Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
σύνδεσμος
Γραμμή 11:
Μετά την κατάκτηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το [[1204]] υπηρέτησε ως στρατιωτικός διοικητής και ηγήθηκε της υποχώρησης από τη μάχη της Αδριανούπολης το 1205, μετά τη σύλληψη του Λατίνου Αυτοκράτορα [[Βαλδουίνος Α'|Βαλδουίνου Α']] από τον Βασιλέα των Βουλγάρων Ιωαννίτζη. Σε αναγνώριση των υπηρεσιών του, ο Βονιφάτιος ο Μονφερατικός έδωσε στο Γοδεφρείδο την Μεσσηνόπολη της Θράκης για διαμονή, όπου και αποχώρησε έκτοτε από κάθε ενεργό δράση.
 
Το [[1207]] άρχισε να γράφει το χρονικό της Σταυροφορίας με τίτλο "''Σχετικά με την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης''" (''De la Conquête de Constantinople''). Το κείμενο ήταν στα [[γαλλικά]] αντί για τα [[λατινικά]] και είναι σήμερα ένα από τα πλέον αξιομνημόνευτα κείμενα όχι μόνο ως αυθεντική πηγή των συμβάντων κατά την άλωση όσο και ως γλωσσικό μνημείο της γαλλικής γλώσσας. Η εξιστόρηση του Βιλλεαρδουίνου είναι ένα από τα τέσσερα κείμενα που μας μεταφέρουν την ιστορία της Δ' Σταυροφορίας, το καθένα από τη δική του σκοπιά: Ο Βιλλεαρδουίνος καταγράφει μαζί με τα γεγονότα την (μερικές φορές ωραιοποιημένη) άποψη της ανώτερης διοίκησης των Σταυροφόρων, στην οποία ανήκε. Ο [[Ροβέρτος του Κλαρί]], Γάλλος ιππότης και Σταυροφόρος χωρίς ιδιαίτερη θέση στη διοίκηση δίνει την εικόνα που έβλεπε ο στρατός των Σταυροφόρων. Ο [[Νικήτας Χωνιάτης]], υψηλόβαθμος λειτουργός και ιστορικός αναφέρει τα γεγονότα που παρακολούθησε ο ίδιος από την πλευρά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Και ο [[Γκύντερ του Παιρίς]], ένας Κιστερσιανός[[Τάγμα των Κιστερκιανών|Κιστερκιανός]] μοναχός, αφηγείται την ιστορία από την άποψη κάποιου Αββά Μάρτιν <!-- ποιός είναι αυτός; --> ο οποίος συνόδευσε τους Σταυροφόρους. Επίσης το Χρονικό αυτό είναι και το πρώτο ιστορικό έργο που μόλις μετά παρέλευση ενός αιώνα ήλθαν στο φως της ιστορικής έρευνας τα απομνημονεύματα του Ζουανβίλ "Περί της Βασιλείας Λουδοβίκου Θ'" του επικαλούμενου Αγίου.
*Από τις πολλές εκδόσεις του Χρονικού αυτού θεωρήθηκε άριστη η του Νατάλις ντε Βεγιύ (Παρίσι 1872).