει να έχουν μια λογική ή λογική βάση, ακόμη και αν αυτή η μεταφυσική της αιτιότητας έμοιαζε ανεξήγητο στην άποψη της φυσικής αναγκαιότητας (οι φυσικοί νόμοι που προσδιορίζονται από την επιστήμη).
 
Επειδή ο λόγος και η πίστη πρέπει να συμβιβαστούν πλήρως, γιατί κάθε δόγμα της πίστης δεν θα μπορούσε να υπερασπίζεται για τον λόγο ότι πρέπει να απορριφθεί. Ο Λάιμπνιτς, στη συνέχεια, πλησίασε μία από τις κεντρικές επικρίσεις του χριστιανισμού και αναρωτήθηκε: [57]<ref>Magill, Frank (ed.) (1990)</ref> αν ο Θεός είναι [[καλός]]παντοδύναμος, [[σοφόςπαντογνώστης και πανίσχυρος]]πανάγαθος, πώς [[Πρόβλημα του κακού|πως υπάρχει το κακό θα έρθει στον κόσμο]]; Η απάντηση (σύμφωνα με τον Λάιμπνιτς) είναι ότι, ενώ ο Θεός έχει πράγματι απεριόριστη σοφία και δύναμη, οι ανθρώπινες δημιουργίες του, όπως δημιουργίες που περιορίζονται τόσο με τη σοφία του και τη θέλησή του (δύναμη να δράσει). Αυτό προδιαθέτει τους ανθρώπους να έχουν ψευδείς πεποιθήσεις, λανθασμένες αποφάσεις και αναποτελεσματικές ενέργειες κατά την άσκηση της [[Ελεύθερη βούληση|ελεύθερης βούλησης]] τους. Ο Θεός προκαλεί αυθαίρετα [[πόνο και δυστυχία]] στους ανθρώπους? μάλλον αυτός επιτρέπει τόσο ηθικό κακό (αμαρτία) και τη φυσική του κακού (πόνος και τα βάσανα) και τις απαραίτητες συνέπειες της μεταφυσικής ατέλειας, ως ένα μέσο με το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να εντοπίσει και να διορθώσει λανθασμένες αποφάσεις τους, και ως αντίθεση προς την πραγματικότητα. Περαιτέρω, αν και οι ανθρώπινες ενέργειες ρέουν από προηγούμενες αιτίες που προκύπτουν τελικά στον Θεό, και ως εκ τούτου είναι γνωστή ως μια μεταφυσική βεβαιότητα στο Θεό, η [[ελεύθερη βούληση]] του ατόμου που ασκείται από τους φυσικούς νόμους, όπου οι επιλογές είναι απλώς ενδεχόμενα, είναι αναγκαίο να αποφασιστεί σε περίπτωση που από έναν «υπέροχο αυθορμητισμό» που παρέχει στα άτομα μια απόδραση από τον αυστηρό προορισμό.
 
Περαιτέρω, αν και οι ανθρώπινες ενέργειες ρέουν από προηγούμενες αιτίες που προκύπτουν τελικά στον Θεό, και ως εκ τούτου είναι γνωστή ως μια μεταφυσική βεβαιότητα στο Θεό, η [[ελεύθερη βούληση]] του ατόμου που ασκείται από τους φυσικούς νόμους, όπου οι επιλογές είναι απλώς ενδεχόμενα, είναι αναγκαίο να αποφασιστεί σε περίπτωση που από έναν «υπέροχο αυθορμητισμό» που παρέχει στα άτομα μια απόδραση από τον αυστηρό προορισμό.
 
=== Η τυπική λογική ===