Τζόρτζιο ντε Κίρικο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στα πρώιμα έργα του ντε Κίρικο συναντώνται η χαρακτηριστική τεχνική της Μεταφυσικής Ζωγραφικής, καθώς και οι επιδράσεις των Μπαίκλιν και Κλίνγκερ, εμφανείς ειδικότερα στα πρώιμα έργα του, όπως ο ''Ετοιμοθάνατος κένταυρος'' (1909, Συλλογή Assitalia, Ρώμη). Ο ντε Κίρικο έτρεφε ιδιαίτερο θαυμασμό στα μυθικά και συμβολικά τοπία τού Μπαίκλιν καθώς και στα αινιγματικά ή άλλοτε «υπερφυσικά» χαρακτικά του Κλίνγκερ. Από νωρίς, ενσωμάτωσε στους πίνακές του [[μυθολογία|μυθολογικά]] στοιχεία, άρρηκτα συνδεδεμένα με αυτοβιογραφικές αναφορές. Η μεταφυσική εικονογραφία του συνδέθηκε με το έργο του [[Φρειδερίκος Νίτσε|Νίτσε]] και ειδικότερα με ορισμένα από τα σημαντικότερα φιλοσοφικά κείμενά του, όπως τα ''Ιδού ο άνθρωπος'' και ''[[Τάδε έφη Ζαρατούστρας]]''. Ο πίνακας ''Το αίνιγμα του χρησμού'' (π. 1910, Ιδιωτική συλλογή) αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της κατεύθυνσης που επρόκειτο να ακολουθήσει ο ντε Κίρικο. Στο ίδιο έργο, η μορφή που απεικονίζεται αποτελεί πιστό αντίγραφο από τον πίνακα ''Οδυσσέας και Καλυψώ'' (1882) του Άρνολντ Μπαίκλιν. Ως πρώτος «μεταφυσικός» πίνακας του ντε Κίρικο θεωρείται το ''Αίνιγμα ενός φθινοπωρινού απογεύματος'' (1910, Ιδιωτική συλλογή), έργο εμπνευσμένο από την Πλατεία Σάντα Κρότσε στη [[Φλωρεντία]], στο οποίο για πρώτη φορά αποποιήθηκε στοιχεία αφήγησης, βασιζόμενος αποκλειστικά στα ποιητικά χαρακτηριστικά του έργου<ref>Holzhey, 21</ref>, ενώ παράλληλα επιχείρησε να αποδώσει την έννοια του αινίγματος που κρύβεται πίσω από την καθημερινή εμπειρία. Αν και εμπνευσμένο από την πλατεία Σάντα Κρότσε της Φλωρεντίας, ο ντε Κίρικο μεταμόρφωσε τα αρχιτεκτονικά στοιχεία της, μετατρέποντας το αέτωμα της εκκλησίας αναγεννησιακού ρυθμού σε αρχαίο ελληνικό ναό, ή αντικαθιστώντας το μνημείο του Δάντη με αρχαίο άγαλμα. Η αποκάλυψη μίας παράλληλης πραγματικότητας, υπήρξε ένα από τα κεντρικά θέματα της Μεταφυσικής Ζωγραφικής του<ref name="Grove">Matthew Gale, ''The Grove Art Online'', Oxford University Press, Ιανουάριος 2007</ref>.