Πειρατεία στον αρχαίο μεσογειακό κόσμο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Δεν είναι όμως μόνο οι καταγραφές. Θεωρείται βέβαιο ότι η [[Μεσόγειος Θάλασσα]] υπήρξε ο πρώτος ευρύς γεωγραφικός χώρος που η πειρατεία απέκτησε μαζικά χαρακτηριστικά. Ως μέθοδος προσπορισμού υλικού πλούτου και [[Δουλεία|δούλων]], αξιοποιήθηκε από σχεδόν όλους τους λαούς που κατοίκησαν τις ακτές της κατά την αρχαιότητα: από τους [[Προϊστορία|προϊστορικούς]] [[Λαοί της Θάλασσας|Λαούς της Θάλασσας]] και τους [[Ετρούσκοι|Ετρούσκους]] μέχρι τους [[Ιλλυρία|Ιλλυριούς]] και τους [[Κιλικία|Κίλικες]] των τελευταίων προχριστιανικών αιώνων, ακόμα και τους [[Αρχαία Ελλάδα|Έλληνες]] που μαζί με τον [[κλασική εποχή|κλασικό πολιτισμό]] γέννησαν κάποιους από τους φοβερότερους πειρατές του τότε γνωστού κόσμου. Ενίοτε η ηγεμονία κάποιων δυνάμεων σε ευρύτερα τμήματα της [[θάλασσα]]ς (Αιγύπτιοι, [[Μινωικός πολιτισμός|Μινωίτες]], [[Αθήνα|Αθηναίοι]]) περιόριζε προσωρινά τητις δράσηπειρατικές των πειρατώνδραστηριότητες, αλλά αυτό επ' ουδενί σήμαινε την εξάλειψή τους. Η πλήρης [[καταστολή]] τηςτου πειρατείαςφαινομένου επιτεύχθηκε μόλις τον [[1ος αιώνας π.Χ.|1ο αι. π.Χ.]] από τους [[Ρωμαίοι|Ρωμαίους]] με το [[Γαβίνειος Νόμος|Γαβίνειο Νόμο]], ήταν δε αποτέλεσμα διπλής ωρίμανσης: στρατιωτικής, αφού μόνο τότε κάποιο κράτος κατέκτησε τέτοια ισχύ ώστε να μπορεί να επιβάλει το νόμο του σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, και πολιτικής με τη μετατροπή της Μεσογείου σε ρωμαϊκή θάλασσα.