Ιωάννης Βαρβιτσιώτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ ρεφ
Γραμμή 7:
 
==Βιογραφία==
Είναι γόνος σημαντικής πολιτικής οικογένειας, με απώτερη καταγωγή από τη [[Βαρβίτσα Λακωνίας]] (από κει και το επώνυμο Βαρβιτσιώτης), που έχει εκπροσώπους στη [[Βουλή των Ελλήνων]] από τις πρώτες δεκαετίες της ιστορίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Γεννήθηκε στην [[Αθήνα]] στις [[2 Αυγούστου]] του [[1933]]. Σπούδασε νομικά στο [[Πανεπιστήμιο Αθηνών]] και στη συνέχεια στο [[Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ]] της τότε Δυτικής Γερμανίας, με ειδίκευση στο Εταιρικό Δίκαιο. Με την επιστροφή του στην Αθήνα άρχισε να δικηγορεί και το 1960 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κατόπιν εισηγήσεως του καθηγητή [[Κωνσταντίνος Ρόκας|Κωνσταντίνου Ρόκα]]. Την εποχή εκείνη γνωρίζεται τυχαία με τον [[Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής|Κωνσταντίνο Καραμανλή]], γνώριμο του πατέρα του [[Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης|Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη]], που είχε διατελέσει βουλευτής του [[Λαϊκό Κόμμα|Λαϊκού Κόμματος]], ο οποίος και του ανέθεσε να συντάξει σχετικές εισηγήσεις προς κυβερνητικούς παράγοντες, ενώ λίγο αργότερα τον ορίζει υποψήφιο βουλευτή της [[ΕΡΕ]] στη Β΄ Περιφέρεια Αθηνών. Έτσι με τη βοήθεια και του οικογενειακού φίλου [[Γεώργιος Ράλλης|Γεωργίου Ράλλη]], στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1961|εκλογές του 1961]] εκλέχθηκε αμέσως με την πρώτη φορά βουλευτής, επανεκλεγείς και στις εκλογές του 1963, του 1964 και στις υπόλοιπες που ακολούθησαν (στη Β΄ Αθηνών από το 1974 ως και το 1996 και Επικρατείας το 2000).<ref>[http://www.hellenicparliament.gr/Vouleftes/Diatelesantes-Vouleftes-Apo-Ti-Metapolitefsi-Os-Simera/?MpId=cb5ca2c0-a720-44ab-b008-45ad9194d9c8 Θητεία στο Κοινοβούλιο από το 1974], ιστοσελίδα Βουλής των Ελλήνων, ανάκτηση 2-8-2016.</ref>
 
Την περίοδο της Δικτατορίας, και συγκεκριμένα ένα χρόνο μετά την επιβολή της, τον Ιούλιο του 1968, μαζί με άλλους βουλευτές, αρχίζει να προσυπογράφει ανακοινώσεις περί επανόδου της χώρας στη δημοκρατική ομαλότητα. Οι Αρχές του απαγορεύουν την έξοδο από τη χώρα, οπότε σε συνεννόηση με τους Γ. Ράλλη και Π. Παπαληγούρα συνδέεται με κλιμάκιο της οργάνωσης «Ελεύθεροι Έλληνες». Η σύνδεση όμως αυτή αποκαλύφθηκε και στις 9 Οκτωβρίου συνελήφθη. Μετά από ανάκριση που ακολούθησε στο ΕΑΤ/ΕΣΑ περιορίστηκε επί ένα πεντάμηνο σε πλήρη απομόνωση.
Μετά την μεταπολίτευση, συμμετείχε ως υφυπουργός Εσωτερικών στη [[Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας 1974]] και στις εκλογές του ίδιου έτους εκλεγείς και πάλι, με την [[Νέα Δημοκρατία]] ανέλαβε ακολούθως υφυπουργός Εξωτερικών (1974 – 1975), υπουργός Εμπορίου (1975 – 1977),υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1977-1980),υπουργός Εθνικής Αμύνης (Κυβέρνηση Συνεργασίας, 1989), Εμπορίου (Οικουμενική Κυβέρνηση, 1989), Εθνικής Άμυνας (1990-1993), Δικαιοσύνης (1992). Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (1985-1996) και αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (1994-1997). Το 1989 τάχθηκε κατά της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου.
 
Στην πολιτική του καριέρα επέδειξε αξιόλογη κοινοβουλευτική δράση όπως γραμματέας του προεδρείου της Βουλής (1961-1963), γραμματέας της επιτροπής αναθεώρησης του Συντάγματος (1963), και κοσμήτορας της Βουλής (1965-1967). Υπήρξε επίσης μόνιμο μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στις εργασίες σύνδεσης Ελλάδας με την ΕΟΚ την περίοδο 1962-1967, λαμβάνοντας επίσης μέρος σε κοινοβουλευτικές ομάδες του [[ΝΑΤΟ]]. Επίσης από τον Ιανουάριο του 1998 μέχρι τον Αύγουστο του 2010 διετέλεσε πρόεδρος του «Ινστιτούτου Κ. Καραμανλής», ενώ ένα χρόνο πριν, τον Μάιο του 2009 εγκατέλειψε την πολιτική μετά από 48 χρόνια πολιτικής καριέρας.
Γραμμή 23:
* "Who's Who" 1979 σελ.65.
*Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ.119
{{παραπομπές}}
 
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
* {{Αρχείο ΕΡΤ|τίτλος= Ιωάννης Βαρβιτσιώτης|αριθμός= 0000024929}}