Καπιτωλίνος λόφος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
Ο '''Καπιτωλίνος Λόφος''' (Campidoglio, Monte Capitolino, λατ. Mons Capitolinus), μεταξύ της Αγοράς και του Πεδίου του Αρεως είναι ένας από τους επτά λόφους της Ρώμης. Ήταν η ακρόπολη των πρώτων Ρωμαίων. Περιέχει λίγα αρχαία ερείπια στο επίπεδο του εδάφους, καθώς έχουν καλυφθεί σχεδόν πλήρως από Μεσαιωνικά και Αναγεννησιακά ανάκτορα (που σήμερα στεγάζουν τα Μουσεία του Καπιτωλίου), που περιβάλλουν μια πλατεία, σημαντικό αστικό σχέδιο του [[Μιχαήλ Άγγελος|Μιχαήλ
Ο θρύλος της πόλης ξεκινά με την ανακάλυψη ενός ανθρώπινου κρανίου όταν σκάβονταν τα θεμέλια για το Ναό του Δία κατ’ εντολή του Ταρκίνιου. Πρόσφατες ανασκαφές στο λόφο αποκάλυψαν ένα αρχαίο νεκροταφείο κάτω από το Ναό του Δία. Όταν οι Σήνωνες Γαλάτες (εγκαταστημένοι στην κεντροανατολική Ιταλία) επέδραμαν στη Ρώμη το [[390 π.Χ.]] ο λόφος του Καπιτωλίου ήταν εκείνο το τμήμα της πόλης που γλίτωσε την κατάληψη από τους βαρβάρους χάρι στην οχύρωσή του από τους Ρωμαίους υπερασπιστές. Όταν ο [[Ιούλιος Καίσαρ]] έπαθε ένα ατύχημα κατά το θρίαμβό του, που έδειχνε καθαρά την οργή του Δία για τις ενέργειές του κατά τους εμφυλίους πολέμους, προσέγγισε το λόφο και το ναό του Δία γονυπετώντας σε μια προσπάθεια να αποτρέψει τον κακό οιωνό (παρ΄ όλα αυτά δολοφονήθηκε μετά από έξι μήνες και ο Βρούτος και οι άλλοι δολοφόνοι του κλείστηκαν στη συνέχεια μέσα στο ναό). Ο αδελφός και ο ανηψιός του Βεσπασιανού πολιορκήθηκαν επίσης στο ναό κατά το Ετος των Τεσσάρων Αυτοκρατόρων (69). Η εκκλησία της Σάντα Μαρία ιν Αρακοέλι (574) είναι δίπλα στην πλατεία, κοντά στη θέση της αρχαίας ακρόπολης στην κορυφή του λόφου, όπου κάποτε υψωνόταν. Στη βάση της είναι τα ερείπια μιας Ρωμαϊκής πολυκατοικίας, με πάνω από τέσσερις ορόφους, ορατά από το δρόμο. Το Μεσαίωνα η θρησκευτική λειτουργία του λόφου επισκιάστηκε από τον άλλο ρόλο της ως ως κέντρου της αστικής κυβέρνησης της Ρώμης, που αναβίωσε ως δήμος τον 11ο αιώνα. Η διακυβέρνηση της πόλης επρόκειτο τώρα να είναι αυστηρά υπό τον παπικό έλεγχο, αλλά ο Λόφος ήταν το σκηνικό κινήσεων αστικής αντίστασης, όπως οι δραματικές σκηνές της αναβιωμένης δημοκρατίας του Κόλα ντι Ριέντσο (1347). Ως αποτέλεσμα αυτών η πλατεία ήταν ήδη περιτριγυρισμένη από κτίρια το 16ο αιώνα.
|