Χρήστης:Sniebow/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Sniebow (συζήτηση | συνεισφορές)
Sniebow (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 4:
Μετά από περίοδο τριών εβδομάδων o Φρειδερίκος επέστρεψε στην Σιλεσία στις 19 Φεβρουαρίου<ref>Carlyle Thomas, Τόμος 4, σελ.84</ref><ref>Thomas Campbell,Τόμος 2, σελ.84</ref>και ξεκίνησε μια σειρά επιθεωρήσεων στα διάφορα στρατιωτικά πόστα, στα σύνορα της Σιλεσίας. Την περίοδο εκείνη δεν υπήρχε κάποια οργανωμένη αντίσταση από πλευρά Αυστριακών και οι στρατιωτικές κινήσεις τους, περιορίζονταν σε επιδρομές μικρών μονάδων [[Ουσάροι|Ουσάρων]]. Στις 27 του μηνός, ένα συμβάν παραλίγο να κοστίσει στον Πρώσο βασιλιά την ελευθερία του και να βάλει άδοξο και πρόωρο τέλος στο εγχείρημα της Σιλεσίας. Σε μια από τις επιθεωρήσεις του στην ευρύτερη περιοχή της πόλης [[:en:Bardo, Poland|Μπάρντο]], ο Πρώσος βασιλιάς κινδύνεψε να γίνει αιχμάλωτος μια μονάδας Αυστριακού ιππικού που βρισκόταν εκεί<ref>Carlyle Thomas, Τόμος 4, σελ.88-89</ref><ref>Thomas Campbell,Τόμος 2, σελ.84-85,87</ref>.
 
 
Ακολουθώντας τις αποτυχημένες συνομιλίες με την Πρωσία η Μαρία Θηρεσία αποφάσισε να ακολουθήσει την
Στην Βιέννη η Μαρία Θηρεσία παρατηρούσε με προσοχή τις πρωσικές κινήσεις, ωστόσο δεν έλαβε κάποια σημαντική βοήθεια από τις εγγυήτριες χώρες της
 
 
 
παρακολουθώντας τις πρωσικές κινήσεις, ανέθεσε στον στρατάρχη [[:en:Wilhelm Reinhard von Neipperg|Νάιπεργκ]] την οργάνωση μιας στρατιωτικής δύναμης με σκοπό την ανακατάληψη της Σιλεσίας
 
 
Γραμμή 18 ⟶ 25 :
 
===σς===
Παρά την κατάληψη της Σιλεσίας, η Μαρία Θηρεσία δεν έδειξε καμμία διάθεση για συνθηκολόγηση και αποφάσισε να αντιμετωπίσει τα στρατεύματα των Πρώσων στο πεδίο της μάχης. Παρότι δεν έλαβε καμμία βοήθεια από τις υποστηρίκτριες χώρες<ref>σελ. 247-248, Coxe, William</ref>, ανέθεσε στον στρατηγό Νάιπεργκ την στρατολόγηση στρατιωτικής δύναμης για τον σκοπό αυτό. Ο στρατηγός των Αυστριακών συγκέντρωσε τις δυνάμεις του στην Μοραβία και απο εκεί πέρασε στην Σιλεσία με κατεύθυνση προς την πολιορκούμενη Νάισσε<ref>Edward Cust, σελ. 8</ref>. Ο Νάιπεργκ υπερφαλάγγισε τους Πρώσους απειλώντας τις γραμμές επικοινωνίας και τροφοδοσίας με αποτέλεσμα οι Πρώσοι να αναγκαστούν να επιτεθούν και στις 10 Απριλίου 1741 συνέβη η πρώτη μάχη του πολέμου κοντά στο χωριό [[μάχη του Μόλβιτς|Μόλβιτς]], με τους Πρώσους να αναδεικνύονται νικητές. Ένα μήνα μετά την πρωσική νίκη η πόλη Μπρεζγκ παραδόθηκε στα πρωσικά στρατεύματα, στις 4 Μαΐου<ref>Edward Cust, σελ. 11</ref>. Η νίκη του Φρειδερίκου Β΄ αλλά και η απόδοση του πρωσικού πεζικού, εντυπωσίασε την Ευρώπη και πυροδότησε τις εξελίξεις. Σύντομα το στρατόπεδο του βασιλιά έγινε αντικείμενο έντονης διπλωματικής δραστηριότητας, με τους απεσταλμένους των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών δυνάμεων, να σπεύδουν να τον συναντήσουν<ref>σελ. 180,Francis Kugler</ref>. Πλέον η Πρωσία άρχισε να αποκτά την αίγλη της μεγάλης δύναμης και να ανέρχεται στο πολιτικό πεδίο της Ευρώπης ως τέτοια. Μάλιστα οι 2 μεγαλύτερες δυνάμεις, Γαλλία και Αγγλία, θα προσπαθούσαν να τον προσεγγίσουν. Από την άλλη η Αυστρία αποδείχθηκε ανίσχυρη και αδύναμη να αντιμετωπίσει την εισβολή των εχθρών της στο έδαφος της και μάλιστα της πλουσιότερης επαρχίας της.
 
Ο δούκας Μπέλ-Ιλ, τέθηκε επικεφαλής διπλωματικής αποστολής στην Γερμανία, για να προωθήσει τα γαλλικά συμφέροντα. Συγκεκριμένα το κύριο μέλημα της γαλλικής αυλής ήταν η τοποθέτηση στον αυτοκρατορικό θρόνο ενός μονάρχη φιλικά προσκείμενο προς την Γαλλία και όχι του συζύγου της Μαρίας Θηρεσίας. Κύριος υποψήφιος στα γαλλικά σχέδια ήταν ο εκλέκτορας της Βαυαρίας <ref>Thomas Carlyle, σελ. 441</ref>. Για τον σκοπό αυτό ο δούκας προήχθη στον βαθμό του στρατάρχη της Γαλλίας ("Marechal de France"), γεγονός που του έδινε περισσότερο κύρος, ενώ παράλληλα ολόκληρη η αποστολή χαρακτηρίζονταν από χλιδή. Η διπλωματική ομάδα πέρασε διαδοχικά από την [[Κολωνία]], την [[Τρηρ]], το [[Μάιντς]] και κατέληξε στην Δρέσδη, στο εκλεκτοράτο της Σαξωνίας. Σκοπός του Μπελ-Ιλ ήταν να πείσει τον Αύγουστο Γ΄ να συμμετάσχει στον συνασπισμό κατά των Αψβούργων, που πλέον έβλεπε καχύποπτα την επέκταση της γειτονικής Πρωσίας. Ωστόσο οι συνομιλίες δεν ήταν ιδιαίτερα καρποφόρες<ref>σελ. , Reed S. Browning</ref><ref>σελ.55-56 , Reed S.Browning</ref>.