Θυλακίνος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ μικροδιορθώσεις |
|||
Γραμμή 98:
Μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2011, αναφέρει πως τα οδοντικά και βιοχημικά στοιχεία δείχνουν ότι το ζώο ήταν υπερσαρκοφάγο, το οποίο κατανάλωνε μόνο σάρκα από [[σπονδυλωτά]].<ref name="autogenerated1" /> Ο θυλακίνος ήταν αποκλειστικά σαρκοφάγα, και το στομάχι του ήταν μυώδες, και μπορούσε να διογκωθεί επιτρέποντας στο ζώο να καταναλώσει μεγάλες ποσότητες τροφής με τη μία, πιθανή προσαρμογή για να ανταπεξέρχεται το ζώο στις μεγάλες περιόδους που θα περνούσε αποτυγχάνοντας στο κυνήγι ή/και όταν η τροφή ήταν δυσεύρετη.<ref name="ABRS" /> Η σκελετική ανάλυση και οι παρατηρήσεις του ζώου σε αιχμαλωσία, προτείνουν πως προτιμούσε να απομονώνει 1 ζώο από το κοπάδι και να το καταδιώκει, μέχρι αυτό να εξουθενωθεί. Μερικές μελέτες συμπεραίνουν πως το ζώο μπορεί να κυνηγούσε διαχωρισμένο σε μικρές ομάδες, με την κύρια ομάδα να κατευθύνει τον όγκο της λείας προς την τοποθεσία όπου, οι μικρότερες ανέμεναν έχοντας στήσει την ενέδρα τους.<ref name="museum" /> Οι κυνηγοί που χρησιμοποιούν παγίδες, το έχουν χαρακτηρίσει ως ''αρπακτικό ενέδρας''.<ref name="ABRS" />
Η λεία του θυλακίνου πιστεύεται πως περιελάμβανε [[καγκουρό]], [[γουάλαμπι]] (''
Οι ευρωπαίοι άποικοι πίστευαν πως ο θυλακίνος επιτίθετο στα [[Πρόβατο|πρόβατα]] και [[Όρνιθα|πουλερικά]] των κτηνοτρόφων και γεωργών.<ref name="P79">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 79–138.</ref> Κατά τον 20ό αιώνα, ο θυλακίνος συχνά χαρακτηρίζονταν ως ''πότης αίματος'', και η δοξασία αυτή φαίνεται να προέρχεται από μία μόνο δευτερογενή αφήγηση<ref>Smith, Geoffrey Watkins (1909)
|