Χυδαιολογία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Στους εορτασμούς και τα έθιμα: Αριστοφανης μεχρι σημερα |
λογοτεχνια τελευταιων δεκαετιων και ελευθερια του ιντερνετ |
||
Γραμμή 27:
Κατά το 1650 υπάρχουν καταγραφές για το πρώτο ελληνικό θέατρο, δεν είναι όμως σαφή τα χρονικά όρια του μιμοθεάτρου ή του παντόμιμου. Πολλές ομοιότητες με το μίμο έχει το μεταγενέστερο θέατρο της Κωνσταντινουπόλεως τον 17ο αιώνα, το "Orta Oyunu", ενώ λιγότερες το "Karagoz", και τα δυο με τσιγγάνικες επιρροές.
Στην Ελλάδα από τις πρώτες αριστοφανικές παραστάσεις ήταν αυτή του Σ. Καρύδη (1868), ενώ για δυόμισι χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον, οι δέκα από τις έντεκα τραγωδίες του ήταν περίπου άγνωστες στο κοινό. Οι αναπαραστάσεις της αρχαίας κληρονομιάς του Αριστοφάνη, παρά τις προηγούμενες προσπάθειες σκηνοθετών, έμεναν σχεδόν αφανείς, όταν το 1956 ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Αιμίλιος Χουρμούζιος συγκρότησε την εβδομάδα Αττικής Κωμωδίας -Ηρώδειο- και είδαμε τις πρώτες παραστάσεις στην Επίδαυρο. Σήμερα τον αντιλαμβανόμαστε ως τον εκείνον που έβαλε παγκοσμίως τα θεμέλια της τέχνης της κωμωδίας, δημαγωγό και του σύγχρονου κόσμου.<ref>{{Cite web|url=http://www.theatre.uoa.gr/didaktiko-dynamiko/epitimoi-didaktores/ale3hs-solomos.html|title=Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ - Αλέξης Σολομός|website=www.theatre.uoa.gr|accessdate=2016-09-04}}</ref>
===Στους εορτασμούς και τα έθιμα===
Γραμμή 63:
Στα ομηρικά έπη γενικά συναντάται διάσπαρτο υβρεολόγιο. Στην Ιλιάδα, στην ''Αριστεία του Αχιλλέα - Θεομαχία'', στο σημείο όπου επρόκειτο να συγκρουστεί ο Απόλλωνας με τον Ποσειδώνα, παρεμβαίνει η αδελφή του πρώτου* Άρτεμις και γι' αυτό αποσπά την συμπάθεια της Ήρας που την αποκαλεί "σκύλα ξεδιάντροπη", ενώ λίγο πριν ξεστόμισε για την Αφροδίτη τη βρισιά "σκυλόμυγα".<ref>{{Cite web|url=http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/history/epos/page_049.html|title=Αρχαϊκή Επική Ποίηση|website=www.greek-language.gr|accessdate=2016-09-01}}</ref>
Ορισμένοι καταξιωμένοι στον χώρο σαν τον [[Αδαμάντιος Κοραής|Α. Κοραή]] (1748-1833)<ref>{{Cite web|url=http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=613|title=Εθνικό Κέντρο Βιβλίου / Από το 18ο αιώνα μέχρι το 1935|website=www.ekebi.gr|accessdate=2016-09-01}}</ref>, σχολιάζουν την χυδαιολογία στα μυθιστορήματα, ενώ ο ίδιος χαρακτηρίζει την επανάληψή της ως δείγμα βαρβαρότητας.<ref>{{Cite web|url=ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/eranistis/article/download/1380/1400.pdf|title=ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΙΣ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ|last=Πολυκανδριώτη|first=Ράνια|date=2003|website=|publisher=|accessdate=01--09-2016}}</ref> Όσον αναφορά την ελληνική λογοτεχνία, το 1953 ο ''Τελευταίος πειρασμός'' του Ν. Καζαντζάκη είχε προκαλέσει την αντίδραση της ορθόδοξης εκκλησίας αλλά και του Βατικανού, πριν εκδοθεί και είχε ως αποτέλεσμα τον αφορισμό του από εκεί. Κάτι τέτοιο συνέβη και άλλες φορές όπως με τον Ροίδη και την εκκλησία της Ελλάδος. <ref>{{Cite web|url=http://eprints.rclis.org/6922/1/logokrisia.pdf|title=Λογοκρισία και απαγορεύσεις βιβλίων|last=Ανδρέου|first=Ανδρέας Κ.|date=|website=|publisher=βιβλιοθηκονόμος στο πανεπιστήμιο Κύπρου|accessdate=04-09-2016}}</ref>Ο [[Κωστής Παλαμάς|Κ. Παλαμάς]] για το έργο του [[Εμμανουήλ Ροΐδης|Ε. Ροίδη]], ''[[Πάπισσα Ιωάννα (μυθιστόρημα)|Πάπισσα Ιωάννα]]'' (1866''),'' και κατ' επέκταση για τον ίδιο είπε το 1906 "Ο πλειότερον αναγνωσθείς, αλλά και, κατά φυσικώτατον λόγον, σκαιότερον υβρισθείς εκ των συγγραφέων της νεωτέρας Ελλάδος". Ο λόγος ήταν η παρουσίαση της ιστορίας, με έντονα στοιχεία την αντιθρησκευτικότητα, την χυδαιολογία και τα σκάνδαλα. Υπήρξαν επιθέσεις από την [[Ιερά Σύνοδος της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος|Ιερά Σύνοδο]], τον Charles Buet και το [[Χαρίλαο Μελετόπουλο|Χ. Μελετόπουλο]]. Ο [[Γρηγόριος Ξενόπουλος|Γ. Ξενόπουλος]] επίσης, αρχικός υποστηρικτής του λογοτεχνικού ύφους, σημείωσε: "Η τότε κυβέρνησις δεν είχε καθόλου άδικο να την απαγορεύση. Η "Πάπισσα Ιωάννα" είνε ένα βιβλίο όχι μόνο αισχρολόγο - κι αισχρολογεί με πνεύμα ή για να κάνη πνεύμα, που είνε για μένα το χειρότερο είδος της αισχρογραφίας - αλλά κι αντιθρησκευτικό ή μάλλον αντιχριστιανικό". Δεν κέρδισε αναγνωρισιμότητα από τους εκπροσώπους της γενιάς του '30, όμως από τότε έχουν μετατοπιστεί οι ηθικοί περιορισμοί της εποχής, όπως φυσικά κάθε έργο βρίσκεται υπό την έγκριση του εκάστοτε κοινού όπως συνέβη το 1980. Έργα συγγραφέων όπως ο Δ. Σολωμός, ο Γ. Ξενόπουλος, Κ. Παλαμάς, Φ. Ντοστογιέφσκι, Ε. Ζολά, Λ. Τολστόι, απαγορεύτηκαν την περίοδο της χούντας καθώς το περιεχόμενό τους κρίθηκε αντιεθνικό.
Υπάρχουν καταγραφές από το 2004 ομάδων, νέων και μεγαλύτερων σε ηλικία συγγραφέων, νέων όμως στην βιομηχανία που εξέδωσαν βιβλία τους, όπου στους διαλόγους και στην πλοκή είχαν ενταγμένο το υβριστικό στοιχείο. Εδώ γίνεται λόγος για τέχνη, όταν υποστηρίζεται από πολλούς και με την προϋπόθεση ότι πρόκειται για προσεγμένη δουλειά, έτσι ώστε να ξεχωρίζει από τις "προχειροδουλειές". Κάποιοι είναι ο [[Μιχάλης Μιχαηλίδης]] με το μυθιστόρημά του ''Η σκύλα και το κουτάβι'', ο [[Αντώνης Ρουσοχατζάκης]] με την ''Εδέμ'' και ο [[Σπύρος Καρυδάκης]] με το ''Άσε με να σε δέρνω κάπου κάπου''. O τρόπος γραφής τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "νεωτερικός" και το έργο τους πρότυπη πεζογραφία. Κινούνται στην ίδια θεματική, δηλαδή την παρουσίαση της σύγχρονης, απαιτητικής κοινωνίας. Πρωταρχικός ρόλος δίνεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και σε χώρους θεαμάτων. Η γλώσσα τους έχει ομοιότητες με εκείνη της τηλεόρασης, εντάσσοντας και την αισχρολογία. Η σκέψη τους κινείται σε φιλοσοφικό πλαίσιο και διακατέχονται από υπαρξιακές ανησυχίες. Οι ήρωες είναι πλούσιοι που προτιμούν να αράζουν σε έπιπλα του σπιτιού τους.
Ξεχωρίζοντας ορισμένους ξένους επίσης λογοτέχνες, ο [[Χ. Μίλερ]] υποστηρίζει ότι η χυδαιολογία είναι πανταχού παρούσα και η τέχνη μοιραία την αντανακλά. Όπως υποστηρίζει η αισχρολογία εγκιβωτίζεται στην τέχνη για να αφυπνίσει το κοινό της και να αναδείξει την πραγματικότητα. Στην ξένη πεζογραφία συγκαταλέγεται και ο [[Αύγουστος Κορτώ]], τον [[Μαρκήσιος ντε Σαντ|μαρκήσιο ντε Σαντ]], τον [[Ζ. Μπατάιγ]] και τον [[Ζαν Ζενέ|Ζ. Ζενέ]], την [[Ιρέν του Λ. Αραγκόν]], τον [[Τσαρλς Μπουκόφσκι|Τ. Μπουκόφσκι]].
Σχετικά με την λογοτεχνία ας απαριθμηθεί ένας αριθμός συγγραμάτων που προκάλεσαν, όπως για παράδειγμα η τρανταχτή περίπτωση του Salman Rushdie, ''Satanic Verses,'' που υπήρχαν και ακόμη υπάρχουν διώξεις και απειλές κατά ζωής του συγγραφέα από μουσουλμάνους και έτσι αυτός παραμένει κρυμμένος. Το βίβλιο του όμως κυκλοφορεί σε όλο τον κόσμο. Αξίζει να σημειωθεί το ''Spycatche''r του Peter Right, που εξέδωσε βιογραφικές του εμπειρίες όντας πρώην πράκτορας στη Βρετανία to 1989. έγινε δίκη και η [[Μάργκαρετ Θάτσερ|M.Θάτσερ]] απαγόρευσε ακόμη το βιβλίο στην Αυστραλία και το Χονγκ Κονγκ, με την κατηγορία διαρροής κρατικών μυστικών. Ακόμη και τον καιρό της δίκης το βιβλίο παρόλα αυτά κυκλοφορούσε σε άλλες χώρες ενώ δημοσιεύονταν και λεπτομέρειες περί αυτής, την ώρα που στη Βρετανία δεν ακουγόταν τίποτα. Αυτό συνέβη γιατί με την χρήση του διαδικτύου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι δυσκολότερο κάτι να μείνει κρυφό και έτσι είναι προτιμότερο για τις δημοσιεύσεις στα έντυπα, αυτό να διαψεύδεται. Το '91 αθωώθηκε με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα για την ελευθερία λόγου. Ένα ακόμη πολύ γνωστό είναι το ''American Psycho'' (1991) του Brett Easton Ellis, που κατηγορήθηκε από πολλούς για ασέβεια προς το γυναικείο φύλο και γενικά για σεξιστικό περιεχόμενο. Σήμερα δεν φαντάζει προσβλητικό, γιατί έχουν γραφτεί και άλλα αυτού του είδους.
===Στη γλώσσα των νέων===
Γραμμή 76 ⟶ 78 :
==Ως μέσο εκμετάλλευσης ή καθοδήγησης==
Η χυδαιογία μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί και ως όπλο ανταγωνιστικότητας. Σκεπτόμενοι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, άξιο παρατήρησης είναι πως τα πρώτα μας δίνουν πολλές περισσότερες πληροφορίες και παραπληροφόρηση. Δεν υπάρχει φιλτράρισμα εκεί, αλλά έμπιστες πηγές. Η ευκολία της τεχνολογίας και το γεγονός αυτό ίσως να παροτρύνει κάποιους στο να στρέφονται περισσότερο στις οδηγίες του διαδικτύου, προκειμένου "να ψάξουν το θέμα εις βάθος", με άλλα λόγια να καταφύγουν σε επαληθεύσεις. Η χυδαιολογία εκεί είναι ένα από τα κινητήρια μέσα για την αποθάρρυνση του κοινού. Ας λογαριάσουμε ακόμη πόσες φορές, ορισμένες συμπεριφορές ευνοούν ηθελημένα ή άθελα την καθοδήγηση προς συγκεκριμένες ή και αντίθετες κατευθύνσεις. Δεν είναι απαραίτητο επίσης να ξεχωρίζει ατομικά αλλά σε πλαίσιο. Επειδή τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όπως και όλα τα είδη ενημέρωσης έχουν σκοπό να διαφημίσουν, μας προσφέρουν πολλές πληροφορίες που ίσως να μην θεωρούμε χρήσιμες, συντελούν στον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας. Δεδομένου ότι η χυδαιολογία είναι αρνητικό στοιχείο στην ενημέρωση, χρωματίζει με αρνητική χροιά το λόγο, δείχνοντας έλλειψη λεξιλογίου, καθώς και το επίπεδο διαγωγής και αδυναμίας του ομιλητή να ελέγξει το λόγο. Ο θεατής ή αναγνώστης επίσης, με τον ενημερωτικό παράγοντα και όχι μόνο, τείνει να χρησιμοποιεί και ο ίδιος τη χυδαιολογία, ειδικά αν αυτή συναντάται σε καθημερινή βάση. <ref>{{Cite web|url=http://magazen.gr/2012/03/07/the-reasonableness-and-vulgar-ban-on-objection/|title=Η χυδαία απαγόρευση στην αντίρρηση, δεν είναι ορθός λόγος|last=Βασιλόπουλος|first=Βασίλης|date=2012-03-07|website=magazen.gr|accessdate=2016-08-26}}</ref> Μια άλλη περίπτωση διάδοσης πληροφοριών που δεν διώκεται από νομοθεσία και υπάγεται στον τομέα των μέσω μαζικής ενημέρωσης είναι το διαδίκτυο, που ειδικότερα στο θέμα της δημοσιοποίησης βιβλίων προσφέρει ελευθερία χωρίς περιορισμούς. Υπάρχουν ιστοχώροι που φιλοξενούν ολόκληρα απαγορευμένα βιβλία ή μέρη αυτών, σε χώρες όπως η Τουρκία που υπάρχει νόμος για έκδοση μη επιτρεπτών εντύπων.
==Ως τρόπος εκφοβισμού==
| |||