Τοπιογραφία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο «χρυσός αιώνας» της ολλανδικής ζωγραφικής, που συμπίπτει χονδρικά με τον 17ο, γνώρισε την εντυπωσιακή ανάπτυξη της τοπιογραφίας, στην οποία ειδικεύθηκαν πολλοί καλλιτέχνες, και την επινόηση εξαιρετικά λεπτών ρεαλιστικών τεχνικών για την αναπαράσταση του φωτός και του καιρού. Υπάρχουν διαφορετικά στιλ και περίοδοι, υποείδη κοινά με τη [[θαλασσογραφία]] και την απεικόνιση ζώων, καθώς και ένα ξεχωριστό στιλ «ιταλικού» τοπίου. Τα περισσότερα ολλανδικά τοπία ήταν μικρά, αλλά στη [[Φλάνδρα|φλαμανδική]] μπαρόκ τοπιογραφία, όπου αναπαρίσταντο ακόμα ανθρώπινες μορφές, ήταν συχνά πολύ μεγάλα, ιδίως η σειρά έργων που φιλοτέχνησε ο [[Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς]] για τα δικά του σπίτια. Οι εκτυπώσεις τοπίων ήταν επίσης δημοφιλείς και οι καλύτερες θεωρούντο αυτές του [[Ρέμπραντ]] και τα πειραματικά έργα του [[Ηρακλής Σέγκερς|ΗρακλήΧέρκουλες Σέγκερς]].

Οι Ολλανδοί έτειναν να φιλοτεχνούν μικρότερους πίνακες για τα μικρότερα σπίτια. Μερικές ολλανδικές τοπιογραφικές κατηγορίες ήταν οι σκηνές μάχης (''Batalje'')<ref>Αξιόλογα είναι τα σχετικά έργα του [[ΒίλεμΒίλλεμ βανφαν ντε ΒέλντεΦέλντε ο νεότερος|ΒίλεμΒίλλεμ βανφαν ντε ΒέλντεΦέλντε του νεότερου]], των αδελφών Huchtenburg και του Pauwels van Hillegaert.</ref>, τα τοπία «υπο το σεληνόφως» (''Maneschijntje'')<ref>Αξιόλογα τα σχετικά έργα του [[Αέρτ βαν ντερ Νέερ]].</ref>, τα δασικά τοπία (''Bosjes'')<ref>Δείτε τα σχετικά έργα του [[Ζακ ντ' Αρτουά]].</ref>, τα αγροτικά τοπία (''Boederijtje'')<ref>Σημαντικά τα σχετικά έργα του [[Αντριέν βαν Οστάντε]].</ref> και οι σκηνές του χωριού (''Dorpje'')<ref>Δείτε τα σχετικά έργα του Roelant Roghman.</ref>. Παρότι δεν αναφέρονταν τότε ως ξεχωριστή κατηγορία, η δημοτικότητα των ρωμαϊκών ερειπίων ώθησε πολλούς Ολλανδούς τοπιογράφους της εποχής να απεικονίσουν τα ερείπια των δικών τους περιοχών, ερείπια μοναστηριών και εκκλησιών που καταστράφηκαν μετά τη [[δυτική εικονομαχία]] (''Beeldenstorm'')<ref>Τα ερείπια του αββαείου του `Εγκμοντ ήταν δημοφιλή για έναν αίωνα.</ref>. Η προτίμηση των Ολλανδών για τα τοπία οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στη σχεδόν ολοκληρωτική εξαφάνιση της θρησκευτικής ζωγραφικής σε μία [[Καλβινισμός|καλβινιστική]] κοινωνία, ενώ η γενική μεταγενέστερη παρακμή της θρησκευτικής ζωγραφικής στην Ευρώπη (18ος και 19ος αι.) συνδυάσθηκε με τον [[Ρομαντισμός|Ρομαντισμό]] για να δώσει στην τοπιογραφία μία μεγαλύτερη και υψηλότερου κύρους θέση στην τέχνη του 19ου αιώνα από αυτή που κατείχε μέχρι τότε.