Χυδαιολογία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Ο ManosHacker μετακίνησε τη σελίδα Βικιπαίδεια:Χυδαιολογία στην Χυδαιολογία: σωστός χώρος |
→Στην ψυχαγωγία: σύνδεσμοι προς προτροπη συμβουλης |
||
Γραμμή 16:
Στις απαρχές της βυζαντινής αυτοκρατορίας είχαν διατηρηθεί μόνο λίγες ''αθηναϊκές τραγωδίες'' (παρακαταλογαί) και δημοφιλή θεατρικά δρώμενα ήταν ο ''παντόμιμος'' και ο ''μίμος'' που κρατούσε από την αρχαιότητα. Η λαϊκή κοινότητα του βυζαντίου, κατακτητές λιγοστής μόρφωσης, έβρισκε διασκεδαστικές αυτές τις σκηνικές παρουσιάσεις και από τη χαρά τους μάθαιναν τα τραγούδια που απαγγέλλονταν εκεί και τα έλεγαν στο δρόμο. Από εκεί μας λέει ο [[Νίκος Πολίτης (λογοτέχνης)|Ν. Πολίτης]] πως ξεκίνησε η συνήθεια των ''παραλογών'' και εν συνεχεία του ''δημοτικού τραγουδιού.'' Οι τραγωδοί είχαν απομείνει λίγοι στον αριθμό και ήταν ακόλουθοι της διονυσιακής παράδοσης που στις τιμητικές εορτές γλεντούσαν με φαγητά και κυρίως πολύ κρασί.
Τον 2ο πΧ. αιώνα οι χριστιανοί κατέκριναν τις εκάστοτε ψυχαγωγικές δραστηριότητες των ειδωλολατρών λέγοντας γι' αυτές τα "διεφθαρμένα και διαφθείροντα", τα "αισχρά" και "αναίσχυντα". Η εκκλησία προσπάθησε να απομακρύνει τον κόσμο από τέτοιου είδους θεάματα. Εννοούσαν τις ιπποδρομίες και τα θέατρα της εποχής. Η εκκλησία είχε τον ίδιο λόγο να αντιδρά κατ' αυτόν τον τρόπο, έτσι τον 4ο αιώνα, χαρακτήριζαν τα θεατρικά δρώμενα "διδασκαλείον ασελγείας" και "ασελγές αισχρότητος εργαστήριον". Υπήρχε τότε ένα είδος, το "βυζαντινό μιμοθέατρο", για το οποίο σώζονται πληροφορίες από τους νόμους και κανόνες των Συνόδων, τους πατέρες της εκκλησίας, τους κανονολόγους και ιδιαιτέρως από τον [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος|Ιωάννη το Χρυσόστομο]] (ανακηρύχτηκε Άγιος), που μαχόταν εναντίον αυτών. Μια πληθώρα κουστουμιών και διακοσμήσεων έχει καταγραφεί για το βυζαντινό θέατρο, σε αντίθεση με τον ελληνορωμαϊκό μίμο. Τα ricinia (κοστούμια που ήταν τετράγωνα καλύμματα), είχαν αντικατασταθεί από πολυπλοκότερα όπως και τα centuli (ζακέτες με μπαλώματα). Για τις γυναίκες κυρίως, αναφέρονται χρυσά, μεταξένια ή χρυσοστόλιστα φορέματα. Ο πατέρας Ιωάννης κάνει λόγω για "ασημοστόλιστα κρεβάτια", "τάπητες", ακόμη "παραπετάσματα" που απλώνονταν σε όλη την πόλη από τους μίμους και "σκηνογραφία" πολύ πειστική. Είχε σχολιάσει τούτο: "Εν δε θεάτρω ….... γέλως, αισχρότης, πομπή διαβολική, διάχυσις, ανάλωμα χρόνου και δαπάνη ημερών περιττή, επιθυμίας ατόπου κατασκευή, μοιχείας μελέτη, πορνείας γυμνάσιον, ακολασίας διδασκαλείον, προτροπή αισχρότητος, γέλωτος υπόθεσις, ασχημοσύνης παραδείγματα".
Συγκριτικά με το ρωμαϊκό "siparium" (δηλαδή την εσωτερική αυλαία μιας σκηνής), ο βυζαντινός μίμος υπερείχε σε σκηνική παρουσία και διάκοσμο. Ήταν περισσότερο ικανός να προσελκύσει κόσμο. Η ψυχαγωγία που προσφερόταν δεν ήταν πάντοτε σεμνή, αλλά ήταν και προσβλητική. Ο πατέρας Γρηγόριος επίσης είχε αναλάβει να αφυπνίσει τους χριστιανούς από "σατανικών ασμάτων μέλη". Όπως επισημαίνει και ο σκηνοθέτης [[Μάριος Πλωρίτης|Μ. Πλωρίτης]] όταν έγραψε βιβλίο για το θέατρο στο Βυζάντιο, η αρχαία ελληνική σκηνική παρουσία διέφερε πολύ από εκείνη στα εν λόγω χρόνια. Ο μίμος υπήρχε από πολύ παλιά και διατηρήθηκε και τότε. Ο Μανουήλ Β' Παλαιολόγος(1391-1425), μαρτυρά από επίσκεψή του στο σουλτάνο Βογιαζήτ ότι αντιλήφθηκε τις οθωμανικές διασκεδάσεις (τους βυζαντινούς μίμους) ως εθιμοτυπικά γεγονότα, όντας εκείνος συνηθισμένος πια σε συνεχείς πολέμους και πιέσεις για κατάργηση των διασκεδάσεων, όμως δεν ήταν έτσι.
Γραμμή 22:
Κατά το 1650 υπάρχουν καταγραφές για το πρώτο ελληνικό θέατρο, δεν είναι όμως σαφή τα χρονικά όρια του μιμοθεάτρου ή του παντόμιμου. Πολλές ομοιότητες με το μίμο έχει το μεταγενέστερο θέατρο της Κωνσταντινουπόλεως τον 17ο αιώνα, το "Orta Oyunu", ενώ λιγότερες το "Karagoz", και τα δυο με τσιγγάνικες επιρροές.
Στην Ελλάδα από τις πρώτες αριστοφανικές παραστάσεις υστερο-αρχαιοελληνικής εποχής ήταν αυτή του [[Σοφοκλής Καρύδης|Σ. Καρύδη]] (1868), ενώ για δυόμισι χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον, οι δέκα από τις έντεκα τραγωδίες του ήταν περίπου άγνωστες στο κοινό. Οι αναπαραστάσεις της αρχαίας κληρονομιάς του Αριστοφάνη, παρά τις προηγούμενες προσπάθειες σκηνοθετών, έμεναν σχεδόν αφανείς, όταν το 1956 ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Αιμίλιος Χουρμούζιος συγκρότησε την [[εβδομάδα Αττικής Κωμωδίας]] -Ηρώδειο- και σκηνοθετήθηκαν οι πρώτες παραστάσεις στην Επίδαυρο. Σήμερα τον αντιλαμβανόμαστε ως τον εκείνον που έβαλε παγκοσμίως τα θεμέλια της τέχνης της κωμωδίας.<ref>{{Cite web|url=http://www.theatre.uoa.gr/didaktiko-dynamiko/epitimoi-didaktores/ale3hs-solomos.html|title=Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ - Αλέξης Σολομός|website=www.theatre.uoa.gr|accessdate=2016-09-04}}</ref>
Η χυδαιολογία στις μέρες μας όσον αναφορά τις θεατρικές παραστάσεις είναι πάρα πολύ συχνή. Ενδεικτικά, ανάμεσα σε πάρα πολλές παραστάσεις να αναφερθούμε στο ''Πάρα'' ''πολύ κακές λέξεις'' της ομάδας ΔΕΛΤΑ, όπου τις περισσότερες φορές δικαιολογείται επειδή τυχαίνουν όλο αναποδιές στην πρωταγωνίστρια και πρόκειται για κωμωδία.<ref>{{Cite web|url=http://www.theatromania.gr/parastasi/poli-kakes-lexis/|title=Πολύ κακές λέξεις {{!}} Θεατρομάνια|last=Nadine|website=www.theatromania.gr|accessdate=2016-09-04}}</ref>
Γραμμή 30:
Οι γνωστότερες εορτές στις οποίες υπήρξε χυδαιολογία από μέρους του κοινού ήταν αυτές που τελούνταν προς τιμήν του Διονύσου. Στην αρχή του μηνός Ιανουαρίου πραγματοποιούνταν παρελάσεις, στις οποίες μεθούσαν, ντύνονταν σαν τράγοι, ελάφια, καμήλες και άλλα, κτυπούσαν πόρτες και άφηναν δαφνοστέφανα απέξω και έλεγαν στους δούλους τους επίσης να παίξουν ζάρια. Όλα αυτά συνοδεύονταν από δώρα σε δασκάλους, γιατρούς και πολίτες στην σκηνή. Λέγονταν calendae και ήταν ρωμαϊκής προέλευσης.
Τους καιρούς των [[Σταυροφορίες|Σταυροφοριών]] και της φραγκοκρατίας δεν υπάρχουν καταγραφές για μιμοθέατρα, ενώ αργότερα επί αυτοκράτορος Μιχαήλ Π. Παλαιολόγου (1261), φαίνεται πως εμφανίστηκαν ξανά. Την περίοδο της βασιλείας της [[Παλαιολόγεια Δυναστεία|δυναστείας των Παλαιολόγων]] συνέβη η "βυζαντινή αναγέννηση", συνώνυμη της ταυτόχρονης ιταλικής, όπου παρατηρείται στροφή στις αρχαιοελληνικές αξίες που είχαν περισσότερο εγκαταλειφθεί.
Κάποιες [[Παγανισμός|παγανιστικές εορτές]] που διεξάγονταν παράλληλα με την χριστιανοσύνη, περισσότερες ρωμαϊκές, κινητοποίησαν εναντίον τους και αυτοκράτορες όπως ο Θεοδόσιος με των κώδικα που εξέδωσε (395), ο Αρκάδιος και ο Ονώριος, αλλά ωστόσο και μέχρι τον 12ο αιώνα δεν είχαν καταργηθεί, όπως πληροφορεί ο κανονολόγος Βαλσαμών.
Άλλες εορτές από τα χρόνια της [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|ρωμαϊκής αυτοκρατορίας]] όπως τα rosalia/rosaria που συνοδευόταν από λουλούδια, χαρακτηρίστηκε επίσης με "ορχήματα και βεβακχευμένα άλματα και ασχημοσύνας". Άλλες ήταν τα "vota" (publica), τα οποία επιχείρησαν να καταργήσουν ο Ονώριος και ο Αρκάδιος (4ος αι.) και διατηρήθηκαν στο επίσημο εορτολόγιο ως τον 10ο αιώνα, την εποχή του Κωνσταντίνου Ζ' Πορφυρογέννητου που ήταν εκχριστιανισμένες. Περιελάμβαναν θυσίες και ευχές για την αριστοκρατεία.
Άλλες υπήρξαν την 1η Μαρτίου, αποκαλούνταν "χελιδονίσματα", στις οποίες τα παιδιά κρατούσαν ψεύτικα χελιδόνια και τραγουδούσαν αρχαιοελληνικά άσματα, όπως και το Μάιο η βακχική "Μαϊμονμάς" (σήμερα οι Μωμόγεροι των Ποντίων) με μεγάλα δείπνα και χορούς, που δεν απέκλιναν πολύ, σύμφωνα με το Χρυσόστομο, από τις προηγούμενες περιγραφές για τα έθιμα. Ο Κωνσταντίνος Α', ο Αναστάσιος Α' και Θεοδόσιος Α' την απαγόρευσαν ενώ ο Ονώριος (396) την επέτρεψε στην επαρχία και έβαλε περιορισμό έτσι ώστε να μην έχει προσβλητικό χαρακτήρα.
Γραμμή 40:
Την άνοιξη επίσης είχαν καθιερωθεί τα "rosalia" ή "rosaria", με χορευτικές πομπές, με στολισμούς τάφων με άνθη που από αυτά πήραν την ονομασία. Γίνονταν ρητορικοί διαγωνισμοί με συμμετέχοντες καθηγητές και σπουδαστές και συμμετείχαν με τις γνωστές ''ακροάσεις''.
Από τις 24 Νοεμβρίου ως τις 17 Δεκεμβρίου γιορτάζονταν από το λαό τα "Βρονμάλια" για το Διόνυσο και τη Δήμητρα, με δωρεές κρασιού, δημητριακών, θυσίες ζώων (τράγων και χοίρων) και μιμοθέατρα. Ο [[Ιουστινιανός Β´|Ιουστινιανός]] όπως και άλλοι γιόρταζαν "βασιλικά βρουμάλια" με χορευτές και δείπνα. Αργότερα τον 13ο-14ο αιώνα έχουμε τον "Δαφναίον θρίαμβον" στη γιορτή των Καλανδών, όπου συμμετείχαν οι βασιλείς με γενναιόδωρες δωρεές δώρων, που επίσης λεγόταν ασυδοσία λόγω του πλούτου.
Αυτές είναι μερικές από το σύνολο που οργάνωναν κάθε χρόνο και σε τακτά χρονικά διαστήματα και πολλές στο όνομα "των παρ' Έλλησι ψευδώς ονομασθέντων θεών και προπάντων του "βδελυκτού Διονύσου". Η εκκλησία ανησυχούσε όχι μόνο για το λαό, αλλά επίσης για κληρικούς της εποχής οι οποίοι έπαιρναν μέρος για να διακωμωδίσουν τα δρώμενα. Θεώρησαν απαραίτητο ακόμη να κατακρίνουν τα τραγούδια που τραγουδούσε ο λαός αντί για ψαλμούς, αλλά και τα νανουρίσματα προς όφελός του. Ήταν μεγάλοι υπέρμαχοι του χριστιανισμού. Έτσι με τον 62ο κανόνα της Τρούλλω [[Σύνοδος (εκκλησιαστική)|Συνόδου]] αφόριζε με έξι χρόνια όποιον πήγαινε στους εορτασμούς, όμως τα έθιμα αυτά έμειναν και στο εορτολόγιο των ημερών μας με τροποποιήσεις.
Οι μίμοι συμμετείχαν ακόμη και σε πομπείες με αποτέλεσμα να διαπομπεύουν τους ηττημένους σε αγώνες.
Ακόμη και οι ίδιοι οι βασιλείς δεν γλίτωσαν από το σχολιασμό ιστορικών όπως ο [[Προκόπιος (ιστορικός)|Προκόπιος]], που κατηγορούσε την αυτοκράτειρα για την συμμετοχή της σε ιπποδρομίες της Κωνσταντινούπολης.
===Στην στιχουργική===
Όπως καταγράφει ο [[Αριστοτέλης]] στο έργο του "Περί Ποιητικής", για τον τιμητικό συμβολισμό στη γονιμότητα, διεξάγονταν, όπως και διεξάγονται στη σημερινή ελληνική επικράτεια εορτές στις οποίες "φαλλικόν, είναι ποίημα αυτοσχέδιον επί τω φαλλώ αδόμενον", όπως είναι γραμμένο στα "Εξαρχόντων φαλλικά", δηλαδή έκαναν μνεία στο ανδρικό μόριο που ήταν καθιερωμένο ιερό σύμβολο, με τη μορφή τραγουδιών που είχαν ομοιοκαταληξία.
Ποντιακοί και ακριτικοί στίχοι αργότερα μαρτυρούν την, ως επί το πλείστον, ανδροκρατούμενη κοινωνία, την οποία σχολίαζαν με όχι πάντα κολακευτικό τρόπο, όπως για παράδειγμα θεωρούταν ανήθικο για τα νεαρά αγόρια να μιμηθούν τους μεγάλους και κατ' αυτόν τον τρόπο έλεγαν ότι εκπορνεύονταν, χαρακτηριζόμενοι ως "άγουροι", δηλαδή αυτοί οι οποίοι δεν έχουν ωριμάσει. Για τους ασόβαρους της εποχής που ερωτοτροπούσαν παράνομα λεγόταν στα ακριτικά "πολλά χοβαρτάς έν ή με το" που σήμαινε "αείκος ζαμπαράς ‘κ’ ευρίεται", όπου με το ''ζαμπαράς'' ήταν συνώνυμο ''ο πουτανέας'' ή ''πόρνος.'' Στην λαϊκή παράδοση, κλασικά, συγκαταλέγονταν και οι παροιμίες, τα ανέκδοτα και οι παγιωμένες εκφράσεις. Ιδιαίτερα γνωστοί τραγουδοποιοί ήταν ο ζουρνατζής και ο λυριτζής στον Πόντο. Σαφώς οι καταστάσεις ήταν αυστηρότερες για το γυναικείο φύλο, όπως πολύ συχνά έλεγαν " Η κόρ’ έμαθεν το γαμετόν κι άλλο πάς ‘κι ίνεται", στην οποία φράση το ''γαμετόν'' είναι η ''ερωτική συνεύρεση.'' Οι παρανομίες στις λέξεις και τις φράσεις αφορούσαν και τα δυο φύλα.
Γραμμή 58:
===Στην λογοτεχνία και γενικά στο γραπτό λόγο===
Στα [[Ομηρικά Έπη|ομηρικά έπη]] γενικά συναντάται διάσπαρτο υβρεολόγιο. Στην Ιλιάδα, στην ''Αριστεία του Αχιλλέα - Θεομαχία'', στο σημείο όπου επρόκειτο να συγκρουστεί ο Απόλλωνας με τον Ποσειδώνα, παρεμβαίνει η αδελφή του πρώτου η Άρτεμις, και γι' αυτό αποσπά την συμπάθεια της Ήρας που την αποκαλεί "σκύλα ξεδιάντροπη", ενώ λίγο πριν ξεστόμισε για την Αφροδίτη τη βρισιά "σκυλόμυγα".<ref>{{Cite web|url=http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/history/epos/page_049.html|title=Αρχαϊκή Επική Ποίηση|website=www.greek-language.gr|accessdate=2016-09-01}}</ref>
Ορισμένοι καταξιωμένοι στον χώρο σαν τον [[Αδαμάντιος Κοραής|Α. Κοραή]] (1748-1833)<ref>{{Cite web|url=http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=613|title=Εθνικό Κέντρο Βιβλίου / Από το 18ο αιώνα μέχρι το 1935|website=www.ekebi.gr|accessdate=2016-09-01}}</ref>, σχολιάζουν την χυδαιολογία στα μυθιστορήματα, ενώ ο ίδιος χαρακτηρίζει την επανάληψή της ως δείγμα βαρβαρότητας.<ref>{{Cite web|url=ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/eranistis/article/download/1380/1400.pdf|title=ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΙΣ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ|last=Πολυκανδριώτη|first=Ράνια|date=2003|website=|publisher=|accessdate=01--09-2016}}</ref> Όσον αναφορά την ελληνική λογοτεχνία, το 1953 ο ''Τελευταίος πειρασμός'' του Ν. Καζαντζάκη είχε προκαλέσει την αντίδραση της ορθόδοξης εκκλησίας αλλά και του Βατικανού, πριν εκδοθεί και είχε ως αποτέλεσμα τον αφορισμό του από εκεί. Κάτι τέτοιο συνέβη και άλλες φορές όπως με τον Ροίδη και την εκκλησία της Ελλάδος. <ref>{{Cite web|url=http://eprints.rclis.org/6922/1/logokrisia.pdf|title=Λογοκρισία και απαγορεύσεις βιβλίων|last=Ανδρέου|first=Ανδρέας Κ.|date=|website=|publisher=βιβλιοθηκονόμος στο πανεπιστήμιο Κύπρου|accessdate=04-09-2016}}</ref>Ο [[Κωστής Παλαμάς|Κ. Παλαμάς]] για το έργο του [[Εμμανουήλ Ροΐδης|Ε. Ροίδη]], ''[[Πάπισσα Ιωάννα (μυθιστόρημα)|Πάπισσα Ιωάννα]]'' (1866''),'' και κατ' επέκταση για τον ίδιο είπε το 1906 "Ο πλειότερον αναγνωσθείς, αλλά και, κατά φυσικώτατον λόγον, σκαιότερον υβρισθείς εκ των συγγραφέων της νεωτέρας Ελλάδος". Ο λόγος ήταν η παρουσίαση της ιστορίας, με έντονα στοιχεία την αντιθρησκευτικότητα, την χυδαιολογία και τα σκάνδαλα. Υπήρξαν επιθέσεις από την [[Ιερά Σύνοδος της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος|Ιερά Σύνοδο]], τον Charles Buet και το [[Χαρίλαο Μελετόπουλο|Χ. Μελετόπουλο]]. Ο [[Γρηγόριος Ξενόπουλος|Γ. Ξενόπουλος]] επίσης, αρχικός υποστηρικτής του λογοτεχνικού ύφους, σημείωσε: "Η τότε κυβέρνησις δεν είχε καθόλου άδικο να την απαγορεύση. Η "Πάπισσα Ιωάννα" είνε ένα βιβλίο όχι μόνο αισχρολόγο - κι αισχρολογεί με πνεύμα ή για να κάνη πνεύμα, που είνε για μένα το χειρότερο είδος της αισχρογραφίας - αλλά κι αντιθρησκευτικό ή μάλλον αντιχριστιανικό". Δεν κέρδισε αναγνωρισιμότητα από τους εκπροσώπους της γενιάς του '30, όμως από τότε έχουν μετατοπιστεί οι ηθικοί περιορισμοί της εποχής, όπως φυσικά κάθε έργο βρίσκεται υπό την έγκριση του εκάστοτε κοινού όπως συνέβη το 1980. Έργα συγγραφέων όπως ο [[Διονύσιος Σολωμός|Δ. Σολωμός]], ο Γ. Ξενόπουλος, Κ. Παλαμάς, [[Φιόντορ Ντοστογιέφσκι|Φ. Ντοστογιέφσκι]], [[Εμίλ Ζολά|Ε. Ζολά]], [[Λέων Τολστόι|Λ. Τολστόι]], απαγορεύτηκαν την περίοδο της χούντας καθώς το περιεχόμενό τους κρίθηκε αντιεθνικό.
Γραμμή 66:
Ξεχωρίζοντας ορισμένους ξένους επίσης λογοτέχνες, ο [[Χ. Μίλερ]] υποστηρίζει ότι η χυδαιολογία είναι πανταχού παρούσα και η τέχνη μοιραία την αντανακλά. Όπως υποστηρίζει η αισχρολογία εγκιβωτίζεται στην τέχνη για να αφυπνίσει το κοινό της και να αναδείξει την πραγματικότητα. Στην ξένη πεζογραφία συγκαταλέγεται και ο [[Αύγουστος Κορτώ]], τον [[Μαρκήσιος ντε Σαντ|μαρκήσιο ντε Σαντ]], τον [[Ζ. Μπατάιγ]] και τον [[Ζαν Ζενέ|Ζ. Ζενέ]], την [[Ιρέν του Λ. Αραγκόν]], τον [[Τσαρλς Μπουκόφσκι|Τ. Μπουκόφσκι]].
Σχετικά με την λογοτεχνία ας απαριθμηθεί ένας αριθμός συγγραμάτων που προκάλεσαν, όπως για παράδειγμα η τρανταχτή περίπτωση του Salman Rushdie, ''Satanic Verses,'' που υπήρχαν και ακόμη υπάρχουν διώξεις και απειλές κατά ζωής του συγγραφέα από μουσουλμάνους και έτσι αυτός παραμένει κρυμμένος. Το βίβλιο του όμως κυκλοφορεί σε όλο τον κόσμο. Αξίζει να σημειωθεί το ''Spycatche''r του [[Πίτερ Ράιτ|Π.Ράιτ]], που εξέδωσε βιογραφικές του εμπειρίες όντας πρώην πράκτορας στη Βρετανία to 1989. έγινε δίκη και η [[Μάργκαρετ Θάτσερ|M.Θάτσερ]] απαγόρευσε ακόμη το βιβλίο στην Αυστραλία και το Χονγκ Κονγκ, με την κατηγορία διαρροής κρατικών μυστικών. Ακόμη και τον καιρό της δίκης το βιβλίο παρόλα αυτά κυκλοφορούσε σε άλλες χώρες ενώ δημοσιεύονταν και λεπτομέρειες περί αυτής, την ώρα που στη Βρετανία δεν ακουγόταν τίποτα. Αυτό συνέβη γιατί με την χρήση του διαδικτύου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι δυσκολότερο κάτι να μείνει κρυφό και έτσι είναι προτιμότερο για τις δημοσιεύσεις στα έντυπα, αυτό να διαψεύδεται. Το '91 αθωώθηκε με απόφαση του [[Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων|Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου]] για τα ανθρώπινα δικαιώματα για την ελευθερία λόγου. Ένα ακόμη πολύ γνωστό είναι το ''American Psycho'' (1991) του [[Μπρετ Ίστον Έλις]], που κατηγορήθηκε από πολλούς για ασέβεια προς το γυναικείο φύλο και γενικά για σεξιστικό περιεχόμενο. Σήμερα δεν φαντάζει προσβλητικό, γιατί έχουν γραφτεί και άλλα αυτού του είδους.
Υπάρχουν και γραπτά τα οποία δεν αποτελούν λογοτεχνικά έργα, όμως διασκεδάζουν το κοινό με τολμηρά αστεία πολλών τευχών. Αυτά είναι τα κόμικ. Στη χώρα μας πολύ γνωστά είναι τα κόμικ του Αρκά. Για παράδειγμα:
| |||