Ανταρκτική: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
+πρότυπο
μ μικροδιορθώσεις
Γραμμή 40:
Η Ανταρκτική είναι, κατά μέσο όρο, η πιο κρύα, η ξηρότερη, και η πιο ανεμώδης ήπειρος, ενώ έχει και το υψηλότερο μέσο [[υψόμετρο]] από όλες τις άλλες ηπείρους.<ref>{{cite web|author=National Satellite, Data, and Information Service|title=National Geophysical Data Center|publisher=Government of the United States|url=http://www.ngdc.noaa.gov/mgg/image/2minrelief.html|accessdate=9 Ιουνίου 2006|archiveurl=http://web.archive.org/web/20060613001502/http://www.ngdc.noaa.gov/mgg/image/2minrelief.html|archivedate=13 Ιουνίου 2006 <!--DASHBot-->|deadurl=no}}</ref> Η Ανταρκτική θεωρείται [[έρημος]], με ετήσιες [[υετός|κατακρημνίσεις]] μόλις 200&nbsp;mm κατά μήκος των ακτών, και πολύ λιγότερο στην ενδοχώρα.<ref>{{cite web|author=Joyce, C. Alan|url=http://www.worldalmanac.com/blog/2007/01/the_world_at_a_glance_surprisi.html|title=The World at a Glance: Surprising Facts|work=The World Almanac|date=18 Ιανουαρίου 2007|accessdate=7 Φεβρουαρίου 2009|archiveurl=http://web.archive.org/web/20090304001123/http://www.worldalmanac.com/blog/2007/01/the_world_at_a_glance_surprisi.html|archivedate=4 Μαρτίου 2009 <!--DASHBot-->|deadurl=no}}</ref> Η θερμοκρασία στην Ανταρκτική έχει φτάσει και -93&nbsp;°C. Δεν υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι, κατοικούν όμως από 1.000 έως 5.000 άνθρωποι σε όλη τη διάρκεια του χρόνου σε ερευνητικούς σταθμούς που υπάρχουν διάσπαρτοι στην ήπειρο. Μόνο προσαρμοσμένοι στο κρύο οργανισμοί μπορούν να ζήσουν στην Ανταρκτική, μεταξύ των οποίων πολλά είδη [[φύκη|φυκών]], [[ζώο|ζώων]] (για παράδειγμα [[ακάρεα]], [[νηματώδη]], [[Πιγκουίνος|πιγκουίνοι]], [[φώκιες]] και [[βραδύπορα]]), [[βακτήρια]], [[μύκητες]], [[φυτά]] και [[πρώτιστα]]. Η βλάστηση, όπου εμφανίζεται, είναι τύπου [[τούνδρα]]ς.
 
Η πρώτη επιβεβαιωμένη θέαση της ηπείρου είναι κοινώς αποδεκτό ότι συνέβη το 1820 από την ρωσική αποστολή του [[Φάμπιαν Γκότλιμπ φον ΜπέλινγκχάουζενΜπέλινγκσχαουζεν]] και του [[Μιχαήλ Πετρόβιτς Λάζαρεφ|Μιχαήλ Λαζάρεφ]] στο ''[[Βοστόκ (πολεμικό πλοίο)|Βοστόκ]]'' και το ''[[Μίρνι (πολεμικό πλοίο)|Μίρνι]]'', αν και υπήρχαν μύθοι και υποθέσεις για μία ''[[Terra Australis]]'' («Νότια Γη») από την αρχαιότητα. Η ήπειρος ωστόσο έμεινε εν γένει παραμελημένη για το υπόλοιπο του 19ου αιώνα εξαιτίας του εχθρικού περιβάλλοντος, της έλλειψης πόρων και της απομόνωσης. Η [[Συνθήκη της Ανταρκτικής]] υπογράφηκε το 1959 από 12 κράτη, και μέχρι τώρα την έχουν υπογράψει 49. Η συνθήκη απαγορεύει στρατιωτικές δραστηριότητες και εξόρυξη ορυκτών, πυρηνικές εκρήξεις και διάθεση πυρηνικών αποβλήτων, ενώ υποστηρίζει την επιστημονική έρευνα και προστατεύει την [[οικοζώνη]] της ηπείρου. Συνεχιζόμενα πειράματα διεξάγονται από πάνω από 4.000 επιστήμονες από διάφορες χώρες.
 
==Ετυμολογία==
Γραμμή 48:
Η πίστη για την ύπαρξη μιας ''Terra Australis'', μιας τεράστιας ηπείρου στον άπω νότο της υδρογείου ώστε να «εξισορροπεί» τις βόρειες ηπείρους της Ευρώπης, της Ασίας και της Βορείου Αμερικής, υπάρχει από τα χρόνια του [[Κλαύδιος Πτολεμαίος|Πτολεμαίου]] (1ος αιώνας μ.Χ.), ο οποίος πρότεινε την ιδέα προκειμένου να διατηρηθεί η [[συμμετρία]] όλων των γνωστών μαζών γης του κόσμου. Ακόμα και στα τέλη του 17ου αιώνα, και αφού είχε διαπιστωθεί ότι η Νότια Αμερική και η Αυστραλία δεν ήταν τμήματα της θρυλούμενης «Ανταρκτικής», οι γεωγράφοι πίστευαν ότι η ήπειρος ήταν πολύ μεγαλύτερη από το πραγματικό της μέγεθος.
 
Οι ευρωπαϊκοί χάρτες εξακολουθούσαν να δείχνουν αυτή την υποθετική γη μέχρι που τα πλοία του [[Τζέιμς Κουκ]], [[HMS Resolution (1771)|HMS ''Resolution'']] και ''[[HMS Adventure (1771)|Adventure]]'' διέσχισαν τον Ανταρκτικό Κύκλο στις 17 Ιανουαρίου του 1773, τον Δεκέμβριο του 1773 και ξανά τον Ιανουάριο του 1774.<ref>{{cite web|publisher=The Mariners' Museum|title=Age of Exploration: John Cook|url=http://www.mariner.org/educationalad/ageofex/cook.php|accessdate=12 Φεβρουαρίου 2006|archiveurl=http://web.archive.org/web/20060207175624/http://www.mariner.org/educationalad/ageofex/cook.php<!-- Bot retrieved archive -->|archivedate=7 Φεβρουαρίου 2006}}</ref> Ο Κουκ έφτασε σε απόσταση 121 χλμ. από τις ακτές τις Ανταρκτικής πριν οπισθοχωρήσει ενόψει του πάγου τον Ιανουάριο του 1773.<ref>James Cook, ''The Journals'', edited by Philip Edwards. Penguin Books, 2003, σ. 250.</ref> Η πρώτη επιβεβαιωμένη θέαση της Ανταρκτικής μπορεί να εντοπιστεί στα πληρώματα τριών διαφορετικών πλοίων. Σύμφωνα με διάφορους οργανισμούς (το [[Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών]] (NSF) των ΗΠΑ,<ref>{{cite web|author=U.S. Antarctic Program External Panel of the National Science Foundation|title=Antarctica—Past and Present|url=http://www.nsf.gov/pubs/1997/antpanel/antpan05.pdf|publisher=Government of the United States|accessdate=6 Φεβρουαρίου 2006|format=PDF|archiveurl=http://web.archive.org/web/20060217231018/http://www.nsf.gov/pubs/1997/antpanel/antpan05.pdf|archivedate=17 Φεβρουαρίου 2006 <!--DASHBot-->|deadurl=no}}</ref> την [[NASA]],<ref>{{cite web|url=http://quest.arc.nasa.gov/antarctica/background/NSF/palmer.html|title=Nathaniel Brown Palmer, 1799–1877|author=Guthridge, Guy G|publisher=Government of the United States, National Aeronautics and Space Administration|accessdate=6 Φεβρουαρίου 2006|archiveurl=http://web.archive.org/web/20060202101525/http://quest.arc.nasa.gov/antarctica/background/NSF/palmer.html|archivedate=2 Φεβρουαρίου 2006 <!--DASHBot-->|deadurl=no}}</ref> το [[Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Σαν Ντιέγκο]],<ref>{{cite web|url=http://arcane.ucsd.edu/pstat.html|archiveurl=http://web.archive.org/web/20060210005949/http://arcane.ucsd.edu/pstat.html|archivedate=10 Φεβρουαρίου 2006|title=Palmer Station|publisher=University of the City of San Diego|accessdate=3 Μαρτίου 2008}}</ref> και άλλες πηγές),<ref>{{cite web|url=http://www.south-pole.com/p0000052.htm|title=An Antarctic Time Line: 1519–1959|work=South-Pole.com|accessdate=12 Φεβρουαρίου 2006|archiveurl=http://web.archive.org/web/20060210234646/http://www.south-pole.com/p0000052.htm|archivedate=10 Φεβρουαρίου 2006 <!--DASHBot-->|deadurl=no}}</ref><ref>{{cite web|url=http://ku-prism.org/polarscientist/timeline/antarcticexplorers1800.html|title=Antarctic Explorers Timeline: Early 1800s|publisher=Polar Radar for Ice Sheet Measurements (PRISM)|accessdate=12 Φεβρουαρίου 2006}}</ref> πλοία τριών καπετάνιων αντίκρισαν την Ανταρκτική το 1820: του [[Φάμπιαν Γκότλιμπ φον Μπέλινγκσχαουζεν]] ([[εσθονοί|εσθονικής]] καταγωγής πλοίαρχος του [[Αυτοκρατορικό Ρωσικό Ναυτικό|Αυτοκρατορικού Ρωσικού Ναυτικού]]), του [[Έντουαρντ Μπράνσφιλντ]] ([[ιρλανδοί|ιρλανδικής]] καταγωγής πλοίαρχος του [[Βασιλικό Ναυτικό|Βασιλικού Ναυτικού]]) και του [[Ναθάνιελ Πάλμερ]] (αμερικανός κυνηγός φώκιας από το [[Στόνιγκτον (Κονέκτικατ)|Στόνινγκτον]] του [[Κονέκτικατ]]). Ο φον ΜπέλινγκχάουζενΜπέλινγκσχαουζεν είδε την Ανταρκτική στις 27 Ιανουαρίου 1820, τρεις μέρες πριν αντικρίσει γη ο Μπράνσφιλντ, και δέκα μήνες πριν την δει ο Πάλμερ, τον Νοέμβριο του 1820. Εκείνη την ημέρα η αποστολή της οποίας ηγούνταν ο φον ΜπέλινγκσχάουζενΜπέλινγκσχαουζεν και ο [[Μιχαήλ Πετρόβιτς Λάζαρεφ|Μιχαήλ Λαζάρεφ]] στα πλοία ''[[Βοστόκ (πολεμικό πλοίο)|Βοστόκ]]'' και ''[[Μίρνι (πολεμικό πλοίο)|Μίρνι]]'' έφτασε σε απόσταση 32 χλμ. από την ηπειρωτική χώρα της Ανταρκτικής και αντίκρισε πεδία πάγου. Η πρώτη καταγεγραμμένη απόβαση στην ηπειρωτική Ανταρκτική έγινε από τον Αμερικανό κυνηγό φώκιας [[Τζον Ντέιβις (κυνηγός)|Τζον Ντέιβις]] στην [[Δυτική Ανταρκτική]] στις 7 Φεβρουαρίου 1821, αν και κάποιοι ιστορικοί το αμφισβητούν.
 
Στις 22 Ιανουαρίου 1840, δύο μέρες μετά την ανακάλυψη της ακτής δυτικά των [[Νήσοι Μπάλενι|Νήσων Μπάλενι]], κάποια μέλη του πληρώματος της αποστολής του 1837-1840 του [[Ζυλ Ντυμόν ντ' Ουρβίλ]] αποβιβάστηκαν στην υψηλότερη νησίδα<ref>[http://www.ats.aq/documents/ATCM29/wp/ATCM29_wp019_f.doc {{fr}} ''Proposition de classement du rocher du débarquement dans le cadre des sites et monuments historiques''], Antarctic Treaty Consultative meeting 2006, σημείωση 4</ref> μιας [[Νήσοι Ντυμουλέν|συστάδας βραχονησίδων]] περίπου 4 χλμ. από το [[Ακρωτήριο Γκεοντεζί]] (''Geodesie'', γαιωδαισία) στην ακτή της [[Αδελία Γη|Αδελίας Γης]] όπου πήραν δείγματα ορυκτών, φυκών και ζώων.<ref>[http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k97685c.image.f2.langFR {{fr}} ''Voyage au Pôle sud et dans l'Océanie sur les corvettes "l'Astrolabe" et "la Zélée", exécuté par ordre du Roi pendant les années 1837-1838-1839-1840 sous le commandement de M. J. Dumont-d'Urville, capitaine de vaisseau''], Paris, Gide publisher, 1842-1846, τόμος 8, σ. 149-152, ιστότοπος της Gallica, BNF.</ref>
Γραμμή 94:
|}
 
Η Ανταρκτική χωρίζεται στα δύο από τα [[Υπερανταρκτικά Όρη]] κοντά στο λαιμό μεταξύ της Θάλασσας Ρος και και της [[Θάλασσα ΓουέντελΟυέντελ|Θάλασσας ΓουέντελΟυέντελ]]. Το τμήμα δυτικά της θάλασσας ΓουέντελΟυέντελ και ανατολικά της Θάλασσας Ρος ονομάζεται Δυτική Ανταρκτική και το υπόλοιπο Ανατολική Ανταρκτική, επειδή χοντρικά αντιστοιχούν στο δυτικό και το ανατολικό ημισφαίριο σε σχέση με τον [[μεσημβρινός του Γκρήνουιτς|μεσημβρινό του Γκρήνουιτς]].
 
[[File:Antarctica surface.jpg|thumb|left|Υψομετρικός χάρτης της Ανταρκτικής.]]
Γραμμή 124:
Η ψύξη της Ανταρκτικής έγινε σταδιακά, καθώς η μετακίνηση των ηπείρων άλλαξε τα ωκεάνια ρεύματα από τα κατά μήκος (ισημερινός προς πόλους) τα οποία εξίσωσαν τη θερμοκρασία, σε κατά πλάτος ρεύματα που διατηρούσαν και όξυναν τις θερμοκρασιακές διαφορές.
 
Η Αφρική χωρίστηκε από την Ανταρκτική περίπου 160&nbsp;Ma, ακολουθούμενη από την [[Ινδική υποήπειρος|Ινδική υποήπειρο]], στην πρώιμη Κρητιδική (περίπου 125&nbsp;Ma). Γύρω στα 65&nbsp;Ma, η Ανταρκτική (ακόμα συνδεδεμένη με την Αυστραλία) είχε ακόμα τροπικό έως υποτροπικό κλίμα, καθώς και [[μαρσιποφόρα]] [[πανίδα]]. Περί τα 40&nbsp;Ma, η Αυστραλία και η [[Νέα Γουινέα]] αποχωρίστηκαν από την Ανταρκτική, και έτσι τα κατά πλάτος ρεύματα απομόνωσαν την Ανταρκτική από την Αυστραλία, και άρχισε να εμφανίζεται ο πρώτος πάγος. Κατά το [[συμβάν εξαφάνισης Ηώκαινου-Ολιγόκαινου]] περίπου &nbsp;Ma πριν, τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα έχει βρεθεί ότι ήταν περίπου 760 ppm<ref>{{cite web|url=http://www.physorg.com/news172072921.html|title=New CO2 data helps unlock the secrets of Antarctic formation|publisher=Physorg.com|date=|accessdate=26 Ιουλίου 2011|archiveurl=http://web.archive.org/web/20110715082838/http://www.physorg.com/news172072921.html|archivedate=15 Ιουλίου 2011 <!--DASHBot-->|deadurl=no}}</ref> και με πτωτική πορεία από το επίπεδο των χιλιάδων ppm που ήταν πριν. Γύρω στα 23&nbsp;Ma, άνοιξε το [[Πέρασμα Ντρέικ]] μεταξύ Ανταρκτικής και Νοτίου Αμερικής, που είχε σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση του [[Ανταρκτικό Περιπολικό Ρεύμα|Ανταρκτικού Περιπολικού Ρεύματος]] το οποίο απομόνωσε εντελώς την ήπειρο. Μοντέλα των αλλαγών που έγιναν υποδεικνύουν ότι τα μειούμενα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα έγιναν πιο σημαντικά.<ref name="DeContoPollard2003">{{cite journal|last1=DeConto|first1=Robert M.|last2=Pollard|first2=David|title=Rapid Cenozoic glaciation of Antarctica induced by declining atmospheric CO<sub>2</sub>|journal=Nature|volume=421|pages=245–9|date=16 Ιανουαρίου 2003|url=http://www.nature.com/nature/journal/v421/n6920/abs/nature01290.html|doi=10.1038/nature01290|accessdate=19 Οκτωβρίου 2009|issue=6920|pmid=12529638 }}</ref> Ο πάγος αρχισεάρχισε να απλώνεται, αντικαθιστώντας τα δάση που μέχρι τότε κάλυπταν την ήπειρο. Από περίπου τα 15&nbsp;Ma, η ήπειρος είναι κατά κύριο λόγο καλυμμένη με πάγο,<ref name="Trewby2002">{{cite book|editor-last=Trewby|editor-first=Mary|year=2002|month=Σεπτέμβριος|title=Antarctica: An Encyclopedia from Abbott Ice Shelf to Zooplankton|publisher=Firefly Books|isbn=1-55297-590-8 }}</ref> ενώ το Ανταρκτικό παγοκάλυμμα έφτασε τη σημερινή του έκταση γύρω στα 6&nbsp;Ma.
 
====Νεογενής περίοδος (23–0.05 mya)====
Γραμμή 155:
[[File:AmundsenScottSuedpolStation.jpg|thumb|Ο «επίσημος» [[Νότιος Πόλος]], στον [[Σταθμός Νοτίου Πόλου Αμούνδσεν-Σκοτ|Σταθμό Νοτίου Πόλου Αμούδσεν-Σκοτ]].]]
 
Μερικές κυβερνήσεις διατηρούν μόνιμους επανδρωμένους [[ερευνητικός σταθμός|ερευνητικούς σταθμούς]] σε όλη την ήπειρο. Ο αριθμός των ανθρώπων που διεξάγουν και υποστηρίζουν την επιστημονική έρευνα και άλλες εργασίες στην ήπειρο και τα κοντινά νησιά ποικίλλει από 1.000 τον χειμώνα έως περίπου 5.000 το καλοκαίρι. Πολλοί από τους σταθμούς μένουν επανδρωμένοι όλο τον χρόνο, με το προσωπικό που ξεχειμωνιάζει τυπικά να έρχεται για μονοετείς αποστολές. Ένας [[ορθόδοξος ναός]], η [[Αγία Τριάδα, Ανταρκτική|Αγία Τριάδα]], κατασκευάστηκε το 2004 στο ρωσικό [[σταθμός ΜπέλινγκσχάουζενΜπέλινγκσχαουζεν|Σταθμό ΜπέλινγκσχάουζενΜπέλινγκσχαουζεν]], μένει επίσης επανδρωμένος όλο τον χρόνο από έναν ή δύο ιερείς.<ref>{{cite web|url=http://www.spc.rs/eng/flock_antarcticas_orthodox_temple_celebrates_holy_trinity_day|title=Flock of Antarctica's Orthodox temple celebrates Holy Trinity Day|publisher=Serbian Orthodox Church|date=24 Μαΐου 2004|accessdate=7 Φεβρουαρίου 2009}}</ref><ref>{{cite web|url=http://pravoslavye.org.ua/index.php?action=fullinfo&r_type=&id=22495|title=Владимир Петраков: 'Антарктика – это особая атмосфера, где живут очень интересные люди'|language=Russian}} (Βλαντιμίρ Πετρακόφ: «Η Ανταρκτική είναι ιδιαίτερος κόσμος, γεμάτος ενδιαφέροντες ανθρώπους»). Συνέντευξη με τον ιερέα Βλαντιμίρ Πετρακόφ, ο οποίος πέρασε δύο χρόνια στον σταθμό.</ref>
 
Οι πρώτοι ημιμόνιμοι κάτοικοι των περιοχών γύρω από την Ανταρκτική (περιοχές νοτίως της [[Ανταρκτική Σύγκλιση|Ανταρκτικής Σύγκλισης]]) ήταν Βρετανοί και Αμερικανοί [[κυνήγι φώκιας|κυνηγοί φώκιας]] οι οποίοι περνούσαν ένα ή και παραπάνω χρόνια στη [[Νήσος Νότια Γεωργία|Νήσο Νότια Γεωργία]], από το 1786 και μετά. Κατά την εποχή της [[φαλαινοθηρία]]ς, η οποία διήρκεσε έως το 1966, ο πληθυσμός αυτών των νησιών ποίκιλε από πάνω από 1.000 κατοίκους το καλοκαίρι (πάνω από 2.000 κάποια χρόνια) και περίπου 200 τον χειμώνα. Οι περισσότεροι φαλαινοθήρες ήταν Νορβηγοί, με αυξανόμενη αναλογία Βρετανών. Μερικοί από τους οικισμούς ήταν το [[Γκρίτβιγκεν]], το [[Λέιθ Χάρμπορ]], το [[Κινγκ Έντουαρντ Πόιντ]], το [[Στρόμνες (Νότια Γεωργία)|Στρόμνες]], το [[Χούσβικ]], το [[Πρινς Όλαφ Χάρμπορ]], το [[Όσεαν Χάρμπορ]] και το [[Γκόντθουλ]]. Οι διαχειριστές και άλλοι υψηλοί αξιωματούχοι των φαλαινοθηρικών σταθμών συχνά ζούσαν εκεί με τις οικογένειές τους. Ανάμεσά τους ήταν και ο ιδρυτής του Γκρίτβικεν, Πλοίαρχος [[Καρλ Άντον Λάρσεν]], εξέχων Νορβηγός φαλαινοθήρας και εξερευνητής, ο οποίος μαζί με την οικογένειά του, πολιτογραφήθηκαν Βρετανοί το 1910.
Γραμμή 170:
Υπάρχει ποικιλία θαλάσσιων ζώων που βασίζονται διατροφικά, άμεσα ή έμμεσα, στο φυτοπλαγκτόν. Μερικά από αυτό είναι [[πιγκουίνος|πιγκουίνοι]], [[γαλάζια φάλαινα|γαλάζιες φάλαινες]], [[όρκα|όρκες]], [[γιγάντιο καλαμάρι|γιγάντια καλαμάρια]] και [[ωταρίδες]]. Ο [[αυτοκρατορικός πιγκουίνος]] είναι ο μόνος πιγκουίνος που αναπαράγεται κατά την διάρκεια του χειμώνα στην Ανταρκτική, ενώ ο [[αδέλιος πιγκουίνος]] αναπαράγεται νοτιότερα από κάθε άλλο πιγκουίνο. Ο πιγκουίνος ''[[Eudyptes chrysocome]]'' έχει διακριτά πούπουλα γύρω από τα μάτια, δίνοντας την εντύπωση περίτεχνων βλεφαρίδων. Οι [[βασιλικοί πιγκουίνοι]], οι [[πιγκουίνος τζεντού|πιγκουίνοι τζεντού]] και οι [[γενειοφόρος πιγκουίνος|γενειοφόροι πιγκουίνοι]] επίσης αναπαράγονται στην Ανταρκτική.
 
Η ωταρίδα ''[[Arctocephalus gazella]]'' κυνηγήθηκε εκτεταμένα κατά τον 18ο και 19ο αιώνα για το δέρμα της από βρετανούς και αμερικανούς. Η [[φώκια γουέντελουέντελ]], «[[αληθινή φώκια]]», που ονομάστηκε προς τιμήν του [[Τζέιμς ΓουέντελΟυέντελ|Σερ Τζέιμς ΓουέντελΟυέντελ]], διοικητή βρετανικών αποστολών κυνηγιού φώκιας στη [[Θάλασσα ΓουέντελΟυέντελ]]. Το [[ανταρκτικό κριλ]], το οποίο συγκεντρώνεται σε μεγάλα κοπάδια, είναι το ακρογωνιαίο είδος του οικοσυστήματος του Νοτίου Ωκεανού και αποτελεί την τροφή για φάλαινες, φώκιες, [[φώκια λεοπάρδαλη|φώκιες λεοπαρδάλεις]], [[τριχωτή φώκια|τριχωτές φώκες]], [[καλαμάρι]]α, [[Notothenioidei|παγόψαρα]], πιγκουίνους, [[άλμπατρος]] και πολλά άλλα πτηνά.<ref>{{cite web|url=http://www.knet.co.za/antarctica/fauna_and_flora.htm|title=Creatures of Antarctica|accessdate=6 Φεβρουαρίου 2006|archiveurl=http://web.archive.org/web/20050214015049/http://www.knet.co.za/antarctica/fauna_and_flora.htm|archivedate=14 Φεβρουαρίου 2005}}</ref>
 
Μία απογραφή της θαλάσσιας ζωής που έγινε κατά το [[Διεθνές Πολικό Έτος]] και η οποία απασχόλησε περίπου 500 ερευνητές, εκδόθηκε το 2010. Η έρευνα ήταν μέρος της παγκόσμιας [[Απογραφή της Θαλάσσιας Ζωής|Απογραφής της Θαλάσσιας Ζωής]] (''Census of Marine Life'', CoML) και αποκάλυψε αρκετά αξιοσημείωτα ευρήματα. Πάνω από 235 θαλάσσιοι οργανισμοί ζουν και στις δύο πολικές περιοχές έχοντας γεφυρώσει απόσταση 12.000 χλμ. Κάποια μεγάλα ζώα, όπως κάποια κητώδη και πτηνά κάνουν το ταξίδι μεταξύ των δύο πολικών περιοχών κάθε χρόνο. Πιο εκπληκτικό είναι το ότι μικρά ζώα όπως σκουλήκια της λάσπης, [[Ολοθουροειδή|θαλάσσια αγγούρια]], και θαλάσσια σαλιγκάρια βρίσκονται και στους δύο πολικούς ωκεανούς. Διάφοροι παράγοντες μπορεί να βοηθούν την κατανομή τους: οι σχετικά ομοιόμορφες θερμοκρασίες σε μεγάλα βάθη στους ωκεανούς στους πόλους και στον ισημερινό όπου διαφέρουν κατά λιγότερο από 5&nbsp;°C, και τα κύρια συστήματα ρευμάτων ή [[θερμοαλατική κυκλοφορία]], τα οποία μεταφέρουν αυγά και προνύμφες.<ref>{{Cite news|last=Kinver|first=Mark|date=15 Φεβρουαρίου 2009|title=Ice oceans 'are not poles apart'|newspaper=BBC News|publisher=British Broadcasting Corporation|url=http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/7888558.stm|accessdate=22 Οκτωβρίου 2011}}</ref>
Γραμμή 181:
 
=== Διατήρηση ===
[[File:Antarctica, pollution, environment, Russia, Bellingshausen 1.JPG|thumb|left|Η διάθεση απορριμμάτων, ακόμα και παλιών οχημάτων, όπως εδώ στον ρωσικό [[Σταθμός ΜπέλινγκσχάουζενΜπέλινγκσχαουζεν|Σταθμό ΜπέλινγκσχάουζενΜπέλινγκσχαουζεν]] το 1992, απαγορεύεται μετά την έναρξη της ισχύος του Πρωτοκόλλου Περιβαλλοντικής Προστασίας το 1998.]]
Το Πρωτόκολλο Περιβαλλοντικής Προστασίας στην Συνθήκη της Ανταρκτικής (γνωστό και ως Περιβαλλοντικό Πρωτόκολλο ή Πρωτόκολλο της Μαδρίτης) τέθηκε σε ισχύ το 1998, και είναι το κύριο όργανο που ασχολείται με την διατήρηση και την διαχείριση της βιοποικιλότητας της Ανταρκτικής. Η Συνδιάσκεψη της Ανταρκτικής Συνθήκης γνωμοδοτείται πάνω σε ζητήματα διατήρησης και περιβάλλοντος από την Επιτροπή Περιβαλλοντικής Προστασίας. Μείζον ζήτημα για αυτή την επιτροπή είναι το ρίσκο για την Ανταρκτική από την ακούσια εισαγωγή μη ιθαγενών ειδών στο οικοσύστημα της Ανταρκτικής.<ref name="BridgeHughes73">{{cite journal|last1=Bridge|first1=Paul D.|first2=Kevin. A.|last2=Hughes|year=2010|title=Conservation issues for Antarctic fungi|journal=Mycologia Balcanica|volume=7|issue=1|pages=73–76|url=http://www.cybertruffle.org.uk/cyberliber/59687/0007/001/0073.htm }}</ref>