Βασίλειο της Ρωσίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
MedMan (συζήτηση | συνεισφορές)
μ Ορθογραφικό / ετυμολογικό λάθος
Γραμμή 116:
Από τα μέσα του 14ου αι. τα ουκρανικά εδάφη ανήκαν στην Πολωνία και τη Λιθουανία. Κατά καιρούς συνέβαιναν διάφορες εξεγέρσεις, όχι όμως τόσο από τους Ουκρανούς όσο από τους [[Κοζάκοι|Κοζάκους]] που ζούσαν στα ΝΑ. Μολονότι υπηρετούσαν στον πολωνικό στρατό και έχαιραν σχετικής αυτονομίας, οι Κοζάκοι επαναστατούσαν όταν ένιωθαν πως θα περιορίζονταν τα δικαιώματά τους.
 
Σε μία τέτοια εξέγερση το [[1648]], οι Ουκρανοί αποφασίζουν να τους ακολουθήσουν. Μέχρι το [[1654]] οι επαναστάτες αποτινάσσουν κάθε πολωνικό έλεγχο, με τη βοήθεια και του ταταρικού Χανάτου της Κριμαίας. Η Πολωνία όμως προσπαθεί να τους διασπάσει, προσεταιριζόμενη την [[Κριμαία]] και στρέφοντάς την εναντίον τους. Αναζητώντας βοήθεια για να ανταπεξέλθειαντεπεξέλθει στο διμέτωπο αγώνα, ο ηγέτης της επανάστασης [[Μπογκντάν Χμελνίτσκι]] ζητά από τον τσάρο Αλέξιο να θέσει την [[Ουκρανία]] υπό την προστασία του. Ο Αλέξιος αποδέχεται την προσφορά και ξεκινά ένας νέος πόλεμος ανάμεσα στη Ρωσία και την Πολωνο-λιθουανική Κοινοπολιτεία, ο ''Πόλεμος για την Ουκρανία''.
 
Μετά από κάποιες πρώτες μάχες, ο ρωσικός στρατός εισβάλλει στην Πολωνία το [[1655]]. Αυτό όμως δίνει την ευκαιρία και στη Σουηδία να εισβάλει από τα βόρεια, με αποτέλεσμα να επαναληφθεί το σκηνικό του [[1611]], όταν όλοι πολεμούσαν εναντίον όλων. Οι συμμαχίες και οι συσχετισμοί θα αναδιατάσσονται διαρκώς έως το [[1664]], όταν οι εχθροπραξίες θα σταματήσουν. Η επίσημη λήξη του πολέμου επιτυγχάνεται τρία χρόνια αργότερα με τη ''Συνθήκη του Αντρούσοβο'' ([[1667]]), η οποία κατακυρώνει στη Ρωσία το Σμολένσκ και όσα ουκρανικά εδάφη απλώνονται ανατολικά του [[Δνείπερος|Δνείπερου]].
Γραμμή 124:
{{Κύριο|Πέτρος Α΄ της Ρωσίας (ο Μέγας)|l1=Μέγας Πέτρος}}
 
Το θάνατο του Αλεξίου ([[1676]]) ακολουθεί μία περίοδος αστάθειας, διότι οι δύο πρώτοι γιοι - διάδοχοί του ([[Φιοντόρ Γ' της Ρωσίας|Φιοντόρ Γ']], [[Ιβάν Ε' της Ρωσίας|Ιβάν Ε']]) είναι βαρύτατα ασθενείς και πρακτικά αδυνατούν να ανταπεξέλθουναντεπεξέλθουν στο ρόλο τους. Μάλιστα η οικογένεια της δεύτερης συζύγου του προωθεί υπογείως το δεκαετή [[Μέγας Πέτρος|Πέτρο]], πυροδοτώντας την [[Εξέγερση των Στρέλτσι (1682)|αντίδραση της βασιλικής φρουράς]]. Μολαταύτα το βασίλειο μπαίνει σε περίοδο ακμής, αφού φαίνονται οι ευεργετικές συνέπειες της προσάρτησης της Ουκρανίας.
 
Οι Ουκρανοί, όντας μέχρι πρότινος τμήμα της Πολωνο-λιθουανικής Κοινοπολιτείας, βρίσκονται πολιτιστικά πιο κοντά στην προηγμένη Δύση. Η Ρωσία λοιπόν θα χρησιμοποιήσει τα νέα εδάφη ως γέφυρα για να έλθει σε επαφή με τα νεότερα φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά ρεύματα, ιδιαίτερα μέσω της περίφημης Ακαδημίας του [[Κίεβο|Κιέβου]]. Αναπτύσσεται το εμπόριο, εισάγεται το [[μπαρόκ]] και η δυτική μουσική, ενώ για πρώτη φορά οι Ρώσοι έρχονται σε επαφή με την έννοια της ''πεφωτισμένης μοναρχίας'' και τους πρώιμους Διαφωτιστές. Διαπιστώνουν επίσης πως οι αιώνες απομόνωσης και εσωστρέφειας έχουν οδηγήσει σε παρεκκλίσεις από τις ορθόδοξες πρακτικές, τις οποίες διορθώνει ο Πατριάρχης Μόσχας Νίκων.