Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
1946 |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{χωρίς παραπομπές}}
Η '''Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση''' (ΠΔΚ) ή και
==Το ιστορικό πλαίσιο==
Γραμμή 7:
Την 1η Σεπτεμβρίου 1946 πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα για την επάνοδο του Βασιλιά Γεωργίου Β΄. Μέσα σε κλίμα κυβερνητικών πιέσεων, υπέρ της παλινόρθωσης της μοναρχίας ψήφισε το 68,4% και εναντίον το 31,6%.
Η επιστροφή του βασιλιά οδήγησε σε κλιμάκωση του εμφυλίου. Στις 21 Σεπτεμβρίου οι αντάρτες κατέλαβαν προσωρινά τη [[Δεσκάτη]] και στις 2 Οκτωβρίου τη [[Νάουσα]]. Στις 27 Οκτωβρίου 1947
==H δημιουργία της Κυβέρνησης==
Στις 23 Δεκεμβρίου 1947 κι ενώ ο [[Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949|εμφύλιος πόλεμος]] είχε
Την επόμενη μέρα στις 24 Δεκεμβρίου ο ΔΣΕ εξαπέλυσε επίθεση για την κατάληψη της [[Κόνιτσα]]ς. Ένας από τους σκοπούς της επιχείρησης ήταν να καταστεί η πόλη έδρα της νέας κυβέρνησης. Η κυβέρνηση του [[Θεμιστοκλής Σοφούλης|Θεμιστοκλή Σοφούλη]] αντέδρασε άμεσα και στις 27 Δεκεμβρίου εξέδωσε τον Αναγκαστικό Νόμο 509 «Περί μέτρων ασφαλείας του Κράτους, του Πολιτεύματος, του Κοινωνικού Καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» που έθεσε εκτός νόμου το ΚΚΕ, το [[ΕΑΜ]] και την [[Εθνική Αλληλεγγύη]]. Η επιχείρηση για την κατάληψη της Κόνιτσας απέτυχε οπότε η ΠΔΚ έμεινε χωρίς έδρα μετακινούμενη στους ορεινούς όγκους της βόρειας Πίνδου.
Γραμμή 36:
Οι γενικές διακηρύξεις της ΠΔΚ δεν διέφεραν από τις αντιλήψεις του [[ΕΑΜ]] για τη λαϊκή εξουσία. Το πρότυπο της εαμικής «Λαοκρατίας» υπήρξε πρότυπο για την ΠΔΚ. Οι καταστατικές διατάξεις για την Ελεύθερη Ελλάδα, η πράξη 1 για την οργάνωση της λαϊκής εξουσίας, η πράξη 2 για τη λαϊκή δικαιοσύνη, η πράξη 3 για τους αγρότες και την αγροτική ιδιοκτησία, η πράξη 4 για την κτηνοτροφία και τα δάση, η πράξη 5 για την εκπαίδευση ταυτίζονταν με τη γενική φιλοσοφία διακυβέρνησης του ΕΑΜ. Η μόνη σαφής πολιτική διαφοροποίηση σε σχέση με την εαμική παράδοση ήταν η πολιτική για τις μειονότητες. Η ΠΔΚ υιοθέτησε απέναντι στις μειονότητες και ειδικότερα απέναντι στους Τσάμηδες, τους Σλαβόφωνους και τους Πομάκους μια στάση προστασίας και επιθετικής προβολής των δικαιωμάτων τους. Η στάση αυτή καταγράφηκε θεσμικά με την τοποθέτηση του Σλαβομακεδόνα Σταύρου Κωτσόπουλου στη θέση του γενικού διευθυντή των Εθνικών Μειονοτήτων του υπουργείου Εσωτερικών. Η στάση αυτή σχετιζόταν φυσικά με τη σημασία αυτών των πληθυσμών για το κομμουνιστικό αντάρτικο.
Η ίδια η ΠΔΚ, με υπόμνημά της στον [[ΟΗΕ]], προσδιόριζε τον χαρακτήρα της εξουσίας της ως «λαϊκό καθεστώς [...]
Στην πραγματικότητα, η δημιουργία της κυβέρνησης αυτής ήταν μέρος της προσπάθειας συγκρότησης ενός κράτους στα σοβιετικά πρότυπα. Η δομή της εκτελεστικής εξουσίας αποτελούνταν από μια κυβέρνηση-μαριονέτα στην κορυφή και λαϊκά συμβούλια με τοπικές αρμοδιότητες στη βάση. Η πραγματική νομοθετική, εκτελεστική και ταυτόχρονα δικαστική εξουσία ήταν στα χέρια του στενού ηγετικού πυρήνα του ΚΚΕ. Η ΠΔΚ είχε διακοσμητικό χαρακτήρα και καμιά ουσιαστική απόφαση δεν περνούσε από αυτήν. Η ΠΔΚ επόπτευε τη λειτουργία του μικροσκοπικού λαϊκού κράτους, υπέγραφε τις διάφορες επιστολές και εκθέσεις που απευθύνονταν στο εξωτερικό ή στο εσωτερικό της χώρας και στους διεθνείς οργανισμούς και είχε την αρμοδιότητα των προαγωγών, της απονομής τιμητικών μεταλλείων και της απονομής χάριτος. Ακόμη και σε αυτά τα θέματα, η ηγεσία του ΚΚΕ είχε τον τελευταίο λόγο αν χρειαζόταν. Με την πάροδο του χρόνου, υπήρξε πλήρης απορρόφηση του διοικητικού-θεσμικού πλαισίου του «κράτους» της ΠΔΚ από την κομματική εξουσία.
Οι
Την άνοιξη του 1949 μετά την αποπομπή του Βαφειάδη από την ηγεσία του ΔΣΕ και της ΠΔΚ, πρόεδρος της ΠΔΚ ανέλαβε ο [[Δημήτρης Παρτσαλίδης|Μήτσος Παρτσαλίδης]], μέχρι την οριστική ήττα του ΔΣΕ τον Αύγουστο του 1949, οπότε και τερματίστηκε ο βίος της ΠΔΚ.
|