Βλαδίσλαος Β΄ Γιαγκέλο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ignoto (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Nataly8 (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 48:
Το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας το οποίο ανέλαβε να κυβερνήσει ο Γιογκάιλα το 1377 ήταν μια πολιτική ενότητα αποτελούμενη από δύο κύριες, αλλά πολύ διαφορετικές εθνότητες και δύο πολιτικά συστήματα: την εθνικά συμπαγή Λιθουανία στα βορειοδυτικά και τις απέραντες [[Ρουθηνία|ρουθηνικές]] περιοχές των πρώην [[Ρως]] του Κιέβου, που περιλάμβαναν τις σημερινές [[Ουκρανία]] και [[Λευκορωσία]], καθώς και τμήμα της δυτικής [[Ρωσία]]ς.<ref name="stone"/> Αρχικά, ο Γιογκάιλα, όπως και ο πατέρας του, κυβερνούσε τις νότιες και τις ανατολικές περιοχές της Λιθουανίας, ενώ ο θείος του [[Κεστούτις]], δούκας του Τρακάι, συνέχισε να εξουσιάζει στα βορειοδυτικά.<ref group=nb>Κάποιοι ιστορικοί έχουν αποκαλέσει αυτό το σύστημα διαρχία ({{Harvnb|Sruogienė-Sruoga|1987}}; {{Harvnb|Deveike|1950}}). Όμως, ο Ρόουελ αναφέρει ότι σε αντίθεση με τον επίσημο ορισμό της διαρχίας, οι δύο ηγέτες δεν ήταν ίσοι, με τον μέγα δούκα στο Βίλνιους να είναι ανώτερος ({{Harvnb|Rowell|1994|p=68}}).</ref> Η διαδοχή του Γιογκάιλα σύντομα έθεσε αυτό το σύστημα υπό αμφισβήτηση.<ref name="Bojtar"/>
 
Στην αρχή της βασιλείας του, ο Γιογκάιλα απασχολήθηκε με αναταραχές στα εδάφη των Ρως της Λιθουανίας. Το 1377-78, ο Αντρέι του Πόλοτσκ, ο μεγαλύτερος γιος του Αλγκίρντας, αμφισβήτησε την εξουσία του Γιογκάιλα και επεδίωξε να γίνει μέγας δούκας. (Σημειωτέον ότι ο ίδιος ο Αλγκίρντας είχε επιλέξει τον μικρότερο και από δεύτερο γάμο Γιογκάιλα ως διάδοχό του). Το 1380, ο Αντρέι και ένας άλλος αδελφός, ο Ντμίτρι, συμμάχησαν με τον πρίγκιπα [[Ντμίτρι Ντονσκόι|ΝτίμτριΝτμίτρι της Μόσχας]] ενάντια στη συμμαχία Γιογκάιλα με τον εμίρη [[Μαμάι]], ηγετική μορφή της [[Χρυσή Ορδή|Χρυσής Ορδής]].<ref name="plokhy"/> Ο Γιογκάιλα δεν βοήθησε τον Μαμάι, χρονοτριβώντας κοντά στο πεδίο της μάχης, με αποτέλεσμα ο στρατός του Μαμάι να ηττηθεί στη [[μάχη του Κουλίκοβο]]. Αυτή η ακριβοπληρωμένη λόγω μεγάλων απωλειών νίκη των Μοσχοβιτών ενάντια στη Χρυσή Ορδή, μακροπρόθεσμα σήμανε την αρχή μιας αργής ανοδικής πορείας του [[Μοσχοβία|Μεγάλου Δουκάτου της Μόσχας]], το οποίο έγινε μέσα σε έναν αιώνα η σημαντικότερη απειλή για την ακεραιότητα, την ευημερία και την επιβίωση της Λιθουανίας. Όμως, το 1380, η Μοσχοβία ήταν πολύ αποδυναμωμένη λόγω της μάχης, και έτσι ο Γιογκάιλα ήταν σε θέση να αρχίσει τον αγώνα για κυριαρχία ενάντια στον Κεστούτις.
 
Στα βορειοδυτικά, η Λιθουανία αντιμετώπιζε διαρκείς στρατιωτικές επιθέσεις από τους [[Τεύτονες Ιππότες]], οι οποίοι είχαν ως στόχο να πολεμήσουν και να εκχριστιανίσουν τις παγανιστικές φυλές της [[Βαλτική]]ς των [[Προύσοι|Αρχαίων Πρώσων]], Γιατβινγκιανών και Λιθουανών. Το 1380, ο Γιογκάιλα συνήψε με τους Τεύτονες Ιππότες τη μυστική Συνθήκη του Ντοβιντίσκες ενάντια στον Κεστούτις.<ref name="Bojtar"/> Όταν ο Κεστούτις ανακάλυψε το σχέδιο ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος. Ο Κεστούτις κατέλαβε το Βίλνιους, εκθρόνισε τον Γιογκάιλα και αυτοανακηρύχθηκε μέγας δούκας στη θέση του.<ref name="Jones"/> Το 1382, ο Γιογκάιλα συγκέντρωσε στρατό από υποτελείς του πατέρα του και αντιμετώπισε τον Κεστούτις κοντά στο Τρακάι. Ο Κεστούτις και ο γιος του [[Βιτάουτας]] πήγαν στο στρατόπεδο του Γιογκάιλα για διαπραγματεύσεις, αλλά εξαπατήθηκαν και φυλακίστηκαν στο κάστρο της Κρέβα, όπου ο Κεστούτις βρέθηκε νεκρός, πιθανότατα δολοφονημένος, μια εβδομάδα αργότερα.<ref name="bojtár1"/> Ο Βιτάουτας απέδρασε στο τευτονικό [[κάστρο του Μάλμπορκ|οχυρό του Μαρίενμπουργκ]] και βαπτίστηκε χριστιανός με το όνομα Βίγκαντ.<ref name="Jones"/>