Βυζαντινό νόμισμα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αρχαιολογικές έρευνες έχουν πιστοποιήσει πως στα χρόνια του [[Θεόφιλος (αυτοκράτορας)|Θεόφιλου]] εκδίδονται αναβαθμισμένα μιλιαρέσια τόσο στην εμαφάνισηεμφάνιση όσο και στο βάρος κοπής: η διάμετρός τους είναι μεγαλύτερη από αυτή του παραδοσιακού τύπου και το θεωρητικό βάρος έχει αυξηθεί από 2,27 γρ.σε 3,41 γρ. Ίσως αυτή η μεταρρύθμιση αποσκοπούσε στη μοσθοδοσία του θεματικού στρατού, ενώ το μεγαλύτεροβάρος ήταν ένα επιπλέον δέλεαρ για την αποδοχή του νομίσματος εκ μέρους των στρατιωτών<ref>Βασιλική Πέννα, «Νομισματικές νύξεις για τη ζωή στις Κυκλάδες κατά τους 8ο και 9ο αιώνες». στο: Οι σκοτεινοί αιώνες του Βυζαντίου (7ος-90ς αι.),Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών/Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών, Διεθνή Συμπόσια 9, Αθήνα, 2001,σελ.406-407</ref>Από το δεύτερο μισό του 10ου αιώνα τίθεται σε κυκλοφορία παράλληλα με το παλαιό solidus , θεωρητικού βάρους 4,55 ή 4,48 γραμμαρίων , ένα άλλο χρυσό νόμισμα με πλήρη τιτλο καθαρότητας , το ''τεταρτηρόν'', λίγο πιο ελαφρύ από το πρώτο.<ref>Νίκος Σβορώνος,«Πολιτεία-Κοινωνία-Οικονομία: Η οικονομική και δημοσιονομική κρίση»,Ιστορία του Ελληνικού Έθνους,Εκδοτική Αθηνών,τομ.Θ (1980), σελ.54</ref> Το κυκλοφόρησε ο Νικηφόρος Φωκάς και είχε αξία μειωμένη κατά 1/12 σε σχέση με το νόμισμα πλήρους βάρους.<ref>Cecile Morrisson, «Το Βυζαντινό νόμισμα: παραγωγή και κυκλοφορία», στο: Αγγελική Λαΐου (επίμ).,Οικονομική Ιστορία του Βυζαντίου: από τον 7ο έως τον 15ο αιώνα,τομ.Γ,εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ.Αθήνα, 2006, σελ.70</ref> Εξυπηρετούσε η κυκλοφορία του την αύξηση των εσόδων του δημόσιου ταμείου, αφού η εισφορά προς το κράτος θα εισπραττόταν με το βαρύ νόμισμα και οι δημόσιες πληρομές θα γίνονταν με το ελαφρότερο. <ref>Νίκος Σβορώνος,«Πολιτεία-Κοινωνία-Οικονομία: Η οικονομική και δημοσιονομική κρίση»,Ιστορία του Ελληνικού Έθνους,Εκδοτική Αθηνών,τομ.Θ (1980), σελ.54 Georg Ostrogorsky, Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους, τομ,Γ,μτφρ. Ιωάννης Παναγόπουλος, εκδ. Στεφ.Βασιλόπουλος,Αθήνα,1989, σελ.34</ref>Από τα μέσα του 11ου αιώνα έχουμε διαταραχή του νομισματικού συστήματος: η υποτίμηση των δεκεατιών του 1070 και του 1080 οδήγησε σε μεγάλη μείωση της καθαρότητας (από 70% σε 45%).<ref>Cecile Morrisson, «Το Βυζαντινό νόμισμα: παραγωγή και κυκλοφορία»,στο:Αγγελική Λαΐου (επίμ).,Οικονομική Ιστορία του Βυζαντίου: από τον 7ο έως τον 15ο αιώνα,τομ.Γ,εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ.Αθήνα, 2006, σελ.92</ref>