Χυδαιολογία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Στην λογοτεχνία: Παπισσα Ιωαννα του Ροϊδη |
|||
Γραμμή 23:
Στα ομηρικά έπη γενικά συναντάται διάσπαρτο υβρεολόγιο. Στην Ιλιάδα, στην ''Αριστεία του Αχιλλέα - Θεομαχία'', στο σημείο όπου επρόκειτο να συγκρουστεί ο Απόλλωνας με τον Ποσειδώνα, παρεμβαίνει η αδελφή του πρώτου* Άρτεμις και γι' αυτό αποσπά την συμπάθεια της Ήρας που την αποκαλεί "σκύλα ξεδιάντροπη", ενώ λίγο πριν ξεστόμισε για την Αφροδίτη τη βρισιά "σκυλόμυγα".<ref>{{Cite web|url=http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/history/epos/page_049.html|title=Αρχαϊκή Επική Ποίηση|website=www.greek-language.gr|accessdate=2016-09-01}}</ref>
Ορισμένοι καταξιωμένοι στον χώρο σαν τον [[Αδαμάντιος Κοραής|Α. Κοραή]] (1748-1833)<ref>{{Cite web|url=http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=613|title=Εθνικό Κέντρο Βιβλίου / Από το 18ο αιώνα μέχρι το 1935|website=www.ekebi.gr|accessdate=2016-09-01}}</ref>, σχολιάζουν την χυδαιολογία στα μυθιστορήματα, ενώ ο ίδιος χαρακτηρίζει την επανάληψή της ως δείγμα βαρβαρότητας.<ref>{{Cite web|url=ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/eranistis/article/download/1380/1400.pdf|title=ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΙΣ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ|last=Πολυκανδριώτη|first=Ράνια|date=2003|website=|publisher=|accessdate=01--09-2016}}</ref> Ο [[Κωστής Παλαμάς|Κ. Παλαμάς]] για το έργο του [[Εμμανουήλ Ροΐδης|Ε. Ροίδη]], ''[[Πάπισσα Ιωάννα (μυθιστόρημα)|Πάπισσα Ιωάννας]]'' (1866''),'' και κατ' επέκταση για τον ίδιο είπε το 1906 "Ο πλειότερον αναγνωσθείς, αλλά και, κατά φυσικώτατον λόγον, σκαιότερον υβρισθείς εκ των συγγραφέων της νεωτέρας Ελλάδος". Ο λόγος ήταν η παρουσίαση της ιστορίας, με έντονα στοιχεία την αντιθρησκευτικότητα, την χυδαιολογία και τα σκάνδαλα. Υπήρξαν επιθέσεις από την [[Ιερά Σύνοδος της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος|Ιερά Σύνοδο]], τον Charles Buet και το [[Χαρίλαο Μελετόπουλο|Χ. Μελετόπουλο]]. Ο [[Γρηγόριος Ξενόπουλος|Γ. Ξενόπουλος]] επίσης, αρχικός υποστηρικτής του λογοτεχνικού ύφους, σημείωσε: "Η τότε κυβέρνησις δεν είχε καθόλου άδικο να την απαγορεύση. Η "Πάπισσα Ιωάννα" είνε ένα βιβλίο όχι μόνο αισχρολόγο - κι αισχρολογεί με πνεύμα ή για να κάνη πνεύμα, που είνε για μένα το χειρότερο είδος της αισχρογραφίας - αλλά κι αντιθρησκευτικό ή μάλλον αντιχριστιανικό". Δεν κέρδισε αναγνωρισιμότητα από τους εκπροσώπους της γενιάς του '30, όμως από τότε έχουν μετατοπιστεί οι ηθικοί περιορισμοί της εποχής, όπως φυσικά κάθε έργο βρίσκεται υπό την έγκριση του εκάστοτε κοινού όπως συνέβη το 1980.
Υπάρχουν καταγραφές από το 2004 ομάδων, νέων και μεγαλύτερων σε ηλικία συγγραφέων, νέων όμως στην βιομηχανία που εξέδωσαν βιβλία τους, όπου στους διαλόγους και στην πλοκή είχαν ενταγμένο το υβριστικό στοιχείο. Εδώ γίνεται λόγος για τέχνη, όταν υποστηρίζεται από πολλούς και με την προϋπόθεση ότι πρόκειται για προσεγμένη δουλειά, έτσι ώστε να ξεχωρίζει από τις "προχειροδουλειές". Κάποιοι είναι ο [[Μιχάλης Μιχαηλίδης]] με το μυθιστόρημά του ''Η σκύλα και το κουτάβι'', ο [[Αντώνης Ρουσοχατζάκης]] με την ''Εδέμ'' και ο [[Σπύρος Καρυδάκης]] με το ''Άσε με να σε δέρνω κάπου κάπου''. O τρόπος γραφής τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "νεωτερικός" και το έργο τους πρότυπη πεζογραφία. Κινούνται στην ίδια θεματική, δηλαδή την παρουσίαση της σύγχρονης, απαιτητικής κοινωνίας. Πρωταρχικός ρόλος δίνεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και σε χώρους θεαμάτων. Η γλώσσα τους έχει ομοιότητες με εκείνη της τηλεόρασης, εντάσσοντας και την αισχρολογία. Η σκέψη τους κινείται σε φιλοσοφικό πλαίσιο και διακατέχονται από υπαρξιακές ανησυχίες. Οι ήρωες είναι πλούσιοι που προτιμούν να αράζουν σε έπιπλα του σπιτιού τους.
| |||