Ζύμωση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μόνο κατά το δεύτερο μισό του [[17ος αιώνας|17ου αιώνα]] ο χημικός [[Λαβουαζιέ]] διατύπωσε μια χημική εξήγηση του φαινομένου της ζύμωσης. Αργότερα ο [[ΓκέιΖοζέφ -Λουί ΛυσσάκΓκαι-Λυσάκ]] καθόρισε τον τύπο της αλκοολικής ζύμωσης (βλέπε παρακάτω). Κατά το [[1836]] ο [[Κανιάρ ντε λα Τουρ]] διαπίστωσε ότι το φαινόμενο της ζύμωσης οφείλεται σ’ ένα μικροσκοπικό οργανισμό και τον επόμενο χρόνο ο Σβαν μίλησε για το μύκητα του σακχάρου, που καθόριζε την ελευθέρωση του αερίου. Αλλά η ανακάλυψη της ειδικής δραστηριότητας των ζυμώσεων οφείλεται στο [[Γαλλία|Γάλλο]] χημικό [[Λουί Παστέρ]], ο οποίος ήταν ο πρώτος που συνέδεσε τη ζύμωση με τη δράση μυκήτων το [[1857]], ενώ παράλληλα προσδιόρισε και άλλα συστατικά του κρασιού. Αργότερα, ο [[Γερμανοί|Γερμανός]] [[Έντουαρντ ΜπoύχνερΜπούχνερ]] απέδειξε ότι η ζύμωση προκαλείται από ειδικές ύλες, που λέγονται [[ένζυμο|ένζυμα]] ή φυράματα και παράγονται από τους ίδιους τους ζυμομύκητες. Ο Μπούχνερ βραβεύτηκε για τις εργασίες του το [[1907]] με το [[Βραβείο Νόμπελ Χημείας]] <ref name="nobel">"για τη βιοχημική του έρευνα και για την ανακάλυψη της ζύμωσης άνευ κυττάρων"</ref>.