Ο Βασιλιάς των Λιονταριών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 26:
''Ο Βασιλιάς των Λιονταριών'' διηγείται την ιστορία του Σίμπα, ενός μικρού λιονταριού που θα διαδεχθεί τον πατέρα του, Μουφάσα, ως βασιλιάς της σαβάνας. Ωστόσο, μετά τη δολοφονία του Μουφάσα από τον θείο του Σίμπα, Σκαρ, ο Σίμπα χειραγωγείται στο να πιστεύει ότι είναι υπεύθυνος για τον θάνατο του πατέρα του και το σκάει εξόριστος από ντροπή και απόγνωση. Μετά την ωρίμανσή του και, μεγαλώνοντας με δύο αργόσχολους, ο Σίμπα βλέπει τα πράγματα με μια νέα ματιά, μετά και τις συζητήσεις με την παιδική του φίλη, Νάλα, και τον σαμάνο της σαβάνας, Ραφίκι, επιστρέφει στο Βασίλειό του για να προκαλέσει τον Σκαρ και να τελειώσει την [[Τύραννος|τυραννία]] του.
Η δημιουργία του ''Βασιλιά των Λιονταριών'' ξεκίνησε το 1988 κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης μεταξύ των [[Τζέφρι Κάτζενμπεργκ]], [[Ρόι Ε. Ντίσνεϋ]] και Πίτερ Σνάιτερ, ενώ προωθούσαν την ταινία ''[[Ο Όλιβερ και η παρέα του]]'' στην Ευρώπη. Ο Τόμας Ντις έγραψε ένα πρώτο δείγμα και η Γούλβερτον ανέπτυξε τα πρώτα σενάρια καθώς ο Τζόρτζ Σκρίμπνερ υπέγραψε ως σκηνοθέτης, με τον Άλερς να προστίθεται αργότερα. Η παραγωγή ξεκίνησε το 1991 ταυτόχρονα με την ταινία ''[[Ποκαχόντας (ταινία, 1995)|Ποκαχόντας]]''. Λίγο καιρό αφότου το προσωπικό ταξίδεψε στο Εθνικό Πάρκο Hell's Gate στην [[Κένυα]] για να μαζέψει πληροφορίες για το σκηνικό της ταινίας και τα ζώα, ο Σκρίμπνερ αποχώρησε από την παραγωγή της ταινίας, διαφωνώντας με την απόφαση να μετατρέψουν την ταινία σε μιούζικαλ, και αντικαταστάθηκε από τον Μίνκοφ. Όταν ο Χαν εντάχθηκε στην ταινία, ήταν δυσαρεστημένος με το σενάριο και η ιστορία γρήγορα ξαναγράφτηκε. Περίπου 20 λεπτά ακολουθίας σχεδίων έγινε στα στούντιο της Disney στη [[Φλόριντα]]. Σε αρκετές σκηνές χρησιμοποιήθηκε επεξεργασία σε υπολογιστή, κυρίως στην άτακτη φυγή του κοπαδιού των [[γκνου]].
Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 15 Ιουνίου 1994, αποσπώντας θετικές κριτικές, που επαινούσαν την ταινία για τη μουσική της, την ιστορία της και το σχεδιασμό της. Τελείωσε τις προβολές της ως η μεγαλύτερη σε εισπράξεις ταινία του 1994 και δεύτερη όλων των εποχών. ''Ο Βασιλιάς των Λιονταριών'' πήρε δύο [[Όσκαρ|βραβεία Όσκαρ]] για τη μουσική και μία [[Χρυσές Σφαίρες|Χρυσή Σφαίρα]] στην κατηγορία "Καλύτερη Ταινία - Μιούσικαλ ή Κωμωδία".
Γραμμή 77:
==Παραγωγή==
===Ανάπτυξη===
Η ιδέα για τον ''Βασιλιά των Λιονταριών'' συλλήφθηκε προς το τέλος του 1988, κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης μεταξύ των [[Τζέφρι Κάτζενμπεργκ]], [[Ρόι Ε. Ντίσνεϋ]] και Πίτερ Σνάιτερ στο αεροπλάνο με προορισμό την Ευρώπη για την προώθηση της ταινίας ''[[Ο Όλιβερ και η παρέα του]]''. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, προέκυψε ένα θέμα με μια ιστορία να διαδραματίζεται στην Αφρική και ο Κάτζενμπεργκ πιάστηκε αμέσως από αυτή την ιδέα.<ref name="memoir">The Lion King: A Memoir – Don Hahn (Blu-ray). The Lion King: Diamond Edition: Walt Disney Home Entertainment. 2011.</ref> Τότε η ιδέα αναπτύχθηκε από τον αντιπρόεδρο των δημιουργικών υποθέσεων της Disney, Τσάρλι Φινκ.<ref name="neuwirth" /> Ο Κάτζενμπεργκ αποφάσισε να προσθέσει στοιχεία που να αφορούν τον ερχομό των γηρατειών και τον θάνατο και ιδέες από προσωπικές εμπειρίες ζωής, όπως μερικές από τις προσπάθειές του να κατέβει στην πολιτική.<ref name="pride" /> Το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, ο Τόμας Ντις έγραψε ένα πρώτο κείμενο με τον τίτλο ''Ο Βασιλιάς της Καλαχάρι''.<ref name="LionKingDisch">{{cite web |url=http://news.jamescumminsbookseller.com/59/|title=The Origins of 'The Lion King'|accessdate=22 Οκτωβρίου 2011|publisher=James Cummins Book Seller|archiveurl=http://web.archive.org/web/20140413145705/http://news.jamescumminsbookseller.com/?p=59|archivedate=13 Απριλίου 2014}}</ref> Αργότερα, η [[Λίντα Γούλβερτον]] πέρασε ένα χρόνο γράφοντας πρόχειρα σενάρια κάτω από τον τίτλο ''Ο Βασιλιάς των Θηρίων'' αρχικα και ''Ο Βασιλιάς της Ζούγκλας'' στη συνέχεια.<ref name="neuwirth" /> Η αυθεντική εκδοχή της ταινίας ήταν πολύ διαφορετική από το τελικό προϊόν. Η πλοκή επικεντρωνόταν σε μια μάχη μεταξύ λιονταριών και μπαμπουίνων με τον Σκαρ να είναι ο αρχηγός των μπαμπουίνων, τον Ραφίκι να είναι γατόπαρδος,<ref name="pride">The Pride of the King (Blu-ray). The Lion King: Diamond Edition: Walt Disney Home Entertainment. 2011</ref> και τον Τιμόν και τον Πούμπα να είναι παιδικοί φίλοι του Σίμπα.<ref name="dvdcommentary" /> Ο Σίμπα, επίσης, δεν θα άφηνε το βασίλειο, αλλά θα γινόταν ένας "τεμπέλης, ακατάστατος και φρικτός χαρακτήρας" λόγω της χειραγώγησης του Σκαρ, έτσι ώστε να εκθρονιστεί ο Σίμπα όταν θα είναι στην κατάλληλη ηλικία να αναλάβει το Βασίλειο. Το 1990, ο παραγωγός Τόμας Σιουμάχερ, που είχε τελειώσει με την ταινία ''[[Μπερνάρ και Μπιάνκα: Περιπέτειες στην Άκρη της Γης]]'', αποφάσισε να συμμετέχει στην ταινία "''γιατί τα λιοντάρια είναι κουλ''".<ref name="neuwirth">{{cite book|title=Makin' toons: inside the most popular animated TV shows and movies|first=Allan|last=Neuwirth|publisher=Skyhorse Publishing Inc.|year=2003|isbn=978-1-58115-269-2}}</ref> Ο Σιουμάχερ παρομοίασε το σενάριο του ''Βασιλιά της Ζούγκλας'' ως "''μια ειδική εκπομπή κινουμένων σχεδίων του'' ''[[National Geographic Channel|National Geographic]]''".<ref name=schu/>
Ο σκηνοθέτης της ταινίας ''[[Ο Όλιβερ και η παρέα του]]'' Τζόρτζ Σκρίμπνερ ήταν ο αρχικός σκηνοθέτης της ταινίας,<ref name="mane" /> με τον [[Ρότζερ Άλερς]], ο οποίος ήταν ο κύριος συγγραφέας της ιστορίας της ''[[Η Πεντάμορφη και το Τέρας (ταινία, 1991)|Πεντάμορφης και του Τέρατος]]'' τον Οκτώβριο του 1991, να προστίθεται αργότερα.<ref name="memoir" /> Ο Άλερς έφερε μαζί του την Μπρέντα Τσάπμαν, η οποία θα γινόταν επικεφαλής της ομάδας ιστορίας της ταινίας.<ref name="neuwirth" /> Μεταγενέστερα, πολλά από τα αρχηγικά μέλη της ομάδας, συμπεριλαμβανομένου και των Άλερς, Σκρίμπνερ, Χαν, Τσάπμαν και του σχεδιαστή παραγωγής [[Κρις Σάντερς]], έκαναν ένα ταξίδι στο Εθνικό Πάρκο Hell's Gate στην [[Κένυα]], έτσι ώστε να μελετήσουν και να εκτιμήσουν το περιβάλλον για την ταινία.<ref name="art" /> Μετά από έξι μήνες δουλειάς πάνω στην ιστορία, ο Σκρίμπνερ αποφάσισε να εγκαταλείψει την ομάδα καθώς συγκρούστηκε με τον Άλερς και τους παραγωγούς για την απόφασή τους να μετατρέψουν την ταινία σε [[μιούζικαλ]], ενώ η δική του πρόθεση ήταν να φτιάξει μια ταινία-ντοκυμαντέρ που θα επικεντρωνόταν περισσότερο σε θέματα της φύσης.<ref name="memoir" /><ref name="mattinson" /> Ο [[Ρομπ Μίνκοφ]] αντικατέστησε τον Σκρίμπνερ,<ref name="art" /> και ο παραγωγός [[Ντον Χαν]] προστέθηκε στην ομάδα καθώς ο Σιουμάχερ έγινε μόνο εκτελεστικός παραγωγός εξαιτίας της προαγωγής του σε αντιπρόεδρο του τμήματος κινουμένων σχεδίων από την Disney.<ref name=schu>{{cite press release|url=http://www.disney.com.au/tlk/media/TLK_Media_Kit_v4.pdf|title=The Lion King: The Landmark Musical Event|year=2013|publisher=Walt Disney Company|accessdate=14 Φεβρουαρίου 2014|page=7}}</ref> Ο Χαν βρήκε το σενάριο αόριστο και χωρίς ένα σαφές θέμα και αφού καθιέρωσε το βασικό θέμα ως "κάποιος που αφήνει την παιδική του ηλικία και αντιμετωπίζει την πραγματικότητα", ζήτησε για μια τελική επεξεργασία. Οι Άλερς, Μίνκοφ, Τσάπμαν και Χαν ξαναέγραψαν την ιστορία μετά από συναντήσεις δύο εβδομάδων με τους σκηνοθέτες [[Κερκ Γουάις]] και [[Γκάρι Τρούσντεϊλ]], οι οποίοι μόλις είχαν τελειώσει την ''Πεντάμορφη και το Τέρας''.<ref name="art">{{cite book|title=The art of The Lion King |author=Finch, Christopher |pages=165–193|chapter=Afterword|publisher=Hyperion|year=1994|isbn=978-0-7868-6028-9}}</ref> Ο τίτλος είχε επίσης αλλάξει από ''Βασιλιάς της Ζούγκλας'' σε ''Ο Βασιλιάς των Λιονταριών'', καθώς το σκηνικό δεν ήταν η ζούγκλα αλλά η σαβάνα.<ref name="memoir" />
| |||