Γουλιέλμος Α΄ της Σικελίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 42:
Έχοντας τρία μεγαλύτερα αδέλφια, τον [[Ρογήρος Γ΄ της Απουλίας|Ρογήρο]] δούκα της Απουλίας και Καλαβρίας, τον [[Τανκρέδος του Μπάρι|Τανκρέδο]] πρίγκιπα του Τάραντος και τον [[Αλφόνσος της Κάπουα|Αλφόνσο]] πρίγκιπα της Κάπουα, δεν είχε νέος μεγάλες προσδοκίες για να αναλάβει βασιλιάς. Όμως το 1138 απεβίωσε ο Τανκρέδος, το 1144 ο Αλφόνσος και το 1148 ο Ρογήρος. Έτσι όταν το 1154 απεβίωσε ο πατέρας του ήταν ο μόνος επιζών υιός και ανέλαβε την αρχή κρατώντας τον τρόπο διοίκησης του πατέρα του, καθαιρώντας μόνο τον μάγιστρο Τόμας Μπρουν και προάγοντας ως καγκελάριο τον Μάιο του Μπάρι, άνθρωπο ταπεινής καταγωγής. Ο Μάιο είχε τον υψηλότερο τίτλο στο βασίλειο, αυτόν του ''amiratus amiratorum'' και ασκούσε πραγματικά την εξουσία, συνεχίζοντας την πολιτική του Ρογήρου Β', κρατώντας μακριά από τη διοίκηση τους ευγενείς. Επίσης ζητούσε να περιορίσει τα προνόμια των πόλεων. Οι ευγενείς, προσπαθούσαν να αντικαταστήσουν τη βασιλική εξουσία και ενθαρρυνόταν σε στάση από τον [[Πάπας Αδριανός Δ΄|πάπα Αδριανό Δ']], του οποίου την αναγνώριση δεν είχε ακόμη ζητήσει ο Γουλιέλμος Α', τον [[Μανουήλ Α΄ Κομνηνός|Μανουήλ Α' Κομνηνό]] Αυτοκράτορα των Ρωμαίων και τον [[Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα|Φρειδερίκο Α']] βασιλιά των Γερμανών.
[[File:Kingdom of Sicily 1154.svg|left|260px|thumb|Το βασίλειο της Σικελίας (που περιλαμβάνει και τη Νάπολη) κατά το 1154, έτος ανάληψης της βασιλείας από το Γουλιέλμο Α'. Τα όριά του θα παραμείνουν σχεδόν αμετάβλητα για 700 έτη]]
Το 1155 Ρωμαϊκά στρατεύματα είχαν ανακτήσει τις πόλεις τις Απουλίας Μπάρι, Τράνι, Τζιοβινάτζο, Αντρία, Τάραντα και άρχισαν την πολιορκία του Βρινδησίου (Μπρίντιζι). Το επόμενο έτος όμως ο Γουλιέλμος Α' αποβιβάσθηκε με το στρατό του στην Απουλία, κατέστρεψε τα τέσσερα πλοία του Ρωμαϊκού στόλου στο [[
Οι διπλωματικές αυτές επιτυχίες μάλλον οφειλόταν στο Μάιο. Από την άλλη μεριά όμως χάθηκαν οι κτήσεις στην περιοχή της Τύνιδα στους Αλμοάδες: το 1156 η πόλη Σίφακς (Ν της Τύνιδας) εξεγέρθηκε, αλλά τίποτε δεν έπραξε για την καταστολή της. Το 1159 ο Βέρβερος ναύαρχός του, που βαπτίσθηκε Πέτρος, επέδραμε με 160 πλοία εναντίον των Σαρακηνών των Βαλεαρίδων. Έπειτα οδήγησε το στόλο σε ανακούφιση της Μαχντία (πόλης μεταξύ Τύνιδας και Σίφακς) που τους χριστιανούς της πολιορκούσαν οι εξεγερμένοι. Έπειτα από εμπλοκή σε μάχη, ο Πέτρος επέστρεψε στη Σικελία και η Μαχντία παραδόθηκε στους Μουσουμάνους τον Ιανουάριο του 1160, έτος που σηματοδοτεί το τέλος της κυριαρχίας στην περιοχή της Τύνιδας.
| |||