Μανφρέδος της Σικελίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''ΜανφρέδοςΜαμφρέδος''' (''Manfredi di Sicilia'', [[1232]] - [[26 Φεβρουαρίου]] [[1266]]) ήταν βασιλιάς της Σικελίας από το 1258 έως το 1266. Ήταν νόθος γιος του [[Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν|Φρειδερίκου Β' των Χοχενστάουφεν]] βασιλιά της Γερμανίας. Από τον Μάθιου Πάρις (Matthew Paris) αναφέρεται ότι η μητέρα του Μπιάνκα Λάντσια είχε παντρευτεί τον βασιλιά ενώ αυτός ήταν στην επιθανάτια κλίνη, όμως η Εκκλησία δεν αναγνώρισε ποτέ αυτόν το γάμο.

Ο ΜανφρέδοςΜαμφρέδος γεννήθηκε στην Venosa της επαρχίας Vasilicata. Αρχικά είχε πάρει το επώνυμο της μητέρας του, σπούδασε στο Παρίσι και τη Μπολόνια και είχε την ίδια αγάπη με τον πατέρα του για την ποίηση και την επιστήμη. Ο Φρειδερίκος Β΄ φαίνεται ότι τον θεωρούσε ως νόμιμο υιό του: αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι την αδελφή του ΜανφρέδουΜαμφρέδου από την ίδια μητέρα, την Kονστάνς, την πάντρεψε με τον [[Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης|Ιωάννη Γ΄ Βατάτζη]] αυτοκράτορα της Νίκαιας και ότι με τη διαθήκη του τον έχρισε πρίγκηπα στον Τάραντα και αντιπρόσωπο στην Ιταλία του ετεροθαλούς αδελφού του [[ΚόνραντΚορράδο Δ΄ της Γερμανίας|ΚόνραντΚορράδο Δ']].

Με το θάνατο του Φρειδερίκου Β' το 1250, αν και ο ΜανφρέδοςΜαμφρέδος ήταν μόνο 18, ενήργησε με πίστη και σθένος στη συνέχιση της πολιτικής του πατέρα του. Το βασίλειο της Νότιας Ιταλίας ήταν σε αναστάτωση κυρίως λόγω ταραχών που επροκαλούντο από τον πάπα [[Ιννοκέντιος Δ'|Ιννοκέντιο Δ΄]]. Ο ΜανφρέδοςΜαμφρέδος μπόρεσε να υποτάξει εύκολα όσες πόλεις εξεγέρθηκαν, στο τέλος και τη Νάπολη. Όμως όταν το 1252 ο νόμιμος υιός του Φρειδερίκου Β', ο Κόνραντ Δ' αποβιβάστηκε στο Siponto (ΒΔ από το Μπάρι), οι πόλεις αναγνώρισαν την εξουσία του και το 1253 κατέκτησε και τη Νάπολη. Ο δύσπιστος Κόνραντ Δ' αφαιρούσε φέουδα από τον Μανφρέδο, ώσπου τον περιόρισε στο πριγκιπάτο τού Τάραντα. Aπεβίωσε όμως από ελονοσία το 1254 αφήνοντας έναν διετή υιό, που λόγω του ότι ήταν μικρός τον αποκαλούσαν [[Κονραδίνος|Κονραντίν]] (Κονραδίνο).

Ο Ιννοκέντιος Δ' τότε ζήτησε τη Σικελία, ο ΜανφρέδοςΜαμφρέδος όμως ανέλαβε την αντιβασιλεία επ'ονόματι του Κορραδίνου. Ο πάπας, που είχε οριστεί επίτροπος του ανηλίκου, αφόρισε τον ΜανφρέδοΜαμφρέδο. Τότε ο ΜανφρέδοςΜαμφρέδος αποφάσισε να διαπραγματευθεί με τον πάπα και του παραχώρησε την Απουλία το 1254. Η ύποπτη όμως συμπεριφορά της συνοδείας του πάπα και η κατάληψη της Καμπανίας από παπικό στράτευμα, έκανε τον ΜανφρέδοΜαμφρέδο να μαζέψει Σαρακηνούς στη Fogia και να νικήσει τον παπικό στρατό, παγιώνοντας την αρχή του επάνω στη Σικελία και τη Ν. Ιταλία. Ταυτόχρονα υποστήριζε τους [[Γιβελλίνοι|Γιβελλίνους]] (οπαδούς του βασιλιά της Γερμανίας) στη Σιέννα και άλλες πόλεις της Τοσκάνης και με Γερμανούς ιππότες επιβλήθηκαν στη Φλωρεντία. Το 1254 απεβίωσε ο Ιννοκέντιος Δ' και ο νέος πάπας [[Αλέξανδρος Δ']] τον αφόρισε αμέσως. Όμως ο ΜανφρέδοςΜαμφρέδος συνέθλιψε τον παπικό στρατό το 1257 και ο Κορραδίνος τον έκανε αντιπρόσωπο (vicar).

Όταν το επόμενο έτος μια φήμη ανέφερε ότι ο Κορραδίνος απεβίωσε, ο ΜανφρέδοςΜαμφρέδος στέφθηκε βασιλιάς της Σικελίας στο Παλέρμο. Όταν η φήμη αποδείχθηκε λανθασμένη, ο ΜανφρέδοςΜαμφρέδος, υποστηριζόμενος και από το πλήθος, απάντησε στους απεσταλμένους του Κορραδίνου ότι απαιτείται ισχυρή εξουσία. Αν και πάπας κήρυξε άκυρη τη στέψη, ο ΜανφρέδοςΜαμφρέδος κέρδιζε έδαφος με τους Γιβελλίνους στην κεντρική και Β. Ιταλία: οι Φλωρεντίνοι τον ανακύρηξανανακήρυξαν προστάτη της Τοσκάνης και συγκλητικό των Ρωμαίων. Τo 1262 πάντρευσε την κόρη του Κωνσταντία με τον [[Πέτρος Γ' της Αραγωνίας|Πέτρο Γ' Βαρκελώνης]], βασιλιά της Αραγωνίας. Ο πάπας [[Ουρβανός Δ']] κατατρόμαξε και αφού προσπάθησε να πωλήσει τη Σικελία στον Ριχάρδο Ανζού, δευτερότοκο υιό του [[Ιωάννης της Αγγλίας|Ιωάννη]] βασιλιά της Αγγλίας, τελικά το 1263 την έδωσε στον [[Κάρολος ο Ανδεγαυός|Κάρολο A' Καπέτων-Ανζού]] με ανταλλάγματα. O Kάρολος ήταν σύζυγος της Βεατρίκης κόμισσας της Προβηγκίας. Εισέβαλε με 30.000 στρατιώτες στη ΒΔ Ιταλία το 1265 και κατέβαλε πολλά οχυρά των Γιβελλίνων και το 1266 στέφθηκε μόνος του στη Ρώμη. Προχωρώντας συνάντησε το στρατό του ΜανφρέδουΜαμφρέδου στο Μπενεβέντο της Καμπανίας και τον νίκησε. Ο ΜανφρέδοςΜαμφρέδος αντί να φύγει, κινήθηκε στο κέντρο της σύγκρουσης και σκοτώθηκε. Το σώμα του ετάφη στο πεδίο της μάχης, αλλά αργότερα τα λείψανά του πετάχθηκαν στον ποταμό Γκαριλιάνο, σύνορο του βασιλείου με το παπικό κράτος.

Όταν το 1268 ο Κορραδίνος θα έρθει 16 ετών να διεκδικήσει την κληρονομία του, θα νικηθεί από τον Κάρολο Α' στο Ταλιακότσο της περιοχής Αμπρούτσο και θα εκτελεστεί, ο τελευταίος των ΧοχενστάουφενΧοενστάουφεν.

Το 1282 με τους ''Σικελικούς Εσπερινούς'' ο γαμπρός του ΜανφρέδουΜαμφρέδου, Πέτρος Γ΄ θα εκδιώξει τους Γάλλους από το νησί της Σικελίας και θα γίνει βασιλιάς της. Οι Γάλλοι θα κρατήσουν τη Ν.Ιταλία (βασίλειο της Νάπολης). H Καπέτοι-Ανζού και οι συγγενείς τους Βαλουά-Ανζού θα μείνουν ως το 1442 στο βασίλειο της Νάπολης, οπότε θα τους διαδεχθούν και εκεί οι βασιλείς της Αραγωνίας.

Ο ΜανφρέδοςΜαμφρέδος ίδρυσε (1256-1263) την πόλη ΜανφρεντόνιαΜαμφρεντόνια στην Απουλία. Ήταν ευγενής, μεγαλόθυμος, όμορφος και με ευφυής. Τον αναφέρει ο [[Δάντης]] στη [[Θεία Κωμωδία]] να περιμένει έξω από το Καθαρτήριο ώσπου να εξιλεωθεί για τους αφορισμούς.