Βικιπαίδεια

Θυλακίνος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Squiresy92 (συζήτηση | συνεισφορές)
9 επεξεργασίες
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μ μικροδιορθώσεις
Γραμμή 25:
'''Θυλακίνος '''([[Διωνυμική ονοματολογία|διωνυμική ονομασία]]: ''Thylacinus cynocephalus'', ''ετυμολογία: αρχαιοελληνικό θύλαξ, σύγχρονο θύλακας'') ονομάζεται το μεγαλύτερο γνωστό σαρκοβόρο [[μαρσιποφόρο]] της σύγχρονης εποχής.{{Ref_label|I|i|none}} Είναι επίσης γνωστό και ως '''Τίγρη της Τασμανίας''' λόγω των λωρίδων στο πίσω μέρος της πλάτης του, ή και ως '''Λύκος της Τασμανίας'''.<ref>Άλλες ιστορικές ονομασίες είναι: ''μαρσιποφόρος λύκος'', ''ύαινα'', ''λυκοζέβρα'', ''καγκουροζέβρα'', ''ζέβρα οπόσουμ'', ''μαρσιποφόρα τίγρη'', ''Τασμανικός μαρσιποφόρος λύκος'', και ''ύαινα οπόσουμ''.</ref> Ζούσε στην ηπειρωτική [[Αυστραλία]], [[Τασμανία]], και [[Νέα Γουινέα]], και θεωρείται πως εξαφανίστηκε τον 20ό αιώνα. Ήταν το τελευταίο μέλος της [[οικογένεια (βιολογία)|οικογενείας]] των [[Θυλακινίδες|Θυλακινιδών]] (''Thylacinidae''), ενώ δείγματα άλλων μελών της οικογενείας αυτής έχουν βρεθεί σε απολιθώματα που χρονολογούνται ως και από την πρώιμη [[Μειόκαινος εποχή|Μειόκαινο εποχή]].
 
Ο θυλακίνος είχε γίνει εξαιρετικά σπάνιος ή είχε εξαφανιστεί εντελώς στην ηπειρωτική Αυστραλία πριν τον Βρετανικό εποικισμό της ηπείρου, αλλά κατάφερε να επιζήσει στο νησί της Τασμανίας μαζί με τα άλλα ενδημικά είδη, συμπεριλαμβανομένου του [[Διάβολος της Τασμανίας|διάβολου της Τασμανίας]]. Το εντατικό κυνήγι το οποίο ενθαρρυνόταν και από επικηρύξεις για την θανάτωση των ζώων αυτών, θεωρείται γενικά πως είναι υπεύθυνο για την εξαφάνιση του, αλλά πιθανώς να υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συντέλεσαν στην εξαφάνιση του, όπως η εισαγωγή [[Σκύλος|σκύλων]] από τους βρετανούς άποικουςαποίκους, και η γενικότερη ανθρώπινη παρουσία στον βιότοπό του. Παρά την επίσημη κατηγοριοποίηση του ως εξαφανισμένου, εξακολουθούν να αναφέρονται σποραδικές εμφανίσεις του, αν και ουδεμία έχει αποδειχτεί αδιαμφισβήτητα.
 
Τα διαθέσιμα στοιχεία από την εποχή που μελετήθηκε το ζώο αυτό, αναφέρουν πως ήταν ένα σχετικά ντροπαλό, νυκτόβιο πλάσμα, με μέγεθος περίπου όσο ενός μεσαίου/μεγάλου σκύλου. Η ουρά του ήταν δύσκαμπτη, διέθετε [[Μάρσιπος|μάρσιπο]], αρκετά παρόμοιου με του [[καγκουρό]] -ο οποίος όμως εμφανιζόταν και στα αρσενικά πέρα από τα θηλυκά-, και είχε μια σειρά από σκούρες λωρίδες στο πίσω μέρος του σώματός του, που θύμιζαν τις λωρίδες της [[τίγρη]]ς.
Γραμμή 36:
[[Αρχείο:Beutelwolf fg01.jpg|left|upright|thumb|Τα κρανία του θυλακίνου (αριστερά) και του λύκου, είναι παρόμοια, αν και τα δύο είδη έχουν αρκετά μακρινή συγγένεια. Υπάρχουν μελέτες οι οποίες δείχνουν πως το κρανίο της [[Κόκκινη αλεπού|κόκκινης αλεπούς]] (''Vulpes vulpes)'', εμφανίζει ακόμα περισσότερες ομοιότητες με αυτό του θυλακίνου.<ref>{{cite journal|journal=Australian Journal of Zoology|volume=34|issue=2|year=1986|pages=109–117|title=Comparison of Skull Shape in Marsupial and Placental Carnivores|author=Werdelin, L. |doi=10.1071/ZO9860109}}</ref>]]
 
Ο σύγχρονος θυλακίνος εμφανίστηκε περίπου πριν από τέσσερα εκατομμύρια έτη. Τα είδη της οικογένειας [[Θυλακινίδες]] χρονολογούνται από την αρχή της [[ΜειόκαινηΜειόκαινος εποχή|ΜειόκαινηςΜειόκαινος περιόδουεποχής]]. Από τη δεκαετία του 1990, έχουν ανακαλυφθεί τουλάχιστον επτά απολίθωματααπολιθώματα στην [[Αυστραλία]], και συγκεκριμένα στην περιοχή του βορειοανατολικού [[Κουίνσλαντ]].<ref name="AM2">{{cite web|url=http://www.amonline.net.au/fossil_sites/riversleigh.htm|archiveurl=http://web.archive.org/web/20060614005704/http://www.amonline.net.au/fossil_sites/riversleigh.htm|archivedate=14 June 2006|title=Riversleigh|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref><ref name="AM3">{{cite web|url=http://www.amonline.net.au/thylacine/08.htm|archiveurl=http://web.archive.org/web/20090602070740/http://www.amonline.net.au/thylacine/08.htm|archivedate=2 June 2009|title= Is there a fossil Thylacine?|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Ο [[θυλακίνος του Ντίκσον]] (''Nimbacinus dicksoni'') είναι το παλαιότερο των επτά ειδών που έχουν ανακαλυφθεί, και χρονολογείται στα 23 εκατομμύρια έτη πριν. Το θυλακινοειδές αυτό, ήταν αρκετά μικρότερο σε σχέση με τους πιο πρόσφατους συγγενείς του.<ref name="LK1">{{cite web|url=http://www.lostkingdoms.com/facts/factsheet22.htm|archiveurl=http://web.archive.org/web/20060319063950/http://www.lostkingdoms.com/facts/factsheet22.htm|archivedate=19 March 2006|title=Lost Kingdoms: Dickson's Thylacine (''Nimbacinus dicksoni'')|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Το μεγαλύτερο είδος, ο [[θυλακίνος ο ισχυρός]] (''Thylacinus potens''), είχε μέγεθος [[λύκος|λύκου]] και ήταν το μόνο είδος της οικογενείας που επέζησε ως τα τέλη της Μειόκαινης περιόδου.<ref name="LK2">{{cite web|url=http://www.lostkingdoms.com/facts/factsheet38.htm|archiveurl=http://web.archive.org/web/20050325033506/http://www.lostkingdoms.com/facts/factsheet38.htm|archivedate=25 March 2005|title=Lost Kingdoms: Powerful Thylacine (''Thylacinus potens'')|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Στα τέλη της [[Πλειστόκαινο]]υ και αρχές της [[Ολόκαινος εποχή|Ολόκαινου]], ο σύγχρονος θυλακίνος εκτιμάται πως είχε εξαπλωθεί σε όλη την Αυστραλία και Νέα Γουινέα, αν και οι πληθυσμοί του δεν ήταν ποτέ μεγάλοι.<ref name="Dingo">{{cite journal|journal=The Holocene|title= Causes of extinction of vertebrates during the Holocene of mainland Australia: arrival of the dingo, or human impact?|author1=Johnson, C. N. |author2=Wroe, S. |volume=13|issue=6|date=November 2003|pages=941–948 | doi = 10.1191/0959683603hl682fa}}</ref>
 
Ένα παράδειγμα της συγκλίνουσας εξέλιξης της με άλλα είδη, είναι οι πολλές ομοιότητες που εμφανίζει ο θυλακίνος με τα μέλη των [[Κυνίδες|Κυνιδών]] του Βορείου Ημισφαιρίου, όπως, κοφτερά δόντια, δυνατά σαγόνια, βάδιση στα δάκτυλα (δακτυλοβάμονα ζώα) και γενική ομοιότητα σωματότυπου. Μια και ο θυλακίνος κατελάμβανεκαταλάμβανε τον ίδιο, περίπου, [[οικοθέση|οικολογικό θώκο]] με τους σκύλους, ανέπτυξε πολλά ίδια χαρακτηριστικά, παρ'όλα αυτά όμως, δεν έχει καμία συγγένεια με αυτούς.<ref name="PWS2">{{cite web|url=http://www.parks.tas.gov.au/factsheets/threatened_species/Thylacine.pdf|title=Threatened Species: Thylacine&nbsp;– Tasmanian tiger, ''Thylacinus cynocephalus''|publisher=Parks and Wildlife Service, Tasmania|date=December 2003| accessdate =22 November 2006|format=PDF| archiveurl = http://web.archive.org/web/20061002050127/http://www.parks.tas.gov.au/factsheets/threatened_species/Thylacine.pdf| archivedate = 2 October 2006}}</ref>
 
== Ανακάλυψη και ταξινόμηση ==
[[Αρχείο:Thylacine rock art at Ubirr.jpg|thumb|[[Ζωγραφική σπηλαίου]] η οποία απεικονίζει θυλακίνο, στο [[Ουμπίρρ]] (Ubirr), [[Εθνικό Πάρκο Κακαντού]], [[Αυστραλία]]]]
Έχουν ανακαλυφθεί πολυάριθμες αναπαραστάσεις και εγχαράξεις σε βράχους του θυλακίνου σε δείγματα παλαιολιθικής τέχνης τα οποία χρονολογούνται τουλάχιστον από το 1000 π.Χ..<ref name="rockart">{{cite web|url=http://www.abc.net.au/science/news/ancient/AncientRepublish_1265476.htm|title=Rock art shows attempts to save thylacine|author=Salleh, Anna |publisher=ABC Science Online|date=15 December 2004| accessdate =21 November 2006}}</ref> Πετρόγλυφες απεικονίσεις του θυλακίνου υπάρχουν στην περιφέρεια [[Ντάμπιερ Ροκ Αρτ]] (''Dampier Rock Art'') της χερσονήσου [[Μπάραπ]] (''Burrup'') <nowiki/>στη δυτική [[Αυστραλία]].
 
Κατά την άφιξη των πρώτων Ευρωπαίων εξερευνητών τον 17ο αιώνα, το ζώο είχε ήδη εξαφανιστεί από την ηπειρωτική Αυστραλία, ενώ είχε γίνει σπάνιο και στην [[Τασμανία]]. Είναι πιθανό πως οι Ευρωπαίοι το πρωτοσυνάντησαν το 1642 όταν ο [[Άμπελ Τάσμαν]] έφτασε στην Τασμανία την οποία και ονόμασε από το επώνυμο του. Η εξερευνητική αποστολή που αποβιβάστηκε, ανέφερε πως είδε τα χνάρια άγριων ζώων με νύχια σαν της τίγρης.<ref name="REMP">Rembrants. D. (1682) , (6), 179–86. Quoted in [[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 3.</ref> Το 1772, ο [[Μαρκ Ζοσέφ Μαριόν ντυ Φρέσν]] (Marc-Joseph Marion du Fresne), έφτασε στη περιοχή με το πλοίο του, το ''Μασκαρέν'' (''Mascarin'') και όπως ανέφερε είδε μια «τιγρόγατα».<ref name="ROTHP">Roth, H. L. (1891), London. Truslove and Shirley. [[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 3.</ref> Δεν μπορεί όμως να υπάρξει απόλυτη ταυτοποίηση με τον θυλακίνο από την περιγραφή αυτή, μια και μπορεί να πρόκειται για τον [[στικτός δασύουρος|στικτό δασύουρο]] (''Dasyurus maculatus''), ένα σαρκοβόρο μαρσιποφόρο σε μέγεθος γάτας το οποίο περιγράφεται με παρόμοιο τρόπο.
 
Η πρώτη αδιαμφισβήτη συνάντηση του θυλακίνου με τους Ευρωπαίους εξερευνητές, έγινε από τους Γάλλους στις 13 Μαΐου του 1792, όπως προκύπτει από τις σημειώσεις στο ημερολόγιο του φυσιοδίφη [[Ζακ Λαμπιγιαρντιέρ]] (Jacques Labillardière), στην εξερευνητική αποστολή υπό τον γάλλο αξιωματικό [[Ντ' Αντρεκαστό]]. (D'Entrecasteaux). Το 1805, ο [[Γουίλλιαμ Πάτερσον]] ο οποίος ήταν υποδιοικητής της Τασμανίας, έστειλε μια λεπτομερή αναφορά προς έκδοση από την εφημερίδα [[Σίντνεϊ Γκαζέττ]] (''Sydney Gazette)''.<ref name="LTT1">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 3.</ref>
Γραμμή 52:
Η πρώτη επιστημονική περιγραφή έγινε από τον Αναπληρωτή Γενικό Επιθεωρητή της Τασμανίας, [[Τζορτζ Χάρις|Τζώρτζ Χάρις]] το 1808, πέντε χρόνια μετά την πρώτη εποίκηση του νησιού.<ref name=museum>{{cite web |url=http://www.museum.vic.gov.au/infosheets/10283.pdf |format=PDF |title=Information sheet: Thylacine ''Thylacinus cynocephalus'' |publisher=Victoria Museum |date=April 2005 | accessdate =21 November 2006|archiveurl = http://web.archive.org/web/20061109214310/http://www.museum.vic.gov.au/infosheets/10283.pdf |archivedate = 9 November 2006|deadurl=yes}}</ref><ref name="AFD">{{cite web |url=http://www.environment.gov.au/biodiversity/abrs/online-resources/fauna/afd/taxa/Thylacinus_cynocephalus |title=''Thylacinus cynocephalus'' (Harris, 1808) |date=9 October 2008 |work=Australian Faunal Directory |publisher=Australian Biological Resources Study}}</ref> Ο Χάρις αρχικά ταξινόμησε τον θυλακίνο στο γένος [[Δίδελφυς]] (''Didelphis)'', το οποίο είχε δημιουργηθεί από τον [[Κάρολος Λινναίος|Λινναίο]] για τα αμερικανικά [[οπόσουμ]], περιγράφοντάς τον ως ''Δίδελφυς η κυνοκέφαλος'' (''Didelphis cynocephala), «οπόσουμ με κεφαλή σκύλου».
 
Η διαπίστωση πως τα αυστραλιανά μαρσιποφόρα ήταν θεμελιωδώς διαφορετικά από τα έως τότε γνωστά θηλαστικά, οδήγησε στην καθιέρωση του σύγχρονου συστήματος ταξινόμησης, και το 1796, ο [[Ετιέν Ζοφρουά ντε Σεν Ιλέρ]] δημιούργησε το γένος [[Δασύουρος]] όπου και τοποθέτησε τον θυλακίνο το 1810. Για να αποσαφηνίσει την μείξη της ελληνικής και λατινικής ονοματολογίας, το όνομα του είδους αλλάχτηκε σε ''κυνοκέφαλος'' (''cynocephalus)''. Το 1824, απέκτησε το δικό του [[γένος (βιολογία)|γένος]], ''Θυλακίνος'' (''Thylacinus)'', από τον [[Κούνρααντ Γιάκομπ Τέμμινκ]] (''Coenraad Jacob Temminck'').<ref name="LTT2">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 5.</ref> Το κοινό του όνομα, θυλακίνος, προέρχεται απευθείας από το όνομα του γένους του, το οποίο ετυμολογικά προέρχεται από την ελληνική λέξη ''θύλακος'' (''thýlakos''), η οποία υποδηλώνει τον θύλακα των [[μαρσιποφόρα|μαρσιποφόρων]].<ref name="OED">{{cite book|title=The Concise Oxford Dictionary of English Etymology|editor=Hoad, T. F. |year=1986|location=Oxford|publisher=Oxford University Press|isbn = 978-0-19-863120-0}}</ref>{{Ref label|A|a|none}}
 
Αρκετές μελέτες, υποστηρίζουν πως ο θυλακίνος είναι μια βασική φυλογενετική ομάδα της τάξης των [[Δασυουρόμορφα|Δασυουρομόρφων]], και ο [[διάβολος της Τασμανίας]] είναι ο κοντινότερος συγγενής του. Παρόλα αυτά, έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό [[Τζένομ Ρισέρτς]] (''Genome Research''), τον Ιανουάριο του 2009, υποστηρίζει πως το [[νούμπατ]] (numbat) αποτελεί φυλογενετικά μια πιο βασική ομάδα από τον διάβολο της Τασμανίας και είναι πιο στενά σχετιζόμενο με τον θυλακίνο.<ref name="GR1">{{cite journal |title=The mitochondrial genome sequence of the Tasmanian tiger (''Thylacinus cynocephalus'') |journal=Genome Res. |volume=19 |issue=2 |pages=213–20 |date=February 2009 |pmid=19139089 |pmc=2652203 |doi=10.1101/gr.082628.108}}</ref>
Γραμμή 61:
Ο θυλακίνος υπήρξε ο μεγαλύτερος θηρευτής της Αυστραλίας έως 3500 έτη πριν,<ref>{{cite doi|10.1371/journal.pone.0034877}}</ref> και έμοιαζε με μεγάλο, κοντότριχο σκύλο με δύσκαμπτη ουρά η οποία εκτεινόταν ομαλά από το κυρίως σώμα όπως στο [[καγκουρό]]. Πολλοί ευρωπαίοι άποικοι τον συνέκριναν με την [[ύαινα]], λόγω της ασυνήθιστης στάσης και γενικής συμπεριφοράς του.<ref name="PWS2" /><nowiki> </nowiki>Το καστανοκίτρινο τρίχωμα είχε από 13 έως 21 ευδιάκριτες σκούρες λωρίδες στη ράχη, τους πίσω γλουτούς και την βάση της ουράς της, κάτι που τού έδωσε το παρατσούκλι ''τίγρη''. Οι λωρίδες ήταν πιο έντονες στα νεαρά άτομα, και ξεθώριαζαν όσο το ζώο μεγάλωνε σε ηλικία.<ref name="ABRS">{{cite web|url=http://www.deh.gov.au/biodiversity/abrs/publications/fauna-of-australia/pubs/volume1b/20-ind.pdf|archiveurl=https://web.archive.org/web/20090108143156/http://www.deh.gov.au/biodiversity/abrs/publications/fauna-of-australia/pubs/volume1b/20-ind.pdf|archivedate=2009-01-08|title=Fauna of Australia chap.20 vol.1b|author=Dixon, Joan |publisher=Australian Biological Resources Study (ABRS)| accessdate =22 November 2006|format=PDF}}</ref> Μια από τις λωρίδες επεκτεινόταν προς τα κάτω στο εξωτερικό σημείο των πίσω μηρών, το τρίχωμα του ήταν πυκνό και απαλό, μέχρι 15 χιλιοστά σε μήκος, και στα νεαρά μέλη η κορυφή της ουράς διέθετε λοφίο. Τα στρογγυλά, ανασηκωμένα αυτιά τους είχαν περίπου 8 εκατοστά μήκος και ήταν καλυμμένα με απαλό τρίχωμα.<ref name="AM1">{{cite web|url=http://australianmuseum.net.au/The-Thylacine|archiveurl=http://web.archive.org/web/20091024073340/http://australianmuseum.net.au/The-Thylacine|archivedate=24 October 2009|title=Australia's Thylacine: What did the Thylacine look like?|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Ο χρωματισμός τους διαφοροποιούνταν από ανοικτό έως σκοτεινό καφετί χρώμα, και η κοιλιά τους ήταν ανοικτόχρωμη κρεμ.<ref name="UTAS">{{cite web|url=http://www.zoo.utas.edu.au/tfprofiles/tasanimals/Thylacine2.htm|title=Profile&nbsp;– Thylacine|author=Guiler, Eric |publisher=Zoology Department, University of Tasmania|year=2006| accessdate =21 November 2006}}</ref>
 
Ο ενήλικος θυλακίνος είχε μήκος από 1 έως 1.3 μέτρα ενώ, συνυπολογιζομένης της ουράς, έφθανε τα 1.5 έως 1.65 μέτρα.<ref name="PI">{{cite book|title=Tasmania's Threatened Fauna Handbook|author=Bryant, Sally and Jackson, Jean; Threatened Species Unit, Parks and Wildlife Service, Tasmania|publisher=Bryant and Jackson|year=1999|pages=190–193|isbn= 978-0-7246-6223-4}}</ref> Το ύψος τους ήταν περίπου 60 εκατοστά έως τον ώμο, και ζύγιζαν από 20 έως 30 κιλά.<ref name="PI" /> Υπήρχε μικρός [[φυλετικός διμορφισμός]], με τα αρσενικά μεγαλύτερα από τα θηλυκά κατά μέσον όρο.<ref name="FA">{{cite journal|journal=Ecology|volume=78|author=Jones, Menna |page=2569|title=Character displacement in Australian dasyurid carnivores: size relationships and prey size patterns |doi=10.1890/0012-9658(1997)078[2569:CDIADC]2.0.CO;2|year=1997|issue=8}}</ref>
[[Αρχείο:Thylacine footage compilation.ogv|thumb|left|Όλες οι γνωστές αυστραλιανές καταγραφές ζωντανών θυλακίνων, βιντεοσκοπημένων στον [[Ζωολογικός κήπος του Χόμπαρτ|ζωολογικό κήπο του Χόμπαρτ]] (Hobart), [[Τασμανία]], το 1911, 1928, και 1933. Υπάρχουν άλλες δύο περιπτώσεις στιγμιοτύπων, από τον [[Ζωολογικός κήπος του Λονδίνου|ζωολογικό κήπο του Λονδίνου]]]]
Το θηλυκό είχε θύλακο με τέσσερις [[μαστικός αδένας|μαστικούς αδένες]], αλλά σε αντίθεση με άλλα μαρσιποφόρα, ο θύλακος είχε το άνοιγμα στο πίσω μέρος του σώματος του. Τα αρσενικά διέθεταν ειδικό [[όσχεο|θύλακο οσχέου]], μοναδικό δομικό στοιχείο ανάμεσα στα μαρσιποφόρα της Αυστραλίας,<ref>Τα μόνα άλλα μαρσιποφόρα εκτός Αυστραλίας που έχουν αυτή την ιδιότητα είναι τα ''οπόσουμ του νερού'', στην Κεντρική και Λατινική Αμερική.</ref> μέσα στον οποίο μπορούσαν να αποσύρουν το όσχεό τους.<ref name="ABRS" />
Γραμμή 98:
Μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2011, αναφέρει πως τα οδοντικά και βιοχημικά στοιχεία δείχνουν ότι το ζώο ήταν υπερσαρκοφάγο, το οποίο κατανάλωνε μόνο σάρκα από [[σπονδυλωτά]].<ref name="autogenerated1" /> Ο θυλακίνος ήταν αποκλειστικά σαρκοφάγα, και το στομάχι του ήταν μυώδες, και μπορούσε να διογκωθεί επιτρέποντας στο ζώο να καταναλώσει μεγάλες ποσότητες τροφής με τη μία, πιθανή προσαρμογή για να ανταπεξέρχεται το ζώο στις μεγάλες περιόδους που θα περνούσε αποτυγχάνοντας στο κυνήγι ή/και όταν η τροφή ήταν δυσεύρετη.<ref name="ABRS" /> Η σκελετική ανάλυση και οι παρατηρήσεις του ζώου σε αιχμαλωσία, προτείνουν πως προτιμούσε να απομονώνει 1 ζώο από το κοπάδι και να το καταδιώκει, μέχρι αυτό να εξουθενωθεί. Μερικές μελέτες συμπεραίνουν πως το ζώο μπορεί να κυνηγούσε διαχωρισμένο σε μικρές ομάδες, με την κύρια ομάδα να κατευθύνει τον όγκο της λείας προς την τοποθεσία όπου, οι μικρότερες ανέμεναν έχοντας στήσει την ενέδρα τους.<ref name="museum" /> Οι κυνηγοί που χρησιμοποιούν παγίδες, το έχουν χαρακτηρίσει ως ''αρπακτικό ενέδρας''.<ref name="ABRS" />
 
Η λεία του θυλακίνου πιστεύεται πως περιελάμβανε [[καγκουρό]], [[γουαλλάμπιγουάλαμπι]] (''wallabi'', είδος μικρού καγκουρό), [[φασκωλόμυς|φασκωλόμυες]] (''γουόμπατ''), και πτηνά και μικρά ζώα όπως τα [[ποτόρου]] (''potoroo'') και τα [[οπόσουμ]]. Ένα ζώο που μπορεί, επίσης, να συμπεριλαμβανόταν στη λεία του ήταν το, κάποτε, κοινό -εξαφανισμένο σήμερα- [[ΈμουΕμού της Τασμανίας]].<ref>Μερικοί συγγραφείς υποθέτουν πως το σαγόνι ήταν εξειδικευμένο για το κυνήγι των Έμουεμού έτσι ώστε είτε να σπάει το λαιμό του, είτε να κόβει την καρωτίδα.</ref> Το έμουεμού ήταν ένα μεγάλο πουλί χωρίς φτερά, το οποίο μοιραζόταν το ίδιο περιβάλλον με τον θυλακίνο και κυνηγήθηκε μέχρι την τελική του εξαφάνιση το 1850, πιθανώς συμπίπτοντας με τη μείωση του πληθυσμού τοότου θυλακίνου.<ref name="P81">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 81.</ref> Επίσης, τα [[ντίνγκο]] και οι [[αλεπού]]δες έχουν παρατηρηθεί πως κυνηγούσαν τα έμουεμού.<ref>{{cite journal | doi = 10.1071/WR99030 | title = Trends in the numbers of red kangaroos and emus on either side of the South Australian dingo fence: evidence for predator regulation? | journal=Wildlife Research | volume = 27 | issue = 3 | pages = 269–276 | year = 2000}}</ref><ref>{{cite web | url = http://www.blueplanetbiomes.org/emu.htm | title = Emu|accessdate =19 September 2006}}</ref>
 
Οι ευρωπαίοι άποικοι πίστευαν πως ο θυλακίνος επιτίθετο στα [[Πρόβατο|πρόβατα]] και [[Όρνιθα|πουλερικά]] των κτηνοτρόφων και γεωργών.<ref name="P79">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 79–138.</ref> Κατά τον 20ό αιώνα, ο θυλακίνος συχνά χαρακτηρίζονταν ως ''πότης αίματος'', και η δοξασία αυτή φαίνεται να προέρχεται από μία μόνο δευτερογενή αφήγηση<ref>Smith, Geoffrey Watkins (1909)
[http://www.worldcat.org/title/naturalist-in-tasmania/oclc/504699783 "A Naturalist in Tasmania."]. Clarendon Press: Oxford.</ref><ref>[http://www.winchestercollegeatwar.com/archive/geoffrey-watkins-smith/ "Smith, Geoffrey Watkins"]. ''winchestercollegeatwar.com''.</ref><ref>[http://worldwarzoogardener1939.wordpress.com/2013/09/ "September | 2013 | Worldwarzoogardener1939's Blog"]. worldwarzoogardener1939.''wordpress.com''.</ref> ενός βοσκού προς ένα δημοσιογράφο σε συνάντηση που έγινε στην καλύβα του πρώτου.<ref name="P2935">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 29–35.</ref> Σε συνθήκες αιχμαλωσίας, οι θυλακίνοι τρέφονταν με ευρεία ποικιλία τροφών, όπως νεκρούς [[λαγός|λαγούς]] και γουαλλάμπιγουάλαμπι, καθώς και [[βόδι|βοδινό]], [[αρνί]], [[άλογο]] και, περιστασιακά, πουλερικά.<ref name="P96">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 96.</ref> Ο φυσιοδίφης της Τασμανίας, [[Μάικλ Σάρλαντ]] (''Michael Sharland''), δημοσίευσε ένα άρθρο το 1957 δηλώνοντας πως ένα άτομο σε αιχμαλωσία απέφυγε να τραφεί με ένα νεκρό γουαλλάμπιγουάλαμπι που του προσφέρθηκε, και αργότερα αρνήθηκε επίσης να σκοτώσει ένα ζωντανό γουαλλάμπιγουάλαμπι για να τραφεί. Παρόλα αυτά, μεταπείστηκε να το φάει όταν μύρισε το αίμα ενός γουαλλάμπιγουάλαμπι που μόλις είχε σφαχτεί και τοποθετήθηκε μπροστά από τη μύτη του.<ref name="P32">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 32.</ref>
 
Το 2011, μελέτη του [[Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας|Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας]] η οποία εφήρμοσε εξελιγμένες τεχνικές αναπαράστασης και προσομοίωσης με τη χρήση ηλεκτονικών υπολογιστών, ανέφερε πως οι θυλακίνοι είχαν αναπάντεχα αδύναμα σαγόνια. Τα αρπακτικά συνήθως κυνηγούν λεία η οποία βρίσκεται ως και τα δικά τους επίπεδα μεγέθους, αλλά ένα ενήλικο άτομο γύρω στα 30 κιλά βρέθηκε πως δε θα ήταν ικανό να κυνηγήσει λεία μεγαλύτερη από 5 κιλά. Έτσι οι αναλυτές αυτοί, θεωρούν πως οι θυλακίνοι έτρωγαν μόνο μικρά ζώα όπως τα [[μπάντικουτ]] (''bandicoots'') και τα [[οπόσουμ]], ζώα με τα οποία επίσης τρέφονταν ο [[διάβολος της Τασμανίας]] και η [[δασύουρος τίγρη]]. Ένας τέτοιος βαθμός εξειδίκευσης πιθανώς έκανε τον θυλακίνο ευάλωτο απέναντι στις μικρές διαταραχές του οικοσυστήματος.<ref name="Jaws">[http://www.sciencedaily.com/releases/2011/08/110831210058.htm "Tasmanian Tiger's Jaw Was Too Small to Attack Sheep, Study Shows"]. ''Science Daily''. 1 September 2011.</ref><ref>[http://www.abc.net.au/science/articles/2011/09/01/3307455.htm "Tasmanian tiger was no sheep killer"]. ''ABC Science''. 1 September 2011.</ref>
Γραμμή 111:
 
=== Εξαφάνιση από την ηπειρωτική Αυστραλία ===
Είναι πιθανό πως ο θυλακίνος έφτασε κοντά στην εξαφάνιση στην [[Αυστραλία]] πριν από 2.000 χρόνια, και πιθανώς νωρίτερα όσον αφορά στην [[Νέα Γουινέα]].<ref name="P2324">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 23–24.</ref> Η ολοκληρωτική εξαφάνιση αποδίδεται στον ανταγωνισμό με τους ιθαγενείς και την εξάπλωση των [[ντίνγκο]].
 
Παρόλα αυτά, υπάρχουν αμφιβολίες για το κατά πόσο τα ντίνγκο επηρέασαν τον θυλακίνο, μια και τα ντίνγκο κυνηγούν κυρίως την ημέρα σε αντίθεση με τον θυλακίνο που κυνηγούσε κατά τη νύκτα. Επιπρόσθετα, ο θυλακίνος ήταν πιο δυνατός σωματικά, κάτι που θα τού έδινε πλεονέκτημα σε αναμετρήσεις έναντι των ντίνγκο.<ref>{{cite web|url=http://www.naturalworlds.org/thylacine/introducing/whatis/what_is_a_thylacine_1.htm|title=Introducing the Thylacine|publisher=The Thylacine Museum| accessdate =23 May 2007}}</ref> Πρόσφατες μορφολογικές εξετάσεις του ντίνγκο και του θυλακίνου δείχνουν πως αν και το δάγκωμα του ντίνγκο ήταν πιο αδύναμο, το κρανίο του μπορούσε να αντέξει μεγαλύτερες πιέσεις, επιτρέποντας του να δαγκώσει και να σύρει μεγαλύτερη λεία από ότι θα μπορούσε ο θυλακίνος. Ο τελευταίος ήταν, επίσης, πολύ λιγότερο ευέλικτος ως προς τις διατροφικές συνήθειές του, σε σχέση με το παμφάγο ντίνκγοντίνγκο.<ref>{{cite news|url=http://www.smh.com.au/news/national/tigers-demise-dingo-did-do-it/2007/09/05/1188783320057.html |title=Tiger's demise: dingo did do it&nbsp;– National&nbsp;– smh.com.au |work=Sydney Morning Herald |accessdate=3 November 2008 | date=6 September 2007}}</ref> Το περιβάλλον δράσης τους ήταν σίγουρα κοινό, μια και απολιθώματα θυλακίνου έχουν ανακαλυφθεί κοντά σε αντίστοιχα των ντίνγκο. Η υιοθέτηση του ντίνγκο από τους ανθρώπους ως συντρόφου κατά το κυνήγι, ενδέχεται να αύξησε την δυσκολία επιβίωσης του θυλακίνου.<ref name="Dingo" />
 
Μια μελέτη του 2010, σχετικά με τις περιβαλλοντικές συνθήκες της ύστερης Τεταρτογενούς περιόδου, αναφέρει πως στην Αυστραλία εξαφανίστηκε το 90% ή περισσότερο των [[Σπονδυλωτό|σπονδυλωτών]] ζώων της εποχής εκείνης, με χαρακτηριστικές εξαιρέσεις τα [[καγκουρό]] και τους θυλακίνους. Τα αποτελέσματα της μελέτης, επίσης, δείχνουν πως η μετέπειτα παρουσία των ανθρώπων ήταν ένας από τους κύριους λόγους της εξαφάνισης πολλών ειδών στην Αυστραλία, και πως δεν ήταν παρά μόνο με την άφιξη των ανθρώπων όταν και δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για την οριστική εξαφάνισή τους .<ref>{{cite journal
|title=Timing and dynamics of Late Pleistocene mammal extinctions in southwestern Australia
|first1=Gavin J.|last1=Prideaux
|first2=Grant A.|last2=Gully
|first3=Aidan M. C.|last3=Couzens
|first4=Linda K.|last4=Ayliffe
|first5=Nathan R.|last5=Jankowski
|first6=Zenobia|last6=Jacobs,
|first7=Richard G.|last7=Roberts
|first8=John C.|last8=Hellstrom
|first9=Michael K.|last9=Gagan
|first10=Lindsay M.|last10=Hatcher
|journal=Proceedings of the National Academy of Science (US)
|date=December 2010
|doi=10.1073/pnas.1011073107
}}</ref>
 
Μια άλλη μελέτη του 2012, εξέτασε τις συσχετίσεις των γενετικών ποικιλομορφιών του θυλακίνου πριν από την εξαφάνισή του. Τα αποτελέσματα της έρευνας υποδηλώνουν πως οι τελευταίοι θυλακίνοι της Αυστραλίας, πέρα από τις απειλές που αντιμετωπίζαν από τα ντίνγκο, είχε γενικά περιορισμένη ''γενετική ποικιλομορφία'' λόγω της ολοκληρωτικής γεωγραφικής απομόνωσης τους από την ηπειρωτική Αυστραλία.<ref>
{{cite journal
|last1=Menzies|first1=Brandon R.
|first2=Marilyn B.|last2=Renfree
|first3=Thomas|last3=Heider
|first4=Frieder|last4=Mayer
|first5=Thomas B.|last5=Hildebrandt
|first6=Andrew J.|last6=Pask
|title=Limited Genetic Diversity Preceded Extinction of the Tasmanian Tiger
|journal=PLoS ONE
|date=18 April 2012
|volume=7|number=4
|doi=10.1371/journal.pone.0035433
|url=http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0035433
}}</ref>
 
Μια επιπλέον εργασία (paper) του 2003, παρατήρησε την σχέση ανάμεσα στο ντίνγκο και την εξαφάνιση του [[Διάβολος της Τασμανίας|διαβόλου της Τασμανίας]], του θυλακίνου και της ιθαγενούς όρνιθας της Τασμανίας από τη μία και, την άφιξη των ανθρώπων από την άλλη. Η μελέτη έδειξε την προφανή ανταγωνιστική σχέση ανάμεσα σε ντίνγκο, θυλακίνο, και διάβολο της Τασμανίας, και αναφέρει πως το ντίνγκο πιθανότατα τρεφόταν με την όρνιθα της Τασμανίας. Συνεχίζει, υποστηρίζοντας πως ενώ το ντίνγκο υπήρξε σημαντικός (ενν. παράγοντας), ήταν ο ανθρώπινος παράγοντας αυτός ο οποίος χειροτέρευσε την κατάσταση για τον θυλακίνο.<ref>
{{cite journal
|last1=Johnson|first1=CN
|first2=S.|last2=Wroe
|title=Causes of Extinction of Vertebrates during the Holocene of Mainland Australia: Arrival of the Dingo, or Human Impact?
|journal=The Holocene
|date=September 2003
|doi=10.1191/0959683603hl682fa
|url=http://hol.sagepub.com/content/13/6/941.abstract
}}</ref>
 
Γραμμή 185:
Παρά τα δεδομένα αυτά όμως, δε βρέθηκαν ποτέ αδιαμφισβήτητα στοιχεία που να υποστηρίζουν πως συνέχιζε να επιβιώνει στη φύση.<ref name="PWS2" /> Μεταξύ του 1967 και 1973 διενεργήθηκε και η πιο έντονη και λεπτομερής αναζήτηση που έχει γίνει ποτέ, με τη συμμετοχή ζωολόγων και κατοίκων της περιοχής, σε όλη την δυτική ακτή της Τασμανίας. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης αυτόματες κάμερες καταγραφής, άμεσοι έλεγχοι σε περίπτωση ισχυρισμού πως θεάθηκε το ζώο, και το 1972 δημιουργήθηκε μια επιπλέον εξερευνητική ομάδα η οποία ολοκλήρωσε το έργο της χωρίς να βρει κανένα στοιχείο για την ύπαρξή του.<ref>{{Cite journal| author= Park, Andy |title= Tasmanian tiger&nbsp;– extinct or merely elusive?|journal=Australian Geographic |volume= 1|issue=3 |pages= 66–83|date=July 1986}}</ref>
 
Οι έρευνες για τον εντοπισμό του ζώου συνεχίζονται, και πρόκειται κυρίως για ιδιωτικές πρωτοβουλίες από λάτρεις του θυλακίνου, με την κάθε πρωτοβουλία να ποικίλει ως προς τον τρόπο διενέργειας της έρευνας, γενικές γνώσεις, και γενικό τρόπο διεξαγωγής. Μερικοί εξερευνητές θέλουν να πιστεύουν πως ακόμα επιζεί και βασίζουν την έρευνα τους στην πίστη τους αυτή, ενώ άλλοι θέλουν να υπολογίσουν τις πιθανότητες να έχει εξαφανιστεί και να ανακαλύψουν περισσότερα στοιχεία για το πώς εξαφανίστηκε. Υπάρχει επίσης και ένας ιστότοπος τον οποίο μπορεί κάποιος να επισκεφτεί και να δηλώσει την θέαση θυλακίνου και τις λεπτομέρειες του περιστατικού.<ref name="Thylacine Research Unit">{{cite web|url=http://thylacineresearchunit.org/ |title=Home – Thylacine . Research . Unit |publisher=Thylacine . Research . Unit . |date=7 September 1936 |accessdate=4 October 2013}}</ref> [[Αρχείο:Thylacine-sightings-western-australia.PNG|thumb|upright|left|Χάρτης των θεάσεων στα νοτιοδυτικά της [[δυτική Αυστραλία|δυτικής Αυστραλίας]]]]
[[Αρχείο:Thylacine sightings Tasmania.png|thumb|Χάρτης με τις τοποθεσίες του συνόλου των θεάσεων μεταξύ του 1936 και του 1980 στην [[Τασμανία]]. ''Μαύρο'' = μια θέαση, ''Κόκκινο'' = πολλαπλές θεάσεις]]Ο θυλακίνος είχε κατηγοριοποιηθεί ως απειλούμενο είδος μέχρι το 1982, μια και οι κανονισμοί της [[Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN)|Διεθνής Ένωσης Προστασίας της Φύσης]] δηλώνουν πως ένα ζώο δε μπορεί να θεωρηθεί εξαφανισμένο παρά μόνο μετά την πάροδο 50 ετών χωρίς επιβεβαιωμένη θέαση στη φύση, και ακολούθησε η κυβέρνηση της Τασμανίας το 1986. Το είδος επίσης αφαιρέθηκε από το Παράρτημα Α της Συνθήκης του Διεθνούς Εμπορίου Απειλούμενων Ειδών (CITES) το 2013.<ref name="CITES2013">{{cite web|url=http://www.cites.org/sites/default/files/eng/notif/2013/E-Notif-2013-012.pdf |title=Amendments to appendices I and II of the Convention |date=19 April 2013 |publisher=Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora |accessdate=16 December 2014}}</ref>
 
Γραμμή 198:
|title=Extinct or not, the story won't die|author=Steger, Jason |work=The Age | location=Melbourne|date=26 March 2005| accessdate =22 November 2006}}</ref> όμως το 2000 η προσφορά αυτή φαίνεται πως είχε αποσυρθεί.<ref name="MM">{{cite web|url=http://net.pembrokesc.vic.edu.au/home/tiger/expd5.html|title=Reward Monies Withdrawn|author=McAllister, Murray |year=2000| accessdate =22 November 2006 |archiveurl=http://web.archive.org/web/20071213055235/http://net.pembrokesc.vic.edu.au/home/tiger/expd5.html |archivedate=13 December 2007}}</ref>
 
Τον Μάρτιο του 2005, το αυστραλιανό περιοδικό Δε Μπούλετιν (''The Bulletin)'', ως μέρος της 125ης επετείου του, πρόσφερε 1.,25 εκατομμύρια σε δολάρια Αυστραλίας για την ασφαλή αιχμαλώτιση ενός ζωντανού θυλακίνου. Η προσφορά διήρκησε μέχρι και τον Ιούνιο του ίδιου έτους και κατόπιν αποσύρθηκε, χωρίς αποτελέσματα.
 
Ακολούθησαν και άλλες προσφορές αμοιβών, κυρίως από τουριστικούς πράκτορες,<ref name="smhclone" /><ref name="theage" /> και ο αριθμός και ύψος των ανταμοιβών προκάλεσε την μεγάλη αύξηση του αριθμού των εξερευνητών, επιστημόνων, και απλών ερασιτεχνών, οι οποίοι εξακολουθούν να αναζητούν τον θυλακίνο ως σήμερα.<ref>{{cite journal
|last=Barrow|first=Mark V.
|title=Framing The Thylacine
|journal=Society & Animals
|volume=20|number=1|year=2012
|pages=109–110
|doi=10.1163/156853012X614396
}}</ref>
 
Γραμμή 221:
Τον Μάιο του 2005, το [[Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας]], μέσω του κοσμήτωρα του -πρώην διευθυντή του Μουσείου Αυστραλίας και έχοντα ειδικότητα εξελικτικού βιολόγου-, ανακοίνωσε πως το πρόγραμμα θα συνεχιστεί με την κοινοπραξία μια ομάδας ενδιαφερόμενων πανεπιστημίων και ερευνητικών ινστιτούτων.<ref name="smhclone" /><ref name="abcs">{{cite web |url=http://www.abc.net.au/science/news/stories/s1302459.htm |title=Thylacine cloning project dumped |author=Skatssoon, Judy |publisher=ABC Science Online |date=15 February 2005 |accessdate =22 November 2006}}</ref>
 
To 2008 ερευνητές του [[Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης|πανεπιστημίου της Μελβούρνης]] και του [[Πανεπιστήμιο του Τέξας|πανεπιστημίου του Τέξας]] στο [[Ώστιν (Τέξας)|Ώστιν]], ανέφεραν πως κατάφερουν να επανασυστήσουν τη λειτουργία του γονιδίου ''[[Col2A1]] ''το απέκτησαν από ένα δείγμα 100 ετών το οποίο ήταν διατηρημένο σε [[αιθανόλη]] και βρισκόταν σε συλλογή μουσείου. Το γενετικό αυτό υλικό φέρεται να είχε αποτελέσματα σε δοκιμές σε ποντίκια, και η έρευνα ελπίζει πως με την πάροδο του χρόνου θα καταφέρει να αναστρέψει την εξαφάνιση του θυλακίνου.<ref>{{cite journal |title=Resurrection of DNA function ''in vivo'' from an extinct genome |journal=PLoS ONE |volume=3 |issue=5 |pages=e2240 |year=2008 |pmid=18493600 |pmc=2375112 |doi=10.1371/journal.pone.0002240|author1=Pask |first1=A. J. |last2=Behringer |first2=R. R. |last3=Renfree |first3=M. B. |bibcode=2008PLoSO...3.2240P }}</ref><ref>{{cite journal|author=Sanderson, Katharine |title=Tasmanian tiger gene lives again|journal= Nature News |date=20 May 2008|doi=10.1038/news.2008.841}}</ref> Το ίδιο έτος, μια άλλη ομάδα ερευνητών κατάφεραν να διαβάσουν με επιτυχία την αλληλουχία του μιτοχονδριακού γονιδιώματος από δύο δείγματα θυλακίνου σε μουσεία, κάτι που τους κάνει να θεωρούν πως είναι εφικτή η πλήρης ανάγνωση του γονιδιώματος, και τα αποτελέσματα τους δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό [[Τζίνομ Ρισέρτς]] (''Genome Research'') το 2009.<ref name="GR1" />
 
Η συζήτηση σχετικά με τα ηθικά ερωτήματα και δυνατότητες της αποεξαφάνισης, συνεχίζεται έως σήμερα, με τη θυλακίνη να αποτελεί ένα από τα σημεία αναφοράς.<ref>Brand, Stewart (February 2013). [http://www.ted.com/talks/stewart_brand_the_dawn_of_de_extinction_are_you_ready.html "Stewart Brand: The dawn of de-extinction. Are you ready?"]. ''ted.com''.</ref>
Γραμμή 228:
[[Αρχείο:Thylacinus cynocephalus 2 Gould.jpg|thumb|Απεικονίσεις θυλακίνων σε λιθογραφική πλάκα|150x150px]]
[[Αρχείο:Tasmania Coat of Arms.svg|thumb|left|Ο θυρεός της Τασμανίας διακοσμείται από θυλακίνους ως υποστηρικτές.|150x150px]]
Οι περισσότερο γνωστές αναπαραστάσεις του θυλακίνου είναι αυτές του έργου ''Τα θηλαστικά της Αυστραλίας'' (''The Mammals of Australia)'' του [[Τζον Γκούλντ]] (''John Gould'', 1845–63), οι οποίες συχνά αναπαράγωνταιαναπαράγονται στις πιο σύγχρονες δημοσιεύσεις και γενικότερες χρήσεις του υλικού.<ref name="UT">{{cite web|url=http://www.utas.edu.au/library/exhibitions/thylacine/exotic.html|title=The Exotic Thylacine |last=University Librarian |date=24 September 2007|work=Imaging the Thylacine|publisher=University of Tasmania |accessdate=30 April 2009}}</ref><ref name="Ockham's Razor">{{cite web|url=http://www.abc.net.au/rn/ockhamsrazor/stories/2004/1130006.htm|title=John Gould's place in Australian culture|last= Stephens|first=Matthew|author2=Williams, Robyn |date=13 June 2004|work=Ockham's Razor |publisher=Australian Broadcasting Corporation|accessdate=28 April 2009|authorlink2=}}</ref><ref>Government Tourist Bureau, Tasmania. Tasmania: The Wonderland. Hobart: Government Printer, Tasmania, 1934</ref>
 
Ο θυλακίνος έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως ως σύμβολο της [[Τασμανία]]ς, με το ζώο να αναπαριστάται στον επίσημο θυρεό του νησιού,<ref name="logo">{{cite web|url=http://www.utas.edu.au/library/exhibitions/thylacine/official.html |title=Imaging the Thylacine |accessdate=13 April 2010 |publisher=University of Tasmania |date=24 September 2007}}</ref> καθώς και στα λογότυπα των δημοτικών, τουριστικών και άλλων αρχών της, καθώς και σε αθλητικές ομάδες, ταινίες, παιδικά παραμύθια, και γραμματόσημα.<ref name="stamp">{{cite web|url=http://www.pibburns.com/cryptost/thylacin.htm|title=Thylacine Stamps|date=6 July 2003|author=Burns, Philip R. | accessdate =21 November 2006}}</ref><ref>{{cite web|title=The Hunter|url=http://www.penguin.com.au/products/9780143565215/hunter|work=The Hunter|publisher=Penguin Books Australia. 19 October 2011|accessdate=5 February 2012}}</ref><ref name="rileydeadthings">{{cite web|url=http://www.prlog.org/11898964-halo-hunter-corona-sky-production-breaks-records.html|title=Thylacine Anttagonist in Hit Novel|date=13 June 2012|author=Riley, Reese | accessdate =6 June 2012}}</ref> Από το 1998 μάλιστα, ο θυλακίνος απεικονίζεται και σε όλες τις πινακίδες κυκλοφορίας οχημάτων της Τασμανίας.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Θυλακίνος"