Μάχη του ποταμού Γιαρμούκ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μάχη που διεξήχθη από τις [[1415 Αυγούστου|14]] έως τις [[1920 Αυγούστου]] του [[636]]<ref>[http://www.militaryhistoryonline.com/muslimwars/articles/yarmuk.aspx απόThe τηνBattle ιστοσελίδαOf Παγκόσμια Πολεμική ΙστορίαYarmuk, άρθρο636] του Νίκου ΨαρουλάκηMilitaryHistory]</ref>, στο υψίπεδο του ποταμού [[Ιερομύαξ|Ιερομύακα]] (Γιαρμούκ), ή Ιερμουχθά κατά τον βυζαντινό ιστορικό [[Θεοφάνης Ομολογητής|Θεοφάνη]], παραπόταμου του Ιορδάνη, στην Συρία ανάμεσα στα Βυζαντινά στρατεύματα του αυτοκράτορα [[Ηράκλειος|Ηράκλειου]] και τα αραβικά στρατεύματα του χαλίφη [[Ουμάρ ιμπν αλ-Χαττάμπ]].

Στις 23 ΙούληΙουλίου του 636, ο μουσουλμανικός στρατός και το τμήμα του στρατού των εκχριστιανισμένων Αράβων της φυλής των Γασσανιδών (συμμάχων των Βυζαντινών)

'''Η πρώτη μέρα''', 1415 Αυγούστου 636 άρχισε τα ξημερώματα ενώ περίπου νωρίς το απόγευμα, 10 σώματα πεζικού των Βυζαντινών κατάφεραν να προωθηθούν και παρόλο που τους υποδέχτηκαν τα βέλη των Αράβων τοξοτών εκείνοι κατάφεραν να συνεχίσουν τη προώθησή τους και η μάχη σώμα με σώμα, με δόρατα και σπαθιά ξεκίνησε. Η μάχη κράτησε μέχρι το σούρουπο, οπότε οι δυο στρατοί αποσύρθηκαν στα στρατόπεδά τους, με ελαφρές μόνο απώλειες ενώ φρόντισαν και για τη ταφή των δικών τους. Οι μουσουλμάνοι πέρασαν το βράδυ δεχόμενοι τις φροντίδες των γυναικών τους και την αγάπη των παιδιών τους, που πάντα τους συνόδευαν σε όλες τις περιπλανήσεις και τις μάχες τους. <ref> A.I. Akram, «Haleed ibn Walled The sword of Allah», Πακιστάν, σελ. 296-298</ref>

'''Την δεύτερη μέρα''', 1516 Αυγούστου 636, τα τύμπανα κάλεσαν για τη μάχη. Οι Βυζαντινοί επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά, αλλά παρόλα αυτά οι μουσουλμάνοι κατάφεραν να ανταποδώσουν με την ίδια ταχύτητα και έτσι ο αιφνιδιασμός δεν απέδωσε κανένα αποτέλεσμα. Η μάχη εκείνη τη μέρα, ήταν πιο σκληρή στις πλευρές των στρατιωτών από ότι στο κέντρο. Οι Βυζαντινοί επιτίθονταν και ξανα- επιτίθονταν στα πλευρά των μουσουλμάνων μέχρι που κατάφεραν να διαλύσουν τη δεξιά πλευρά του αραβικού στρατού, οι οποίοι επέστρεψαν οπισθοχωρώντας στην ασφάλεια του στρατοπέδου τους. Οι Άραβες προσπάθησαν να αντεπιτεθούν με το ιππικό τους, αλλά και πάλι οι Βυζαντινοί, τους «πήραν φαλάγγι», μέχρι το στρατόπεδό τους. Εκεί, έκπληκτοι οι χριστιανοί στρατιώτες, αντίκρυσαν τις γυναίκες των στρατιωτών, παραταγμένες στη σειρά με πέτρες στα χέρια, να τους πετροβολούν, εκστομίζοντας κατάρες. Οι γυναίκες έδωσαν θάρρος στους άντρες τους, με αυτή τους τη συμπεριφορά και εκείνοι αντεπιτέθηκαν. Τα ίδια συνέβαιναν και στην αριστερή πτέρυγα των Αράβων. Και εκεί οι γυναίκες τους, τους εμψύχωσαν και τους έστειλαν πίσω στη μάχη! Ο Χαλίντ, εποπτεύοντας τη μάχη από το κέντρο, έστειλε αμέσως τους ιππείς του να βοηθήσουν τα άκρα. Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, οι Βυζαντινοί είχαν για ακόμη μια μέρα απωθηθεί. Το βράδυ, οι Βυζαντινοί μέτρησαν μεγάλες απώλειες στα στρατεύματά τους. Εκτός των άλλων, κατάφεραν και σκότωσαν τον διοικητή των στρατευμάτων που ήρθαν από την Ευρώπη, τον Ντεϊργιάν, έναν αξιοσέβαστο στρατηγό κάτι που ήταν ένα πλήγμα για το ηθικό των Χριστιανών. <ref> A.I. Akram, «Haleed ibn Walled The sword of Allah», Πακιστάν, σελ. 299-302</ref>

'''Την τρίτη μέρα''', 1617 Αυγούστου 636 τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως και τη προηγούμενη. Οι Βυζαντινοί επιτέθηκαν πάλι από τα άκρα και έσπρωξαν τους Άραβες, ακόμα μια φορά στο στρατόπεδό τους. Κατά το μεσημέρι, οι Βυζαντινοί είχαν ανοίξει «τρύπες» σε διάφορα σημεία των γραμμών των Αράβων και ολοένα προωθούνταν. Ο Χαλίντ και ο Αμρ ιμπν Αλ-ας, οδηγώντας τους στρατιώτες τους, κατάφεραν να απωθήσουν και πάλι τους Χριστιανούς, πίσω στις αρχικές τους θέσεις και η μέρα τέλειωσε όπως και η χτεσινή. <ref> A.I. Akram, «Haleed ibn Walled The sword of Allah», Πακιστάν, σελ. 303-304</ref>

'''Η τέταρτη μέρα''', 1718 Αυγούστου 636 θα ήταν η πιο αποφασιστική από όλες. Το ηθικό των Βυζαντινών ήταν πεσμένο ύστερα από τόσες αποτυχίες, ενώ και οι Άραβες είχαν χάσεις αρκετούς στρατιώτες, κυρίως τοξότες- που αν αδυνάτιζαν και άλλο οι γραμμές τους, θα νικιόνταν. Η δεξιά πλευρά των Αράβων ήταν η πιο ευάλωτη και εκεί ο Βαχάν εξαπέλυσε τη πρώτη επίθεση της ημέρας. Ταυτόχρονα οι [[Αρμενία|Αρμένιοι]] χτυπούσαν την αριστερή πτέρυγα. Οι μουσουλμάνοι δεν θα άντεχαν για πολύ ακόμα. Τότε ο Χαλίντ αποφάσισε να χτυπήσει πρώτα τους Αρμένιους, ερχόμενος από το πλάι τους. Οι εκχριστιανισμένοι Άραβες έτρεξαν να βοηθήσουν τους Αρμένιους, οι Άραβες στρατηγοί έτρεξαν να βοηθήσουν τον Χαλίντ και έτσι εκεί επικεντρώθηκε η μάχη και σε αυτό το σημείο οι απώλειες ήταν μεγάλες. Μετά από αρκετές ώρες σκληρών μονομαχιών, οι Αρμένιοι άρχισαν να οπισθοχωρούν. Μετά από λίγο, το ίδιο έκαναν και οι Σλάβοι. Οι Βυζαντινοί τοξότες, αναδιοργανωμένοι, άρχισαν να χτυπούν με τα βέλη τους και σκότωσαν πολλούς μουσουλμάνους, ενώ αναφέρεται ότι πάνω από 700 έχασαν τα μάτια τους. Η τέταρτη μέρα ονομάστηκε από τους Άραβες, «η μέρα των χαμένων ματιών», και το ηλιοβασίλεμα βρήκε και τα δυο στρατόπεδα με μεγάλες απώλειες.

'''Η πέμπτη μέρα''', 1819 Αυγούστου 636 της μάχης ξεκίνησε. Οι στρατιώτες ξαναπήραν τις γνωστές θέσεις τους, αλλά στέκονταν στις γραμμές τους κουρασμένοι, πληγωμένοι, αποθαρρημένοι. Ο Βαχάν έστειλε απεσταλμένο να διαπραγματευτεί μια ανακωχή, αλλά ο Χαλίντ την απέρριψε λέγοντας: « όχι, βιαζόμαστε να ξεμπερδεύουμε!» <ref> Al Waqidi «Futuh-ush-Sham», Κάιρο, 1954 σελ.153.</ref> εκείνη τη μέρα όμως δεν έγινε καμιά σοβαρή μάχη, παρά μόνο μερικές αψιμαχίες, και οι στρατιώτες την χρησιμοποίησαν για να ξεκουραστούν. <ref> A.I. Akram, «Haleed ibn Walled The sword of Allah», Πακιστάν, σελ. 310-311</ref>

'''Η έκτη και τελευταία μέρα της μάχης''', 1920 Αυγούστου 636 άρχιζε την τέταρτη βδομάδα του Αυγούστου του 636. Εκείνη την ημέρα, σηκώθηκε ένας ισχυρός νότιος άνεμος που έφερνε σύννεφα σκόνης κατά των Βυζαντινών, κάτι που δυσκόλεψε τραγικά τα πράγματα για εκείνους. <ref> «The Caliphate: Its Rise Decline and Fall» σελ. 127, Sir William Muir, 1899 </ref> Η μέρα ξεκίνησε με τη μονομαχία μεταξύ του Γρηγόριου (διοικητή μαζί με τον Dairjan των Ελλήνων, Σλάβων και Φράγκων) και του Αμπού Ομπάιντα. Ο Γρηγόριος σκοτώθηκε από το σπαθί του Αμπού Ομπάιντα και η γενική επίθεση άρχισε. Αυτοί τη φορά ήταν επιτιθέμενοι οι μουσουλμάνοι. Χτύπησαν τις πλευρές του βυζαντινού στρατού, που σύντομα άρχισαν να οπισθοχωρούν. Μετά ο Χαλίντ και ο Αμρ, επιτέθηκαν στο κέντρο του στρατού, στους δυνατούς Αρμένιους. Ο Χαλίντ με μια επιδέξια μανούβρα κατάφερε να παρασύρει το βυζαντινό ιππικό έξω από το πεδίο της μάχης και με τις απανωτές επιθέσεις του κατάφερε τελικά να το διαλύσει και να το αναγκάσει να φύγει προς το βορρά μαζί με τον αρχιστράτηγο Βαχάν. Τώρα που το ιππικό εγκατέλειψε το πεζικό, η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη. 40.000 ιππείς δραπέτευσαν από το πεδίο της μάχης. Μόνο οι Αρμένιοι αντιστέκονταν ακόμα. Ο Χαλίντ επιστρέφοντας από τη μάχη με το ιππικό, έπεσε και αυτός επάνω τους, μαζί με τους Γιαζείντ και Αμπού Ομπάιντα και τους έτρεψαν και αυτούς σε φυγή. Μαζί με αυτούς, όλο του βυζαντινό στράτευμα άρχισε να διαλύεται και να φεύγει προς τα νοτιο-δυτικά για να σωθεί. Όσοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν, σκοτώθηκαν (που ήταν και οι περισσότεροι).<ref> A.I. Akram, «Κhalid bin Al-Walled: The sword of Allah», Πακιστάν,1969 σελ.311-317</ref>