Χυδαιολογία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
BillieStarDoll92 (συζήτηση | συνεισφορές)
BillieStarDoll92 (συζήτηση | συνεισφορές)
→‎Στην ψυχαγωγία: αρχες του βυζαντιου
Γραμμή 13:
Το ύφος γραφής του είναι αρκετά όμοιο με εκείνο του Ευριπίδη, καθώς ήταν το πρότυπό του και γι'αυτό το λόγο ο [[Κρατίνος ο Αθηναίος|Κρατίνος]] του αφιέρωσε το ρήμα "ευριπιδαριστοφανίζειν". Ένα άλλο γεγονός το οποίο μας δείχνει ότι η χυδαιολογία δεν είναι τη σημερινή της σημασία είναι η συνεχής μόρφωση και καλλιέργεια όπως και η ιδιωτική ζωή, εδώ του εν λόγω τραγικού συγγραφέα, όπου υπήρχαν οι αρχές της ηθικής και της σεμνότητας. Στις "[[Όρνιθες (κωμωδία)|Όρνιθες]]" συκοφαντεί όσους αντιπροσωπεύουν τη διαφθορά στην Πόλη με προτάσεις νέων πολιτευμάτων, επιδιώκοντας μάλιστα να τους διώξει, τουλάχιστον στο έργο. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του γυναικείου φύλου, το οποίο βρισκόταν σε μειονεκτική θέση, επίσης τον απασχόλησε ("[[Εκκλησιάζουσες (κωμωδία)|Εκκλησιάζουσαι]]"), όπως και η κατοχή περίσσιου πλούτου ("[[Πλούτος (κωμωδία)|Πλούτος]]").
 
Γύρω στο 933-956 ,o επίσκοπος Κρεμόνας Liutprand αναφέρει ότι και στην Αγιά Σοφιά έπαιζαν θέατρο οι Έλληνες. <ref>{{Cite web|url=http://www.kalavrytanews.com/2012/10/blog-post_14.html|title=ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ - NEWS: Θεατρικές Παραστάσεις, Θεατρικοί Χώροι - Από το Βυζάντιο στην Οθωμανική περίοδο|last=ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS|language=en-US|accessdate=2016-09-01}}</ref>
 
Στις απαρχές της βυζαντινής αυτοκρατορίας είχαν διατηρηθεί μόνο λίγες ''αθηναϊκές τραγωδίες'' (παρακαταλογαί) και δημοφιλή θεατρικά δρώμενα ήταν ο ''παντόμιμος'' και ο ''μίμος'' που κρατούσε από την αρχαιότητα. Η λαϊκή κοινότητα του βυζαντίου, κατακτητές λιγοστής μόρφωσης, έβρισκε διασκεδαστικές αυτές τις σκηνικές παρουσιάσεις και από τη χαρά τους μάθαιναν τα τραγούδια που απαγγέλλονταν εκεί και τα έλεγαν στο δρόμο. Από εκεί μας λέει ο [[Νίκος Πολίτης (λογοτέχνης)|Ν. Πολίτης]] πως ξεκίνησε η συνήθεια των ''παραλογών'' και εν συνεχεία του ''δημοτικού τραγουδιού.'' Οι τραγωδοί είχαν απομείνει λίγοι στον αριθμό και ήταν ακόλουθοι της διονυσιακής παράδοσης που στις τιμητικές εορτές γλεντούσαν με φαγητά και κυρίως πολύ κρασί.
Τον 2ο πΧ. αιώνα οι χριστιανοί κατέκριναν τις εκάστοτε ψυχαγωγικές δραστηριότητες των ειδωλολατρών λέγοντας γι' αυτές τα "διεφθαρμένα και διαφθείροντα", τα "αισχρά" και "αναίσχυντα". Η εκκλησία προσπάθησε να απομακρύνει τον κόσμο από τέτοιου είδους θεάματα. <ref>{{Cite web|url=http://www.kalavrytanews.com/2012/10/blog-post_14.html|title=ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ - NEWS: Θεατρικές Παραστάσεις, Θεατρικοί Χώροι - Από το Βυζάντιο στην Οθωμανική περίοδο|last=ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS|language=en-US|accessdate=2016-09-01}}</ref>Εννοούσαν τις ιπποδρομίες και τα θέατρα της εποχής.
 
Τον 2ο πΧ. αιώνα οι χριστιανοί κατέκριναν τις εκάστοτε ψυχαγωγικές δραστηριότητες των ειδωλολατρών λέγοντας γι' αυτές τα "διεφθαρμένα και διαφθείροντα", τα "αισχρά" και "αναίσχυντα". Η εκκλησία προσπάθησε να απομακρύνει τον κόσμο από τέτοιου είδους θεάματα. <ref>{{Cite web|url=http://www.kalavrytanews.com/2012/10/blog-post_14.html|title=ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ - NEWS: Θεατρικές Παραστάσεις, Θεατρικοί Χώροι - Από το Βυζάντιο στην Οθωμανική περίοδο|last=ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS|language=en-US|accessdate=2016-09-01}}</ref>Εννοούσαν τις ιπποδρομίες και τα θέατρα της εποχής.
 
Η εκκλησία είχε τον ίδιο λόγο να αντιδρά κατ' αυτόν τον τρόπο, έτσι τον 4ο αιώνα, χαρακτήριζαν τα θεατρικά δρώμενα "διδασκαλείον ασελγείας" και "ασελγές αισχρότητος εργαστήριον". Υπήρχε τότε ένα είδος, το "βυζαντινό μιμοθέατρο", για το οποίο σώζονται πληροφορίες από τους νόμους και κανόνες των Συνόδων, τους πατέρες της εκκλησίας, τους κανονολόγους και ιδιαιτέρως από τον Ιωάννη το Χρυσόστομο, που μαχόταν εναντίον αυτών. Μια πληθώρα κουστουμιών και διακοσμήσεων έχει καταγραφεί για το βυζαντινό θέατρο, σε αντίθεση με τον ελληνορωμαϊκό μίμο. Τα ricinia (κοστούμια που ήταν τετράγωνα καλύμματα), είχαν αντικατασταθεί από πολυπλοκότερα όπως και τα centuli (ζακέτες με μπαλώματα). Για τις γυναίκες κυρίως, αναφέρονται χρυσά, μεταξένια ή χρυσοστόλιστα φορέματα. Ο πατέρας Ιωάννης κάνει λόγω για "ασημοστόλιστα κρεβάτια", "τάπητες", ακόμη "παραπετάσματα" που απλώνονταν σε όλη την πόλη από τους μίμους και "σκηνογραφία" πολύ πειστική. Είχε σχολιάσει τούτο: "Εν δε θεάτρω ….... γέλως, αισχρότης, πομπή διαβολική, διάχυσις, ανάλωμα χρόνου και δαπάνη ημερών περιττή, επιθυμίας ατόπου κατασκευή, μοιχείας μελέτη, πορνείας γυμνάσιον, ακολασίας διδασκαλείον, προτροπή αισχρότητος, γέλωτος υπόθεσις, ασχημοσύνης παραδείγματα".