Σχίσμα Ιππολύτου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 6:
==Το σχίσμα==
Ο Κάλλιστος σύμφωνα με τον Ιππόλυτο<ref>Φιλοσοφούμενα 9, 12</ref> εισήγαγε μετριοπαθείς τάσεις «...οτι εαν αμαρτή, φασίν, ου λογίζεται αυτώ η αμαρτία...». Ο Κάλλιστος προέβαλλε την Παύλεια έκραση «συ τις ει ο κρίνων αλλοτρίω» την οποία συνέδεε και με τη παραβολή των ζιζανίων. Η αλήθεια είναι οτι ο Κάλλιστος έφτασε να επιβάλλει μεγάλη επιείκια και στον κλήρο, σε σημείο μάλιστα ακόμα και αν κάποιος διέπραττε θανάσιμο αμάρτημα να μην αποβάλλεται απο το σώμα των κληρικών, ενώ επέτρεπε και τη διγαμία ή ακόμα τριγαμία του κλήρου<ef>Aυτόθι</ref>. Αυτές οι ενέργειες του Καλλίστου πυροδότησαν ένταση ειδικά απο τους μοντανίζοντες Χριστιανούς, αλλά και αυτούς που ήσαν υπέρμαχοι της αυστηρότητας. Μάλιστα αφού ο Κάλλιστος δεν υποχώρησε έπαψαν να τον αναγνωρίζουν ως επίσκοπο και εξέλεξαν τον Ιππόλυτο στη θέση του το [[220]]. Οι ακραίες για την εποχή καινοτομίες του Καλλιστου γρήγορα μαθεύτηκαν στη Βόρεια Αφρική, οπού οι μοντανιστικές ενθουσιαστικές αντιλήψεις ήταν πολύ ισχυρές, με αποτέλεσμα να προκληθεί και εκεί ένταση με επίθεση του [[Τερτυλλιανός|Τερτυλλιανού]] σε βάρος του Καρθαγένης Αγριππίνου, που είχε εισάγει και αυτός επιεικέστερη γραμμή. Το σχίσμα του Ιππολύτου διατηρήθηκε ως το [[235]], όταν και προβλήθηκε η ανάγκη ενότητας της εκκλησίας λόγω του διωγμού του [[Μαξιμίνος|Μαξιμίνου]]. Οι αντιλήψεις δεν εξαλήφθηκαν απο τις δύο πλευρές, ούτε προήλθε εν τέλει σύγκλιση.
==Υποσημειώσεις==
| |||