Ευάγγελος Παντόπουλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 34:
[[File:Evaggelos Pantopoulos - bebaia bebaia.JPG|thumb|left]]
Το [[1880]] ο άλλος ισχυρός θιασάρχης της εποχής, [[Δημοσθένης Αλεξιάδης]], τον προσλαμβάνει για εμφανίσεις στο θερινό θέατρο Απόλλων της Αθήνας. Πρωτοπαίζει το ρόλο του χαζού νέου, του ''βέβαια-βέβαια'', στο έργο «Μηδενιστές» και γνωρίζει τον θρίαμβο.
==Το μεσουράνημα==
Όταν έγινε η επιστράτευση για τα σύνορα, για τη Θεσσαλία που την διεκδικούσε η Ελλάδα από την Οθωμανική αυτοκρατορία, ο Παντόπουλος παράτησε και το θέατρο αλλά και την οικογένεια που εν τω μεταξύ είχε κάνει, και πήγε εθελοντής στρατιώτης. 19 μήνες ταλαιπωρήθηκε στα σύνορα, αλλά γύρισε ευχαριστημένος έχοντας κάνει, όπως έλεγε, το πατριωτικό του καθήκον. <br />
Το [[1881]] πρωταγωνιστεί στο έργο του Κορομηλά «Η Τύχη της Μαρούλας», στο ρόλο του ''Μπάρμπα – Λινάρδου''. Αυτός ο ρόλος είναι ο πρώτος που διέπλασε μόνος του, και γνώρισε την αποθέωση. Για σαράντα συνεχόμενες παραστάσεις, το έργο παιζόταν στο θέατρο της Ομόνοιας, ασφυκτικά γεμάτο κόσμο. <br />
Τα έργα που έπαιξε ο Παντόπουλος αυτά τα χρόνια ήταν εκατοντάδες. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις μεγαλύτερές του επιτυχίες:
*«Οι μυλωνάδες« (1880)
*«Η τύχη της μαρούλας» (1889)
*«Ο μπαρμπα-Λινάρδος» (1890)
*«Ζητείται υπηρέτης» (1891)
*«Η λύρα του γερο-Νικόλα» (1891)
*«Οικογένεια Παραδαρμένου» (1892)
*«Ο καπετάν Γιακουμής» (1892)
*«Η νύφη του χωριού» (1892)
*«Ο γενικός γραμματέας» (1893)
*«Ο γέρο-ξούρης» (1893)
*«Πικ-νικ (1895)
*«Η νύφη της κούλουρης» (1895)
*«Λίγο απ' όλα» (η πρώτη επιθεώρηση)(1895) <ref>Τα έργα αυτά τα έπαιξε πολλές φορές. Εδώ σημειώνεται η χρονολογία της πρώτης παράστασης</ref>
 
 
 
 
 
 
 
Ακολουθώντας τη συνηθισμένη πρακτική των ελληνικών θιάσων τότε, το χειμώνα έφευγε πάντα για περιοδεία σε πόλεις και χωριά του εξωτερικού αλλά και του εσωτερικού. Εκεί, πάντα, όντας διάσημος και αγαπητός τον περίμενε πλήθος κόσμου για να τον απολαύσει. Μέχρι και μπροστά στον σουλτάνο, τον Αμπντούλ-χαμίτ, έπαιξε, στο ανάκτορο Γιλντίζ. Μάλιστα, καταγράφεται, οτι “η τύχη της Μαρούλας”, με πρωταγωνιστή τον Παντόπουλο ήταν το μόνο έργο που ο σουλτάνος απολαύνε να βλέπει και να γελά, παρόλο που δεν ήξερε τη γλώσσα. [νέα εστία, τ.χ. 396, σελ. 1405]