Λαογραφικές σπουδές στην Ελλάδα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 17:
Πρώτος μεταπολεμικός καθηγητής και πρώτος καθηγητής με αντικείμενο τη Λαογραφία διορίστηκε ο Γεώργιος Μέγας (1947). Κύρια χαρακτηριστικά του ήταν η πίστη στις αρχές του κορυφαίου Γερμανού λαογράφου (και προμάχου της έννοιας της μας παράδοση<ref> Μηνάς Αλ. Αλεξιάδης, «Λαογραφικές Σπουδές στην Ελλάδα μετά τον Δεύτεροο Παγκόσμιο Πόλεμο»,στο: Λαογραφία και Ιστορία, Σεμινάριο 29, Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων, Αθήνα 2003,σελ.18.</ref> , και η αξιοποίηση μιας εξειδικευμένης λαογραφικής μεθόδου της ιστορικής – γεωγραφικής μεθόδου των Φιλανδών λαογράφων<ref> Άλκη Κυριακίδου- Νέστορος, Η Θεωρία της Ελληνικής Λαογραφίας, Κριτική Ανάλυση, Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, χχ, σ.117.</ref> και η έκδοση του καταλόγου των Ελληνικών παραμυθιών.
Επόμενος καθηγητής ήταν ο [[Γεώργιος Σπυριδάκης]] (διορ. 1964). Στον Σπυριδάκη οφείλουμε την ίδρυση του σημερινού Σπουδαστηρίου Λαογραφίας με τη φροντιστηριακή Βιβλιοθήκη και το πλούσιο αρχείο πρωτογενούς λαογραφικού υλικού, που αριθμεί τα 4000 χειρόγραφα λαογραφικού υλικού που συλλέχτηκαν από φοιτητές. Σημαντική επίσης ήταν η συμβολή του στη διαδικασία της συλλογής, καταγραφής και έκδοσης των Ελληνικών δημοτικών τραγουδιών από την Ακαδημία Αθηνών, όπου υπηρέτησε ως συντάκτης και διευθυντής.
Λίγο πριν την αποχώρηση του Γ. Σπυριδάκη εξελέγη τακτικός καθηγητής της Έδρας ο Δημήτριος Οικονομίδης (1973) τη σύντομη θητεία του οποίου χαρακτήρισαν καινοτόμες προσεγγίσεις στη μελέτη του λαϊκού πολιτισμού. Στη δεκαετία του ’70 τονίστηκε η μη στατικότητα των λαογραφικών φαινομένων και η εξελλιξιμότητά τους<ref> Βλ. και Αλεξιάδης, ό.π.,σελ.19,20.</ref> .
Τον Οικονομίδη διαδέχτηκε ο Κ. Ρωμαίος (1976) με κύριο διδακτικό αντικείμενο το Ελληνικό Δημοτικό Τραγούδι. Τέλος, το 1981 κατέλαβε την Έδρα της Λαογραφίας ο Στεφ. Ήμελλος. Η διδασκαλία του εστίαζε στη φιλολογική λαογραφία και στον υλικό πολιτισμό.
==Δεύτερη περίοδος==
| |||