Έφορος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο ''' Έφορος''', της [[Κύμη Αιολίδας|Κύμη]]<!--not the Eubean Kymi--> στην [[Αιολίδα]], στη [[Μικρά Ασία]], ήταν [[Αρχαία Ελλάδα|αρχαίος Έλληνας]] [[ιστορικός]]. Οι πληροφορίες στη βιογραφία του είναι περιωρισμένεςπεριορισμένες: ήταν ο πατέρας [[Δημόφιλος (ιστορικός)|Δημόφιλου]], ο οποίος ακολούθησε τα βήματά του ως ιστορικός, και με τον ισχυρισμό του [[Πλούταρχος|Πλούταρχου]] ότι ο Έφορος αρνήθηκε την προσφορά του [[Αλέξανδρος ο Μέγας|Αλεξάνδρου του Μέγα]] να ενωθεί στην [[Αλέξανδρος ο Μέγας#Εκστρατεία κατά των Περσών|Περσική εκστρατεία]] του ως ο επίσημος [[Ιστοριογραφία|ιστοριογράφος]].<ref>[[Πλούταρχος]] (mor. σελ. 1043d = T 6).</ref> Μαζί με τον ιστορικό [[Θεόπομπος ο Χίος|Θεόπομπος]], ήταν μαθητής του [[Ισοκράτης|Ισοκράτη]], σε σχολειο του οποίου φοίτησε δύο μαθήματα της [[Ρητορική|ρητορικής]].{{Citation needed|date=February 2008}} Αλλά δεν φαίνεται να έχει κάνει πολλή πρόοδο στην τέχνη, και λέγεται ότι ήταν πρόταση του Ισοκράτη του ίδιου που ανέλαβε τη λογοτεχνική σύνθεση και τη μελέτη της [[Ιστορία|ιστορίας]].{{Citation needed|date=February 2008}}

Ο καρπός των εργασιών του ήταν ένα σετ 29 βιβλίων, η [[παγκόσμια ιστορία]] του. Όλη η δουλειά, εκδομένηεκδόθηκε από το γιο του Δημόφιλο - ο οποίος πρόσθεσε ένα 30ο βιβλίο - που περιέχει μία συποπτικήσυνοπτική περιγραφή του [[Ιερός Πόλεμος (αποσαφήνιση)|Ιερού Πολέμου]], μαζί με άλλα αφηγήματα από τις μέρες των [[Ηρακλείδες|Ηρακλείδων]] μέχρι τη κατάληψη της [[Μαρμαρά Ερέλι|Περίνθου]] το 340 π.Χ. από το [[Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας|Φίλιππο της Μακεδονίας ]], καλύπτοντας ένα χρονικό διάστημεδιάστημα περισσότερων από επτακόσια χρόνια.<ref>cf. [[Διόδωρος Σικελιώτης|Διοδ. Σικ.]] xvi, 76</ref> Σύμφωνα με τον [[Πολύβιος|Πολύβιο]], ο Έφορος ήταν ο πρώτος ιστορικός που έγραψε ποτέ παγκόσμια ιστορία.<ref>[[Πολύβιος|Πολ.]] v, 33.2</ref> Για κάθε ένα από τα 29 ξεχωριστά βιβλία ο Έφορος ένα [[Ποίημα|''προοίμιον'']]. Το έργο ήταν πιθανώς απλά ονομαζόμενο ''Ιστορίαι'', και ακολούθησε μία θεματική, παρά μία αυστηάαυστηρά χρονολογική σειρά στην αφήγησή του. Ο [[Διόδωρος Σικελιώτης]] ήταν ευρεώςευρέως υπεύθυνος για τη διατήρηση αυτού του έργου για τους απογόνους, αντιγράφοντας μεγάλα μέρη των εγγράφων του.Το Βιβλίο 30, καλύπτοντας τα χρόνια [[356 π.Χ.|356]]-340 π.Χ, προστέθηκε από το Δημόφιλο αρκετά πιθανά μετά το θάνατό του.{{Citation needed|date=February 2008}} Τα αποσπάσματα των γραφών τους στο Διόδωρο αποτελούν τη μόνη συνεχή αφήγηση στην ιστορία της Ελλάδας μεταξύ των 480-340 π.Χ.<ref>Μάιστερ, ''Η ελληνική Ιστοριογραφία'' Κολχάμμερ, 1990, σελ. 85.</ref>

Εκτός από την παγκόσμια ιστορία, ο Έφορος σύνθεσεσυνέθεσε έναν ''Επιχώριο λόγο'' (μία πατριωτική πραγματεία), στον οποίο εγκωμίασε τις παραδόσεις της [[Κύμη Αιολίδας|Κύμης]]. Επίσης συνέγραψε το ''Περί ευρημάτων'', ένα βιβλίο για εφευρέσεις, και τα ''Περί λέξεως'', "Περί Στυλ".

Τα επιζώντα συγγράματά του όλα δείχνουν βέβαιη έλλειψη πάθους, παρά το οξύ ενδιαφέρον του σε ζητήματα ύφους, και πολιτικού κομματισμού, εκτός του ενθουσιασμού του για τη Κύμη. Σύμφωνα με αρχαίους συγγραφείς, ήταν σεβαστός όσο ένας ικανός και πλήρης, αν και κάπως αμβλύς ιστοριογράφος.<ref>Στον ''Επιχώριο λόγο '' του έκανε τον [[Όμηρος|Όμηρο]] Κυμηανό. Ο Στράβων (xiii 3.6) τον κοροΐδεψεκορόιδεψε γιατί πάντα συμπεριλάμβανε έναν απολογισμό των πράξεων των συμπατριωτών του ("Εκείνη τη στιγμή, οι Κυμηανοί κράτησαν την ειρήνη τους."). Μάιστερ, ''Η ελληνική Ιστοριογραφία'' Κολχάμμερ, 1990, σελ. 86f.</ref>

Επιδοκιμάστηκε για το ότι τράβηξε (μολονότι όχι πάντοτε) μία αιχμηρή γραμμή διαχωρισμού ανάμεσα στα μυθικά και τα ιστορικά:<ref>[[Στράβων]] ix</ref> ακόμη αναγνώρισε ότι η αφθονία λεπτομερειών, αν και ο δανεισμός είναι επιβεβαιωτικός αναγκάζει σε λογαριασμούς πρόσφατων συμβάντων, είναι βάση για υποψίες, σε εκθέσεις μακρινής ιστορίας. Ο τρόπος του ήταν στομφώδης και τεχνητός, επειδή λήφθηκε φυσικά η πρώιμη εκπαίδευσή του, και συχνά θυσίασε την αλήθεια σε ρητορικό αποτέλεσμα: αλλά, σύμφωνα με το [[Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς|Διονύσιο τον Αλικαρνασσό]], αυτός και ο ΘεόπομποςήτανΘεόπομπος ήταν οι μόνοι ιστορικοί γραφείς των οποίων η γλώσσα ήταν ακριβής και πεπερασμένη.