Το '''Δίκαιο ιθαγένειας''' (ή '''Νόμοι περί ιθαγένειας''' ή '''Νόμοι Ιθαγένειας''') είναι ο [[Δίκαιο|νόμος]] κάθε κράτους και σε κάθε δικαιοδοσία μέσα σε κάθε χώρα που ορίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της [[ΥπηκοότηταΙθαγένεια|υπηκοότηταςιθαγένειας]] μέσα σ’ αυτήν τη δικαιοδοσία και τον τρόπο με την οποία αποκτιέται και χάνεται από κάποιον η ιδιότητα του πολίτη. Άτομο που δεν είναι πολίτης μια χώρας γενικά χαρακτηρίζεται ως ξένος, ή όπως αναφέρεται στους νόμους, [[αλλοδαπός]]. Κάποιος που δεν έχει αναγνωρισμένη ιθαγένεια η υπηκοότητα θεωρείται [[Ανιθαγένεια|ανιθαγενής]]. Με βάση το σύνηθες Διεθνές Δίκαιο κάθε [[Κυρίαρχο κράτος|κυρίαρχο κράτος]] έχει το δικαίωμα να ορίζει ποιον θα αναγνωρίζει ως έχοντα την εθνικότητα και ποιον είναι πολίτης του. Τέτοιοι ορισμοί μπορεί να γίνονται βάσει εθιμικού δικαίου, [[Νόμος|νόμων]], ή [[Νομολογία|δεδικασμένων]] περιπτώσεων ή συνδυασμό αυτ’ων. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο ορισμός μπορεί να καθορίζεται από το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο—για παράδειγμα από [[Διεθνής Συνθήκη|συνθήκες]] και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ιθαγένειας.
