Πόλεμος Μπόσιν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

* Νίκη της Αυτοκρατορικήςαυτοκρατορικής πλευράς

* Αποκατάσταση Αυτοκρατορικήςαυτοκρατορικής Κυβέρνησηςδιακυβέρνησης

Ωστόσο, στρατιωτικές κινήσεις των αυτοκράτορικών δυνάμεων, ανταρτικές βιαιότητες στην πόλη [[Έντο]] και αυτοκρατορικό διάταγμα υπαγορευμένο από τους [[Σατσούμα]] και [[Τσοσού]] που καθαιρούσε τον οίκο των Τοκουγκάβα, οδήγησε τον Γιοσινόμπου στην οργάνωση μιας στρατιωτικής εκστρατείας προκειμένου να συλλάβει την αυτοκρατορική αυλή στο [[Κυότο]]. Οι τύχες του πολέμου γύρισαν γρήγορα υπέρ της μικρότερης αλλά σχετικά εκσυγχρονισμένης αυτοκρατορικής παράταξης <ref>Drea, Edward. ''Japan’s Imperial Army : Its Rise and Fall, 1853-1945''. Kansas: University Press of Kansas, 2009.</ref> και ύστερα από μια σειρά μαχών που κορυφώθηκαν με την παράδοση του Έντο, ο ίδιος ο Γιοσινόμπου παραδόθηκε. Οι πιστοί στους Τοκουγκάβα υποχώρησαν αρχικά στην Βόρειαβόρεια [[ΧονσούΧόνσου]] και ύστερα στηνστο [[Χοκκάιντο]], όπου και ίδρυσαν την [[Δημοκρατία του Έζο]]. Η ήττα τους στην [[Μάχη του Χάκοντάτε]] εξάλειψε και το τελευταίο προπύργιο του Σόγκουν και η αυτοκρατορική κυριαρχία ήταν πλέον γεγονός σε όλη την Ιαπωνία. Έτσι τελείωσε και η στρατιωτική φάση της [[Μεταρρύθμιση Μεϊτζί|Μεταρρύθμισης Μεϊτζί]]<ref>{{Cite web|url=http://www.lehigh.edu/~rfw1/courses/1999/spring/ir163/Papers/pdf/shs3.pdf|title=The Meiji Restoration: Roots of Modern Japan|last=|first=|date=|website=Lehigh University|publisher=|accessdate=27 Αυγούστου 2016}}</ref>.

Στις 9 Νοεμβρίου 1867 μια μυστική οργάνωση ιδρύθηκε από τους Σατσούμα και Τσοσού εν ονόματι του αυτοκράτορα, με σκοπό "την σφαγή του προδότη Γιοσινόμπου"<ref name=":0">Keene, Donald (2005). Emperor of Japan: Meiji and His World, 1852–1912. Columbia</ref>. Πριν από αυτό όμως, ο ίδιος ο Γιοσινόμπου παρέδωσε την εξουσία του στον Αυτοκράτορααυτοκράτορα, δεχόμενος να είναι "το όργανο διεκπεραίωσης των αυτοκρατορικών εντολών <ref>Satow, Ernest (1968) [1921]. A Diplomat in Japan. Tokyo: Oxford.</ref>. Το Σογκουνάτο Τογκουκάβα έφτασε στο τέλος του.

Μολονότι ενδοτικός στην αρχή ο Γιοσινόμπου, στις 17 Ιανουαρίου 1968 δήλωσε ότι δεν δεσμεύεται από το διάταγμα της Παλινόρθωσης (της αυτοκρατορικής εξουσίας) και ζήτησε την ανάκλησή του. Στις 24 Ιανουαρίου, αποφάσισε να επιτεθεί στο Κυότο, που ελεγχόταν από δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα. Αυτή η απόφαση υπαγορεύθηκε από την πληροφορία ότι είχαν γίνει πολλοί εμπρησμοί στην πόλη [[Έντο]], αρχής γενομένης από τα πέριξ του πύργου του Έντο, της κύριας κατοικίας των Τοτουγκάβα. Υπαίτιος για αυτό θεωρήθηκε ένας σαμουράι προσκείμενος στους Σατσούμα που την ίδια μέρα επιτέθηκε σε δημόσιο γραφείο. Την επομένη δυνάμεις του Σόγκουν επιτέθηκαν στην κατοικία του νταϊμυό (άρχονταμεγάλου φεουδάρχη) των Σατσούμα Τακαμόρι στο Έντο, όπου κρύβονταν πολλοί αντισογκουνικοί που δημιουργούσαν προβλήματα στον Σόγκουν, υπό την καθοδήγηση του νταϊμυό. Η κατοικία κάηκε ολοσχερώς και πολλοί οπαδοί του Τακαμόρι σκοτώθηκαν και εκτελέστηκαν<ref>Trudy Ring. ''International Dictionary of Historic Places: Asia and Oceania''. σελίδα 651.</ref>.

Στις 27 Ιανουαρίου 1868, δυνάμεις του Σόγκουν επιτέθηκαν σε δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα κοντά στις τοποθεσίες Τομπά και Φουσίμι, στην νότια είσοδο του Κυότο. Ένα μέρος από τους 15.000 άντρες που είχε η στρατιά του Σόγκουν είχε εκπαιδευτεί από τους Γάλλους, αλλά η πλειονότητα ήταν παραδοσιακοί [[Σαμουράι]]. Οι δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα ήταν μικρότερες (μόλις 5.000 άντρες), πλήρως όμως κσυγχρονισμένες. Είχαν πυροβόλα καμπύλης τροχιάς (howitzer), [[Τυφέκιο|τυφέκια]] και λίγα πολυβόλα [[Γκάτλινγκ]] <ref>{{Cite book|title=Advanced Skills in Executive Protection|last=Hunsicker|first=A.|publisher=Universal Publishers|year=20 Μαρτίου 2010|isbn=1599428490|location=Αγγλία|page=4}}</ref>. Η πρώτη ημέρα της μάχης δεν ήταν αποφασιστική. Την δεύτερη ημέρα οι δυνάμεις Τσοσού-Σατσούμα ύψωσαν την αυτοκρατορική σημαία και όρισαν κατ' όνομα διοικητή της στρατιάς έναν συγγενή του Αυτοκράτορααυτοκράτορα καθιστώντας έτσι τον στρατό τους αυτοκρατορικό (''官軍'', ''κανγκούν'')<ref>Totman, Conrad. ''Collapse of the Tokugawa Bakufu'', 1862–1868. Honolulu: University of Hawai'i Press, 1980</ref>. Επί πλέον, αρκετοί ελάσσονες νταϊμυό, πιστοί μέχρι τότε στον σόγκουν, άρχισαν να αυτομολούν στο αυτοκρατορικό στρατόπεδο, παρακινημένοι από τους αυλικούς. φεουδαρχικοί ηγέτες μικρών φατριών πρόδωσαν τον Σόγκουν και τάχθηκαν με το μέρος του Αυτοκράτορααυτοκράτορα. Έτσι η αυτοκρατορική παράταξη είχε το πλεονέκτημα<ref>{{Cite book|title=Respect and Consideration|last=Denney|first=John|publisher=Radiance Press|year=14 Οκτωβρίου 2011|isbn=0956879802|location=Αγγλία|page=285-286}}</ref>.

[[Αρχείο:Great victory of Kangun Imperial forces.jpg|αριστερά|μικρογραφία|371x371εσ|Νίκη της Αυτοκρατορικήςαυτοκρατορικής Παράταξηςπαράταξης.]]

Ο Σαϊγκό ΤακαμόριοδήγησεΤακαμόρι οδήγησε τις νικηφόρες αυτοκρατορικές δυνάμεις στην βόρεια και ανατολική Ιαπωνία και νίκησε στην [[Μάχη Κοσού-Κατσουνούμα]]<ref>''Bakumatsu Boshin Seinan Senso'' (幕末戊辰西南戦争) Gakken 2006</ref>. Έπειτα περικύκλωσε το Έντο (Μάιος 1868) που παραδόθηκε άνευ όρων<ref>{{Cite web|url=http://www.japanese-greatest.com/mentality-culture/meiji-restoration.html|title=Bloodless Surrender of Edo Castle in Meiji Restoration {{!}} The World's Greatest Japanese|last=Japanese|first=The World's Greatest|website=www.japanese-greatest.com|accessdate=2016-09-05}}</ref>. Μερικές ομάδες συνέχισαν την αντίσταση ακόμη και μετά την παράδοση της πόλης, αλλά ηττήθηκαν στην [[Μάχη της Ουένο]] στις 4 Ιουλίου 1868<ref>''Gekidosuru Aizu Boshin Hen''. Vol. 5 of ''Aizuwakamatsu Shi''. Tōkyō: Kokushō-kankōkai, 1981</ref>.

Εν τω μεταξύ, ο ηγέτης του στόλου του Σόγκουν Ενομότο Τακεάκι, αρνήθηκε να παραδώσει όλα τα πλοία του. Παρέδωσε μόνο τέσσερα και ύστερα διέφυγε βόρεια με τον υπολειπόμενο στόλο του Σόγκουν (οκτώ ατμόπλοια και πληρώματα 2.000 ανδρών). Σκόπευε να οργανώσει μια αντεπίθεση κατά των αυτοκρατορικών θέσεων ενισχυμένος από τους βόρειους ντάιμιονταϊμυό και βοηθούμενος από Γάλλους στρατιωτικούς συμβούλους<ref>{{Cite web|url=https://www.britannica.com/biography/Enomoto-Takeaki|title=Enomoto Takeaki {{!}} Japanese naval officer and statesman|accessdate=2016-09-05}}</ref>.

Μετά την παράδοση του Γιοσινόμπου, η πλειονότητα της Ιαπωνίας αποδέχθηκε την κυβέρνηση του αυτοκράτορα. Ωστόσο, πολλά τιμάρια της Βόρειας Ιαπωνίας, με επίκεντρο αυτό της πατριάς [[Αϊζού]] συνέχισαν την αντίσταση. Τον Μάιο πολλοί [[ντάιμιονταϊμυό]] δημιούργησαν συμμαχία εναντίον των αυτοκρατορικών δυνάμεων. Η συμμαχία αυτή, με όνομα [[Ουέτσου Ρεππάν]] (''奥羽越列藩同盟'') είχε ως κύρια μέλη τις πατριές: [[Σεντάι (Φατρία)|Σεντάι]], [[Γιονεζάγουα]], Αϊζού, [[Σονάι]] και [[Ναγκαόκα]]<ref>{{Cite book|title=Modern Japanese Art and the Meiji State: The Politics of Beauty|last=Sato|first=Doshin|publisher=Getty Research Institute|year=2011|isbn=1606060597|location=Ιαπωνία|page=79}}</ref>. Ο στρατός τους στο σύνολο αριθμούσε 50.000 άνδρες<ref>Polak, Christian. (2001). ''Soie et lumières: L'âge d'or des échanges franco-japonais (des origines aux années 1950)''. Tokyo: Chambre de Commerce et d'Industrie Française du Japon, Hachette Fujin Gahōsha (アシェット婦人画報社).</ref>. Ένας αυτοκρατορικός πρίγκηπας, ο [[Κιτασιρακάβα Γιοσιχίσα]], διέφυγε στον βορρά με οπαδούς του Τοκουγκάβα και έγινε ο οναμαστικός αρχηγός του Βόρειου Συνασπισμού, επιδιώκοντας να ονομαστεί "Αυτοκράτορας Τόμπου". <ref>{{Cite web|url=http://wiki.samurai-archives.com/index.php?title=Kitashirakawa_Yoshihisa|title=Kitashirakawa Yoshihisa - SamuraiWiki|website=wiki.samurai-archives.com|accessdate=2016-09-05}}</ref>.

Ο στόλος του ΣόγκουνΕνομότο παρότισυγκεντρώθηκε ήτανστο μεγαλύτεροςΣεντάι σεστις αριθμό26 Αυγούστου. Παρότι μεγαλύτερος, ήταν πολύ φτωχά εξοπλισμένος και βασιζόταν σε παλαιές μεθόδους πολέμου για να αντιμετωπίσει εχθρικές επιθέσειςμάχης. ΜοντέρνεςΣύγχρονος υποδομέςεξοπλισμός δεν υπήρχανυπήρχε και έγιναν κάποιες γρήγορες προσπάθειες γιατης κατασκευήτελευταίας μοντέρνουώρας οπλισμού,για όπωςτην κανόνιακατασκευή ξύλινων κανονιών. Τα κανόνια αυτά τοποθετούνταν στα πλοία με σκοινιά και γάντζους και μπορούσαν να πυροβολήσουν τρεις με τέσσερις φορές πριν σκάσουνεκραγούν. ΩστόσοΜόνο ο ντάιμιονταϊμυό της φατρίας Ναγκαόκα κατάφερε και απέκτησε δύο με τρία [[Πολυβόλα Γκάτλινγκ Πολυβόλα]] και περίπου 2.000 μοντέρνασύγχρονα τυφέκια από τον Γερμανό έμποραέμπορο όπλων [[Χένρυ Σνέλλ]]<ref>{{Cite web|url=http://ejje.weblio.jp/content/Edward+and+Henry+Schnell|title=Edward and Henry Schnellの意味 - 英和辞典 Weblio辞書|website=ejje.weblio.jp|accessdate=2016-09-05}}</ref>.

Τον Μάιο του έτους 1868 ο ντάιμιονταϊμυό της Ναγκαόκα κατάφερε και έπληξε βαριά τον Αυτοκρατορικόαυτοκρατορικό Στρατόστρατό στην [[Μάχη του Χοκουέτσου]]<ref>{{Cite web|url=http://ejje.weblio.jp/content/Battle+of+Hokuetsu|title=Battle of Hokuetsuの意味 - 英和辞典 Weblio辞書|website=ejje.weblio.jp|accessdate=2016-09-05}}</ref> αλλά στο τέλος το κάστρο του αλώθηκε στις 19 του μηνός. Οι Αυτοκρατορικέςαυτοκρατορικές δυνάμεις συνέχισαν να κατευθύνονται βόρεια νικώντας δυνάμεις του Σόγκουν στην [[Μάχη του Περάσματος Μπονάρι]], που άνοιξε τηντον οδόδρόμο για την επίθεσή τους στο κάστρο του Αϊζουβακαμάτσου κατά την [[Μάχη της Αϊζού]] τον Οκτώβριο του 1868<ref>''Aizu Senso Zenshi'' (会津戦争全史) Hoshi Ryoichi </ref>, δημιουργώνταςκαι ανεπανόρθωτεςάφησε βλάβεςτο στηνΣαντάι άμυνα των δυνάμεων του Σόγκουνανυπεράσπιστο.

Ο συνασπισμός διαλύθηκε, και στις 12 Οκτωβρίου 1868 ο στόλος του Σόγκουν έφυγε από το [[Σεντάι]] και κατευθύνθηκε στηνστο πόληνησί Έχο (που μετονομάστηκε αμέσως μετά σε [[Χοκκάιντο]]) έχοντας αποκτήσει δύο ακόμη πλοία και περίπου 1.000 ακόμη άνδρες οι οποίοι στην πλειονότητααπό τους ήτανεναπομείναντες εναπομείνοντεςτων απόμαχών τις αποτυχημένες μάχες τουκαι Σόγκουνατάκτους. Επίσης στον στόλο υπήρχαν πολλοίαρκετοί Γάλλοι σύμβουλοι.

Στις 26 Οκτωβρίου, η πόλη Έντο μετονομάστηκε σε [[Τόκιο]] και η περίοδος Μεϊτζί άρχισε επίσημα. Η πόλη [[Αϊζού]] πολιορκήθηκε και αυτοκτόνησαν όλοι οι νεαροί πολεμιστές [[Λευκοί Τίγρεις]] (''白虎隊'', ''Μπιακοτάι'') οι οποίοι ήταν νεαροί πολεμιστές<ref>Nakamura Akihiko (2001). ''Byakkotai''. Tokyo: Bunshun-shinsho.</ref>. Στις 6 Νοεμβρίου κυριεύθηκε και η πολή Αϊζούπαραδόθηκε.

Ύστερα από την κυριαρχίαήττα τηςστην πόληςβόρεια ΑϊζούΧόνσου, απόο ταΕνομότο ΑυτοκρατορικάΤακεάκι στρατεύματα,κατέφυγε οστο στόλοςβορειότατο τουνησί ΣόγκουνΧοκκάιντο μαζί(που μεονομαζόταν διάφορουςτότε ξένουςΈζο) σύμβουλους,με οιτα περισσότεροιυπολείμματα [[Γάλλοι]]του κατέφυγαν βόρειαστόλου και αγκυροβόλησαντους στηνΓάλλος πόλη [[Έζο]]συμβούλους. Εκεί οργάνωσαν κυβέρνηση βασισμένη στα [[ΗΠΑ|Αμερικάνικααμερικάνικα]] πρότυπα. Σκοπός της κυβέρνησης αυτής ήταν να δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο νησιωτικό κράτος προκειμένου να αναπτυχθεί ητο πόληνησί [[Χοκκάιντο]]<ref>Ballard C.B., Vice-Admiral G.A. ''The Influence of the Sea on the Political History of Japan''. London: John Murray, 1921</ref>. Το κράτος που δημιουργήθηκε ήταν η [[Δημοκρατία του Έζο]]. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτόη τομοναδική κράτοςπερίπτωση ήτανδημοκρατίας καιστην είναιΙαπωνία τοκαι μόνοότι σεο ολόκληρηΕνομότο τηνεξελέγη ιστορίαμε τηςμεγάλη Ιαπωνίας που ως κύριο σύστημα διακυβέρνησης ήταν η [[δημοκρατία]]πλειοψηφία. Η κυβέρνηση προσπάθησε να έρθει σε επαφή με πολλές ξένες δυνάμειςδιπλωματικές αντιπροσωπείες που βρίσκονταν στην Χακοντάτε (Αμερικανούς, Γάλλους και Ρώσους), προκειμένου να κερδίσει την εμπιστοσύνηαναγνώριση και ενίσχυση τους, αλλά αυτές οι προσπάθειες δεν τελεσφόρησαν. Οι περισσότερες χώρες δεν αναγνώριζαν το κράτος αυτό ως μια πραγματική οντότητα και το έβλεπαν ως ένα σχισματικό δημιούργημα. Η διοίκηση της Δημοκρατίας πρότεινε στην Αυτοκρατορική κυβέρνηση να συγκυβερνήσουν την γη του πρώην Σόγκουν Τοκουγκάβα, αλλά αυτή η πρόταση δεν έγινε δεκτή από το Αυτοκρατορικό Συμβούλιο<ref>Black, John R. (1881). Young Japan: Yokohama and Yedo, Vol. II. London: Trubner & Co., σελ. 240-241

[[Αρχείο:Stonewall-Kotetsu.jpg|μικρογραφία|230x230εσ|Το ''κοτέτσουΚοτέτσου'', το πλοίο που ήθελαν να αποκτήσουν οι ναύτες του Σόγκουν.]]

Τον [[Χειμώνας|χειμώνα]] αναδιοργανώθηκεοι ηστασιαστές άμυνα του κράτους. Ενίσχυσανοχύρωσαν τις οχυρώσειςθέσεις τους στην περιοχήνοτιότατη χερσόνησο του [[νησιού, την Χακοντάτε]], και έκτισανκατασκεύασαν νέοτο οχυρόφρούριο στηνΓκορυοκάκου [[Γκοριοκάκου]]στο κέντρο της. Τα στρατεύματα ήταν υπό γαλλο-ιαπωνική διοίκησιν. Ανώτατος διοικητής ήταν ο Οτόρι Κεϊσούκε και μετά από αυτόν ο Ζυλ Μπρυνέ.<ref>{{Cite web|url=http://www.hakodate.travel/en/things-to-do/top7/goryokaku/|title=Goryokaku {{!}} Top7 Must-See Hakodate|last=|first=|date=|website=Travel Hakodate|publisher=|language=Αγγλικά|accessdate=5 Σεπτεμβρίου 2016}}</ref>. Οι άνδρες εκπαιδεύθηκαν υπό την καθοδήγηση των [[Γάλλοι|Γάλλων]]. Ο συνολικός στρατός τους αριθμούσε τέσσερις ταξιαρχίες. Ηδιοικούμενες κάθεαπό μιαέναν απόΓάλλο αυτέςυπαξιωματικό διοικούντανκαι απόδιαιρούμενες ένανσε Γάλλοοκτώ ημιταξιαρχίες υπό Ιάπωνες διοικητές.

Ο Αυτοκρατορικόςαυτοκρατορικός στόλος έφτασε στο λιμάνι της [[Μιγιάκο]], στην βόρεια Χόνσου, στις 20 Μαρτίου. Οι επαναστάτες τηςτου Έζο, περιμένονταςγια αυτήννα προλάβουν την κίνησηάφιξη και άλλων πλοίων, οργάνωσαν ένα ριψοκίνδυνοτολμηρό σχέδιο για να κυριαρχήσουνκαταλάβουν το πλοίο ''κοτέτσουΚοτέτσου'' του Αυτοκρατορικού στόλου. Αρχηγός της απόπειρας ήταν ο [[Χιτζικάτα Τοσιζό]]. Τρία πολεμικά πλοία εστάλησαν στο μέτωπο να αντιμετωπίσουν τα αυτοκρατορικά και στην ιστορίααιφνιδιαστική αυτή ηεπίθεση, απόπειραπου έμεινε γνωστή ως [[ΜάχηΝαυμαχία του Κόλπου Μιγιάκο]]<ref>{{Cite web|url=http://ejje.weblio.jp/content/Naval+Battle+of+Miyako+Bay|title=Naval Battle of Miyako Bayの意味 - 英和辞典 Weblio辞書|website=ejje.weblio.jp|accessdate=2016-09-06}}</ref>. Η μάχησύγκρουση έληξε ωςμε αποτυχία γιατων την πλευρά του Σόγκουνστασιαστών, κυρίως λόγω του κακού καιρού, κακοδιατηρημένωνμηχανικών πλοίωνπροβλημάτων και της χρήσης των πολυβόλων Γκάτλινγκ από την Αυτοκρατορικήαυτοκρατορική πλευρά ενάντια στους επιβιβαζόμενουςεπιβαίνοντες άντρεςσαμουράι.

Οι Αυτοκρατορικέςαυτοκρατορικές δυνάμεις εκμεταλλεύτηκανεδραίωσαν την νίκηκυριαρχία τους καιστο εδραίωσανμεγαλύτερο τηνμέρος υπεροχήτης τους στην Ηπειρωτική ΙαπωνίαΙαπωνίας και τον Απρίλιο του 1869 έστειλαν στόλο με περίπου 7.000 άνδρες στηνστο Έζο, αρχίζοντας την [[Μάχη του Χακοντάτε]]. Οι Αυτοκρατορικές δυνάμειςαυτοκρατορικοί προχωρούσαν με μεγάλη ορμήγρήγορα και τακτικήνίκησαν και γρήγορα κέρδισαν τηνστην [[Ναυμαχία του Κόλπου Χακοντάτε]]<ref>Onodera Eikō, ''Boshin Nanboku Senso to Tohoku Seiken''. Sendai: Kita no Sha, 2004</ref>. Μάλιστα, η ναυμαχία αυτή ήταν ητην πρώτη μεγάλη ναυμαχία της Ιαπωνίας που συμμετείχαν μόνο μοντέρνασύγχρονα πλοία. ΜετάΤο την μάχη και τις τρομερές ήττες που υπέστησαν οι δυνάμειςφρούριο του ΣόγκουνΓκορυοκάκου, το οχυρό στην Γκοριοκάκου έμεινε με μόνοοκτακόσιους 800πολεμιστές, άνδρες.περικυκλωθηκε Βλέποντας την αισχρότητα της κατάστασης,και οι Γάλλοι στρατιωτικοί σύμβουλοι κατέφυγανδραπέτευσαν σε ένα γαλλικό πλοίο που ήταν σταθμευμένοναυλοχούσε στον κόλπο. ΧακοντάτεΗ καιιαπωνική έπλευσανκυβέρνηση προς την Γαλλία. Ο Σόγκουν επέμενεζήτησε να δικαστούν στην Γαλλία για εγκλήματατις πολέμουενέργειές τους, αλλά η δίκη ποτέ δεν έγινε εξ αιτίας της λαΙκής υποστήριξης που εκδηλώθηκε στην Γαλλία.

Ο Ενομότο, ο αρχηγός και πρόεδρος της Δημοκρατίας του Έζο, ήταν αποφασισμένος να πολεμήσει μέχρι το τέλος και έστειλε όλα του τα πολύτιμα αντικείμενα στην Αυτοκρατορικήστον παράταξηαντίπαλο για να τα φυλάξει. Μέσα σε αυτά υπήρχαν πολύτιμοιΝαυτικοί κώδικες ναυτικού περιεχομένουΚώδικες που έφερε από την [[Ολλανδία]], τους οποίους εμπιστεύτηκε στον στρατηγό της Αυτοκρατορικήςαυτοκρατορικής παράταξης, [[Κουρόντα Κιγιοτάκα]]. Στο τέλος όμως ο Ενοτόμο πείστηκε να παραδοθεί, αφού του είπαν ότι "Το να ζεις μετά από μια αποτυχίαήττα είναι ο γενναίος τρόπος, να πεθάνεις μπορείς όποτε θες". Ο Ενομότο παραδόθηκε στις 27 Ιουνίου 1869, πλήρως αποδεχόμενος την υπεροχήκυριαρχία του Αυτοκράτορααυτοκράτορα και διέλυσε τηνη Δημοκρατία του Έζο έπαψε να υπάρχει<ref>{{Cite web|url=http://www.jref.com/articles/enomoto-takeaki.104/|title=Biographies - Enomoto Takeaki|accessdate=2016-09-06}}</ref>.

== ΤοΤα επακόλουθοεπακόλουθα ==

Μετά την στέψη του, ο Μεϊτζί ορκίστηκε τον [[Όρκος των Πέντε Άρθρων|Όρκο των Πέντε Άρθρων]] (''五箇条の御誓文, Γκοκατζό νο Γκοσεϊμόν'')<ref>{{Cite web|url=http://afe.easia.columbia.edu/ps/japan/charter_oath_1868.pdf|title=THE CHARTER OATH (OF THE MEIJI RESTORATION), 1868|last=|first=|date=|website=Πανεπιστήμιο Columbia|publisher=|accessdate=8 Σεπτεμβρίου 2016}}</ref>, ενθαρρύνοντας τις συνελεύσεις για εύρεση λύσεων, υποσχόμενος περισσότερες ευκαιρίες για τον απλό κόσμο, καταργώντας τα "κακά έθιμα του παρελθόντος" και αναζητώντας γνώση από όλες τις πλευρές της χώρας για να καταστεί η αυτοκρατορική δύναμη πιο ισχυρή και με καλύτερες βάσεις. Άλλες μεταρρυθμίσεις του Μεϊτζί περιλάμβαναν την [[Κατάργηση του συστήματος των χαν]] το 1871<ref>Mark Ravina, ''Land and Lordship in Early Modern Japan'', Stanford University Press (1999), σελ. 204-206</ref>, όπου οι ντάιμιονταϊμυό της κάθε περιοχής αντικαταστάθηκαν από νομάρχες διορισμένους από τον Αυτοκράτορα και οι περιοχές άλλαξαν μορφή και μετατράπηκαν σε νομαρχίες. Σημαντικές ήταν και οι μεταρρυθμίσεις όσο αναφορά την παιδεία του λαού, όπου κατέστη υποχρεωτική η βασική εκπαίδευση<ref>{{Cite web|url=https://www.nier.go.jp/English/educationjapan/pdf/201103EJPP.pdf|title=Education in Japan: Past and Present|last=|first=|date=|website=Εθνικό Ίδρυμα για την Έρευνα Εκπαιδευτικής Πολιτικής Ιαπωνίας|publisher=|accessdate=8 Σεπτεμβρίου 2016}}</ref>. Επίσης καταργήθηκαν οι κοινωνικές διαφοροποιήσεις του Κομφουκισμού. Όλες αυτές οι αλλαγές επικυρώθηκαν και επίσημα το 1869 με το [[Σύνταγμα Μεϊτζί]] (''大日本帝國憲法, Ντάι Νιππόν Τεϊκόκκου Κενπό, κυριολεκτικά: '''Το Σύνταγμα της Αυτοκρατορίας της Ιαπωνίας''''')<ref>{{Cite web|url=http://www.ndl.go.jp/constitution/e/etc/c02.html|title=The Constitution of the Empire of Japan|last=|first=|date=|website=Εθνική Βιβλιοθήκη Αυτοκρατορικών Διαταγμάτων Ιαπωνίας|publisher=|accessdate=8 Σεπτεμβρίου 2016}}</ref>. Παρόλο που οι Σαμουράι υποστήριξαν την Αυτοκρατορική Αυλή, πολλές από τις πρώτες μεταρρυθμίσεις του Μεϊτζί θεωρήθηκαν ως πλήγμα στα συμφέροντα τους: η δημιουργία ενός επαγγελματικού κρατικού στρατού με επιστράτευση από όλες τις κοινωνικές τάξεις, κάθως και η κατάργηση του κληρονομικού κύρους και πλεονεκτημάτων που είχαν εως τότε οι Σαμουράι έκανε πολλούς να δημιουργήσουν εχθρικές τάσεις προς το κράτος<ref name=":1" />. Αυτό εκδηλώθηκε ιδιαίτερα στην νότια Ιαπωνία, όπου το 1874 έγινε η [[Εξέγερση των Σάγκα]]<ref>Nussbaum, Louis-Frédéric. (2005). "Saga no ran" στην ''[https://books.google.com/books?id=p2QnPijAEmEC&pg=PA804 Japan Encyclopedia]'', σελ. 804</ref> και το 1876 η [[Εξέγερση των Τσοσού]]. Ένας πρώην Σαμουράι στην [[Σατσούμα]] που εγκατέλειψε το κράτος για διαφορές ως προς τους ξένους, οργάνωσε την [[Εξέγερση των Σατσούμα]] το 1877<ref>Augustus Henry Mounsey (1879). ''The Satsuma Rebellion, an Episode of Modern Japanese History''</ref>. Σκοπός της εξέγερσης ήταν η διατήρηση των δικαιωμάτων των Σαμουράι και το μόττο τους ήταν "νέα κυβέρνηση, ακμαιότατο ηθικό" (''新政厚徳, σινσέι κότοκου''). Η εξέγερση έληξε με την ήττα των Σατσούμα στην [[Μάχη της Σιρογιάμα]]<ref>Perkins, Dorothy, Japan Goes to War: A Chronology of Japanese Military Expansion, Diane Publishing