Αναρχοσυνδικαλισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο αναρχοσυνδικαλισμός εμφανίστηκε ως διακριτή τάση του ελευθεριακού σοσιαλισμού κατά τις αρχές του 20ου αιώνα, ενώ υπήρξε το επικρατέστερο αντικαπιταλιστικό ρεύμα του [[εργατικό κίνημα|εργατικού κινήματος]] μέχρι να υπερκεραστεί από τον γραφειοκρατικό [[λενινισμός|λενινισμό]] μετά την [[Οκτωβριανή επανάσταση]] του 1917. Μεγαλύτερες αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις ιστορικά υπήρξαν η γαλλική [[CGT]] («Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας») και η ισπανική [[Εθνική Συνομοσπονδία Εργατών (Ισπανία)|CNT]] («Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας») με εκατοντάδες χιλιάδες μέλη. Η πρώτη πέρασε στα χέρια των [[σοσιαλδημοκρατία|σοσιαλδημοκρατών]] μετά το 1914, αντίθετα με τη CNT που έπαιξε πολύ ενεργό ρόλο στον αντιφασιστικό αγώνα κατά τον [[Ισπανικός Εμφύλιος|Ισπανικό Εμφύλιο]]. Κατά την [[Ισπανική Επανάσταση]] του 1936-1937, το αναρχοσυνδικαλιστικό πρόγραμμα εφαρμόστηκε σε μεγάλο βαθμό στην βιομηχανική περιοχή της [[Καταλονία]]ς ([[Βαρκελώνη]]) και στην αγροτική περιοχή της [[Αραγονία]]ς, οι οποίες ελέγχονταν από την CNT, η οποία την περίοδο εκείνη έφτανε η ίσως και να ξεπερνούσε τα 2.000.000 μέλη.

Η ισπανική CNT εξακολουθεί να δραστηριοποιείται σήμερα αλλά με εξαιρετικά μειωμένη δύναμη σε σχέση με το παρελθόν (περίπου 10.000 μέλη). Άλλα μεγάλα αναρχοσυνδικαλιστικά συνδικάτα είναι η CGT στηστην ΓαλλίαΙσπανία (με 60.000 μέλη), η SAC στη Σουηδία (με 7.500 μέλη το 2004) και η SKT στο [[Ομσκ]] της Σιβηρίας (με 5.000 μέλη). Άλλες αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις με αξιοσημείωτη δύναμη είναι η FAU στη Γερμανία, η USI-AIT στην Ιταλία , η CNT-SOf στη Γαλλία , η Solidaridad Obrera στην Ισπανία, κ.α. Σε επίπεδο Διεθνoύς αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης υπάρχει η ΑΙΤ (Διεθνής Ένωση Εργατών), που ιδρύθηκε το 1922 και σήμερα έχει δύναμη κυρίως στην Ισπανία, με κάποιες μικρότερες οργανώσεις στην Ευρώπη και τη νότια Αμερική να είναι επίσης ενταγμένες στην ΑΙΤ (ZSP, ASI, COB, KRAS, USI FORA, NSF, FORASolFed, κ.α). Υπάρχουν επίσης οι IWW (Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου), που υποστηρίζουν μια μορφή οργάνωσης πολύ κοντινή στον αναρχοσυνδικαλισμό και δραστηριοποιούνται κυρίως στις Η.Π.Α (με 5.000 μέλη το 2005) και τη Μ. Βρετανία, με μικρότερους πυρήνες σε γερμανόφωνες χώρες. Κάποια αναρχοσυνδικαλιστικά συνδικάτα που δεν ανήκουν σε καμία Διεθνή (SAC, CGT, IWW, IP, CNT-Ff, USI-AIT, κ.α) ίδρυσαν τον Μάιο του 2007 τον R.B.C (Κόκκινος και Μαύρος Συντονισμός), που αποτελεί ένα δίκτυο αλληλεγγύης. Επίσης υπάρχουν και αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις και αναρχοσυνδικαλιστικά συνδικάτα που δεν είναι ενταγμένα στην ΑΙΤ η στον R.B.C (SKT, ASB, MASA, IASR, CNT-B, κ.α).

Το 2003 ιδρύθηκε στην Αθήνα η [http://ese.espiv.net/ Eλευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ)] με βάση τις αρχές του Αναρχοσυνδικαλισμού. Σήμερα διατηρεί ενώσεις στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη (2005) και στα Γιάννενα (2009) και στην Ημαθία (2016) και αποτελεί μια ένωση εργαζομένων και ανέργων που συγκροτείται ομοσπονδιακά βασιζόμενη σε τοπικές και κλαδικές ενώσεις, λειτουργώντας αντι-ιεραρχικά με συνελεύσεις και συνδιασκέψεις. Δραστηριοποιείται σε εργασιακούς χώρους και πρωτοβάθμια σωματεία (επισιτισμό, εκπαίδευση, εμποροϋπαλλήλους, φαρμακοϋπαλλήλους, βιβλιοϋπαλλήλους, κατασκευές, ανέργους), ενώ παράλληλα συνεργάζεται στενά με τα αναρχοσυνδικαλιστικά συνδικάτα και οργανώσεις στοτου εξωτερικόεξωτερικού. Συμμετέχει στο Μαυροκόκκινο Συντονισμό<ref>{{Cite web|url = http://www.redblack.org/|title = red black coordination}}</ref> μαζί με SAC, CGT, IWW, IP, CNT-Ff, USI-AIT, και άλλες αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις αλλά διατηρεί καλές σχέσεις και με τις αναρχοσυνδικαλιστικές ομάδες που συμμετέχουν στην AIT. Τη περίοδο 2004-2009 έκδιδε την μηνιάτικη αναρχοσυνδικαλιστική εφημερίδα "Επί τα πρόσω". Από το 2011 εκδίδει σε άτακτα χρονικά διαστήματα το περιοδικό "Ελευθεριακός Συνδικαλισμός" και την ομώνυμη του εφημερίδα τοίχου. Από το 2011 επίσης και μέχρι σήμερα εκδίδει το "Ημερολόγιο των Εργαζομένων" με σκοπό την ενίσχυση "Ταμείου Αλληλοβοήθειας". Επίσης δημοσιεύει αφίσες, μπροσούρες, προκηρύξεις, ενημερωτικά φυλλάδια, περιοδικά έντυπα.