Δημήτρης Γληνός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ {{Authority control}}
Επιμέλεια λήμματος, προσθήκη κατηγορίας
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}
{{πληροφορίες προσώπου}}Ο '''Δημήτρης Γληνός''' ([[Σμύρνη]], [[22 Αυγούστου]] [[1882]] - [[Αθήνα]], [[23 Δεκεμβρίου|26 Δεκεμβρίου]] [[1943]])<ref>Βλ. τη Χρονογραφία στον Α'Α΄ τόμ. των ''Εκλεκτών σελίδων'' του Γληνού (Στοχαστής, Αθήνα 1971).</ref> ήταν Έλληνας [[Εκπαίδευση|εκπαιδευτικός]], [[συγγραφέας]] και [[πολιτικός]] . Υπήρξε από τους πρωτεργάτες της λεγόμενης «[[Γλωσσικό ζήτημα|γλωσσοεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης]]».
 
== Βιογραφία ==
Γεννήθηκε στη Σμύρνη, από οικογένεια με καταγωγή το [[Κόρθι Άνδρου|Κόρθι]] της [[Άνδρος|Άνδρου]]. Το 1899 πήγεμετακόμισε στη Αθήνα (έχοντας αποφοιτήσει με «Άριστα» από την [[Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης]]) και γράφτηκε στη [[Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών|Φιλοσοφική Σχολή]] του [[Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]]. Την εποχή εκείνη ήταν ακόμη οπαδός της καθαρεύουσας.<ref>''Στη μνήμη Δημήτρη Α. Γληνού'' (βλ. Βιβλιογραφία), σ. 195.</ref> Το 1904 προσχώρησε στο κίνημα του [[Δημοτική γλώσσα|δημοτικισμού]] και έγινε μέλος του συλλόγου ''«Έθνος και Γλώσσα»''. Το 1905 λαμβάνοντας το [[Διδακτορικό δίπλωμα|διδακτορικό δίπλωμά]] του με άριστα ανέλαβε διευθυντής στην «[[Αναξαγόρειος Σχολή|Αναξαγόρειο Σχολή]]» και στη συνέχεια στο «[[Ελληνογερμανικό Λύκειο Σμύρνης|Ελληνογερμανικό Λύκειο]]» της Σμύρνης.<ref>''Στη μνήμη Δημήτρη Α. Γληνού'', σ. 201.</ref> Οι διάφορες όμως δημοτικιστικές δημόσιες ομιλίες του και αρθρογραφίες του προκάλεσαν βίαιες σε βάρος του αντιδράσεις με συνέπεια να εγκαταλείψει την Σμύρνη (1908) και να συνεχίσει τις σπουδές του στην [[Ιένα]] και τη [[Λειψία]] της [[Γερμανία|Γερμανίας]] παρακολουθώντας μαθήματα [[Φιλοσοφία|φιλοσοφίας]], [[Παιδαγωγική|παιδαγωγικής]] και πειραματικής [[Ψυχολογία|ψυχολογίας]]. Παράλληλα την ίδια περίοδο γνωρίστηκε με τον [[Γεώργιος Σκληρός|Γ.Γεώργιο Σκληρό]] από τον οποίο δέχτηκε τις πρώτες επιδράσεις της σοσιαλιστικής θεωρίας και του [[Μαρξισμός|μαρξισμού]]. Αλληλογραφώντας και με τον [[Ίων Δραγούμης|Ι.Ίωνα Δραγούμη]] και άλλους δημοτικιστές μετέχει στην ίδρυση του [[Εκπαιδευτικός Όμιλος|Εκπαιδευτικού Ομίλου]] (1910).<br /> Το [[1911]] εγκατέλειψε τις σπουδές του λόγω βιοποριστικής ανάγκης και επιστρέφοντας στην Ελλάδα διορίστηκε αρχικά διδάσκαλος στο γυμνάσιο της Πλάκας και στη συνέχεια καθηγητής στο Αρσάκειο Λύκειο Αθηνών, αναλαμβάνοντας και την επιμέλεια της έκδοσης του ''Δελτίου του Εκπαιδευτικού Ομίλου'' στο οποίο και αρθρογραφούσε διάφορα εκπαιδευτικά μελετήματα.<br /> To [[1912]] διορίστηκε διευθυντής του Διδασκαλείου Μέσης Εκπαιδεύσεως όπου απ΄ αυτή τη θέση τον επόμενο χρόνο μετά από συσκέψεις με το τότε υπουργό Παιδείας Ι. Τσιριμώκο (Κυβέρνησης Ε. Βενιζέλου) υπήρξε ο βασικός υπεύθυνος και σχεδιαστής της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1913, που εκφράστηκε με τα λεγόμενα [[Νομοσχέδια Τσιριμώκου]] που κατατέθηκαν αλλά τελικά δεν ψηφίστηκαν.<br /> Το [[1914]] πρωτοστάτησε στην ίδρυση του «Εκπαιδευτικού Συνδέσμου Λειτουργών Μέσης Εκπαιδεύσεως», διευθύνοντας και το περιοδικό ''Αγωγή''<ref>Χάρης Αθανασιάδης, «Αγωγή», ''Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, 1784-1974, ''τόμ. Α΄, έκδ. Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Αθήνα 2008, σ.101-102.</ref> του εν λόγω συνδέσμου. Συνεργαζόμενος δε με τους Μ. Τριανταφυλλίδη και Α. Δελμούζο συμμετέχει στην Εκπαιδευτική Επιτροπή που συγκρότησε ο Ε. Βενιζέλος για την εξέταση του θέματος της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και υποβολή προτάσεων.
 
Το 1911 εγκατέλειψε τις σπουδές του λόγω βιοποριστικής ανάγκης και επιστρέφοντας στην Ελλάδα διορίστηκε αρχικά διδάσκαλος στο γυμνάσιο της [[Πλάκα|Πλάκας]] και στη συνέχεια καθηγητής στο [[Αρσάκειο Λύκειο Αθηνών]], αναλαμβάνοντας και την επιμέλεια της έκδοσης του ''Δελτίου του Εκπαιδευτικού Ομίλου'' στο οποίο και αρθρογραφούσε διάφορα εκπαιδευτικά μελετήματα.
Μετά την παραίτηση του Βενιζέλου, απολύθηκε από τη θέση του και κατά τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1916 συνελήφθη για εξύβριση του Βασιλέως και οδηγήθηκε στη φυλακή για ένα μήνα. Τον Ιανουάριο του 1917 με την αποφυλάκισή του μετέβη στη Θεσσαλονίκη όπου και ανέλαβε σύμβουλος στο Υπουργείο Παιδείας της [[Κυβέρνηση της Εθνικής Άμυνας του 1917|προσωρινής κυβέρνησης της Θεσσαλονίκης]] ([[1917]]) και Γενικός Γραμματέας του ίδιου Υπουργείου.<ref>Φίλιππος Ηλιού, «Εισαγωγικό σημείωμα» (βλ. Βιβλιογραφία), σ.ις.</ref> Τότε ξεκίνησε την εφαρμογή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1917 προωθώντας το διάταγμα για την εισαγωγή της [[Δημοτική γλώσσα|δημοτικής]] στη στοιχειώδη εκπαίδευση γενόμενος έτσι ο πρωτεργάτης της λεγόμενης «γλωσσοεκπαιδευτικήςμεταρρύθμισης». Μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του Νοεμβρίου 1920 παραιτήθηκε από τη θέση του και επαναδραστηριοποιήθηκε στον Εκπαιδευτικό Όμιλο.<br /> Η Επαναστατική κυβέρνηση του 1922 τον επανέφερε στο υπουργείο, αλλά η δικτατορία του [[Θεόδωρος Πάγκαλος (στρατιωτικός)|Παγκάλου]] που ακολούθησε, τον Ιανουάριο του 1926 τον απέλυσε. Από τότε δεν επανήλθε ή δεν δέχθηκε ο ίδιος να επανέλθει σε κυβερνητική θέση. Από το 1926 εκδίδει το περιοδικό ''Αναγέννηση''<ref>Αγγ. Λούδη, «Αναγέννηση», ''Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, ''τόμ. Α΄, σ.188-190.</ref> όπου δημοσιεύεται, μεταξύ άλλων, η ''Ασκητική'' του Ν. Καζαντζάκη. Το 1928 παραπέμπεται σε δίκη διότι θεωρείται υπεύθυνος για τα επεισόδια που έγιναν σε διάλεξη του διάσημου ελληνορουμάνου συγγραφέα Παναΐτ Ιστράτι, στην οποία ήταν διοργανωτής μαζί με τον Καζαντζάκη. Σταδιακά αρχίζει να προσεγγίζει την αριστερά και τις θέσεις του ΚΚΕ.
 
To 1912 διορίστηκε διευθυντής του [[Διδασκαλείο Μέσης Εκπαιδεύσεως|Διδασκαλείου Μέσης Εκπαιδεύσεως]] όπου απ΄ αυτή τη θέση τον επόμενο χρόνο μετά από συσκέψεις με το τότε υπουργό Παιδείας [[Ιωάννης Τσιριμώκος|Ιωάννη Τσιριμώκο]] ([[Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1910|Κυβέρνησης Ε. Βενιζέλου]]) υπήρξε ο βασικός υπεύθυνος και σχεδιαστής της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1913, που εκφράστηκε με τα λεγόμενα [[Νομοσχέδια Τσιριμώκου]] που κατατέθηκαν αλλά τελικά δεν ψηφίστηκαν.
Από το [[1930]] άρχισε να ασχολείται ενεργά με την πολιτική. Το 1934 ταξίδεψε μαζί με τον Κώστα Βάρναλη, που ήταν στενός φίλος του, στη Σοβιετική Ένωση και όταν επέστρεψε δημοσίευσε τις εντυπώσεις του σε πολλές συνέχειες στην εφημερίδα ''Νέος Κόσμος''.<ref>''Στη μνήμη Δημήτρη Α. Γληνού.'', σ.204.</ref> Το [[1935]] εξορίστηκε στον [[Άη Στράτης|Άη Στράτη]] από την [[δικτατορία]] [[Γεώργιος Κονδύλης|Κονδύλη]], όπως και αργότερα στη Σαντορίνη από το καθεστώς της «4ης Αυγούστου» του [[Ιωάννης Μεταξάς|Ι. Μεταξά]]. Το [[1936]] είχε εκλεγεί [[Βουλή των Ελλήνων|βουλευτής]], συνεργαζόμενος με το [[ΚΚΕ]].
 
Το 1914 πρωτοστάτησε στην ίδρυση του «Εκπαιδευτικού Συνδέσμου Λειτουργών Μέσης Εκπαιδεύσεως», διευθύνοντας και το περιοδικό ''[[Αγωγή (περιοδικό)|Αγωγή]]''<ref>{{Cite book|title=«Αγωγή» στην Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, 1784-1974|last=Αθανασιάδης|first=Χάρης|publisher=Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών|year=2008|isbn=978-960-7916-53-2|volume=Α΄|location=Αθήνα|page=101-102}}</ref> του εν λόγω συνδέσμου. Συνεργαζόμενος δε με τους [[Μανόλης Τριανταφυλλίδης|Μανόλη Τριανταφυλλίδη]] και [[Αλέξανδρος Δελμούζος|Αλέξανδρο Δελμούζο]] συμμετέχει στην Εκπαιδευτική Επιτροπή που συγκρότησε ο [[Ελευθέριος Βενιζέλος]] για την εξέταση του θέματος της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και υποβολή προτάσεων.
Στη διάρκεια της Κατοχής ο Γληνός πρωταγωνίστησε στις διεργασίες για την ίδρυση του [[Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο|ΕΑΜ]] και συνέταξε το ιδεολογικο-πολιτικό [[μανιφέστο]] 'Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ'. Παράλληλα εντάχθηκε στο ΚΚΕ και εξελέγη μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος. Ο θάνατος τον βρήκε τα Χριστούγεννα του 1943, έπειτα από μια εγχείρηση και ενώ ετοιμαζόταν να μεταβεί στην Ελεύθερη Ελλάδα, προκειμένου να ηγηθεί της κυβέρνησής της.
 
Μετά την παραίτηση του Βενιζέλου, απολύθηκε από τη θέση του και κατά τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1916 συνελήφθη για εξύβριση του Βασιλέως και οδηγήθηκε στη φυλακή για ένα μήνα. Τον Ιανουάριο του 1917 με την αποφυλάκισή του μετέβη στη [[Θεσσαλονίκη]] όπου και ανέλαβε σύμβουλος στο Υπουργείο Παιδείας της [[Κυβέρνηση της Εθνικής Άμυνας του 1917|προσωρινής κυβέρνησης της Θεσσαλονίκης]] ([[1917]]) και Γενικός Γραμματέας του ίδιου Υπουργείου.<ref>Φίλιππος Ηλιού, «Εισαγωγικό σημείωμα» (βλ. Βιβλιογραφία), σσελ. ις.</ref> Τότε ξεκίνησε την εφαρμογή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1917 προωθώντας το διάταγμα για την εισαγωγή της [[Δημοτική γλώσσα|δημοτικής]] στη στοιχειώδη εκπαίδευση γενόμενος έτσι ο πρωτεργάτης της λεγόμενης «γλωσσοεκπαιδευτικήςμεταρρύθμισηςγλωσσοεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης». Μετά την ήττα του Βενιζέλου στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1920|εκλογές]] του Νοεμβρίου 1920 παραιτήθηκε από τη θέση του και επαναδραστηριοποιήθηκε στον Εκπαιδευτικό Όμιλο.<br /> Η Επαναστατική κυβέρνηση του 1922 τον επανέφερε στο υπουργείο, αλλά η δικτατορία του [[Θεόδωρος Πάγκαλος (στρατιωτικός)|Παγκάλου]] που ακολούθησε, τον Ιανουάριο του 1926 τον απέλυσε. Από τότε δεν επανήλθε ή δεν δέχθηκε ο ίδιος να επανέλθει σε κυβερνητική θέση. Από το 1926 εκδίδει το περιοδικό ''Αναγέννηση''<ref>Αγγ. Λούδη, «Αναγέννηση», ''Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, ''τόμ. Α΄, σ.188-190.</ref> όπου δημοσιεύεται, μεταξύ άλλων, η ''Ασκητική'' του Ν. Καζαντζάκη. Το 1928 παραπέμπεται σε δίκη διότι θεωρείται υπεύθυνος για τα επεισόδια που έγιναν σε διάλεξη του διάσημου ελληνορουμάνου συγγραφέα Παναΐτ Ιστράτι, στην οποία ήταν διοργανωτής μαζί με τον Καζαντζάκη. Σταδιακά αρχίζει να προσεγγίζει την αριστερά και τις θέσεις του ΚΚΕ.
Μέλος του [[Εκπαιδευτικός Όμιλος|Εκπαιδευτικού Ομίλου]] από το [[1911]] και επί σειρά ετών ηγετική φυσιογνωμία του, δημοσίευσε στο 'Δελτίο' του Ομίλου και στην 'Αναγέννηση' φιλοσοφικές και παιδαγωγικές μελέτες. Έργα του: Δημιουργικός ιστορισμός ([[1920]]), Γυναικείος ανθρωπισμός ([[1921]]), Οι χοίροι υΐζουσιν ([[1921]]), Ένας άταφος νεκρός ([[1925]]) κ.άλ. Το [[1927]], στη ''Διακήρυξη της Διοικητικής Επιτροπής του Εκπαιδευτικού Ομίλου'',<ref>Δημ. Γληνού, ''Εκλεκτές σελίδες'' (βλ. Βιβλιογραφία), τόμ.Γ', σ.24-59.</ref> συνέδεσε την παιδαγωγική κίνησή του με τις [[σοσιαλισμός|σοσιαλιστικές αντιλήψεις]]. Εξόριστος στον Πύργο της Σαντορίνης από τη [[Ιωάννης Μεταξάς#Το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου|δικτατορία Μεταξά]] ([[1936]] - [[1940]]), έγραψε την ''Τριλογία του Πολέμου,'' <ref>Γιώργος Δ. Μπουμπούς, «Στη ζωή της σιωπής και του στοχασμού: ο Δημ. Γληνός στη Σαντορίνη», στο Δ. Γληνού, ''Η Τριλογία του Πολέμου'', επανέκδ. Παπαζήση (βλ. Βιβλιογραφία), σ.xiii-xviii.</ref> ενώ πιο πριν, ενώ βρισκόταν εξόριστος στην Ανάφη, είχε γράψει το «Διάγραμμα της διαλεχτικής φιλοσοφίας» (Οκτώβριος 1936), πρόπλασμα μιας μεγαλύτερης μελέτης για το «Διαλεκτικό υλισμό».<ref>''Στη μνήμη Δημήτρη Α. Γληνού'', σ.153-156</ref> Το [[1940]] μετέφρασε το ''Σοφιστή'' του [[Πλάτων|Πλάτωνα]], που εκδόθηκε με δική του εισαγωγή και σχόλια από τον οίκο Ι.&Π. Ζαχαρόπουλου, στη «Βιβλιοθήκη Αρχαίων Ελλήνων Πεζογράφων και Ποιητών», της οποίας διευθυντής ήταν ο ιστορικός [[Γιάννης Κορδάτος|Γ.Κορδάτος]].
 
Η Επαναστατική κυβέρνηση του 1922 τον επανέφερε στο υπουργείο, αλλά η δικτατορία του [[Θεόδωρος Πάγκαλος (στρατιωτικός)|Θεόδωρου Παγκάλου]] που ακολούθησε, τον Ιανουάριο του 1926 τον απέλυσε. Από τότε δεν επανήλθε ή δεν δέχθηκε ο ίδιος να επανέλθει σε κυβερνητική θέση. Από το 1926 εκδίδει το περιοδικό ''[[Αναγέννηση (περιοδικό)|Αναγέννηση]]''<ref>{{Cite book|title=«Αναγέννηση» στην Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου|last=Λούδη|first=Αγγελική|publisher=Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών|year=2008|isbn=978-960-7916-53-2|volume=Α΄|location=Αθήνα|page=188-190}}</ref> όπου δημοσιεύεται, μεταξύ άλλων, η ''Ασκητική'' του [[Νίκος Καζαντζάκης|Νίκου Καζαντζάκη]]. Το 1928 παραπέμπεται σε δίκη διότι θεωρείται υπεύθυνος για τα επεισόδια που έγιναν σε διάλεξη του διάσημου ελληνορουμάνου συγγραφέα [[Παναΐτ Ιστράτι]], στην οποία ήταν διοργανωτής μαζί με τον Καζαντζάκη. Σταδιακά αρχίζει να προσεγγίζει την αριστερά και τις θέσεις του [[ΚΚΕ]].
Το International Bureau of Education της [[Εκπαιδευτική Επιστημονική και Πολιτιστική Οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών|UNESCO]] συμπεριέλαβε τον Γληνό μεταξύ των 100 πιο σημαντικών διανoουμένων, πολιτικών, δημοσιολόγων κ.λπ. όλου του κόσμου, που με το στοχασμό και τη δράση τους είχαν σημαντική συμβολή στην υπόθεση της εκπαίδευσης από την εποχή της αυγής του ανθρώπινου [[Πολιτισμός|πολιτισμού]] έως τις μέρες μας.<ref>[Γιώργος Δ. Μπουμπούς], «[http://www.glinos.gr/v1/glhnos/dimitrisglinos Δημήτρης Γληνός]», Ίδρυμα Γληνού (Αθήνα). Ανακτήθηκε στις 08.06.2015.</ref>
 
Από το [[1930]] άρχισε να ασχολείται ενεργά με την πολιτική. Το 1934 ταξίδεψε μαζί με τον [[Κώστας Βάρναλης|Κώστα Βάρναλη]], που ήταν στενός φίλος του, στη [[Σοβιετική Ένωση]] και όταν επέστρεψε δημοσίευσε τις εντυπώσεις του σε πολλές συνέχειες στην εφημερίδα ''[[Νέος Κόσμος (Εφημερίδα)|Νέος Κόσμος]]''.<ref>''Στη μνήμη Δημήτρη Α. Γληνού.'', σ. 204.</ref> Το [[1935]] εξορίστηκε στον [[ΆηΆγιος ΣτράτηςΕυστράτιος|ΆηΆγιο ΣτράτηΕυστράτιο]] από την [[Κυβέρνηση Γεωργίου Κονδύλη 1935|δικτατορία]] [[Γεώργιος Κονδύλης|Γεωργίου Κονδύλη]], όπως και αργότερα στη [[Σαντορίνη]] από το [[Καθεστώς της 4ης Αυγούστου|καθεστώς της «4ης Αυγούστου»]] του [[Ιωάννης Μεταξάς|Ι.Ιωάννη Μεταξά]]. Το [[1936]] είχε εκλεγεί [[Βουλή των Ελλήνων|βουλευτής]], συνεργαζόμενος με το [[ΚΚΕ]].
 
Στη διάρκεια της [[Κατοχή της Ελλάδας 1941-1944|Κατοχής]] ο Γληνός πρωταγωνίστησε στις διεργασίες για την ίδρυση του [[Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο|ΕΑΜΕθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου]] (ΕΑΜ) και συνέταξε το ιδεολογικο-πολιτικό [[μανιφέστο]] 'Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ»''. Παράλληλα εντάχθηκε στο ΚΚΕ και εξελέγη μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος. Ο θάνατος τον βρήκε τα Χριστούγεννα του 1943, έπειτα από μια εγχείρηση και ενώ ετοιμαζόταν να μεταβεί στην Ελεύθερη Ελλάδα, προκειμένου να ηγηθεί της κυβέρνησής της.
 
Μέλος του [[Εκπαιδευτικός Όμιλος|Εκπαιδευτικού Ομίλου]] από το [[1911]] και επί σειρά ετών ηγετική φυσιογνωμία του, δημοσίευσε στο '«Δελτίο'» του Ομίλου και στην '«Αναγέννηση'» φιλοσοφικές και παιδαγωγικές μελέτες. Έργα του: ''Δημιουργικός ιστορισμός'' ([[1920]]), ''Γυναικείος ανθρωπισμός'' ([[1921]]), ''Οι χοίροι υΐζουσιν'' ([[1921]]), ''Ένας άταφος νεκρός'' ([[1925]]) κ.άλκαι άλλα. Το [[1927]], στη ''Διακήρυξη της Διοικητικής Επιτροπής του Εκπαιδευτικού Ομίλου'',<ref>Δημ. Γληνού, ''Εκλεκτές σελίδες'' (βλ. Βιβλιογραφία), τόμ.Γ'Γ΄, σ. 24-59.</ref> συνέδεσε την παιδαγωγική κίνησή του με τις [[σοσιαλισμός|σοσιαλιστικές αντιλήψεις]]. Εξόριστος στον Πύργο της [[Σαντορίνη|Σαντορίνης]] από τη [[Ιωάννης Μεταξάς#Το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου|δικτατορία Μεταξά]] ([[1936]] - [[1940]]), έγραψε την ''Τριλογία του Πολέμου,'' ,<ref>Γιώργος Δ. Μπουμπούς, «Στη ζωή της σιωπής και του στοχασμού: ο Δημ. Γληνός στη Σαντορίνη», στο Δ. Γληνού, ''Η Τριλογία του Πολέμου'', επανέκδ. Παπαζήση (βλ. Βιβλιογραφία), σ. xiii-xviii.</ref> ενώ πιο πριν, ενώ βρισκόταν εξόριστος στην [[Ανάφη]], είχε γράψει το ''«Διάγραμμα της διαλεχτικής φιλοσοφίας»'' (Οκτώβριος 1936), πρόπλασμα μιας μεγαλύτερης μελέτης για τοτον ''«Διαλεκτικό υλισμό».''<ref>''Στη μνήμη Δημήτρη Α. Γληνού'', σ. 153-156</ref> Το [[1940]] μετέφρασε το ''Σοφιστή'' του [[Πλάτων|Πλάτωνα]], που εκδόθηκε με δική του εισαγωγή και σχόλια από τον οίκο Ι.&Π. Ζαχαρόπουλου, στη «Βιβλιοθήκη Αρχαίων Ελλήνων Πεζογράφων και Ποιητών», της οποίας διευθυντής ήταν ο ιστορικός [[Γιάννης Κορδάτος|Γ.Γιάννης Κορδάτος]].
 
Το Διεθνές Γραφείο Εκπαίδευσης (International Bureau of Education) της [[Εκπαιδευτική Επιστημονική και Πολιτιστική Οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών|UNESCO]] συμπεριέλαβε τον Γληνό μεταξύ των 100 πιο σημαντικών διανoουμένων, πολιτικών, δημοσιολόγων κ.λπ. όλου του κόσμου, που με το στοχασμό και τη δράση τους είχαν σημαντική συμβολή στην υπόθεση της εκπαίδευσης από την εποχή της αυγής του ανθρώπινου [[Πολιτισμός|πολιτισμού]] έως τις μέρες μας.<ref>[Γιώργος{{Cite Δ. Μπουμπούς], «[web|url=http://www.glinos.gr/v1/glhnos/dimitrisglinos Δημήτρης Γληνός]», |title=Ίδρυμα Γληνού (Αθήνα).- ΑνακτήθηκεΔημήτρης στις 08Γληνός|website=www.06.2015glinos.gr|accessdate=2016-07-04}}</ref>
 
== Λοιπές Πληροφορίες ==
Το όνομα «Δημήτρης Γληνός» φέρουν τιμητικά ο Σύλλογος Φοιτητών του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης<ref>{{Cite web|url = http://www.pspa.uoa.gr/ypostiri3h/foithtikos-syllogos.html|title = ΕΚΠΑ. Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης - Φοιτητικός Σύλλογος|date website= |accessdate = 08www.06pspa.2015uoa.gr|website publisher=Τμήμα |publisherΠολιτικής =Επιστήμης |lastκαι =Δημόσιας |firstΔιοίκησης =Πανεπιστημίου Αθηνών|accessdate=08.06.2015}}</ref> της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του [[Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]], ο Σύλλογος Φοιτητών του Τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων της Σχολής Επιστημών της Διοίκησης του [[Πανεπιστήμιο Αιγαίου|Πανεπιστημίου Αιγαίου]], το Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαίδευσης του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης<ref>{{Cite web|url = http://www.eled.auth.gr/didaskaleio|title = Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαίδευσης «Δημήτρης Γληνός»|date website=www.eled.auth.gr|publisher=Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης|accessdate = 08.06.2015|website = |publisher = |last = |first = }}</ref> του [[Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης|Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης]], ο ομώνυμος Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης<ref>{{Cite web|url = http://www.syllogos-glinos.gr/|title = Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Δημήτρης Γληνός»|date website= www.syllogos-glinos.gr|accessdate = 08.06.2015|website = |publisher = |last = |first = }}</ref>, το 2ο Γυμνάσιο Αγίου Δημητρίου,<ref>{{Cite web|url = http://2gym-ag-dimitr.att.sch.gr/autosch/joomla|title = 2ο Γυμνάσιο Αγίου Δημητρίου|date website= 2gym-ag-dimitr.att.sch.gr|accessdate = 08.06.2015|website = |publisher = |last = |first = }}</ref> καθώς και το Εσπερινό Γυμνάσιο-Λύκειο Θήβας.<ref>{{Cite web|url=http://blogs.sch.gr/gymespth/|title=Εσπερινό Γυμνάσιο λ.τ. Θήβας "Δ. Γληνός" - Το Ιστολόγιο του Εσπερινού Γυμνασίου με Λυκειακές Τάξεις Θήβας|website=blogs.sch.gr|accessdate=2016-07-04}}</ref>.
 
Το όνομά του φέρουν επίσης οδοί σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, όπως στη [[Θεσσαλονίκη]], στα [[Κωνσταντινοπολίτικα (Θεσσαλονίκη)|Κωνσταντινουπολίτικα Πυλαίας]], στη [[Μενεμένη]], στη [[Γλυφάδα]], στη [[Νέα Ιωνία Αττικής|Νέα Ιωνία]] κ.α.
 
== Δείτε επίσης ==
Γραμμή 31 ⟶ 40 :
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
* [http://glinos.gr/ Ίδρυμα Γληνού.] Ανακτήθηκε στις 15 Απριλίου 2007.
* [Γιώργος Δ. Μπουμπούς], [http://glinos.gr/v1/glhnos/dimitrisglinos Βιογραφία του Δημήτρη Γληνού και βασική βιβλιογραφία]. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2015.
* Κ. Θεριανός και Μ. Μπέλλα, [http://criticeduc.blogspot.gr/2013/02/blog-post_8498.html «Δημήτρης Γληνός, ο ριζοσπάστης παιδαγωγός»]. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2015.
* Kώστας Θεριανός, [http://criticeduc.blogspot.gr/2015/02/blog-post_11.html «Ο δημιουργικός ιστορισμός του Δημήτρη Γληνού»]. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2015.
* Μαριάνθη Μπέλλα, [http://criticeduc.blogspot.gr/2013/02/h-1921-1923.html «Η Ανωτέρα Γυναικεία Σχολή του Δημήτρη Γληνού (1921-1923)»]. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2015.
 
== Παραπομπές ==
Γραμμή 42 ⟶ 51 :
*(συλλογικό), ''Δημήτρης Γληνός, ο πνευματικός ταγός''. Πρακτικά του συμποσίου για τα πενήντα χρόνια από το θάνατό του: Αφιερώνεται στα 80χρονα του ΚΚΕ, έκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1997.
* Κασιούρας, Δημήτρης, «Σχετικά με τις φιλοσοφικές αντιλήψεις του Δ. Γληνού», περ. ''Διαβάζω,'' τεύχ. 61 (1983).
* Φίλιππος Ηλιού, «Εισαγωγικό σημείωμα», στα ''Άπαντα'' Δημ. Γληνού, τόμ.Α΄, έκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1983, σσελ. ια-λη.
* Γιώργος Δ. Μπουμπούς, «Γληνός, Δημήτρης», λήμμα στην ''Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, 1784-1974, ''έκδ. Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Αθήνα 2008.
* (συλλογικό), ''Στη μνήμη Δημήτρη Α. Γληνού. Μελέτες για το έργο του και ανέκδοτα κείμενά του'', έκδ. Τα Νέα Βιβλία, Αθήνα 1946. [http://www.biblionet.gr/book/86771/%CE%A3%CF%84%CE%B7_%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7_%CE%91._%CE%93%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%8D Επανέκδοση: Παπαζήσης, Αθήνα 2003, επιμ. Κωνσταντίνος Μαυρέας - Γιώργος Δ. Μπουμπούς].
* Ελένη Ζούζουλα και Κώστας Θεριανός, «Δημήτρης Γληνός: ο αγωνιστής δάσκαλος, ο ριζοσπάστης παιδαγωγός», περ. ''Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης,'' τεύχ. 68-69, Δεκ. 2003-Φλεβ. 2004.
* Μαριάνθη Μπέλλα, «Η Ανωτέρα Γυναικεία Σχολή (1921-1923)», περ. ''Εκπαιδευτική Κοινότητα,'' τεύχ''.''99, Αύγ.-Οκτώβρ. 2011.
 
 
{{Authority control}}
Γραμμή 58 ⟶ 66 :
[[Κατηγορία:Βουλευτές εκλεγμένοι με το Παλλαϊκό Μέτωπο]]
[[Κατηγορία:Βουλευτές Αθηνών]]
[[Κατηγορία:Απόφοιτοι Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών]]