Λατινοκρατία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

==Λατινοκρατία ή Φραγκοκρατία;==

Η περίοδος 1204 έως 1566 ή ακόμα 1669 και 1797, ως ακρότατο όριο τερματισμού της Λατινοκρατίας στον ελληνικό χώρο χαρακτηρίζεται από μια ποικιλία δυτικών κυριάρχων: Φράγκων/Βουργουνδών, Φλαμανδών, Γενουατών, Λομβαρδών, Βενετών, Καταλανών<ref>Μαρία Ντούρου-Ηλιοπούλου, «Καταλανική παρουσία στην Κρήτη τον 14ο αιώνα», στο:Πεπραγμένα του Ζ΄Διεθνούς Κρητολογικού Συνεδρίου, τομ. Β2 τμήμα Βυζαντινών και Μέσων χρόνων, Ρέθυμνο 1995, σελ.587-591</ref>, Φλωρεντινών, Ναβαρραίων, Ιπποτών Ναϊτών ή Ιωαννιτών. Όλοι αυτοί είχαν ως κοινό πολιτιστικό χαρακτηριστικό την πολιτισμική-θρησκευτική τους ταυτότητα: όλοι ήταν Λατίνοι, οπαδοί της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και αναγνώριζαν τον Πάπα της Ρώμης ως ανώτατο θρησκευτικό και πνευματικό τους ηγέτη.<ref>Αλέξιος Σαββίδης, «''Λατινοκρατία''-''Φραγκοκρατία'' μετά το 1204 μ.Χ. Όροι ταυτόσημοι; Ένα βιβλιογραφικό δοκίμιο για τους πρώτους αιώνες των δυτικών κυριαρχιών στον ελλαδικό χώρο», Βυζαντιακά, τομ.23 (2003),σελ.187</ref>

Στις πηγές το όνομα ''Λατίνος'' προσδιορίζει γενικά τον δυτικό άνθρωπο, ανεξαρτήτως εθνικής υπόστασης, ενώ το όνομα ''Φράγκος'' ταυτίζεται με το ''Λατίνος'' και δηλώνει τον Δυτικοευρωπαίο. Τέλος το ''Φράγκος'' καταλήγει να δηλώνει τον γαλλόφωνο ή τον γαλλικής καταγωγής δυτικό.<ref>Χρύσα Μαλτέζου, «Graecolatinitas Nostra: Ζητήματα και προοπτικές», στο: Διεθνές συμπόσιο Πλούσιοι και φτωχοί στην κοινωνία της Ελληνολατινικής ανατολής (Χρύσα Μαλτέζου επίμ), Βενετία 1998, σελ11 Νικόλαος Κοντοσόπουλος, «Το εθνικό όνομα Φράγκος και τα παράγωγά του», Λεξικογραφικόν Δελτίον της Ακαδημίας Αθηνών, τομ. 18 (1993), σελ.81</ref>