Ιωάννης Καραβίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
διάφορες διορθώσεις |
||
Γραμμή 1:
O '''Ιωάννης Καραβίας''' ήταν αξιωματικός πεζικού του [[Ελλάδα|ελληνικού]] στρατού που διακρίθηκε στον [[Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940|ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940]] καθώς και στις επιχειρήσεις των [[Συμμαχικές δυνάμεις κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο|Συμμάχων]] στη [[Μέση Ανατολή]] και στην [[Ιταλία]] κατά τον [[Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος|Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο]]. Γεννήθηκε το [[1899]] στο Μερδένικο, τη σημερινή [[Παναγούλα Αιτωλοακαρνανίας|Παναγούλα]] Ξηρομέρου του Νομού [[Αιτωλοακαρνανία]]ς. Η οικογένειά του καταγόταν από τον
Το 1922 αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων ως Ανθυπολοχαγός Πεζικού. Τοποθετήθηκε στη στρατιά Θράκης και συμμετείχε στην προσπάθεια για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης τον Ιούνιο του ίδιου έτους. Τον Οκτώβριο του 1923 συμμετείχε στο επαναστατικό [[Κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη 22ας Οκτωβρίου 1923|Κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη]] που είχε αντιβενιζελικό χαρακτήρα, και γι' αυτόν τον λόγο καταδικάστηκε από στρατοδικείο, καθαιρέθηκε και αποτάχθηκε από το στράτευμα. Το επόμενο έτος δόθηκε αμνηστία στους επαναστάτες του 1923 και έτσι επανήλθε στην ενεργό στρατιωτική υπηρεσία.
Στις [[28 Οκτωβρίου]] [[1940]], ημέρα κήρυξης του [[Ελληνοϊταλικός πόλεμος (1940-1941)|Ελληνοϊταλικού πολέμου (1940-1941)]] έφερε τον βαθμό του ταγματάρχη και υπηρετούσε στο 3ο γραφείο του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας (ΤΣΔΜ). Στις 30 Οκτωβρίου, με εντολή του διοικητού του υποστράτηγου [[Βασίλειος Βραχνός|Βασίλειου Βραχνού,]] αναχώρησε προς το Επταχώρι προκειμένου να αποκαταστήσει την επικοινωνία ανάμεσα στο ΤΣΔΜ και το "Απόσπασμα Πίνδου", το οποίο διοικούσε ο συνταγματάρχης [[Κωνσταντίνος Δαβάκης|Κωνσταντίνος Δαβάκης]]. Το Απόσπασμα αντιμετώπιζε με πολύ μεγάλη δυσκολία την επίθεση της επίλεκτης [[Ταξιαρχία Αλπινιστών Τζούλια|ιταλικής μεραρχίας αλπινιστών ''«Τζούλια»'']], που κατευθυνόταν προς το Μέτσοβο, προκειμένου να υπερκεράσει την ελληνική αμυντική γραμμή του Καλπακίου. Στις [[2 Νοεμβρίου]], μετά τον τραυματισμό του συνταγματάρχη Δαβάκη και του αντισυνταγματάρχη Μεσίρη, ο Καραβίας ανέλαβε τη διοίκηση του ''Αποσπάσματος.'' Υπό την ηγεσία του δόθηκαν σκληρές μάχες με κατά πολύ υπέρτερες ιταλικές δυνάμεις στη Φούρκα και τα υψώματα Προφήτης Ηλία, Γύφτισσα και Ταμπούρι που στέφθηκαν από επιτυχία για τους μαχητές του Αποσπάσματος. Μετά την ελληνική νίκη, η οποία ήταν η πρώτη ελληνική νίκη στη Μάχη της Πίνδου, οι Ιταλοί αλπινιστές βρέθηκαν αποκομένοι από τον υπόλοιπο στρατό και φοβούμενοι περικύκλωση και καταστροφή οπισθοχώρησαν σε μεγάλη αποδιοργάνωση. Μετά την οπισθοχώρηση των Ιταλών ο Καραβίας ηγήθηκε στρατιωτικών σωμάτων που πολέμησαν μέχρι τον Απρίλιο του 1941 τους Ιταλούς εντός του Αλβανικού εδάφους.
Μετά την επίθεση των Γερμανών στην Ελλάδα και την κατάρρευση του μετώπου, ο Καραβίας κατέφυγε στην Πάρο, τόπο καταγωγής της συζύγου του, και από εκεί διέφυγε στη [[Μέση Ανατολή]]. Εκεί διακρίθηκε στις επιχειρήσεις των [[Συμμαχικές δυνάμεις κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο|Συμμάχων]] ως υποδιοικητής τάγματος της 1ης Ταξιαρχίας. Στη συνέχεια, διετέλεσε διοικητής του 1ου Τάγματος της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας του Ελληνικού Στρατού υπό τον συνταγματάρχη [[Θρασύβουλος Τσακαλώτος|Τσακαλώτο]] στη [[Μάχη του Ρίμινι]], στην [[Ιταλία]]. Ο αντισυνταγματάρχης Καραβίας, ύστερα από σκληρή μάχη, κατόρθωσε να διασπάσει την αμυντική γραμμή των Γερμανών και στις [[21 Σεπτεμβρίου]] [[1944]], μπήκε θριαμβευτής στο [[Ρίμινι]]. Η Ελληνική Σημαία υψώθηκε στο Δημαρχείο της πόλης, που ο Δήμαρχός της, την παρέδωσε στον Ελληνικό Στρατό.▼
▲Μετά την επίθεση των Γερμανών στην Ελλάδα και την
Μετά το τέλος του πολέμου ο Ιωάννης Καραβίας διετέλεσε επιτελάρχης της 3ης Ταξιαρχίας (1945), υποδιοικητής και διοικητής της Σχολής Ευελπίδων (1947), διοικητής της 72ης Ταξιαρχίας (1948-1949) και διοικητής της 5ης Μεραρχίας Κρήτης (1953). Αποστρατεύθηκε το [[1958]] με τον βαθμό του στρατηγού και πέθανε τον Ιούλιο του [[1994]].▼
Μετά την επιστροφή στην Ελλάδα πολέμησε στα [[Δεκεμβριανά]] στην Αθήνα και κατά τον [[Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949|Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο 1946-1949]]<nowiki/>ηγήθηκε στρατιωτικών σωμάτων στις εκκαθαρίσεις της Πελοποννήσου.
Τιμήθηκε με σειρά διακρίσεων, προάχθηκε δύο φορές «επ’ ανδραγαθία», πήρε τρεις φορές το «Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας», το μεγαλύτερο ελληνικό παράσημο, ενώ οι Βρετανοί του έδωσαν το παράσημο «D.S.O.», που είναι το μεγαλύτερο παράσημο που απονέμεται σε ξένους, και τον ονόμασαν «Επίτιμο Αξιωματικό της Βρετανικής Αυτοκρατορίας». Έγραψε τα βιβλία ''Αναμνήσεις από τον Πόλεμον'' (1947) και ''Η Ζωή ενός στρατιώτη'' (1978).▼
▲
▲Τιμήθηκε με σειρά διακρίσεων, προάχθηκε δύο φορές «επ’ ανδραγαθία», πήρε τρεις φορές το «Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας», το μεγαλύτερο ελληνικό παράσημο, ενώ οι Βρετανοί
==Εξωτερικοί συνδέσμοι==
| |||