Γκυστάβ ντ'Εϊστάλ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

==Βιογραφία==

Γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου 1804 στο [[Νανσύ]]. Σε ηλικία δεκατριών χρονών ασπάστηκε το [[καθολική Εκκλησία|καθολικό δόγμα]]. Αποφοίτησε από το λύκειο ''[[Lycée Henri IV]]'' το 1822 και στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στον [[Ογκίστ Κοντ]], ο οποίος τον μύησε στις θεωρίες του [[Ανρί ντε Σαιν-Σιμόν]] και αργότερα του [[Μπαρτελεμύ Προσπέρ Ανφαντέν]] (Barthélemy Prosper Enfantin). Ήταν ένθερμος οπαδός του [[Σαινσιμονισμός|σαινσιμονισμού]] και είχε συνεργαστεί με την εφημερίδα [[Le Globe]] (Η Σφαίρα) -η εφημερίδα του δόγματος του Σαιν-Σιμόν- και τον «Οργανωτή». Το 1832 έφυγε από τη Γαλλία με τις διώξεις των σαινσιμονιστών και κατέφυγε στην Ελλάδα, όπου με την υποστήριξη του [[Ιωάννης Κωλέττης|Ιωάννη Κωλέττη]] έπαιξε κύριο ρόλο στη σύσταση του [[Γραφείον της Δημοσίου Οικονομίας|Γραφείου της Δημοσίου Οικονομίας]] με σκοπό την οικονομική ανόρθωση της χώρας, εφαρμόζοντας τις αρχές του Σαιν-Σιμόν. Στην Ελλάδα ήταν κύριο μέλος της [[Σαινσιμονική Εταιρεία|Σαινσιμονικής Εταιρείας]] και η [[Αντιβασιλεία Όθωνα 1833|Αντιβασιλεία]] η οποία ήταν ιδιαίτερα εχθρική προς τους Σαινσιμονιστές<ref>Βασιλικό Διάταγμα 16966 της 19ης Σεπτεμβρίου 1834: «οι τάσεις της Σαισνιμονικής [[Σέκτα|σέκτας]] (secte στα γαλλικά) δεν συμφωνούν ουδόλως προς τις αρχές δικαίου και της νομιμότητας». Το διάταγμα απαιτούσε να γίνουν έρευνες και διώξεις αν θεωρηθεί αναγκαίο, ενώ οι ξένοι υπήκοοι έπρεπε να εκδιωχθούν από το ελληνικό κράτος</ref> προσπάθησε να τον απολύσει από το γραφείο της Δημοσίου Οικονομίας, αλλά ο Κωλέττης, από τη θέση του πρωθυπουργού της χώρας, κατάφερε να αποτρέψει την απόλυση. Όταν ο υποστηρικτής του, Ιωάννης Κωλέττης, έχασε την πρωθυπουργία στις 20 Μαΐου 1835 και η [[Κυβέρνηση Ιωάννη Κωλέττη 1834|κυβέρνηση Κωλέττη]] απομακρύνθηκε, με την ανάληψη της εξουσίας από τον ίδιο τον Κόμη Άρμανσπεργκ ([[Κυβέρνηση Άρμανσπεργκ 1835|Κυβέρνηση Άρμανσπεργκ του 1835]]), ο ντ' Εϊστάλ επέστρεψε στο [[Παρίσι]] το 1836 (ενώ ταυτόχρονα ο Κωλέττης στάλθηκε ως πρέσβης της Ελλάδας στο Παρίσι). Υποστήριξε ένθερμα και με ενθουσιασμό την ελληνική γλώσσα. Ήταν ιδρυτικό μέλος της [[L'Association pour l'Encouragement des Études Grecques]] (Σύλλογος προς ενίσχυσιν την ελληνικών σπουδών), μαζί με τον ελληνιστή αρχαιολόγο και αργότερα πολιτικό Βελέ ([[Charles Ernest Beulé|Beulé]])<ref>{{Cite book|title=Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ελευθερουδάκη|last=|first=|publisher=Εκδοτικός Οίκος Ελευθερουδάκη|year=1929|isbn=|location=Αθήνα|page=914}}</ref>.

 

Απεβίωσε στις 9 Απριλίου 1886 στο [[Παρίσι]].