|
==Η συμβολή του στο Ελληνικό Θέατρο==
Με την ιδιότητα του ως καθηγητής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος πολλών συλλόγων, μεταξύ των οποίων και η ιδρυθείσα το 1895 «ΕταιρείαἙταιρεία προςπρὸς διδασκαλίαν τωντῶν ΑρχαίωνἈρχαίων ΕλληνικώνἙλληνικῶν Δραμάτων», προσπάθησε και επηρέασε την εποχή του ως προς το ζήτημα της γλώσσας.
Μέσω της εταιρείας αυτής και της σχολιασμένης έκδοσης των αρχαίων τραγικών επηρέασε τις κατευθύνσεις, ως προς το δραματολόγιο, των Ελληνικών θιάσων. Ήταν ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους του κινήματος του [[Διαφωτισμός|διαφωτισμού]], που πρέσβευε, μεταξύ των άλλων, ότι η [[Αρχαία Ελλάδα]] θα ανασταινόταν στα παλιά της εδάφη όταν θα εμφανίζονταν οι νέοι Σοφοκλήδες και Ευριπίδηδες και έβλεπε αυτήν την ανάσταση να πραγματώνεται και με την πρόοδο του Ελληνικού Θεάτρου. Ώθηση σ’ αυτό το όνειρο έδωσε η αποκάλυψη κατά τη δεκαετία 1850-1860 των δύο αρχαίων θεάτρων της Ακρόπολης (Ωδείο Ηρώδη του Αττικού και [[θέατρο]] του Διονύσου).
Τότε, ο [[Αλέξανδρος Ραγκαβής]] –καθηγητής της Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και δραματουργός της χώρας -κατέγινε στην προσπάθεια της επαναλειτουργίας των αρχαίων αυτών θεάτρων και της ένταξής τους στην καλλιτεχνική ζωή της πρωτεύουσας. «Ο άνθρωπος, όμως, που θα οδηγήσει την όλη προσπάθεια στη λογική της κατάληξη, με την αξιοποίηση στις παραστάσεις τού ατόφιου αρχαίου κειμένου των τραγικών ποιητών, είναι ένας άλλος νεαρός καθηγητής του Πανεπιστημίου, ο Γεώργιος Μιστριώτης, ο οποίος θα εγκαινιάσει το 1896, στο πλευρό των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων, μια σειρά αρχαιόγλωσσων φοιτητικών παραστάσεων<ref>Διδάχθηκαν οι τραγωδίες «ΑντιγόνηἈντιγόνη», «ΗλέκτραἨλέκτρα», «ΟιδίπουςΟἰδίπους Τύραννος», «ΙφιγένειαἸφιγένεια ενἐν Ταύροις»</ref>, που θα καλύψουν ολόκληρη την επόμενη δεκαετία και θα βάλουν, από μια άποψη, τις ιδεολογικές βάσεις της αναβίωσης του αρχαίου θεάτρου στον 20ό αιώνα. Ο Μιστριώτης είναι ο άνθρωπος που εισηγήθηκε τη συστηματική αξιοποίηση των αρχαίων θεάτρων για την ανάπτυξη τακτικών ετήσιων περιόδων ερμηνείας αρχαίων δραμάτων, με στόχους όχι μόνο καλλιτεχνικούς και πνευματικούς, αλλά και για την ανάπτυξη του τουρισμού της χώρας. Είναι επίσης εκείνος που πρώτος συνέλαβε την αξιοποίηση της μουσικής παράδοσης του τόπου, της δημοτικής και της εκκλησιαστικής μουσικής, για την επένδυση των παραστάσεων αυτών. Η ανάμειξή του, όμως, στα Ορεστειακά, το 1903, και η ανάδειξή του σε μορφή-σύμβολο της μεγάλης διένεξης καθαρευουσιάνων και δημοτικιστών θα γίνει αιτία να υποτιμηθεί η ιστορική του σημασία από τις επόμενες γενιές και να μη μελετηθεί σοβαρά το έργο του».<ref>Θεόδωρου Χατζηπανταζή, Από του Νείλου μέχρι του Δουνάβεως, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2002, σελ. 343</ref><ref>Άρθρο χρονικογράφου του 1899 στα Αρκαδικά Νέα 14-8-55</ref> Οι ιδέες του Μιστριώτη, σχετικά με τον καθοριστικό ρόλο του θεάτρου στην προσπάθεια ανόρθωσης του νέου Ελληνισμού, εμπεριέχονται κυρίως στις προσφωνήσεις του πριν από τις παραστάσεις των αρχαίων δραμάτων και στην προκήρυξη που απηύθυνε προς τον Ελληνικό λαό ως εκπρόσωπος της «ΕταιρείαςἙταιρείας προςπρὸς διδασκαλίαν τωντῶν ΑρχαίωνἈρχαίων Δραμάτων». Από αυτά τα κείμενα απομονώνονται και οι παρακάτω φράσεις:
«ΤοΤὸ θέατρον είναιεἶναι ηἡ γνησιωτάτη εικώνεἰκὼν παντόςπαντὸς λαούλαοῦ καικαὶ πάσης περιόδου. ΕίναιΕἶναι τοτὸ μέγιστον τουτοῦ έθνουςἔθνους σχολείονσχολεῖον, ειςεἰς όὃ φοιτώσινφοιτῶσιν άνδρεςἄνδρες έχοντεςἔχοντες τηντὴν δύναμιν νανὰ ωφελήσωσιὠφελήσωσι ήἢ νανὰ βλάψωσι τηντὴν πολιτείαν. ΕίναιΕἶναι ανάγκηἀνάγκη νανὰ βελτιώσωμεν τοτὸ εθνικόνἐθνικὸν θέατρον καικαὶ διάδιὰ τούτου τοντὸν εθνικόνἐθνικὸν βίον. ΗἩ διδασκαλία αρχαίωνἀρχαίων δραμάτων θέλει διεγείρει καικαὶ ταςτὰς ζωηράςζωηρὰς συμπαθείας τουτοῦ πεπολιτισμένου κόσμου. ΕιςΕἰς τηντὴν πατρίδα ημώνἡμῶν κατάκατὰ τοτὸ έαρἔαρ έρχονταιἔρχονται χιλιάδες φιλαρχαίων, οίτινεςοἵτινες καταλαμβάνονται υπόὑπὸ αφάτουἀφάτου ενθουσιασμούἐνθουσιασμοῦ εκἐκ τηςτῆς θέας τωντῶν ερειπίωνἐρειπίων τηςτῆς κλασικήςκλασικῆς αρχαιότητοςἀρχαιότητος. Αλλ’Ἀλλ’ ανἂν οιοἱ τάφοι τωντῶν προγόνων ημώνἡμῶν καικαὶ τατὰ ψυχράψυχρὰ μάρμαρα θερμαίνωσι ταςτὰς καρδίας αυτώναὐτῶν, άραγεἆραγε ηἡ θεία τούτοῦ Σοφοκλέους φωνήφωνὴ εξερχομένηἐξερχομένη εκἔκ τινος αρχαίουἀρχαίου θεάτρου, ενἐν ώᾧ νυννῦν γλαύκεςγλαῦκες κρώζουσι, δενδὲν θέλει πλήξει ταςτὰς ευγενεστάταςεὐγενεστάτας καρδίας τωντῶν φιλομούσων;» <ref name="ReferenceA">Από το βιβλίο «ΡητορικοίῬητορικοί λόγοι, υπόὑπὸ Γεωργίου Μιστριώτου», ενἐν ΑθήναιςἈθήναις, εκἐκ τουτοῦ τυπογραφείου Π. Δ. Σακελλαρίου, 1903, κεφάλαιον έκτονἕκτον, σελ. 275 κ.ε.</ref>
Εκείνες οι παραστάσεις πέτυχαν το επιδιωκόμενο: «ΚατάΚατὰ τηντὴν διδασκαλίαν τηςτῆς ΑντιγόνηςἈντιγόνης πλείστοιπλεῖστοι επιφανείςἐπιφανεῖς άνδρεςἄνδρες εκἐκ τωντῶν αλλοεθνώνἀλλοεθνῶν καικαὶ τωντῶν ημετέρωνἡμετέρων εδάκρυσανἐδάκρυσαν, εξἐξ ώνὧν είςεἷς ανεφώνησεἀνεφώνησε «πώςπῶς ήμεθαἤμεθα καικαὶ πώςπῶς κατηντήσαμεν».<ref name="ReferenceA"/>
Ακόμη μια θετική του συμβολή στο Ελληνικό Θέατρο είναι το γεγονός ότι παρακινήθηκαν νεαρές κοπέλες –από το Πανεπιστήμιο και το Αρσάκειο- να υποδυθούν τους γυναικείους ρόλους των δραμάτων, και έτσι άρχισε να απενοχοποιείται ο τίτλος της επαγγελματίας ηθοποιού. Μια από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι θίασοι τότε, ήταν να βρουν γυναίκες για τους γυναικείους ρόλους, τους οποίους υποδύονταν, αναγκαστικά, άνδρες. Παράλληλα, αυτή η εισαγωγή μορφωμένων κυριών στο επάγγελμα, θα πρέπει να βοήθησε και στην άρση μιας άλλης δυσκολίας, στο να βρεθούν, δηλαδή, ηθοποιοί που να μπορούν να διαβάσουν το ρόλο τους δεδομένου ότι ο αναλφαβητισμός βρισκόταν τότε σε δυσθεώρητα ύψη.<ref>Ο Αλέξανδρος Ραγκαβής γράφει στα Απομνημονεύματά του ότι η πρώτη Ελληνίδα ηθοποιός Μαρία Αγγελική Τζίβιτζα προσλήφθηκε το 1840 από τη Φιλοδραματική Εταιρεία, παρόλο που ήταν δύσμορφη και είχε ένα δυσάρεστο ήχο φωνής, επειδή ήξερε να διαβάζει.</ref>
Επιπλέον, ο Μιστριώτης δεν αρνήθηκε τη συμμετοχή του στις προσπάθειες που είχαν ως στόχο τη σύνδεση των μετοικησάντων στην πρωτεύουσα Τριπολιτών με τη γενέθλια πόλη. Έτσι, το 1899 είναι ο εκλεγμένος –παμψηφεί- αντιπρόσωπος των «Φιλοπροόδων» στη Γ.Σ. του Συνδέσμου Γυμναστικών και Αθλητικών Ελληνικών Συλλόγων, ενώ είναι και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του «ΜαντινικούΜαντινικοῦ Συλλόγου», στον οποίο συμμετείχαν μερικές από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες που κατάγονταν από τη Μαντινεία και ήταν εγκατεστημένοι στην Αθήνα.
== Παραπομπές ==
|
