Αλέκος Σακελλάριος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην περιοχή του ''[[Άγιος Παντελεήμονας (Αθήνα)|Αγίου Παντελεήμονα]]'', στην ''[[Αχαρνών]]''. Οι νομικές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών εκτοπίστηκαν πολύ σύντομα από τις ζωηρές δημοσιογραφικές του ανησυχίες (ήδη από τα σχολικά του χρόνια υπήρξε εκδότης του "Μαθητή", της πιο μεγάλης κυκλοφορίας μαθητικής εφημερίδας της εποχής). ΣτηνΣτη μάχιμη δημοσιογραφία μπαίνει μέσα από τη φιλολογική στήλη της ''[[Καθημερινή]]ς'', μετά από ποίημα που στέλνει στον ''[[Γεώργιος Βλάχος|Γεώργιο Βλάχο]]''. Εργάστηκε σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες: ''[[Ελεύθερη Ελλάδα]]'', ''[[Ακρόπολις (εφημερίδα)|Ακρόπολις]]'', ''[[Απογευματινή]]'', ''[[Μάχη (εφημερίδα)|Μάχη]]'', ''[[Ελεύθερος Κόσμος]]'', ''[[Εθνικός Κήρυξ]]'', ''[[Ελεύθερος Τύπος]]'' κ.ά., άλλοτε ως ρεπόρτερ, άλλοτε ως χρονογράφος ή ως ευθυμογράφος. Επίσης με τον στενό συνεργάτη του Χρήστο Γιαννακόπουλο εξέδωσαν την εφημερίδα ''[[Το Εικοσιτετράωρο]]'' και τα περιοδικά ''[[Πρωτεύουσα]]'' και ''[[Σαββατοκύριακο]]''. Διετέλεσε επίσης και διευθυντής του περιοδικού ποικίλης ύλης ''[[Εβδομάς (περιοδικό)|Εβδομάς]]''. Μέχρι το τέλος της ζωής του χρονογραφούσε σε εφημερίδες και περιοδικά.

Το [[1935]] έγραψε, κατόπιν παραγγελίας του κορυφαίου κωμικού του ελαφρού μουσικού θεάτρου της περιόδου, ''[[Πέτρος Κυριακός|Πέτρου Κυριακού]]'', το πρώτο θεατρικό του έργο, τηντη μουσική ηθογραφία ''[[Ο βασιλιάς του Χαλβά]]'' σε συνεργασία με τον ''[[Μήτσος Βασιλειάδης|Μήτσο Βασιλειάδη]]'' με συνθέτη τον ''[[Νίκος Χατζηαποστόλου|Νίκο Χατζηαποστόλου]]''. Η επιτυχία ήταν μεγάλη και καθιέρωσε κατ'ευθείαν τον νεαρό συγγραφέα.

Η συνεργασία, όμως με τον [[Χρήστος Γιαννακόπουλος|Χρήστο Γιαννακόπουλο]] (ξεκινώντας από την επιθεώρηση ''[[Παύσατε Πυρ]]'' ), ήταν αυτή που έμελλε να γράψει πραγματικά ιστορία. Οι "Διόσκουροι του ελληνικού θεάτρου" (κατά την έκφραση του γνωστού θεατρικού κριτικού ''[[Αχιλλέα Μαμάκη]]'' ) εκτός από πολυγραφότατοι, υπήρξαν και εξαιρετικά πετυχημένοι. Το σερί των επιτυχιών τους, ενέπνευσε πολλούς συγγραφείς και χρονογράφους της γενιάς τους να καταπιαστούν με τηντη θεατρική κωμωδία, αφήνοντας μια μεγάλη σειρά από έργα που παίζονται ακόμα και σήμερα.

Εξαιρετικά μεγάλη ήταν η επιτυχία του και στον κινηματογράφο, -όπου ξεκίνησε αυτοδίδακτος, μετά από παρότρυνση του παραγωγού [[Φιλοποίμην Φίνος|Φιλοποίμενος Φίνου]]. Οι ταινίες του σημείωναν ρεκόρ εισπράξεων και οι περισσότερες απ'αυτές έδειξαν και ιδιαίτερη αντοχή στοστον χρόνο, μέσω της τηλεόρασης. Πάνω από 20 από αυτές είναι εξαιρετικά δημοφιλείς και σήμερα.

Εκτός απ'την συνεργασία του με τον [[Χρήστος Γιαννακόπουλος|Χρήστο Γιαννακόπουλο]], δούλεψε και με τους περισσότερους -αν όχι όλους- τους επιθεωρησιακούς συγγραφείς της εποχής του.

Έγραψε επίσης τους στίχους -μόνος, με τον Γιαννακόπουλο ή με άλλους- σε περίπου 2.000 τραγούδια, πολλά από τα οποία έγιναν μεγάλες επιτυχίες, όπως «Άστα τα μαλλάκια σου», «Θα σε πάρω να φύγουμε», «Μάρω-Μάρω μια φορά είν' τα νιάτα», «Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα» , «Το μονοπάτι», «Βρε Μανώλη Τραμπαρίφα», «Ένα βράδυ που 'βρεχε», «Άρχισαν τα όργανα», "Έχω ένα μυστικό", "Υπομονή", "Σήκω χόρεψε συρτάκι" και πολλά άλλα. Συνεργάστηκε με ευρεία γκάμα συνθετών (από τον [[Νίκος Χατζηαποστόλου|Νίκο Χατζηαποστόλου]] και τον [[Θεόφραστος Σακελλαρίδης|Θεόφραστο Σακελλαρίδη]], ως τον [[Σταύρος Ξαρχάκος|Σταύρο Ξαρχάκο]] , τον [[Γιώργος Ζαμπέτας|Γιώργο Ζαμπέτα]] και τον [[Γιάννης Σπανός|Γιάννη Σπανό]]). ΙδαίτεραΙδιαίτερα σημαντικές για το ελληνικό τραγούδι ήταν οι συνεργασίες του με τον [[Κώστας Γιαννίδης|Κώστα Γιαννίδη]] και τον [[Μιχάλης Σουγιούλ|Μιχάλη Σουγιούλ]]. Σπουδαία -και εξαιρετικά επιτυχημένα- ήταν και τα τραγούδια που έγραψε με τον [[Μάνος Χατζιδάκις|Μάνο Χατζιδάκι]].

Η κριτική της εποχής (με εξαίρεση τον [[Άλκης Θρύλος|ΑλκηΆλκη Θρύλο]] ) αντιμετώπισε το δίδυμο Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου ως τους σημαντικότερους απ'τους κωμωδιογράφους της γενιάς τους (επαινώντας ιδιαίτερα και τις πιο φιλόδοξες απόπειρές τους , όπως τα "Ένας Ήρως με Παντούφλες" και ''[[Η Μεγάλη Παρένθεσις]]''). Πολλές φορές κατηγορήθηκαν για προχειρότητα, λόγω της υπερπαραγωγικότητάς τους. Η αποτίμησή τους, όμως, μετά το πέρας της εποχής τους ήταν απολύτως θετική. Αρχίζοντας μάλιστα από το 1989, έργα τους μπήκαν και στο ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου, κάτι που στις μέρες των μεγάλων επιτυχιών τους θα ήταν αδιανόητο.