Σουρινάμ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|πληθυσμός= 534541.189638<ref name=census>[http://www.citypopulation.de/Suriname.html Επίσημη εκτίμηση]</ref>

|θέση_πληθυσμού= 173172

Το '''Σουρινάμ''' (πρώην Ολλανδική Γουιάνα) είναι μια χώρα της [[Νότια Αμερική|Νότιας Αμερικής]] με έκταση 163.270 [[Τετραγωνικό χιλιόμετρο|τ.χλμ.]] και πληθυσμό 534541.189638<ref name=census/> κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2012. Συνορεύει δυτικά με τη [[Γουιάνα]], ανατολικά με τη [[Γαλλική Γουιάνα]] και νότια με τη [[Βραζιλία]]. Από Βορρά βρέχεται από τον [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικό ωκεανό]]. Αποτελεί τη μικρότερη σε έκταση χώρα στη Νότια Αμερική. Πρωτεύουσα είναι το [[Παραμαρίμπο]]. Είναι πρώην ολλανδική αποικία και έγινε ανεξάρτητο κράτος το [[1975]].

Στις αρχές του 16ου αιώνα, η σημερινή περιοχή του Σουρινάμ ανακαλύφθηκε από [[Γαλλία|Γάλλους]], [[Ισπανία|Ισπανούς]] και [[Αγγλία|Άγγλους]] εξερευνητές της [[Αμερική]]ς. Ένα αιώνα αργότερα, [[Ολλανδία|Ολλανδοί]] και Άγγλοι ίδρυσαν αποικίες φυτιώνφυτειών στα εύφορα εδάφη των ποταμών της ευρύτερης Γουιάνας. Η παλαιότερη καταγεγραμμένη αποικία βρίσκοτανβρισκόταν στον ποταμό Σουρινάμ και συγκεκριμένα στο Μάρσαλς Κρικ, που κατοικήθηκε από Άγγλους. Στην πορεία του χρόνου, αναπτύχθηκαν διενέξεις μεταξύ των Άγγλων και των Ολλανδών εμπόρων και φυτοπαραγωγώνφυτειοπαραγωγών στην περιοχή, με συνέπεια την απόφαση των Ολλανδών το [[1667]] να προστατεύσουν τις φυτείες της περιοχής από πιθανή κατάκτηση από τους Άγγλους. Έτσι, με τη συνθήκη της [[Μπρέντα]] κράτησαν τα δικαιώματα στην περιοχή, παραχωρόνταςπαραχωρώντας ως αντάλλαγμα στους Άγγλους τον μικρό εμπορικό σταθμό του [[Νέο Άμστερνταμ|Νέου Άμστερνταμ]] στη [[Βόρεια Αμερική|Βόρειο Αμερική]], ο οποίος εξελίχθηκε στη σημερινή πόλης της [[Νέα Υόρκη|Νέας Υόρκης]].

Η δουλεία καταργήθηκε από την Ολλανδία στο Σουρινάμ το 1863, αλλά οι σκλάβοι στην περιοχή δεν ελευθερώθηκαν πλήρως παρά μόνο μετά το 1873, με τη θέσπιση μίας υποχρεωτικής μεταβατικής δεκαετίας με εργασία στις φυτείες με τον ελάχιστο μισθό και χωρίς βασανιστήρια. Με την πλήρη απελευθέρωση, οι περισσότεροι σκλάβοι εγκατέλειψαν τις φυτείες και μετοίκησαν στην πόλη του [[Παραμαρίμπο]]. Ως φυτοπαραγωγικήφυτειοπαραγωγική αποικία, το Σουρινάμ βασίζονταν στην παραγωγή και την χειρονακτικήχειρωνακτική εργασία, έτσι οι Ολλανδοί, για να αντισταθμίσουν την απουσία των σκλάβων, έφεραν μισθωμένους εργάτες από τις [[Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες]], δηλαδή τη σημερινή [[Ινδονησία]], και την [[Ινδία]], μέσω συμφωνίας με τους Βρετανούς. Επίσης, κατά το τέλος του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου, μικροί αριθμοί εργατών μεταφέρθηκαν από την [[Κίνα]] και τη [[Μέση Ανατολή]]. Αυτό έχει σήμερα ως συνέπεια, το Σουρινάμ, αν και μικρό πληθυσμιακά, να παρουσιάζει μία από τις πιο ποικίλες εθνικές συνθέσεις παγκόσμια.

Πρώτος πρόεδρος της χώρας ήταν ο Γιόχαν Φέριερ, πρώην κυβερνήτης, με πρωθυπουργό τον αρχηγό του Εθνικού Κόμματος του Σουρινάμ, ΧένκΧενκ Άρον. Την περίοδο πριν την ανεξαρτησία, σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού της χώρας μετοίκησε στην Ολλανδία, καθώς αρκετοί κάτοικοι φοβήθηκαν την πορεία του ανεξάρτητου κράτους μετά από το καθεστώς της Ολλανδικής υπεράκτιας αποικίας. Η διασπορά του Σουρινάμ ανέρχεται έτσι σε περισσότερους από 250,000, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ζουν στην Ολλανδία.

Στις 25 Φεβρουαρίου του 1980, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα με την ηγεσία του Ντεσί Μπουτέρσε ανέτρεψε τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και ξεκίνησε μία δύσκολη οικονομικά και κοινωνικά περίοδος για τη χώρα. Οι επόμενες εκλογές και η υιοθέτηση νέου συντάγματος έγιναν το 1987, ενώ οι πραξικοπηματίες παρέμειναν στην ηγεσία του στρατού. Ο Μπουτέρσε, αντίθετος με τη νέα κυβέρνηση, την απομάκρυνε το 1990, με ενέργειες που έμειναν γνωστές στην ιστορία ως "το τηλεφωνικό πραξικόπημα". Η ισχύς του καθεστώτος όμως άρχισε να φθίνει μετά τις εκλογές του 1991, και ξέσπασε ένας βίαιος εμφύλιος πόλεμος μεταξύ του στρατού και των φυλών των Μαρούνς, με ηγέτη τον επαναστάστηεπαναστάτη Ρόνι Μπρουνσβάικ.

Η δημοκρατία στη χώρα ισχυροποιήθηκε σταδιακά μετά τα γεγονότα της δεκαετίας του 1990 και η οικονομία έγινε περισσότερο πολυδιάστασηπολυδιάστατη και λιγότερο εξαρτημένη από την Ολλανδική οικονομική βοήθεια. Η εξόρυξη βωξίτη αποτελεί ένα ισχυρό τομέα, αλλά επίσης η ανακάλυψη και εκμετάλλευση πετρελαίου και χρυσού συνεισφέρει στην οικονομική ανεξαρτησία της χώρας. Η γεωργία, και ειδικότερα η καλλιέργεια μπανάνας και ρυζιού, αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της δραστηριότητας, καθώς και η πρόσφατη ανάπτυξη του εναλλακτικού τουρισμού παρέχει νέες δυνατότητες.

{{Παραπομπές|230em}}