Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του «Πειρατεία στον αρχαίο μεσογειακό κόσμο»

Με την εγκατάσταση Ελλήνων στη Νότια Ιταλία -κι ακόμα παραπέρα- κατά την [[αρχαϊκή εποχή]] ([[Δεύτερος ελληνικός αποικισμός|β' αποικισμός]]), οι Ετρούσκοι απέκτησαν ισχυρούς ανταγωνιστές. Πολλές φορές η τοποθεσία μιας [[αποικία]]ς επιλεγόταν (μεταξύ άλλων κριτηρίων) από το πόσο θα ευνοεί τους νέους κατοίκους της στον πειρατικό ανταγωνισμό. Παραδείγματος χάριν, αυτός είναι ο βασικός λόγος που η [[Κύμη]] επέλεξε το συγκεκριμένο σημείο στο ΒΑ άκρο της Σικελίας για να ιδρύσει τη [[Μεσσήνη (Ιταλία)|Ζάγκλη]].<ref>Pallottino, σελ. 68</ref> Επίσης οι [[Φώκαια|Φωκαείς]] που εξαπλώθηκαν μέχρι τη [[Μασσαλία]] και την [[Αλαλία]] της [[Κορσική]]ς (περ. [[600 π.Χ.|600]] και [[565 π.Χ.]] αντίστοιχα) αρέσκονταν στην πειρατεία.<ref>Garnsey - Whittaker, σελ. 68</ref> To [[535 π.Χ.|535]] οι Ετρούσκοι και οι Καρχηδόνιοι συνασπίσθηκανσυνασπίστηκαν για να τους ανακόψουν, αλλά οι Φωκαείς τους καταναυμάχησαν ανοιχτά της Σαρδηνίας - έστω κι αν αυτή η νίκη ήταν ''[[πύρρειος νίκη|καδμεία]]'', σύμφωνα με τον Ηρόδοτο.<ref>Ηροδότου Κλειώ, §166</ref>

Οι Έλληνες πειρατές στη Δυτική Μεσόγειο πολλαπλασιάσθηκανπολλαπλασιάστηκαν στη συνέχεια, συνεπεία της κατάρρευσης των Ετρούσκων, της ίδρυσης νέων αποικιών στο νότιο Τυρρηνικό και των αναστατώσεων στον κυρίως ελληνικό χώρο κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. - χαρακτηριστική είναι η αφήγηση του Ηροδότου για ένα στρατηγό της [[Ιωνική Επανάσταση|Ιωνικής Επανάστασης]], το [[Διονύσιος ο Φωκαεύς|Διονύσιο το Φωκαέα]]: όταν οριστικοποιήθηκε η ήττα του [[Ιωνία|ιωνικού]] στόλου από τους [[Πέρσες]] στη [[Ναυμαχία της Λάδης (494 π.Χ.)|Λάδη]] ([[494 π.Χ.]]), ο Διονύσιος εκτίμησε ότι σύντομα η πόλη του θα έμπαινε ξανά υπό περσικό ζυγό. Αντί λοιπόν να επιστρέψει στη Φώκαια, διέφυγε στη Σικελία και έζησε ως πειρατής, ''χωρίς να πειράζει τα ελληνικά καράβια αλλά μόνο τα καρχηδονιακά και τα τυρρηνικά''.<ref>Ηροδότου Ερατώ, §17</ref>