Συνθήκη του Τουρκμεντσάι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
CHE (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 26:
| Βικιθήκη =
}}
Η '''συνθήκη του Τουρκμεντσάι''' ([[Ρωσικά]]: Туркманчайский договор, [[Περσικά]]: عهدنامه ترکمنچای) ήταν συμφωνία μεταξύ της [[περσική αυτοκρατορία|Περσίας]] (σύγχρονο Ιράν) και της [[ρωσική αυτοκρατορία|ρωσικής αυτοκρατορίας]], η οποία συνήφθη κατά τον [[Ρωσοπερσικός πόλεμος (1826-1828)|Ρωσοπερσικό πόλεμο (1826-1828]]). Η συμφωνία υπεγράφη στις [[1022 Φεβρουαρίου]] (ν.η.) του [[1828]] στο [[Τουρκμεντσάι]] της Περσίας. Με τη συνθήκη, η Περσία παραχώρησε στη Ρωσία τον έλεγχο πολλών τομέων του [[Νότιος Καύκασος|Νότιου Καυκάσου]]: το [[χανάτο Εριβάν]], το [[χανάτο Ναχιτσεβάν]] και το υπόλοιπο του [[χανάτο Ταλίς|χανάτου Ταλίς]]. Το σύνορο μεταξύ Ρωσίας και της Περσίας ορίστηκε στον ποταμό [[Αράς ποταμός|Αράς]]. Οι περιοχές που παραχωρήθηκαν, περιλαμβάνουν τη σύγχρονη [[Αρμενία]], τα νότια τμήματα της σύγχρονης δημοκρατίας του [[Αζερμπαϊτζάν]], [[Ναχιτσεβάν]], καθώς και την [[επαρχία Ιγκντίρ]] (σήμερα τμήμα της [[Τουρκία]]ς).
 
Η συνθήκη υπεγράφη για την Περσία από τον διάδοχο Αμπάς Μιρζά και τον Αλλάχ-Γιαρ Καν Ασάφ αλ-Νταουλά, καγκελάριο του [[Φαθ Αλί Σαχ]] (της [[δυναστεία Καζάρ|δυναστείας Καζάρ]]). Για τη Ρωσία υπεγράφη από τον στρατηγό [[Ιβάν Πασκίεβιτς]]. Όπως και η [[συνθήκη του Γκουλιστάν]] το 1813, η παρούσα συνθήκη επιβλήθηκε από τη Ρωσία, μετά τη στρατιωτική νίκη επί των Περσών. Ο Πασκίεβιτς απείλησε να καταλάβει την [[Τεχεράνη]] σε πέντε ημέρες, εκτός εάν υπογραφόταν η συνθήκη<ref>Zirisnky, M. (2003) Reza Shah’s abrogation of capitulation, 1927-1928. Ιn ''The Making of Modern Iran: State and Society Under Riza Shah 1921-1941''. Stephanie Cronin (ed.) London: Routledge, σ. 81: «''Το πλαίσιο της συνθήκης, φυσικά, είναι ότι με το τέλος του πολέμου του Φαθ Αλί Σαχ (1798-1834), το Ιράν δεν μπορούσε πλέον να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του έναντι της δύσης... Για το Ιράν ήταν εποχή αδυναμίας, ταπείνωσης και ψυχικής αναταραχής, καθώς οι Ιρανοί αναζητούσαν την αξιοπρέπειά τους ενάντια στην κατακλυστική πίεση της επεκτατικής δύσης''»</ref>.