Τοπιογραφία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 47:
Συνθέσεις που χρησιμοποιούσαν στοιχεία όπως το [[ρεπουσουάρ]] αναπτύχθηκαν τότε στην τοπιογραφία, κυρίως από τους Γάλλους καλλιτέχνες [[Νικολά Πουσέν]]<ref>[http://www.artcyclopedia.com/feature-2000-08.html Joseph Phelan: ''Poussin and The Heroic Landscape''], ανακτ. 17 Δεκεμβρίου 2009.</ref> και [[Κλωντ Λορραίν]], και παραμένουν σημαντικές για τη σύγχρονη φωτογραφία και ζωγραφική. Αντίθετα από τους Ολλανδούς συγχρόνους τους, οι Ιταλοί και οι Γάλλοι τοπιογράφοι ήθελαν συνήθως να κατατάσσονται στους ζωγράφους ιστορικών θεμάτων, και το επεδίωκαν περιλαμβάνοντας μικρές ανθρώπινες μορφές που αναπαριστούσαν μία σκηνή της κλασικής μυθολογίας ή της Βίβλου. Ο [[Σαλβατόρ Ρόζα]] κατέστησε τις τοπιογραφίες του συναρπαστικότερες και γραφικότερες αποτυπώνοντας πιο άγρια τοπία της νότιας Ιταλίας, από τα οποία συχνά διέρχονταν ληστές<ref>Clark, κεφ. 4</ref>.
Ο «χρυσός αιώνας» της ολλανδικής ζωγραφικής, που συμπίπτει χονδρικά με τον 17ο, γνώρισε την εντυπωσιακή ανάπτυξη της τοπιογραφίας, στην οποία ειδικεύθηκαν πολλοί καλλιτέχνες, και την επινόηση εξαιρετικά λεπτών ρεαλιστικών τεχνικών για την αναπαράσταση του φωτός και του καιρού. Υπάρχουν διαφορετικά στιλ και περίοδοι, υποείδη κοινά με τη [[θαλασσογραφία]] και την απεικόνιση ζώων, καθώς και ένα ξεχωριστό στιλ «ιταλικού» τοπίου. Τα περισσότερα ολλανδικά τοπία ήταν μικρά, αλλά στη [[Φλάνδρα|φλαμανδική]] μπαρόκ τοπιογραφία, όπου αναπαρίσταντο ακόμα ανθρώπινες μορφές, ήταν συχνά πολύ μεγάλα, ιδίως η σειρά έργων που φιλοτέχνησε ο [[Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς]] για τα δικά του σπίτια. Οι εκτυπώσεις τοπίων ήταν επίσης δημοφιλείς και οι καλύτερες θεωρούντο αυτές του [[Ρέμπραντ]] και τα πειραματικά έργα του [[
Οι Ολλανδοί έτειναν να φιλοτεχνούν μικρότερους πίνακες για τα μικρότερα σπίτια. Μερικές ολλανδικές τοπιογραφικές κατηγορίες ήταν οι σκηνές μάχης (''Batalje'')<ref>Αξιόλογα είναι τα σχετικά έργα του [[
Στην [[Αγγλία]] τα τοπία ήταν αρχικώς κυρίως υπόβαθρα σε προσωπογραφίες, δείχνοντας ή υπονοώντας συνήθως τα κτήματα ενός γαιοκτήμονα, αν και τις περισσότερες φορές ζωγραφίζονταν στο Λονδίνο από κάποιον καλλιτέχνη που δεν είχε επισκεφθεί ποτέ την περιοχή που υποτίθεται ότι ζωγράφιζε. Η αγγλική παράδοση δημιουργήθηκε από τον [[Άντονι βαν Ντάικ]] και άλλων, κυρίως Φλαμανδών καλλιτεχνών που εργάζονταν στην Αγγλία. Κατά τον 18ο αιώνα η [[υδατογραφία]], ιδίως των τοπίων, έγινε μία αγγλική ειδικότητα, τόσο με μεγάλη αγορά επαγγελματικών έργων, όσο και με μεγάλο αριθμό ερασιτεχνών ζωγράφων. Πολλοί από τους δεύτερους ακολουθούσαν τις οδηγίες και τα συστήματα από τα βιβλία του [[Αλεξάντερ Κόζενς]] και άλλων. Μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα οι άγγλοι ζωγράφοι με τη μεγαλύτερη φήμη στην εποχή τους ήταν στην πλειονότητά τους αφοσιωμένοι τοπιογράφοι, δίνοντας την ευρεία ποικιλία ρομαντικών αποδόσεων του αγγλικού τοπίου που εμφανίζεται στα έργα των [[Τζον Κόνσταμπλ]], [[Ουίλλιαμ Τέρνερ]] και [[Σάμουελ Πάλμερ]]. Ωστόσο, οι καλλιτέχνες αυτοί είχαν όλοι τους δυσκολία στο να καθιερωθούν στην αγορά τέχνης της εποχής, η οποία ακόμα προτιμούσε τα ιστορικά θέματα και τις προσωπογραφίες<ref>Reitlinger, 74-75, 85-87</ref>.
|